Ναι ή Όχι;

Τελικά όλα στη ζωή καταλήγουν σε ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Εμείς κάναμε τις επιλογές μας, ο καθένας για τον εαυτό του, γραπτώς όπως πάντα! Εσύ στο τέλος του κειμένου και μέσω Twitter!

Όχι η αυτοκαταπιεσμένη Ιωάννα Μαμάη

Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα πως τα όχι στη ζωή μου έχουν υπερισχύσει. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει πως από μικρή άκουγα ένα σχεδόν μόνιμο όχι από τη μάνα μου και πες πες πέρασε στο υποσυνείδητο, μετά το ασυνείδητο και έφτασε στο DNA. Έτσι λοιπόν μεγαλώνοντας άρχισα και εγώ να λέω όχι. Όχι στην πίεση που δεχόμουν να περάσω σε στρατιωτική σχολή, όχι σε γκόμενους που ήθελα αλλά καταλάβαινα πως δεν ήταν για μένα, όχι στο να συμβιβαστώ στα θέλω ανθρώπων που δε σέβονταν τα δικά μου. Τελικά το όχι σε προστατεύει αρκετές φορές από κακοτοπιές αλλά άλλες τόσες σου στερεί ευκαιρίες και εμπειρίες. Και κάνει ένα κομμάτι του εαυτού σου να νιώθει καταπιεσμένο. Όμως όλα έχουν ένα τίμημα. Και ο άνθρωπος δεν είναι τέλειο ον ούτε μπορεί να νιώσει ποτέ την τελειότητα όσο και αν μάταια το παλεύει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ok, το βάρυνα αλλά μου βγήκε ένα φιλοσοφικό κατιτίς, μια αναλαμπή φίλε αναγνώστη.

Όχι ο Πάνος Κοκκίνης

Τα περί αρνητισμού και μαυρόγατας σχόλια, που είμαι σίγουρος ότι θα

ακολουθήσουν, τα προσπερνώ σαν άλλη Κέιτι Χόλμς τον κοντοπίθαρο πρώην σύζυγο/εργοδότη μου. Δηλαδή με στιλ και ένα τιμ δικηγόρων στο πλευρό μου. Κατά τα άλλα διευκρινίζω πως το όχι είναι μια τέχνη που πολύ θα ήθελα να μάθω να κατέχω. Γιατί, προσωπικά, ποτέ μου δεν είχα το κουράγιο να το ξεστομίσω. Στον δάσκαλο, τον λοχαγό, τον εργοδότη ή την γυναίκα μου. Και επειδή, στα 36 μου, διαπιστώνω πως τα ναι μου είναι αυτά που με έχουν οδηγήσει ως εδώ (βλέπε άυπνο και μίζερο), κάνω Λαζοπουλικές ασκήσεις για να μάθω να το προφέρω. ΟΧΙ λοιπόν. Δεν γράφω άλλη λέξη. Ουφ, τελικά εύκολα ήταν.

Ναι η Αμαλία Κουλακιώτη

Ναι ναι ναι. Σε όλα ναι. Πως ήταν ο Jim Carrey στο Yes Man; Ε, αυτό. Ίσως το παρακάνω λίγο, αλλά πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να είναι ανοιχτοί σχεδόν στα πάντα και να τα καταφέρνουν όλα, χωρίς σχεδόν ποτέ να τους προκαλεί η στάση τους ιδιαίτερα προβλήματα. Εννοείται πως δεν πρέπει να δεχόμαστε τα πάντα, εννοείται πως δεν πρέπει καν να περνούν από το μυαλό μας πράγματα που μπορούν να μας βλάψουν. Το όχι όμως δεν κάνει διακρίσεις. Αν υπερισχύσει σημαίνει όχι καινούρια πράγματα, όχι υποχωρήσεις (που και αυτές χρειάζονται), όχι εμπειρίες. Και όπως λέω, δεν υπάρχουν καλές ή κακές εμπειρίες, το να έχεις εμπειρίες είναι από μόνο του κάτι καλό…

 

O Μάνος Χωριανόπουλος λέει (καιρός να μάθεις να λες και κάνα) ΟΧΙ

Το γουστάρω το όχι γιατί είναι δύσκολο και έχει μαγικές ιδιότητες. Μπορεί από το να πολλαπλασιάσει την καψούρα με δυο συλλαβές, μέχρι να γεννήσει ήρωες. Την αξία και τη δυσκολία του όχι την κατάλαβα νωρίς (και δεν εννοώ τις αμέτρητες  χυλόπιτες), όταν πολλές φορές, έκρυβα τα “όχι” μου μέσα στα “ίσως” και τα “θα δούμε” (εύκολη λύση, στην προτείνω). Όλοι το ναι σου ζητάνε, αλλά τα όχι μένουν. Όχι για παράδειγμα ήταν το “Μολών λαβέ” του Λεονάιντας στις Θερμοπύλες, όταν τα ‘δειξε στον Ξέρξη και σε όλη την ανθρωπότητα, μαζί με τους 300 του και τους 700 Θεσπιείς (αυτοί στο πηγάδι κατούρησαν και όλο τους ξεχνάμε;). Όχι είπαμε και το ’40. Οι yesman, δεν γράφουν ιστορία, πώς να το κάνουμε;  Κανείς στη ζωή του δεν λέει μόνο ναι ή μόνο όχι, αλλά αφού πρέπει να διαλέξω, λέω ΟΧΙ.  Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει.

Όχι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Όχι, γιατί με τα “όχι σου” χτίζεις καριέρες. Όχι, για να μην σε πάρουν και για τελείως μαλάκα. Όχι, γιατί μπορείς να το κάνεις αύριο ή ακόμα καλύτερα την τελευταία στιγμή (κάντε ότι δεν το διαβάσατε αυτό). Όχι, γιατί δεν είσαι πρόβατο. Όχι, για να μην τους κακομαθαίνεις. Όχι, γιατί τελικά το “ναι σε όλα” πρέπει να το φυλάς μόνο για δύο γυναίκες στη ζωή σου. Κι η μια είναι η μάνα σου.

Και τελικά:

-Όχι

-Γιατί;

-Έτσι

Φιλοσοφία ζωής.

Όχι ο Θανάσης Κρεκούκιας

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, μάλλον από ένστικτο. Είναι πιο εξωτικό το όχι, όπως και να το κάνεις. Και πιο δημιουργικό μέσα στην ιστορία. Και πιο πιπεράτο στις ανθρώπινες σχέσεις. Από το «θα ανοίξεις τις Θερμοπύλες να περάσω, αλλιώς θα σου πάρει ο διάολος τα ρέστα;» μέχρι το «θα μου κάνεις μια πίπα καλή μου;», το όχι είναι αυτό που διαμορφώνει χαρακτήρες διαχρονικά. Αναδεικνύει προσωπικότητες και σφυρηλατεί δύσκολες σχέσεις. Το να επιβιώσεις μέσα από τα ναι δε λέει και πολλά. Το να θριαμβεύσεις όμως κατανικώντας τα όχι, αυτό είναι που σε βγάζει στον αφρό. Από τον Λεωνίδα μέχρι τη γκόμενα. Σε τελική ανάλυση, ακόμα και η απάντηση στο όχι είναι πιο ζουμερή από την αντίστοιχη του ναι. Ναι – νέκρες. Οκ. Όμως όχι – οχιές; Κλάσεις ανώτερο. Και πού να προσθέσεις και τις δεντρογαλιές. Χαλασμός.

ΥΓ. Εσείς εκεί στο oneman, το έχετε χάσει τελείως; Με ένα ναι ή ένα όχι…

 

Όχι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Κι ας λέω 637 ναι από μέσα μου. Το “όχι” είναι μεν μια δυσκοίλια στάση ζωής -ή έστω το αρχικό, αυθόρμητο “όχι” για να μην σε περάσουν και για κανέναν εύκολο-, αλλά δείχνει κρίση, βάθος, εγκράτεια. Μπορεί να μην έχω τίποτα από τα 3 προαναφερθέντα, αλλά αυτή είναι η μαγεία του όχι, δίνει χρόνο σε σένα και δικό σου credit στον απέναντι.

Κατά τα λοιπά, συμφωνώ απόλυτα με την κριτική κατά του “ναι”, διότι α) είμαι ακόμα ένας ηλίθιος που λέει συνήθως “ναι” και β) είμαι ακόμα ένας ηλίθιος που έχω θεωρήσει εύκολο (και καμιά φορά χαζούλη) αυτόν που λέει συνήθως “ναι”.

Οπότε ναι, θα ψηφίσω όχι.

Ναι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Και να ήθελα να πω “όχι”, είναι μια λέξη που την λέω σπάνια στη ζωή μου. Ψυχαναγκαστικός άνθρωπος βλέπεις. Έχω μάθει και θέλω να λέω ναι στη ζωή μου. Ίσως γιατί με νοιάζει λίγο πιο πολύ το να είναι οι υπόλοιποι ΟΚ κι ευχαριστημένοι παρά η παρτάρα μου, ίσως γιατί προτιμώ να κάνουμε κάτι ακόμα κι ας μην μου αρέσει, από το να μην κάνουμε τίποτα, ίσως γιατί κατάλαβα ότι με το ναι ανοίγουν πόρτες και με το όχι κλείνουν, ίσως γιατί δεν ήμουν ποτέ επαναστάτης, ίσως γιατί στα κορίτσια λέμε ναι που λέει και ο Κηλαηδόνης (unfollow), ίσως γιατί το να πεις ναι σε κάποιον να τον κάνει να χαμογελάσει, ίσως γιατί πρέπει να έχεις φτιάξει έτσι τη ζωή σου και τους ανθρώπους γύρω της ώστε τα ναι να είναι πιο συχνά από τα όχι, ίσως γιατί στην ερώτηση “θες λίγο ακόμα Χρήστο;” απαντούσα πάντα ναι.

Ζηλεύω λίγο τους ανθρώπους που λένε όχι. Έχω μάλιστα κι έναν κολλητό που σου λέει “όχι” με τέτοιο στεντόρειο τρόπο που θες να του σκάσεις μια ανάποδη και να του ξεριζώσεις το κεφάλι. Αλλά εντάξει, το καταλαβαίνω, πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Γι’ αυτό αφήνω τα όχι σε όλους εσάς που νομίζετε ότι έχετε πει πιο πολλά όχι στη ζωή σας. Αντικομφορμιστές μου εσείς.

ps: “όχι” λέμε μόνο σε ανθρώπους που βάζουν ketchup στα μακαρόνια τους

Όχι η Έλενα Μπουζαλά

Ε, όχι και ναι! Όοοοχι, δεν μπορώ. Αχ, όχι, δεν γίνεται. Καλύτερα όχι. Σίγουρα όχι. Μα, όχι. Φυσικά όχι. Ε, όχι, φτάνει πια. Δυστυχώς, όχι. Έτσι χτίζονται οι μύθοι. Εύηχα.

Όχι με ναι. Ναι, μάλιστα. Ναι, ok. Μα, ναι. Ναι, ναι. Βαρετό. Προβλέψιμο. Ανιαρό. Ανόητο. Ναι, σου λέω! Η φάση του όχι που περνάμε μικρές θα έπρεπε να κρατάει για πάντα. Από την στιγμή που συμφωνούμε και κουνάμε το κεφάλι προς τα κάτω καταστρέφουμε την μοναδικότητα που έχουμε μέσα μας και γινόμαστε ένα με όλες τις άλλες νενέδες. Όχι, κορίτσια. Κίνηση προς τα πάνω ή στο πλάι με νάζι. Τσου.

 

Όχι ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ένα πράγμα, ρε φίλε, δεν ξέρω για αυτή τη ζωή, ένα πράγμα.

Ξέρω γιατί μια ηλίθια άποψη γίνεται δημοφιλής, γιατί μια έξυπνη γίνεται αντικείμενο χλευασμού, γιατί ένας Γκάλης θα είναι πάντα πιο αγαπητός από ένα Γιαννάκη, ένας Ballotelli από ένα Xavi Fernandez, οι Oasis πιο αγαπητοί από τους Blur, ο Σφακιανάκης από τους Adolf Plays The Jazz, γιατί η γκόμενα που σου ‘χει κάνει τα μύρια όσα είναι πιο ποθητή από αυτή που λιώνει για σένα. Ξέρω γιατί μια ζωή θα κυβερνούν οι χρυσές μετριότητες και όχι οι ευφυίες, οι άνθρωποι του μάρκετινγκ και όχι της επιστήμης.

Αυτό που δεν ξέρω είναι γιατί ενώ μέσα μου πιστεύω σε ένα μικρό ή μεγάλο ΟΧΙ καταλήγω πάντα σε ένα μεγάλο ΝΑΙ. Πως τα καταφέρνουν αυτοί που στην ουσία είναι τα μεγάλα ΝΑΙ βγαίνουν προς τα έξω ως τα μεγάλα ΟΧΙ! Και διαφωνώ με τον ματσωμένο, οι yesman γράφουν ιστορία με τα μεγάλα (και ψεύτικα) ΟΧΙ.

Η αλήθεια είναι ότι, ΝΑΙ, έχω μια υποψία για την εξήγηση. Ότι μπορεί να είναι η ίδια και στις δύο περιπτώσεις.

Γι’ αυτό, ΝΑΙ, θα ψηφίσω ΟΧΙ!

Ναι ο Μάνος Μίχαλος

Η μεγαλύτερη αρετή είναι η υπομονή και η γνώση του να “δέχεσαι”, να καταλαβαίνεις και να λες “Ναι” επειδή πραγματικά το πιστεύεις και σε καμία περίπτωση “όχι”, επειδή απλώς δεν έχεις να πεις κάτι άλλο. Οι άνθρωποι του “όχι” θα είναι πάντα απέναντί μου, έστω και αν κάποιους τους αφήνω να στέκονται (και) δίπλα μου, κυρίως επειδή τους λέω σιωπηρά “ναι” και καταλαβαίνω ότι τα περισσότερα όχι που λένε, δεν έχουν ουσία. Αν εξαιρέσω τα όχι απέναντι σε καθεστωτικές συμπεριφορές (είτ κρατών, είτε ανθρώπων), όλα τα υπόλοιπα μου μοιάζουν ως μια προσπάθεια για να “ξεχωρίσεις”. Προσωπικά, πιστεύω ότι αν ξεχωρίσεις μέσα από πολλές καταφατικές απαντήσεις, θα έχεις φτάσει σε ένα καλό εξελικτικό σημείο τον εαυτό σου. Στην τελική, όταν λες περισσότερα ναι, έχει πολύ μεγαλύτερη αλήθεια και δύναμη το “όχι” που θα πεις μία φορά.

Ναι, η Ρομίνα Δερβεντλή

Το “όχι” μπορεί να σου στερήσει-και να σου χρεώσει- πολλά πράγματα. ‘Οχι, δεν μπορώ να κάτσω παραπάνω. Την προαγωγή την παίρνει άλλος. Όχι, δεν θέλω να βγω σήμερα. Κρίμα, εκεί θα γνώριζες τη γκόμενα των ονείρων σου. Όχι, δεν μπορώ να σε βοηθήσω.Γίνεσαι μαλ@κας. Όχι, όχι, όχι. Και τι καταλαβαίνετε εσείς που (θέλετε να) λέτε όχι; Τι κερδίζεις από το όχι, εκτός από στιγμές προσωπικού θριάμβου ότι μπόρεσες και αρνήθηκες; Σίγουρα, τα “ναι” δεν τα λες πάντα με την καρδιά σου, και πολλές φορές μπορεί να σε “πνίξουν”. Προτιμώ να δυσανασχετήσω για λίγη ώρα με τη απόφασή μου από το να κινδυνεύω να γίνω κομπλεξική και να χάνω ευκαιρίες παντός τύπου.

Ναι ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Παιδιά, ο κόσμος δεν πήγε ποτέ μπροστά από ανθρώπους που λένε όχι.

Ή τελοσπάντων αυτό λέω στον εαυτό μου κάθε φορά που διαπιστώνω εκ νέου πως μου είναι τρομερά δύσκολο να πω ευθέως όχι στον άλλον. Κάπως το λένε αυτό, εγώ προτιμώ να το σκέφτομαι ως θετική διάθεση. Διότι πέρα από πλάκα, σε κάθε δίλημμα τα ναι έχουν τους λόγους του και τα όχι έχουν τους δικούς τους. Όμως όταν αυτοί οι λόγοι εξισορροπούνται ή όταν πρέπει να διαλέξω στα τυφλά, η default στάση είναι το ναι. Κοινώς, την άρνηση θα πρέπει να μου την δικαιολογήσεις.

Ναι η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Το ναι είναι το οξυγόνο. Χωρίς ναι δεν υπάρχει ζωή. Και επειδή ζορίζομαι κάπως να σου αναλύσω μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής σε 150 λέξεις, θα στο πω με ταινίες για να το καταλάβεις.

Χωρίς ναι δεν θα υπήρχαν ταινίες δράσης (στην ερώτηση “are you ready for this?” ο πρωταγωνιστής θα απαντούσε “well, no”).

Χωρίς ναι δεν θα υπήρχαν ρομαντικές ταινίες (στην ερώτηση “θες να παρατήσεις ζωή, σπίτι, καριέρα, οικογένεια και να φύγεις μαζί μου στο ηλιοβασίλεμα;” η πρωταγωνίστρια θα απαντούσε “είσαι τρελός; όχι βέβαια”).

Χωρίς ναι δεν θα υπήρχαν ταινίες φαντασίας  (στην ερώτηση “πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω;” ο πρωταγωνιστής θα απαντούσε “όχι, κοιμήσου”)

Χωρίς ναι δεν θα υπήρχαν επικές ταινίες (στην ερώτηση “πάμε, ανδρείοι, να πάρουμε αυτό που μας ανήκει;” οι ανδρείοι θα απαντούσαν “άστο μωρέ, όχι, που να τρέχεις τώρα, καλά είμαστε και έτσι”)

Χωρίς ναι δεν θα υπήρχαν κινούμενα σχέδια (στην ερώτηση “μπορείς να μιλήσεις;” ο σκύλος θα απαντούσε “γουφ”).

Γι’ αυτό ναι, φίλε αναγνώστη. Ναι σε όλα, ναι με ενθουσιασμό, ναι με ανοιχτά τα χέρια.

Μην ακούς αυτούς εδώ στο ONEMAN. Κάτι τους ψέκασαν σήμερα στα γραφεία και απάντησαν σαν Σταρ Ελλάς στο γύρο των ερωτήσεων: “Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι πως λέω σε όλους ναι και μερικές φορές οι ανθρώποι με εκμεταλλεύονται”.

ΟΚ, αγόρια. Μην ξεχάσετε μόνο το world peace.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ. ΟΧΙ ΜΕ 57,1%

Στο μεγάλο δημοψήφισμα του ONEMAN κέρδισε το όχι. Ή τουλάχιστον η θέληση πολλών εδώ μέσα να πουν και ένα όχι στη ζωή τους. Ο Τσαουσόπουλος τρελάθηκε, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και τα ποιήματα ξεκίνησαν να γράφονται για το νέο μεγάλο ΟΧΙ. Περιμένουμε την δική σου ψήφο.

ΕΣΥ, ΤΙ ΨΗΦΙΖΕΙΣ;

ή