Να τη χωρίζεις ή να σε χωρίζει;

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, κι έτσι και μια σχέση έρχεται η ώρα που κάποιος πρέπει να την κόψει και να τη βάλει στο συρτάρι. Αλλά ποιος; Παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας ή περιμένουμε μέχρι να μας έρθει η απόφαση; Ποιος παίρνει πάνω του μια τέτοια απόφαση; Εσύ ή εκείνη; Το αντρικό τμήμα της συντακτικής ομάδας διαλέγει πλευρά.

Τη χωρίζει ο Μάνος Μίχαλος

Στέλνει ο Χατζηιωάννου Δίλημμα και θέλει και γρήγορα μάλιστα, να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα πιο σημαντικό από αυτό με την κότα και το αυγό, το Big Bang και τη Θεία Δημιουργία, το αν ο Lebron είναι καλύτερος του Jordan. Στο βάθος, μέσα μου, πιστεύω ότι ο πιο καλός τρόπος για να μη φτάσεις σε ένα χωρισμό, είναι να μην μπλέξεις σε μεγάλη και σοβαρή σχέση. Οκ, τα πεπραγμένα μου δεν το επιβεβαιώνουν, αλλά το να χωρίζεις είναι σκληρό γιατί πρέπει να πάρεις εσύ την απόφαση και να την κουβαλήσεις. Το να σε χωρίσουν, είναι απάνθρωπο, γιατί σε πετάει λες και δεν υπήρξες ποτέ κάτι σημαντικό για εκείνη.

ΟΥΦ (αγχώθηκα)

Νομίζω, να χωρίζεις εσύ. Αν είσαι άντρας, δηλαδή, το οφείλεις στα παντελόνια σου. Πάρε μια απόφαση και προχώρα. Πες το και ζήσε με αυτό, με τη στιγμή που το λες και διαλύεις τον απέναντι άνθρωπο. Και δεν έχει να κάνει με αυτήν την τρανή μαλακία, που λέγαμε στα εφηβικά χρόνια μας “να την προλάβεις, πριν στο πει εκείνη”. Κάντο για να ξέρεις πώς είναι να το λες. Να ξέρεις, ότι το δύσκολο δεν είναι η στιγμή που το λες, αλλά όλες οι επόμενες που δεν σου επιτρέπεται να το πάρεις πίσω.

ΟΥΦ. (ξεαγχώθηκα).

Να τον χωρίζει προτιμά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είμαι ΑΕΚ. Για πολύ κόσμο, αυτό συνεπάγεται μια έμφυτη τάση προς την κλάψα (δεν σας καταλαβαίνω παιδιά), μια τάση ‘φέρτε μου τη συμφορά, θέλω να τη ζήσω’. Ε κάπως έτσι πάει και με τους χωρισμούς. Αναγνωρίζω απόλυτα πόσο μεγάλα @@ χρειάζονται για να πας στη μούρη ενός ανθρώπου με τον οποίο πέρασες διάφορα και να του πεις ‘τέλος, θέλω να χωρίσουμε, παίρνω αυτήν πρωτοβουλία και σου γ*μάω τη ζωή’). Το έχω κάνει. Κάποια στιγμή τα βρήκα, μετά από δώδεκα τόνους ταλαιπώριας και για τους δυο μας. Επειδή με πετυχαίνετε σε περίοδο βαθιάς ανασυγκρότησης (καλά, το λέω εδώ και ενάμιση χρόνο αυτό, κάποια στιγμή θα το πιστέψω), αρκετά δράματα έχω ήδη με τον εσωτερικό διάλογο. Ας με χωρίσει, ας με κερατώσει, ας την πιάσουν στις τουαλέτες να βγάζει τα μάτια της. Θα ξαναβάλω να δω το ‘High Fidelity’, θα λιώσω τους Smiths απ’ την αρχή, θα νιώσω λίγο Ξανθόπουλος και θα προχωρήσω. Μετά τον πάτο, υπάρχει δρόμος προς τα πάνω. Μη σε αρχίσω σε αυτά, δεν θες.

“Να με χωρίζει” ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Από τις ημέρες που θα βγάλουμε ψυχούλα που λέει και ο αδερφός Ηλίας. Θα σου πω κάτι. Αν έχω κάνει πες 10 σχέσεις στη ζωή μου, τις 8 τις έχω χωρίσει εγώ. Οκ; Το θέμα όμως είναι ότι αυτές οι 2-3 γυναίκες που με χώρισαν σε αυτή τη ζωή ήταν και οι 2-3 γυναίκες με τις οποίες ήθελα να είμαι κανονικά μαζί. Κοινώς, με έχουν χωρίσει μόνο οι μακροχρόνιες σχέσεις μου (καλά και μία των δύο μηνών που πανηγύρισα που το έκανε γιατί μας έβγαλε και τους δύο από τη δύσκολη θέση, φιλιά στην όμορφη Νέα Σμύρνη).

Με έχουν χωρίσει γυναίκες για τις οποίες έκανα όνειρα, έπλαθα εικόνες. Με έχουν χωρίσει γυναίκες στις οποίες θα αφιέρωνα ξανά και ξανά το Evening Gown του Mick Jagger. Αλλά όσο σοβαρό μάθημα κι αν είναι το πώς να χωρίζεις μία γυναίκα σαν κύριος και το πώς να είσαι ειλικρινής με εκείνη που έχεις απέναντί σου στον χωρισμό (το έχει τραγουδήσει καλύτερα από οποιονδήποτε ο Bob Dylan με την μέγιστη Joan Baez στο “It ain’t me babe”), έχω καταλάβει μέσα από 2-3 οδυνηρότατους χωρισμούς ότι τα μεγαλύτερα μαθήματα της διαπροσωπικής σου ζωής, τα παίρνεις όταν σε χωρίζουν. Τότε καταλαβαίνεις ότι πολλές φορές στον έρωτα είσαι μόνος, τότε μαθαίνεις πώς βγαίνουν τα τραγούδια, τότε ανακαλύπτεις ότι το χαμηλά έχει κι άλλο, τότε ανακαλύπτεις την αξία των φίλων.

Προφανώς και δεν πρέπει κανένας άντρας να περιμένει να τον χωρίσουν όταν νιώθει ότι πρέπει να χωρίσει. Αλλά κάθε άντρας θα πρέπει να αισθάνεται τυχερός όταν περάσει από έναν βαρβάτο χωρισμό. Γιατί τότε μόνο θα γνωρίσει μία πτυχή του εαυτού του που ενδεχομένως και να αγνοούσε.

Να τον σουτάρουν ο Θανάσης Κρεκούκιας

Σαχλαμπούχλες δίλημμα. Να τη χωρίζεις ή να σε χωρίζει εκείνη. Χέστηκε η Φατμέ στο Γεντί Τζαμί. Δηλαδή μας νοιάζει ποιος από τους δυο έχει κάνει τη μαλακία; Α ναι; Ε και; Ότι τι δηλαδή; Γι’ αυτό έχουν φτιαχτεί οι σχέσεις. Για να κάνει κάποια στιγμή ο ένας από τους δυο την πατάτα και να αποφασίσει ο άλλος αν θα τον χωρίσει ή όχι. Και από εκεί ξεκινάει ένα ατελείωτο στροβιλιζόμενο γαϊτανάκι αυνανισμού. Σε διώχνω, όχι δε σε διώχνω, σου δίνω μια ευκαιρία, όχι δε στη δίνω, φύγε, κάτσε, άλλαξε, μείνε, σε αγαπώ, μου λείπεις, γύρνα, θυμάσαι τι είπαμε;, θα τα φτιάξεις με άλλη;, δε μ’ αγαπάς πια, νιώθω ενοχές, σε μισώ, είμαι στα παπάρια μου, μη με ξαναπάρεις, γιατί με ενοχλείς, εμείς τελειώσαμε, εμείς δεν θα τελειώσουμε ποτέ, κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο. Παραλυσίες που λένε και στο χωριό μου.

Πριν παντρευτώ, είχα τέσσερις μεγάλες, σοβαρές σχέσεις. Στις δυο πρώτες τις έδιωξα εγώ, στις δυο μετά με σούταραν εκείνες. Ε λοιπόν, σε αυτές που στήθηκα εγώ στο πέναλτι, ένιωσα περισσότερο απελευθερωμένος. Υπέφερα, μπαούριξα, ρουλήθηκα τήλογα, αλλά στο τέλος αναφώνησα «άει στο γέρο διάολο μωρή χλεμπόνα, όξω λάμια, μοίρα, χαρχάλω, βλαμμένη, περναμπουκάνα, καραγκιόζαινα, παξιμαδοκλέφτρα, γελοία, αχάριστη, ξεμωραμένη, αντροχωρίστρα». Και πανηγύρισα το γκολ. Θα μου πεις, είχα μπει εγώ στα δίχτυα, αλλά ελάχιστη σημασία έχει. Διότι η στιγμή που σηκώνεις τα χέρια ψηλά και νιώθεις την έκσταση, ισούται με το διέξοδο του υποσυνειδήτου τη στιγμή της κρίσης. Αντίθετα, όταν έδιωχνα εγώ, το πολύ πολύ να εισέπραττα ένα «μπράβο ρε μάγκα, της έδειξες πόρτα» από τους κολλητούς. Σιγά τα ωά. Ούτε ξύδια, ούτε απελπισίες, ούτε ζουμιά, ούτε παρηγόριες, ούτε φάσκελα, ούτε τίποτα. Γι’ αυτό σου λέω. Να με σουτάρουν. Για να φεύγει από πάνω μου και η ευθύνη. Ότι εγώ έκανα τη στραβή, αλλά εσύ με έδιωξες. Χαζοβιόλα. Έ χαζοβιόλα.

Να τη χωρίζεις ο Στέλιος Αρτεμάκης

Το σκορ μου είναι 4-1. Τέσσερις φορές που πήρα το καπελάκι και έφυγα. Ούτε εξηγήσεις, ούτε δάκρυα, ούτε κουβέντες. Και ούτε mail για αρκετές εβδομάδες. Έτσι ξερά. Δε θέλω να πω πόσο γαμάτος ήμουν γιατί μετά ήρθε και η μία που μου έβαλε μυαλό. Δεν ήταν ακριβώς χωρισμός, το γκολ ψηνόταν καιρό. Ήξερε που πήγαινε η φάση, υποπτευόμουν και ‘γω, το άφησα να γίνει. Έσκασα αλλά δεν είπα τίποτα. (Είπα πολλά μετά όταν έπαιξε παράταση). Θέλω να πω, ότι και τα δύο το ίδιο σκληρά είναι. Εξαφανίζομαι σαν ηλικιωμένος στο red alert, με το τζιν και το γκρι πουλόβερ που φορούσα εκείνη την ημέρα ή την αφήνω μέχρι να σπάσουν τα νεύρα της και να το πει αυτή. Ή την αφήνω να το πει αυτή για να έχω να λέω “αυτή τα φταίει όλα”. Εξίσου μαλακία είναι και τα δύο ρε φίλε, παιδιάστικες συμπεριφορές. Και έχω αποφασίσει την επόμενη φορά να μη γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Να της πω ότι “αν θέλει να φύγει να το κάνει, δε χρωστάει τίποτα. Εγώ θέλω αλλά και πάλι φίλοι θα είμαστε.” Γιατί στο τέλος της ημέρας κανείς δεν χωρίζει κανένα. Αλλά το σκόρ μου είναι 4-1. Οπότε, ναι, να τη χωρίζεις.

Να τη χωρίζω ο Χρήστος Δεμέτης

Πολλά έχουν ειπωθεί για το ζώδιο μου. Όχι, δεν πιστεύω στη ζωδιακή μοίρα, αλλά κάποια αστρικά χαρακτηριστικά του “είδους” μου με διαπερνούν μέχρι το μεδούλι. Ναι, είμαι υποχόνδριος, ναι είμαι αναβλητικός, αυτοαναιρούμαι και είμαι ψείρας. Τι είμαι; Ας μην το πούμε αυτό εδώ, δεν έχει νόημα. Εκείνο που έχει νόημα είναι το ότι παρά τις Βιβλικές δεύτερες και τρίτες σκέψεις μου, καταλήγω στο να χωρίζω εγώ. Ας πούμε πως συγκαταλέγομαι στην κατηγορία εκείνων που τον χωρισμό τον έχουν καλλιεργήσει και σκεφτεί και εν τέλει αποφασίσει, πολύ καιρό πριν την τελική ανακοίνωση. Σε κάθε περίπτωση και με θάρρος γνώμης, θεωρώ σωστό τον χωρισμό που γίνεται πριν την τελική σήψη, πριν “σαπίσει” τελείως το θέμα. Και ας πούμε πως είναι και ζήτημα υγιούς εγωισμού το να το πω πρώτος πριν το ακούσω. Ξέρεις, σαν να φεύγεις από τη μάχη με ψηλά το κεφάλι. Εγωιστικό; Πες το και αξιοπρέπεια. Πες το και σεβασμό στον άλλο και σε όσα είχατε, σεβασμό στις θετικές μνήμες που θες να πάρεις μαζί σου. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι του λαού, “όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει”. Στο δια ταύτα, κανένας χωρισμός δεν είναι εύκολος, ή όπως είχε πει μια φίλη, “κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος”.

Και για κλείσιμο, άκου αυτό.

Να σε χωρίζει λέει ο Μάνος Χωριανόπουλος

Όταν αγαπάς πραγματικά μια γυναίκα και οι συγκυρίες φέρουν κάποτε τη λέξη “χωρισμός” στο μυαλό σου, ένα πράγμα πρέπει να κάνεις. Να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτήν. Αν δεν τρομοκρατηθείς μπορείς να τη χωρίσεις. Αν τρομοκρατηθείς, μπορείς να εύχεσαι να μην έχουν φέρει οι συγκυρίες και η φθορά τη λέξη “χωρισμός” στο δικό της μυαλό. Εγώ ως γνώστης της “ΜΕΘΟΔΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ“, προτιμώ να με χωρίζει. Αφού θα την ξεπεράσω με τη μέθοδο γιατί να πάμε στο άβολο “δεν σου αξίζω” και στις ηλιθιότητες που χρειάζονται για να μη φανείς ρεμάλι; Σε κάθε περίπτωση, αν είσαι από αυτούς που γουστάρουν να ρίχνουν αυτοί το πρώτο χτύπημα, ευχή και κατάρα σου δίνω. Πρόσωπο με πρόσωπο. Ποτέ με τηλέφωνο, ποτέ με μήνυμα. Αλλιώς θα πρέπει να εφαρμόσεις τη “ΜΕΘΟΔΟ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ”, για να πνίξεις τις τύψεις σου και σύμφωνα με έρευνες Αμερικανών επιστημόνων (για τους οποίους κάποτε πρέπει να γίνει μια έρευνα), ένας άνδρας αντέχει τη μέθοδο το πολύ τρεις φορές στη ζωή του.

Να τον σουτάρουν τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Ο μεγαλύτερος των σύγχρονων φιλοσόφων, Louie C.K., στο ξεκίνημα της 3ης σεζόν του magnum opus του, “Louie”, βγήκε για φαγητό με την κοπέλα του με την οποία ήθελε να χωρίσει. Και δεν της είπε τίποτα. Δεν έκανε τίποτα. Παρά λίγο-λίγο, πηρουνιά πηρουνιά, βλέμμα το βλέμμα, άφησε να γίνει σαφές πως δεν ήθελε να συνεχίσουν να είναι μαζί. Μέχρι το τέλος του γεύματος εκείνη είχε χωρίσει με τον εαυτό της εκ μέρους του. Είναι κι αυτό ένα ταλέντο.

Να τη χωρίζει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μεταξύ μας μικρή σημασία έχει. Ειδικά αν περάσει ο καιρός. Λες και κρατάει κανείς σκορ (3-5 για μένα). Η ουσία είναι να χωρίζεις για τους σωστούς λόγους. Τώρα αν θα το πει αυτή, ή εσύ τι να λέει. Περισσότερο γιατί για να στο πει, θα τα έχεις κάνει κώλος. Οπότε και να μην το πεις, θα το δείξεις. Και καπου εκεί θα σου δείξει κι αυτή (την πόρτα). Οπότε γιατί διαλέγω το πρώτο; Γιατί όπως και να το κάνουμε οι άντρες έχουν ως αχίλλεια πτέρνα την περηφάνεια. Οπότε αν σε χωρίσει, θα ξεκινήσει αυτόματα μια διαδικασία, που λειτουργεί με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού: γιατί ;  – τι έκανα ; – τα ‘χει μ’ άλλον; – μμμ, που δεν της είμαι και αρκετός – εντάξει μεταξύ μας μαλακίστηκα – γύρναααα πίσω. Μια διαδικασία που πυροδοτείται μόνο αν σε χωρίσει, ακόμη κι αν είναι κάποια που δεν σε ενδιαφέρει και πολύ (μεταξύ μας). Ενώ αν τη χωρίσεις εσύ, προλαβαίνεις όλα αυτά και προστατεύεις και την ψωροπερηφάνεια σου. Τι; Δεν είναι αυτό το ζητούμενο;

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΝΑ ΣΕ ΧΩΡΙΖΕΙ ΜΕ 55,5%

Ήταν πολύ κοντινή μάχη όπως αρμόζει σε ένα τόσο λεπτό και προσωπικό ζήτημα. Όμως παρά το αρχικό προβάδισμα του ‘το παίρνω πάνω μου’, τελικά επικράτησε έστω και με βαριά καρδιά το ‘πες εσύ’. Τίποτα δεν είναι ποτέ απλό.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

ή