Ο φόβος ότι ξέχασα να κλειδώσω πίσω μου

Όταν ήμουν μικρότερος, κορόιδευα ανελέητα τους δυο κολλητούς μου (Χάρη και Κώστα) που, όταν παρκάραμε κάπου, τσέκαραν -από δυο φορές- κάθε πόρτα και το πορτμπαγκάζ για να σιγουρευτούν ότι τα ‘τουτού’ τους είναι κλειδωμένα. 20 χρόνια μετά εύχομαι να μπορούσα να τους μοιάσω. Να γίνω δηλαδή λάιτ ψυχαναγκστικός και όχι, όπως είμαι τώρα, ένα βήμα από το Δρομοκαΐτειο.

Αν κοιτάξεις το photo album στο κινητό μου, θα διαπιστώσεις ότι είναι κατά το ήμισυ γεμάτο από φωτογραφίες και βίντεο της υπέροχης κόρης μου. Όπως είναι δηλαδή λογικό και θεμιτό.

Το άλλο μισό, περίπου 300 φωτογραφίες, είναι γεμάτο από close up φωτό των κλειδαριών στις μπαλκονόπορτες (για να σιγουρευτώ ότι τις έκλεισα), του πίνακα του ηλεκτρικού (για να σιγουρευτώ ότι είναι κλειστός ο θερμοσίφωνας), των ματιών της κουζίνας (για ευνόητους λόγους) συν, όταν μιλάμε για ταξίδι εκτός Αθήνας, π.χ. για Πάσχα στη Ναύπακτο, των άδειων ηλεκτρικών πριζών (μου αρέσει να βγάζω όλες τις συσκευές γιατί φοβάμαι ότι θα πάρουν -ξαφνικά και από μόνες τους- φωτιά).

Όχι, δεν ξέχασα την εξώπορτα. Απλά από εκείνη δεν έχω φωτό, αλλά βίντεο, που με δείχνει να βάζω το συναγερμό, να την κλειδώνω και μετά να περιμένω τον ήχο που δείχνει ότι ο συναγερμός οπλίστηκε. Μου είναι αναγκαίο, όπως καταλαβαίνεις, και το ηχητικό ντοκουμέντο, για να μην χρειαστεί να επιστρέψω πίσω από τα διόδια Ελευσίνας για να σιγουρευτώ.

Κάτι που, για να είμαι εντελώς ειλικρινής, μου συνέβη το 2012. Όταν και μου ήρθε, ως λύση, στο μυαλό η ιδέα της κλειδο-φωτογράφησης.

Αυτός ο ψυχαναγκασμός μου είναι κάτι που, μέχρι τώρα, το έχω εξομολογηθεί μόνο στη γυναίκα, στη μάνα μου και την πεθερά μου. Και οι τρεις μου είπαν ότι πρέπει να πάω να δω γιατρό. Η γυναίκα μου, μάλιστα, σχεδόν μου έκλεισε ραντεβού.

Ίσως και να πρέπει να δω κάποιον. Ψυχίατρο, εξορκιστή ή call girl, δεν έχω αποφασίσει ακόμη τι θα με κάνει να χαλαρώσω πιο γρήγορα.

Αν και είμαι σίγουρος ότι ένας στους δυο εκεί έξω πάσχει επίσης από το ‘σύνδρομο του αναμμένου θερμοσίφωνα’. Έστω και σε πολύ πιο λάιτ εκδοχή. Στην τελική, σε ποιον κάνω κακό; Μόνο στον εαυτό μου και στην μνήμη του κινητού που το φορτώνω με βλακείες αρχεία.

Ένα κομμάτι του προβλήματος είναι προφανώς η αφηρημάδα. Ότι δηλαδή την ώρα που πάω να κλειδώσω, σκέφτομαι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και μετά, όταν είμαι πια στο αυτοκίνητο, έχω την αμφιβολία μήπως, για πρώτη φορά στην ζωή μου, έκανα πατάτα. Μήπως για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα σε κίνδυνο το σπίτι και (αν είναι μέσα όταν φύγω) την οικογένειά μου.

Ένα άλλο κομμάτι είναι ο πανανθρώπινος φόβος ότι κάποιος (βλέπε διαρρήκτης) έρθει σου πάρει ότι έχτισες με κόπο. Κάτι που νομοτελειακά σου προκύπτει μεγαλώνοντας αφού, στα 25 σου, ότι υλικό και να χάσεις είναι λογικά ή ευτελές ή εύκολα αντικαταστήσιμo.

Σκέψου δηλαδή να είχα όντως κάτι να χάσω πέρα από την 56άρα τηλεόρασή μου, ένα laptop και ένα iPad. Να ήμουν δηλαδή στην λογική των γέρων που γεμίζουν τα στρώματα με χρυσές λίρες. Νομίζω ότι, πραγματικά, αν το έκανα ποτέ αυτό, δεν θα τολμούσα ποτέ να φύγω από το σπίτι. Θα έμενα και θα ‘κλώσαγα’ τον ‘θησαυρό’ μου.

Αν και στην δική μου περίπτωση το πρόβλημα είναι άλλο και αλλού. Ότι, επειδή γενικά είμαι ανεύθυνος σε πράγματα χρηστικά και του σπιτιού, ο φόβος ότι ξέχασα να κλειδώσω σπίτι μου με πιάνει εντονότερα όταν η γυναίκα μου και το παιδί λείπουν και είμαι εγώ και μόνο εγώ υπεύθυνος. Ο βασικός μου φόβος δηλαδή δεν είμαι μην με κλέψουν ή μην δω το σπίτι (που μόλις ξεχρεώσαμε από την τράπεζα) να γίνει μπουρλότο και φωτιά και μπούρμπερη, αλλά μήπως απογοητεύσω και στεναχωρήσω τις δυο πιο σημαντικές γυναίκες της ζωής μου.

Και αυτό, ο φόβος μήπως φανείς τραγικά κατώτερος των περιστάσεων, δεν είναι κάτι που κανένας ψυχίατρος, εξορκιστής ή call girl μπορεί να στον θεραπεύσει. Όσες φωτό ( με φίλτρο ή χωρίς) από τα μάτια της κουζίνας και αν βγάλω.