Nιώθετε και εσείς ότι δεν χωράμε άλλοι άνθρωποι στην Αθήνα;
Mερικά ακόμα bytes στο internet όπου ένας millennial γκρινιάζει και σχολιάζει τι συμβαίνει γύρω του.
- 14 ΟΚΤ 2021
Η ζωή στην πόλη είναι συνυφασμένη με αυτό που λέμε αναμονές. Μέσα στην καθημερινότητά μας περιμένουμε πολλές φορές και για διάφορα πράγματα. Περιμένουμε να έρθει το Μετρό, η σειρά μας στο super-market, να ξεκολλήσει o Κηφισός, να αδειάσει μία θέση πάρκινγκ γύρω από το γραφείο, να έρθει ο φίλος ή η φίλη μας που έστειλε πριν 20 λεπτά ότι θα είναι εδώ σε 5′, να ακουστεί το μηχανάκι του ντελιβερά που για κάποιον λόγο πάντα ξεχωρίζουμε, να έρθει απάντηση στο μήνυμα που στείλαμε και «διαβάστηκε».
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, για πολλούς από εμάς αυτός ο χρόνος των αναμονών καταντάει να είναι και ο μόνος χρόνος που έχουμε με τον εαυτό μας αρκετές από τις μέρες της σκληρής ρουτίνας μας. Μπορεί και γι’αυτό να τον μισούμε ή να τον γεμίζουμε μουσικές, podcast, σκρολάρισμα, τηλεφωνήματα, chat, ανάγνωση βιβλίων και πολλά ακόμη. Μήπως και περάσει κάπως η ώρα.
Ολόκληρες βιομηχανίες έχουν στηθεί για να γεμίσουν αυτές τις αναμονές. Άνθρωποι ταΐζουν τα παιδιά τους από αυτές. Εδώ που τα λέμε ένα πολύ μικρό άκρο αυτού του Σύμπαντος αναμονών είναι και αυτό το κείμενο. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από όσους διαβάζετε αυτές τις γραμμές, την ώρα που κάτι ή κάποιον περιμένετε. Δεν έχει κανείς την απαίτηση να βάζετε μουσική, να ανάβετε κεριά προκειμένου να διαβάσετε ένα κείμενο στον ίντερνετ. Εκτός αν είναι κείμενο για το πόσο κουκλάρα έγινε η Μπουλίτσα από το Καφέ της Χαράς.
Αυτές οι αναμονές θα μπορούσαν, λοιπόν, να χαρακτηρίσουν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Πρακτικά, αν ρωτήσεις έναν Αθηναίο τι κάνει στη ζωή του με μία λέξη, το πιο ακριβές που θα μπορούσε να πει είναι το ρήμα «περιμένω». Τι να κάνουμε όμως; Είναι αυτό που πληρώνεις για να έχεις πρόσβαση στις ανέσεις και στις περισσότερες επιλογές που έχει μία πόλη όπως είναι η Αθήνα. Οκ, θα τρώω κάθε μέρα 2 ώρες από τη ζωή μου εγκλωβισμένος στην κίνηση και ακούγοντας μία ραδιοφωνική εκπομπή που μισώ αλλά την Παρασκευή το βράδυ θα πάω να πιω τζιν τόνικ σε διαφορετικό μαγαζί από αυτό που πήγα την προηγούμενη εβδομάδα.
Το θέμα είναι τι γίνεται, όταν αυτές οι αναμονές ξεπερνούν κάποια πολύ βασικά χρονικά όρια. Γιατί στην ουσία αυτό συμβαίνει το τελευταίο δίμηνο στην Αθήνα. Υπάρχει παντού η αίσθηση μίας πόλης που δεν χωράει άλλους ανθρώπους, που αν μπει ένα ακόμα αυτοκίνητο από τα διόδια τον Αφιδνών, θα σταματήσουν όλα για 5 δευτερόλεπτα και αμέσως μετά θα εκραγούν. Δεν είναι μόνο η κίνηση και το πάρκινγκ. Είναι ότι παντού, από το σούπερ μάρκετ μέχρι το μπαρ που λέγαμε παραπάνω, πάντα οι άνθρωποι είναι (πολύ ή λίγο) περισσότεροι από αυτό που θα έπρεπε. Και εσύ περιμένεις καρτερικά να έρθει η σειρά σου.
Θυμάμαι όταν είχε πρωτοβγεί σκαρφαλωμένος σε ένα δέντρο στο Instagram ο Θανάσης Ευθυμιάδης, είχαμε φορέσει όλοι αυτομάτως το καλό μας ειρωνικό χαμόγελο. Τι λέγαμε τότε; Έκανα 45′ λεπτά στην κίνηση και άλλα 20′ για να παρκάρω βρίζοντας τον εαυτό μου τα 15′ από αυτά για τη θέση που δεν είδα. Μετά, όταν τελείωσε η δουλειά, γύρισα 4-5 φορές όλα τα Εξάρχεια ψάχνοντας να βρω μέρος να πιω το ποτό μου. Τώρα που έκατσα, ας κοροϊδέψω τον Θανάση Ευθυμιάδη.
Αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν μία πινακίδα στην Εθνική που γκρέμισε οριστικά την ελπίδα μου να προλάβω το σβήσιμο των κεριών της ανηψιάς μου
