Ναι, οι φιλίες χαλάνε για τα κόμματα

– Who do you hate, Danny?

-I hate anyone that isn’t white Protestant.

(American History X)

Μαυροφορεμένο reunion

Το σκηνικό θα μπορούσε να μοιάζει με κωμωδία: Στις εκλογές που ακολούθησαν το Δημοψήφισμα για την παραμονή στο Ευρώ, δεχόμουν κλήτευση για να συμμετάσχω στην εφορευτική επιτροπή. Οι μέρες πέρασαν τρομακτικά γρήγορα μέχρι την επιστροφή μου στα θρανία του πάλαι ποτέ Γ1 της σεζόν 1998-99, του δευτέρου γυμνασίου Παλλήνης, στο γνωστό, μονότονο ρόλο εκείνου που μαζεύει τα ψηφοδέλτια και τα δίνει σε κάθε ψηφοφόρο.

Πρώτα εμφανίστηκε η Κ., η περιζήτητη, αυτοκαταστροφική φιγούρα του τάξης που έμοιαζε με την Courtney Love στα νιάτα της. Μετά, η Μ., η απουσιολόγος, με την κολλητή της, την Ε. “Έλα δεν το πιστεύω, πώς από `δω;” ήταν η πρώτη ερώτηση από μέρους τους και οι άβολες συζητήσεις διαρκούσαν 30-60 βασανιστικά δευτερόλεπτα, μέχρι να μπουν στην κάλπη. Ο Κώστας μπήκε αργά το μεσημέρι. Μέσα από τα μαύρα ρούχα με το έμβλημα της Χρυσής Αυγής, μπορούσα να αναγνωρίσω το πρόσωπο του παλιού συμμαθητή και φίλου, του παιδιού που καθόταν για τρία χρόνια στο ίδιο θρανία μαζί μου. Δεν είχαν αλλάξει πολλά, μόνο είχαμε μεγαλώσει και οι δυο.

…ή μήπως είχαν αλλάξει τα πάντα;

Επιστροφή στο σχολείο

O Κώστας άνηκε στην κλίκα των νταήδων του σχολείου, εγώ ήμουν ένα γνήσιο, old school nerd. Ο Κώστας ήταν η ‘ήρεμη δύναμη’ των νταήδων, δεν άνηκε ποτέ σε καταστάσεις όπου πέντε άτομα περικύκλωναν έναν, από την άλλη όμως, απαγορευόταν να του απαντήσεις με τρόπο προσβλητικό, ακόμα και να του αντιμιλήσεις. Τότε ο ‘ήρεμος’ Κώστας γινόταν ένα ανήμερο θηρίο που μπορούσε να αφήσει νοκ-άουτ τον αντίπαλό του με κινήσεις βγαλμένες από το Mortal Combat και να συνεχίσει την μέρα του ατσαλάκωτος.

Μια ωραία πρωία, ο Κώστας ανακάλυπτε πως κουβαλούσα κόμικ της DC στην τσάντα μου και ένα discman με CD. Ζήτησε να μου δανειστεί ένα τεύχος του Spiderman και στο διάλειμμα έμεινε μέσα στην τάξη. Άνοιξε το τετράδιο των Μαθηματικών, έξυσε το μολύβι του και άρχισε να ζωγραφίζει το εξώφυλλο. “Έλα ρε μαλάκα, κάτσε εδώ, πόσους μήνες θα κάθεσαι μόνος σου;” πήρε το discman και μου έβαλε το “Ride the Lighning’ των Metallica και για τα επόμενα δυόμιση χρόνια καθόμασταν στο ίδιο θρανίο.

Ζωγράφισε κάθε κόμικ που έχω στην βιβλιοθήκη μου, με μύησε στο power, στο extreme και στο progressive metal, ακούγοντας κασέτες Dream Theater και φορώντας φούτερ με το σήμα των Manowar από το Μοναστηράκι. Αισθανόμουν ότι ήμουν ο πιο σκληρός σκληρός motherfucker της τρίτης γυμνασίου που με έκανε παρέα. Βαριόταν τραγικά τα μαθηματικά και τα αρχαία και την φυσική, και τα 9 στα 10 μαθήματα της κάθε σχολικής χρονιάς και με τρόλαρε ασταμάτητα για το (επιφανειακό) ενδιαφέρον μου στα μαθηματικά. Όταν τον ρώτησα “γιατί δεν προσπαθείς να γίνεις σκιτσογράφος; Αφού το’ χεις!” μου θύμισε πως ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας, πως με το ζόρι τα βγάζουν πέρα οι γονείς του, πως του είχε απαγορευτεί να σπουδάσει και πως έπρεπε μετά το σχολείο να βρει αμέσως δουλειά. Με έβρισε και τον έβρισα πίσω. “Ντάξει ρε συ, δεν καταλαβαίνεις, γάμα το” ήταν η κουβέντα με την οποία το είχαμε λήξει.

Επιστροφή στο Τώρα

Όλη η εφορευτική επιτροπή, όλη η αίθουσα με κοιτούσε στραβά και παράξενα καθώς χαιρετιόμασταν εγκάρδια εγώ και ένα μέλος της Χρυσής Αυγής με ξυρισμένο κεφάλι και κατάμαυρα ρούχα, με μια αλυσίδα που έγραφε ‘Manowar’ στην άκρη. Μετά την εγκάρδια χαιρετούρα, ο Κώστας έβγαινε από την αίθουσα και συνομιλούσε στα κρυφά μαζί με άλλα μέλη της οργάνωσης που επιτηρούσαν τις εκλογές.

Τον παρατηρούσα από απόσταση καθώς πλησίαζε τον πάγκο του ΚΚΕ με αγριεμένο βλέμμα, καθώς έμπαινε σε άλλη τάξη παρατηρώντας κάθε τι, κάθε άλλο βλέμμα, κάθε χειρονομία και έμοιαζε έτοιμος να απαντήσει σε κάθε ‘πρόκληση’ με κινήσεις σφαιροβόλου προς τους κάδους (όπου σφαίρα – ανθρώπινο σώμα). Ελάχιστοι τον πλησίαζαν, κανείς δεν τολμούσε να στρέψει το βλέμμα προς το μέρος του. “Ρε συ, τα ‘μαθες; Ο Κώστας μπήκε στην Χρυσή Αυγή!” ήρθε σαν έτοιμος από καιρό για κουτσομπολιό ο Γ, επίσης συμμαθητής και φίλος μέχρι σήμερα. Δεν είχα καμία όρεξη για κουβέντα. Όταν τέλειωσε η καταμέτρηση, πλησίασα ξανά τον Κώστα και τον ρώτησα “Ρε συ, γιατί; Γιατί στη Χρυσή Αυγή;” Έδειχνε πως μάλλον περίμενε να ακούσει αυτή την απορία. “Άστα ρε Γιάννη, μην το ψάχνεις. Δεν γινόταν αλλιώς”. 

Εκείνο το βράδυ η Χρυσή Αυγή μπήκε εκ νέου στο κοινοβούλιο, με περισσότερους από 350.000 ψήφους. Δεν είδα ξανά τον Κώστα. Δεν έχω πατήσει ξανά στο σχολείο μου.