NBA ή Ευρωπαϊκό;

Σε Διλήμματα σαν κι αυτά ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδάκια, η ήρα από το στάχυ, ο αφρός από το κατακάθι, ο Κόμπε από τον αμυντικό που βάζεις δύο λεπτά να δώσει τρία φάουλ και τον ξανακαθίζεις στον πάγκο.

NBA o Ηλίας Αναστασιάδης

Είναι σαν να ρωτάς έναν ποδοσφαιρικό αν προτιμάει να βλέπει γκολ ή αράουτ. Το ΝΒΑ είναι ό,τι πιο legit κυκλοφορεί σε αθλητικό από τη δημιουργία του σύμπαντος. Ήταν πάντα εκεί για μένα, ήμουν πάντα εκεί γι’ αυτό. Από την εποχή των φοβερών σκληρών καρτών με τις φάτσες και τα στατιστικά των παικτών που αγόραζα μετά τα αγγλικά Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή. Από την εποχή του Σακίλ και του Πένι Χάρνταγουεϊ στο Ορλάντο, των ματς που έδειχνε ο ΣΚΑΪ επί δυναστείας Ρόκετς και των μεταδόσεων του Χάρη Αλευρόπουλου. Από τα σαββατιάτικα 14ωρα με ΝΒΑ Live στο Super NES. Από τα πρώτα ξενύχτια για live ματς στη NOVA ξημερώματα Παρασκευής προς Σάββατο στο πίσσα σκοτάδι σαλόνι του πατρικού μου. Από τους τελικούς με τους Knicks του Sprewell. Από τότε που οι αγώνες του ΝΒΑ είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ αθλητικό γεγονός που μπορώ να δω χωρίς να θέλω (πια) να ποντάρω τις κάλτσες μου. Από τότε και για πάντα. Καμιά φορά ό,τι λάμπει είναι όντως χρυσός.

Ευρωπαϊκόν ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όταν μάθαινα τι σημαίνει μπάσκετ βλέποντας τα ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ, μία ξαδέρφη μου από την επαρχία το Michigan ερχόταν κραδαίνοντας λάβαρα και φανέλες των πρωταθλητών τότε Bulls. Και ήρθαν τα “μπλιμπλίκια” που αδιαφορούσαν για τους Ευρωπαίους πέραν Kukoc να εδραιώσουν στο μυαλό μου ότι το μπάσκετ παίζεται μόνο στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Μέχρι που μεγάλωσα, έμαθα να βαριέμαι το NBA και την τελειότητά του, αντίστοιχα όπως βαριέμαι την τελειότητα της Barcelona, και να αγαπώ το κανονικό μπάσκετ.

Ίσως φταίει κι ένας προπονητής που είχα στον Πρωτέα Βούλας που μου είχε κάνει πλύση εγκεφάλου για την σημασία της άμυνας, του συστήματος στο παιχνίδι, της ζώνης, της ομαδικότητας, του μυαλού έναντι των σωματικών προσόντων. Ξέρεις, στοιχεία που κυριαρχούν στην γηραιά μπασκετική ήπειρο. Η Euroleague και τα καλά πρωταθλήματα στην Ευρώπη είναι το ρεαλιστικό ντοκιμαντέρ. Το NBA είναι η υπερπαραγωγή του Hollywood. Αλλά εδώ παίζουμε μπάσκετ, δεν τρώμε ποπ κορν.

Ευρωπαϊκόν και ο Στέλιος Αρτεμάκης

Δε νομίζω ότι υπάρχει σύγκριση πραγματικά. Υπάρχει περίπτωση να δεις ποτέ στο ΝΒΑ…

τον Σισκάουσκας να προσπαθεί να περάσει ανάμεσα σε Πελεκάνο και Ντόρσι και να πηγαίνουν πάνω του τρία χέρια και ένα πόδι;

τον Σπανούλη να πηγαίνει για τις μπάλες του Ναβάρο, αυτός να το αποδέχεται ως μέρος του παιχνιδιού και να έχει βγάλει φτερά στα πόδια;

τον Κρίστιτς να φτύνει το γάλα της μάνας του ανάμεσα σε Ντόρσι και Αντιτς;

τον Ναβάρο να κάνει αυτή τη γκριμάτσα;

Δηλαδή πραγματικά. Προτιμώ να δω Αγγλία – Σουηδία στο Κέρλινγκ από το να κάτσω να δω μυώδεις μπαλαρίνες να καρφώνουν.

ΝΒΑ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

“Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν”, που λέει και το άσμα. Νομίζω τουλάχιστον. Αν όχι έτσι έπρεπε να λέει. Προτείνω αγαπητό oneman.gr, να υπάρχει η δυνατότητα για ένα “βέτο” στην όλη διαδικασία “αιώνια διλήμματα”. Ένα και μόνο. Αν υπήρχε, τότε θα το χρησιμοποιούσα σε αυτό το ερώτημα. Όπως η μάνα δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα παιδιά της, έτσι και εγώ ένα πράμα. Το καθένα έχει τη χάρη του και τη μαγεία του. Απόλυτη απάντηση εξάλλου δεν υπάρχει, γιατί πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποια πράγματα. Τι εννοούμε ΝΒΑ (στα ελληνικά προφέρεται ΕΜπιΈι) και τι “ευρωπαϊκό”; Αν με τον όρο “αμερικάνικο” εννοούμε τα παιχνίδια της κανονικής περιόδου, τότε ευρωπαϊκό. Αν με το “Ευρωπαϊκό” εννοούμε γαλλικό/γερμανικό/ιταλικό πρωτάθλημα του χρυσού κανόνα “όποιος προλάβει σουτάρει”, τότε ΝΒΑ.

Αν έπρεπε να τα βάλω σε μια σειρά, ανεξαρτήτως διλήμματος θα ήταν Β’ ΕΣΚΑ (ω ναι), πλέι-οφ ΝΒΑ, march madness, Ευρωλίγκα. Κάποτε θα έβαζα και ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά πλέον βλέπω τους ξένους που παίζουν και με πιάνει μελαγχολία για κάθε Οντι Νόρις και Ξαβιέρ ΜακΝτάνιελ που πέρασε από τα μέρη μας. Αν, όμως, ο κανόνας είναι γενικός και έπρεπε να δω ένα παιχνίδι στην τύχη θα ήταν σίγουρα Ευρωλίγκα, γιατί έχει ρυθμό, τακτική, καλούς παίκτες, το ποιοτικό μπάσκετ που μ’ αρέσει και όχι το “I ‘m open I’m shooting”.

Και να ξηγηθούμε (γιατί εδώ θα ακούσετε τα σωστά) το μεγαλύτερο ψέμμα είναι ότι το ΝΒΑ δεν έχει τακτική. Ειδικά τα πλέι-οφ είναι η επιτομή της. Στην κανονική περίοδο η φάση είναι περισσότερο διαχείριση, αφού τα παιχνίδια είναι συνεχόμενα και δεν υπάρχει χρόνος ούτε για προετοιμασία, ούτε καν για προπόνηση. Και κακά τα ψέμματα το να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι ζωντανά είναι εμπειρία ζωής.

Μεγάλη παρένθεση για το κολεγιακό: (Επειδή το υποτιμούν πολλοί, να ξέρετε εκεί το μπάσκετ δεν είναι το καλύτερο (ανούσιες επιθέσεις 35” και στο τέλος ένας εναντίον όλων, ζωνάρες κτλ), αλλά δεν συγκρίνεται με τίποτα το να βλέπεις παιδιά να παίζουν παιχνίδια χωρίς αύριο, ματς που μπορεί να είναι το τελευταίο της ζωής τους (!) και λόγω αυτού να βουτάνε για μια διεκδικούμενη μπάλα ακόμη και σε πισίνα με κροκόδειλους).

Ισοπαλία οπότε. Αν οι υπεύθυνοι δεν με λυπηθούν και πρέπει να επιλέξω ένα, αυτό θα ήταν το ΈΜπιΈι, γιατί θέλω αύριο η θέση μου ως υπεύθυνος του NBA Greece να είναι στη… θέση της (κακό)

Ευρωπαϊκό ο Μάνος Μίχαλος

Ναι, θα συμφωνήσω με τον Στέφανο ότι (και) το ΝΒΑ έχει τακτική, έχει plays, έχει ένα πλάνο από πίσω του, πέρα από αυτό του marketing, το οποίο προσπαθεί να αντιγράψει όλος ο υπόλοιπος αθλητικός πλανήτης. Όμως, εδώ στη Γηραιά Ήπειρο, για να χρησιμοποιήσω ένα #agapimeno μπασκετικό κλισέ, το μπάσκετ είναι 100% εγκεφαλικό, ακόμη και τώρα που τα 24 ανάγκασαν τους περισσότερο τεμπέληδες σε ατομική εξέλιξη και προπόνηση Ευρωπαίους, να γίνουν κι αυτοί runners and gunners.

Και πέρα από το ποιοτικό μπάσκετ και τους παίκτες με μπασκετικό IQ επιπέδου Mensa (π.χ. Σαμπόνις, Μαρτσουλιόνις, Μποντιρόγκα, Πέτροβιτς, Ντίβατς, Κούκοτς, Ναβάρο, Φάνης Χριστοδούλου, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και άλλοι πολλοί, μη συνεχίσω και φάω χρόνο και χώρο), υπάρχει και ο παράγοντας της Ευρωλίγκα, μιας διοργάνωσης που τα τελευταία χρόνια κάνει συνεχόμενα level up σε οργάνωση, προώθηση του προϊόντος και ανάπτυξη της βασικής του μαγιάς, του ίδιου του αθλήματος.

Άλλωστε, πιστεύω πραγματικά ότι η Ευρωλίγκα ήταν ένα από τα κλειδιά στη μείωση της ψαλίδας που χώριζε τη Spalding από τη Molten, δηλαδή τις ΗΠΑ με την Ευρώπη. Η ανάγκη των συλλόγων να σταθούν αξιοπρεπώς, ανταγωνιστικά και να διεκδικήσουν μια θέση στην Ευρωλίγκα, ανέβασε το συνολικό επίπεδο και των παικτών ατομικά και των Εθνικών ομάδων. Βέβαια, αν δεν υπήρχε το ΝΒΑ, πολύ πιθανό η Euroleague να ήταν ένα συνοικιακό πρωτάθλημα στη γειτονιά του Μπερτομέου, αλλά δεν έχει σημασία.

Τέλος πάντων. Το μπάσκετ δεν πρέπει να χωρίζεται, ούτε χρειάζεται σχίσματα (πόσο μασονικό αυτό που είπα, μου άρεσε). Η πιο αληθινή άλλωστε φράση, έχει βγει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού: I love this game.

Ευρωπαϊκό λέει και κλαίει η Ιωάννα Μαμάη

Η Euroleague με έκανε να αγαπήσω το μπάσκετ, ούσα τότε υπο-ταγμένη αποκλειστικά και μόνο στο ποδόσφαιρο. Θα συμφωνήσω με όσους λένε ότι το NBA είναι άλλο επίπεδο και δεν το φτάνει κανείς αλλά δυστυχώς δεν ζω στο L.A για να έχω τη δυνατότητα να βλέπω τους αγώνες από κοντά.

Έτσι λοιπόν εδώ έχω την ευκαιρία να δω μόνο αγώνες του Ευρωπαϊκού. Και τη δυνατότητα να δω από κοντά ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα.

Είναι και η μορφή του μπάσκετ τέτοια που σου ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη ακόμα και αν δεν είσαι οπαδός καμίας από τις ελληνικές ομάδες που συμμετέχουν στη Euroleague (βλέπε εμένα).

NBA o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν ξέρω, θέλω να πω και τα δύο ωραία είναι εφόσον οι μεγαλύτερες δυναστείας στην ιστορία του καθενός είναι αντίστοιχα ο Παναθηναϊκός και ο Παναθηναϊκός της Αμερικής, οπότε όλα καλά. Το ευρωπαϊκό είναι πιο συναρπαστικό με πολλούς τρόπους, και δε μπορώ να προσποιηθώ ότι μπορείς να κοιτάξεις αντικειμενικά ένα τέτοιο ζήτημα όταν η ομάδα που αγαπάς είναι ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του θεσμού. Επίσης λατρεύω την ιδέα του Final 4 γιατί πάντα στον αθλητισμό προτιμώ τους μια κι έξω κρίσιμους αγώνες. Ειρωνικά, το ίδιο κι οι Αμερικάνοι (βλ. Super Bowl, March Madness) αλλά για κάποιο λόγο το ΝΒΑ το έχουν στις πολλές νίκες, μειώνοντας τις πιθανότητες εκπλήξεων και θριάμβων μικρότερων ομάδων, δηλαδή πράγματα που κάνουν πιο συναρπαστικές ιστορίες.

Παρόλ’αυτά, αν μου έλεγες σε μια δεδομένη στιγμή να διαλέξω τι θα έβλεπα, ΝΒΑ ή Ευρωπαϊκό… ΝΒΑ θα διάλεγα. Έχει τα τσίρκα του, έχει τα καρφώματα, έχει τους υπερ-αθλητές, αλλά έχει και το χώρο του για ευρωπαϊκού τύπου ομάδες, για κόουτς Πόποβιτς και για πρωταθλητές σαν τον Μανού Τζινόμπιλι ή τον Ντιρκ Νοβίτσκι. Οι ήρωες είναι πιο ηρωικοί, οι εκπλήξεις -όταν συμβαίνουν- είναι πιο θρυλικές, οι δυναστείες πιο επιβλητικές. Σαν κάτι να είναι πιο Μεγάλο, σε κάθε πιθανή πτυχή του. Ακόμα και τις λεπτομέρειες να δεις, το πώς προμοτάρεται από τους κανονισμούς το εντυπωσιακό μπάσκετ, όλα το κάνουν ανώτερο. Φυσικά.

Το αρνητικό είναι βέβαια ότι έχει μια αχρείαστα μεγάλη κανονική σεζόν,  γι’αυτό και ποτέ δεν ξεκινάω να βλέπω πριν τον Μάρτιο, δηλαδή όταν τελειώνει το NFL. Αλλά αυτό είναι άλλο δίλημμα, γιατί εξάλλου και το Ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν πάει πίσω σε regular season ανουσιότητα. Οπότε ναι, όπως και να το δεις… ΝΒΑ πιο πάνω. Το Ευρωπαϊκό το αγαπώ πιο πολύ επειδή Πανάθα, αλλά εγκεφαλικά και αισθητικά, ΝΒΑ.

Ευρωπαϊκό ο Άλκης Βασιλείου

Το δίλημμα των διλημμάτων αγαπητοί αναγνώστες (του Oneman και εμού)! Πώς να διαλέξεις; Είναι σαν να σου λένε “τι προτιμάς; Το αριστερό ζουμερό στήθος ή το δεξί;”. Προτιμώ και τα δύο προφανώς, αλλά θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα διαλέξω το… αριστερό! Όπου “αριστερό” το μπάσκετ που μάθαμε, το μπάσκετ που αγαπήσαμε, το μπάσκετ που μας έκανε να κλάψουμε κι αυτό δεν είναι άλλο από το μπάσκετ του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Ντράζεν, του Τόνι του Κούκοτς και του Ντίνο του Ράτζα, του Σάρας, του Μάρας (όχι, δεν είναι μια ακόμα εξυπνάδα μου, όντως υπάρχει Ρόμπερτ Μάρας), του Σαμπόνις, του “όσο αντιπαθής είμαι, άλλο τόσο παικτάρα εμαι” Ναβάρο, του Ζοτς και του “τέκνου του” Δημήτρη Διαμαντίδη και πάνω απ’ όλους και όλα του Ντιρκ Νοβίτσκι.

“Μα ο Ντρικ παίζει στο ΝΒΑ, Άλκη μου”, σπεύδει να τονίσει ο καλός συνάδελφος, φίλος και μέγας ρέκτης του μπάσκετ, Στέφανος Τριαντάφυλλος. Όντως, ο Ντιρκ παίζει στο ΝΒΑ, αλλά ο Ντιρκ είναι το ευρωπαϊκό μπάσκετ που θριαμβεύει ΚΑΙ στο ΝΒΑ και στον πλανήτη Άρη, αν χρειαστεί. Στην Ελλάδα, αναγνώστη μου, ήμασταν τυχεροί. Ζήσαμε το κοινωνικό φαινόμενο του Άρη των 80s και 20 χρόνια αργότερα το μπασκετικό φαινόμενο του Παναθηναϊκού των 00s. Θα μου πεις -και θα έχεις δίκιο- ότι και στο ΝΒΑ ζήσαμε απίστευτες στιγμές.΄Ετσι είναι, αλλά επειδή γεννηθήκαμε στην Ελλάδα και όχι στη Μασαχουσέτη, σκέψου πόσες φορές έχεις βουρκώσει βλέποντας το ΝΒΑ και πόσες βλέποντας έναν ευρωπαϊκό αγώνα.

Το ΝΒΑ είναι φαντασία, σόου, άλμα, και γλέντι, που δεν χορταίνεις να το βλέπεις είτε live είτε από την τηλεόραση, είτε εσχάτως στο ίντερντ! Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι κάτι άλλο. Λίγοτερο φανταχτερό και εντυπωσιακό, αλλά σαφώς πιο… βάλτο αγόρι μου! Στο ΝΒΑ, και να μην μπει, θα μπει του χρόνου! Στην Ευρώπη, τις έβαλε τις βολές ο “τίμιος γίγαντας” και άλλαξε η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, του ελληνικού αθλητισμού και -το γράφω και το πιστεύω- της ελληνικής κοινωνίας!

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ ΜΕ 62,5%

Οι άμυνες προσαρμογής, τα pick n roll και το ξύλο έκαναν τα αθλητικά προσόντα και τα θεαματικά καρφώματα να μοιάζουν τόσο ανούσια.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή