Ο δικός μου ψυχαναγκασμός

“Ρε θα είναι πολύ ωραίο θέμα να γράψει ο καθένας για το δικό του OCD” είπε ο Ηλίας. Ο άνθρωπος για τον οποίο θα κόβαμε και τα χέρια μας ότι κάτι μυστήριο κρύβει στην OCD ντουλάπα του. Και ποιος δεν κρύβει όμως; Μικρά πράγματα που άλλοτε είναι εμφανή και άλλοτε όχι. Συνήθειες για τις οποίες μπορεί να ντρέπεσαι και άλλες για τις οποίες αδιαφορείς γιατί έχουν γίνει σε τόσο μεγάλο ποσοστό βίωμά σου.

Ο Jack Nicholson είχε διδάξει μαθήματα εξισορρόπησης του ψυχαναγκασμού στο “As good as it gets”. Ο Sheldon Cooper έχει γίνει λίγο βαρετός με το τριπλό knock στην πόρτα της Penny. Αλλά ο Larry David είχε τρομερά αστεία συνήθεια στο “Whatever works” κάθε φορά που έπλενε τα χέρια του.

Εντάξει εμείς είμαστε λίγο πιο φυσιολογικοί. Ή μήπως όχι. Γράψε μας και τον δικό σου ψυχαναγκασμό στο τέλος του κειμένου. Να κλείσουμε όλοι μαζί ένα κελί παρέα αν είναι.

O καθρέφτης του μπάνιου του Ηλία Αναστασιάδη

Είμαι ο άνθρωπος-ocd. Και τίποτα να μην κάνω, τα ocd δουλεύουν μόνα τους στον αέρα. Μπορώ να σπάω για 24ωρα, φάμπρικα κανονική, τα μπαλάκια με τον αέρα απ’ αυτά τα περίεργα ελάσματα που προστατεύουν τα εύθραυστα αντικείμενα (σ.σ. όποιος ξέρει την ακριβή τους ονομασία, να μου ζητήσει ό,τι θέλει και θα το έχει). Επίσης, όταν βλέπω μπάλα, αγγίζω με τα ακροδάχτυλα το γύρω-γύρω των λοβών μου και παίρνω τεράστια γαλήνη όταν είναι δροσεροί. (Μην το ψάχνεις παραπάνω, θα καείς). Σε μικρότερη ηλικία, όργωνα τον κήπο της γιαγιάς  μου και έλιωνα με το χέρι ό,τι μυρμήγκι υπήρχε εύκαιρο. Δεν είμαι λοιπόν αυτός που δεν θα πείραζε ούτε μυρμήγκι στη ζωή του. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω αφοσιωθεί, έχω δοθεί ολοκληρωτικά θα λέγαμε, στο ocd που με ορίζει. Το καθάρισμα του καθρέφτη του μπάνιου μου. Υπάρχει ένας νόμος που διέπει τη συμπεριφορά μου. Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΜΠΑΝΙΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΘΑΡΟΣ. Ψεκάζω με το καθαριστικό, τα παίρνω με το χαρτί, δεν έγινε τίποτα. Ψεκάζω άλλη μία, ξύνω με το νύχι τις βρωμίτσες τύπου οδοντόκρεμες ή ό,τι άλλο έχει προσγειωθεί στον καθρέφτη, τα παίρνω με το χαρτί, κάτι έγινε, αλλά έχουμε δουλειά. Παίρνω μια μπλούζα (φοβερό τιπ προς κάθε εργένη: πάντα να ‘χεις μια άπλυτη μπλούζα εύκαιρη στη φασίνα, δεν ξέρεις πού θα σου χρησιμεύσει), τη βουτάω στο νερό και δώσ’ του πάλι στον καθρέφτη. Τώρα μάλιστα, γίνεται δουλίτσα. Το καταλαβαίνω απ’ το τρίξιμο του καθρέφτη ενώ τρίβω. Ένα τελευταίο πέρασμα με το καθαριστικό, ένα γυάλισμα με το μανίκι της μπλούζας που φοράω και κλείνω γρήγορα τα φώτα για να μην δω άλλη ατέλεια. Έχω να καθαρίσω και το υπόλοιπο σπίτι. Τι; Πέρασε μισή ώρα μόνο στον καθρέφτη; Μια χαρά, το ρεκόρ μου είναι 43 λεπτά. 

Το OCD-διάβασμα του Στέλιου Αρτεμάκη

Εντάξει, θα εκτεθούμε τώρα αλλά το αφού τέθηκε το ερώτημα… το δικό μου OCD είναι το διάβασμα. Όχι όπως το αντιλαμβάνεται ο περισσότερος κόσμος, διάβασμα για ενημέρωση ή ψυχαγωγία, αλλά μία γελοία διαστροφή για οποιαδήποτε άχρηστη πληροφορία. Δε θα δεις δηλαδή στο σπίτι μου συλλογές λογοτεχνίας. Και από περιοδικά το αγαπημένο μου ήταν το National Geographic. Η αναζήτηση ξεκινάει από κάποιο ντοκιμαντέρ, διάφορα site και καταλήγει σε κάποιο free preview από βιβλία που υπάρχουν στα Google Books. Και έτσι καταλήγω μία χωματερή άχρηστης γνώσης. Π.χ. Ξέρω ότι μια φωτογραφία της Αλίκης με τον Φίνο που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι τραβηγμένη μπροστά από ένα De Havilland Comet. Τρόμαξα όταν την είδα. Το Comet ήταν ένα από τα πρώτα τζετ που αποσύρθηκε νύχτα γιατί έσκασαν δύο στον αέρα. Υπήρχε μια κατασκευαστική ατέλεια στα μπριτζινώματα της ατράκτου. Τις προάλλες διάβαζα ότι οι Σελτζούκοι Τούρκοι, αυτοί που νίκησαν τους Βυζαντινούς στην κρίσιμη μάχη του Ματζικέρτ, μιλούσαν Περσικά και όχι κάποια τουρκική διάλεκτο. Έφτασα μέχρι να διαβάζω μέχρι για μια φυλή στη Ουγκάντα, τους Ατσόλι, για να δω πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάπως έτσι πέρναγα με το ζόρι τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Αλλά έδινα το επόμενο πρωί και άλλα διάβαζα. Κάπως έτσι ξενυχτάω καμιά φορά για να γράψω κείμενα. Καταλαβαίνεις;

Η στάχτη δίπλα στο φαγητό του Χρήστου Χατζηιωάννου

Ομολογώ ότι παλαιότερα θα σου έγραφα για τικ, για τα δάχτυλά μου που δεν μπορούσα να μην τα κάνω κρακ ανά 3 λεπτά, για την ατέλειωτη ώρα που περνούσα ισιώνοντας κάτι που πίστευα ότι είναι στραβό, μία πάνω μία κάτω με γνώμονα ένα ίσιο μάτι και μια στραβή μύτη. Για την συμμετρία που πρέπει να είχαν όλα (ΘΕΕ ΜΟΥ Η ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΤΙ ΒΑΣΑΝΟ). Για την συχνότητα με την οποία κούρδιζα τον μετρονόμο κάθε φορά που έπαιζα πιάνο. Αλλά θα πω για αυτό που υπάρχει ακόμα στη ζωή μου. Τα άλλα έφυγαν, ευτυχώς. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν την αστείρευτη καθημερινή – ερωτική σχεδόν – σχέση μου με το φαγητό. Το θεωρώ ιεροτελεστεία με αποτέλεσμα οτιδήποτε το αφορά να είναι αυτόματα σημαντικό. Εκεί όμως που θα με δεις να τρελαίνομαι, εκεί που θα πετάξω όπως είναι 2 σουβλάκια ακόμα κι αν δεν έχω φάει 2 μέρες είναι αν δω τασάκι ή στάχτη γενικά δίπλα στο φαγητό μου. Δεν με ενοχλεί να καπνίζει ο άλλος δίπλα μου. Δεν με ενοχλεί να μου φυσάει τον καπνό στο πρόσωπο την ώρα που ανοίγω το στόμα για τη μπουκιά μου. Αλλά δεν μπορώ να νιώθω ότι ο χώρος δίπλα στο φαγητό μου είναι βρώμικος και ειδικά με κάτι του οποίου η πτητικότητα εξαρτάται ακόμα και από το γέλιο κάποιου που κάθεται απέναντί μου. Τώρα που το σκέφτομαι έχω πολύ καιρό να βρεθώ σε τέτοια άβολη κατάσταση, τα φαγητά μου είναι σε ιδανικές συνθήκες, σε σημείο που αν με ρωτούσες πώς θα ήθελες να δειπνείς για την υπόλοιπή σου ζωή θα σου έλεγα ακριβώς έτσι. Το φαγητό οφείλεις να το σέβεσαι όσο και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Η ψυχαναγκαστική ζωή του Στέφανου Τριαντάφυλλου

Ψυχαναγκασμούς; Εγώ; Θα προτιμούσα να την αποκαλώ ρουτίνα. Ναι, από αυτούς που προσπαθούν να κάνουν καθημερινά τις ίδιες κινήσεις, είτε μιλάμε για πλύσιμο δοντιών, είτε για την επιλογή της τσέπης που θα μπουν τα κλειδιά και το κινητό. Θεωρώ ότι όλα αυτά είναι μηχανισμοί, οι οποίοι έχουν αναπτυχθεί για να λυθούν άλλα προβλήματα. Όπως η αφηρημάδα (κάνω πάντα όταν σηκώνομαι την ίδια κίνηση για να δω ότι έχω πάνω μου τα κλειδιά και το κινητό), ή η τσαπατσουλιά (δεν μπορω να ξεκινήσω να δουλέψω αν δεν καθαρίσω το γραφείο, το οποίο όμως μετά από 1′ είναι σαν κλιμακοστάσιο στο Περλ Χάρμπορ). Οι ψυχαναγκασμοί συνεχίζονται με την επιλογή των ίδιων διαδρομών με το αυτοκίνητο, με το υποχρεωτικό νερό μετά το φαγητό, αν και νομίζω ότι οι πιο χτυπητοί και χαρακτηριστικοί μου είναι η τρομερή άβολη κατάσταση όταν αισθάνομαι ότι κάποιος μου άλλαξε τη θέση του οδηγού (περνούν μέρες για να βρω ξανά την κατάλληλη) και η συνήθεια του να μην τρώω ποτέ με άδειο στομάχι.

Το μέτρημα του Χρήστου Δεμέτη. Το μέτρημα των πάντων και παντού

Ψυχαναγκασμός σου λέει. Γράψε για έναν σου λέει. Τι λέει; Νομίζω ότι είμαι απόλυτα συνυφασμένος με την έννοια των ψυχαναγκασμών. Όχι, σόρι, αυτοί είναι απόλυτα προσαρμοσμένοι στη φύση μου. Οι φίλοι και οι φίλες μου με αποκαλούν πρωσοποποίηση της γκρίνιας, παλιότερα μου έλεγαν ότι αυτοαναιρούμαι συνεχώς, το παλεύω να το περιορίσω αλλά τι να κάνεις, το παν είναι να αναγνωρίζεις το τι γίνεται μέσα σου. Το γιατί, είναι άλλη ιστορία. Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς σεντόνι. Είτε είναι χειμώνας και έξω κάνει 3 βαθμούς και μέσα κάνει τρεις κουβέρτες και ένα πάπλωμα (ΠΑΝΤΑ παίζει και σεντόνι), είτε είναι καλοκαίρι και κάνει καύσωνα και λιώνουν τα μπετά, πάλι θα έχω σεντόνι πάνω μου. Αλλιώς δεν θα κοιμηθώ ποτέ. Αλλά ο κυριότερος ψυχαναγκασμός μου είναι το μέτρημα. Τι μετράω; Τα πάντα. Η καλύτερη μου ήταν στον στρατό. Θαλαμοφύλακας τώρα. Μετρούσα τα πάντα. Αρβύλες, σίδερα στα κρεβάτια, κεφάλια, σωλήνες στους τοίχους και δεν έχει τέλος. Μεγάλο όπλο για τις ώρες αναμονής. Περιμένεις να αρχίσει η συναυλία. Θα μετρήσω τους προβολείς και τα φώτα από τέσσερις φορές συνήθως, θα μετρήσω τα κεφάλια που είναι ακριβώς μπροστά μου ή τα ποτήρια που βλέπω. Και το κακό παραγίνεται σε χώρους που επισκέπτομαι για πρώτη φορά. Εκεί να δεις γλέντι. Μέχρι να έχουν καταμετρηθεί τα πάντα και να έχουν διασταυρωθεί, θα περάσει κανα μισάωρο. Μετά κοινωνικοποιούμαι. Το σκάλωμα με τους αριθμούς βέβαια απογειώνεται στον δρόμο. Εκεί μετράω πινακίδες αυτοκινήτων. Τι μετράω. Αθροίζω τους αριθμούς από τις πινακίδες κυκλοφορίας. Παράδειγμα. Αριθμός κυκλοφορίας. ΥΖΒ 5892. Πρώτο άθροισμα. 5+8+9+2 = 6. Δεύτερο άθροισμα. 58+92 = 150, 1+5+0 = 6, πάλι. Γιατί το κάνεις αυτό ρε φίλε αφού ξέρεις ότι θα βγει το ίδιο; Σημασία έχει το ταξίδι, το παιχνίδι, όχι το αποτέλεσμα. Κλείνω ως εξής. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως αν έχεις κάποιο “κουσούρι”, δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει εκεί έξω και κάποιος-οι ακόμα που θα έχουν ακριβώς τον ίδιο ψυχαναγκασμό. Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, διαπίστωσα πως μια συνάδελφος μου έχει το ίδιο σκάλωμα με τις πινακίδες κυκλοφορίας αυτοκινήτων. Είμαστε πολλοί. Ερχόμαστε.

Τα πάντα όλα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αλήθεια δε ξέρω πώς να ξεχωρίσω ένα. Από τικ τύπου ‘τρώω τα νύχια μου κάθε φορά που [x]’ μέχρι κινήσεις μου ανεπαίσθητες που κάνω αυτόματα, πάντα, όποτε πχ αλλάζω χώρο (το πιο συχνό είναι το στιγμιαίο πατ-πατ που κάνω με αριστερό χέρι σε αριστερή τσέπη και δεξί χέρι σε δεξιά τσέπη για να σιγουρευτώ πως έχω πορτοφόλι-κινητό ΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΠΕΤΑΞΕΙ), από ψυχαναγκασμούς καλά πάμε. Επίσης ένας από τους αγαπημένους μου είναι το να έχω πάντα coaster κάτω από το παραμικρό ποτήρι που βρίσκεται οπουδήποτε μες στο σπίτι. Έχω άπειρα σετ coasters, από τουριστικά (I <3 AUSTRALIA λέει ένα) μέχρι ξερωγώ με τις μούρες των Beatles, διασκορπισμένα παντού στο σπίτι. Αλλά αν είναι να διαλέξω ένα και μόνο, τότε ας το πάμε λίγο πιο μακριά, κι ας μιλήσουμε για τις λίστες, επειδή νομίζω δεν έχω ψυχαναγκασμό μεγαλύτερο από το να κατατάσσω διαρκώς πράγματα. Κάθε φορά που ακούω ένα άλμπουμ ή που θαυμάζω μια ερμηνεία ή που ενθουσιάζομαι με ένα νέο μπαράκι ή που ζω μια νέα εμπειρία, αυτομάτως στο μυαλό μου ανεβοκατεβαίνουν πράγματα σε θέσεις. Πχ Blackbird αυτή τη στιγμή ξεπερνά το Luxus και ανεβαίνει στο #2 των μπαρ που κατευθύνομαι αυτόματα. Μήνας Απρίλιος, ξεκάθαρα #1 του 2014 ως τώρα. Antlers #1 άλμπουμ, Τσάμπιονς Λιγκ 2014 είναι το #3 Τσάμπιονς Λιγκ ως τώρα (αλλά μετά τον τελικό μπορεί να πάει και κορυφή). Αυτό το κοινό θέμα είναι το #4 από τις ιδέες για κοινά θέματα του σάιτ.

Διάβολε, έχασα χρυσή ευκαιρία να κάνω λίστα με τους τοπ-5 ψυχαναγκασμούς μου.