Σεξ, πάρτι, ποτά: Μήπως όμως δεν ασχολούνται όλοι οι νέοι μόνο με την καλοπέρασή τους;
Οι νέοι πράγματι υπήρξαν το καλοκαίρι αυτοί που κυρίως μετέδιδαν τον ιό. Ποιος όμως λέει ότι αυτό προέκυψε αποκλειστικά από τα πάρτι τους;
- 12 ΝΟΕ 2020
Δεν είναι καινούργιο αυτό το παιχνίδι απόδοσης των ευθυνών στους νέους. Δεν ξέρω αν θυμάστε το εμβληματικό σκετσάκι των Monty Python με τις συμμορίες ηλικιωμένων γυναικών που τρομοκρατούσαν μια πόλη. Σκετσάκι με το οποίο οι Python ουσιαστικά ειρωνεύονταν τον ηθικό πανικό που είχε ξεσπάσει στη Μεγάλη Βρετανία εις βάρος των νέων τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Για πολλούς και πολύ συχνά αντιφατικούς λόγους οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι, συχνά οι συντηρητικοί μεσήλικές και ηλικιωμένοι, βλέπουν τη νεολαία σαν να ήταν κάποιου είδους εξωτικό πουλί. Την κοιτάνε από μακριά. Είτε τη θαυμάζουν είτε τη φοβούνται είτε την εχθρεύονται. Αυτή η ματιά δεν άλλαξε καθόλου και στην επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας. Εκεί όπου οι νέοι έγιναν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι στους οποίους φόρτωσαν όλοι τις αποτυχίες τους. Μην νομίζετε ότι αυτό συνέβη μόνο στην Ελλάδα.
Σε όλη αυτή την πορεία της ενδιάμεσης περιόδου μεταξύ των δύο lockdown που έζησε η χώρα είχαμε βάλει στο μυαλό μας ότι αν γίνει η στραβή θα γίνει από τους superspreaders.Τους νέους που πήγαιναν σε πάρτι χωρίς μάσκες. Χόρευαν ο ένας πλάι στον άλλο. Φιλιόντουσαν. Έκαναν σεξ. Ξέρετε όλα αυτά τα Σόδομα και Γόμορρα που στην πράξη είναι η ζωή αλλά που για κάποιον λόγο την έχουμε αποδώσει μόνο ως νεανική ζωή. Γιατί όμως συνδέθηκε όλη αυτή η έξαρση των κρουσμάτων στους νέους; Με ποια στοιχεία; Το μόνο που έχουμε υπόψη μας και το μόνο που έχει δημοσιοποιηθεί είναι ο μέσος όρος ηλικίας των κρουσμάτων. Πράγματι, σύμφωνα και με την ανακοίνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τον Αύγουστο, οι 20άρηδες, οι 30άρηδες και οι 40άρηδες ήταν κατεξοχήν εκείνοι που μετέδιδαν περισσότερο τον ιό. Αυτή την τάση την είδαμε και στη χώρα μας.
Ναι, αυτό υπήρξε ένα δεδομένο. Πράγματι μπορούμε να πούμε με μια σχετική ασφάλεια ότι η νέα διασπορά του ιού ξεκίνησε κατά βάση από τους νέους. Κάπου εδώ όμως έρχεται το εξωτικό πουλί που λέγαμε παραπάνω. Γιατί τα δεδομένα είναι αδιαμφισβήτητα, η ανάγνωσή τους όμως πολλές φορές γίνεται και με τρόπο πολιτικό. Όταν βλέπεις, λοιπόν, τους νέους ως παρτάκια που το μόνο που κοιτάνε είναι η καλοπέραση και η διασκέδαση η εξίσωση βγαίνει εύκολα. Πολλά κρούσματα σε νέους συν προκατατάληψη για τους νέους σημαίνει ότι η διασκέδαση των νέων αύξησε τα κρούσματα. Είναι όμως πράγματι έτσι; Γιατί καμιά φορά όταν κοιτάς το εξωτικό πουλί με το κιάλι μπορεί να θαυμάζεις το πανέμορφο ράμφος του αλλά να χάνεις όλο το περιβάλλον που το περιτριγυρίζει. Ίσως και να χάνεις την επαφή σου με την πραγματικότητα.
Μα αφού το λένε οι επιστήμονες. Ας μιλήσουμε και με βάση μια άλλη επιστήμη. Ο οικονομολόγος Gray Kimbrough τονίζε πριν λίγο καιρό το εξής: “O ίδιος ο ιός χτυπάει βαρύτερα τους πιο ηλικιωμένους ανθρώπους. Η ύφεση που προκαλείται όμως από την πανδημία είναι που χτυπάει περισσότερο τους λιγότερο προνομιούχους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που είναι στις αρχές της καριέρας τους, που δεν έχουν ολοκληρώσει ή δεν έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση, τους ανθρώπους που κάνουν δουλειές οι οποίες δεν μπορούν να γίνουν από το σπίτι. Αυτοί οι άνθρωποι τείνουν να είναι νεότεροι”. Οι νέοι σε όλη αυτή την πορεία ήταν μαζί με άλλους στην εμπροσθοφυλακή των κοινωνιών που έπρεπε κάπως να λειτουργήσουν και μέσα στα lockdown.
Προφανώς και εν μέρει πολλοί νέοι διέσπειραν τον ιό και τη νύχτα. Με τα κρυφά πάρτι ή με τα ποτά ή με τις μαζώξεις στα σπίτια. Ας σκεφτούμε όμως και τι άλλο είναι οι νέοι; Πώς ζει μια γενιά την οποία έχουμε υποχρεώσει να περιμένει να έρθει η σειρά της. Μια γενιά που της προτείνουμε να ρίξει τις απαιτήσεις στην ποιότητα της ζωής της και κάποια στιγμή θα έρθει ο καιρός της. Μια γενιά που δεν έχει τα χρήματα για να επιβιώσει και κάνει δουλειές που την εκθέτουν σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο να κολλήσει (σερβιτόροι/-ες, ντελιβεράδες, υποδοχή σε μαγαζιά, πωλητές/-τριες, ταμείο). Μια γενιά που δεν έχει λεφτά για να πάρει ταξί και είναι σχεδόν αστείο να σκεφτεί ότι θα πάρει και να συντηρήσει το δικό της αυτοκίνητο. Μια γενιά δηλαδή που αναγκάζεται να στοιβάζεται μέσα στα ΜΜΜ. Τελικά, μια γενιά που ενώ έχει όλα αυτά τα προβλήματα ζει με τους γονείς της μέχρι τα 30 και τα 35 της και φορτώνεται όλο το βάρος της ευθύνης μήπως τους κολλήσει.
Πόσοι είναι τελικά οι νέοι που κοιτάνε μόνο την καλοπέραση και πόσοι είναι όσοι προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους σε μια κοινωνία που δεν τους εξασφαλίζει τίποτα και μετά τους λέει και κακομαθημένους. Μια εξουσία που τους φορτώνει ευθύνες και υπευθυνότητες στο όνομα ενός δήθεν προνομίου που έχουν και το οποίο είναι ότι απλά δεν περνάνε τόσο βαριά τον κορονοϊό. Ίσως είναι, λοιπόν, ο καιρός να δούμε και τους νέους θύματα και όχι θύτες του κορονοϊού.
Στο κάτω-κάτω, ο ορισμός του ανθρώπου που βρίσκεται σε ένα περιβάλλον με μια επιφανειακή σχέση μαζί του και με μόνο σκοπό να καλοπεράσει αυτός δεν είναι ο ορισμός του νέου. Είναι μάλλον ο ορισμός του τουρίστα. Αφού θέλουμε να είμαστε ακριβείς δηλαδή.
