O Diego Simeone είναι τελικά η πραγματική μαγεία του ποδοσφαίρου
- 12 ΜΑΡ 2020
Ταυτόχρονα, ο Simeone όντως άφησε το πούλμαν για 210 λεπτά. Όντως το ποδόσφαιρο που έπαιξε η Ατλέτικο δεν ήταν τυπικά εντυπωσιακό. Δεν έπαιζε φουλ επίθεση, δεν είχε την μπάλα στα πόδια της. Iδίως στο δεύτερο παιχνίδι είχε μόνο 29% κατοχή. Ταυτόχρονα, πολύ συχνά την έβλεπες να αμύνεται πίσω από τη σέντρα. Ο ίδιος ο Klopp (τον οποίο λατρεύω) δήλωνε αργότερα ότι δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που παίζει η Ατλέτικο.
Τι έκανε όμως εχθές η ίδια και κυρίως ο προπονητής της; Έσωσε το ποδόσφαιρο. Καλύτερα, έβαλε το δικό της ταληράκι για να σωθεί το ποδόσφαιρο. Πρώτα από όλα, αποκλείοντας την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Αυτή η ταπεινή φέτος Ατλέτικο. Η 6η στο πρωτάθλημα της Ισπανίας. Πίσω από Χετάφε και Σοσιεδάδ. Κι όμως τα κατάφερε. Ακόμα και παίζοντας με έναν τρόπο που βλακωδώς έχει ονομαστεί ‘αντι-ποδόσφαιρο’.
Ποδόσφαιρο είναι οι εκπλήξεις του Simeone
Αν υπάρχει ένα πράγμα που κατά τη γνώμη μου απειλεί το ποδόσφαιρο ως θέαμα είναι το να χαθεί ο παράγοντας της έκπληξης. Αν αυτό, το να νικάει ο καλύτερος, είναι προβληματικό για ένα άθλημα όπως το μπάσκετ, σκεφτείτε το ποδόσφαιρο. Ένα παιχνίδι αναμονών. Εκεί που πρακτικά μπορείς να περιμένεις 20 και 25 λεπτά για μια φάση λίγων δευτερολέπτων. Τι νόημα θα έχουν όλες αυτές οι αναμονές αν ξέρεις ότι στο τέλος οι Λίβερπουλ θα κερδίζουν τις Ατλέτικο. Έστω 9 στις 10 φορές που θα παίζουν. Τα πάντα ως προς το ποδοσφαιρικός θέαμα είναι πραγματικά ζητήματα συγκυριών.
Η Ατλέτικο, λοιπόν, δεν είναι πράγματι ακριβώς εύκολο να διαβαστεί. Δεν είναι εύκολο να την καταλάβεις. Ιδίως αν δεν είσαι και ειδικός στο θέμα. Το περίφημο πούλμαν που βάζει ο Simeone μπροστά από την εστία προφανώς και δεν αρκεί, για να εξηγήσει τα αποτελέσματα. Όπως θα καταλαβαίνετε, σε ματς γάτα-ποντίκι, οι ομάδες που παίζουν από την αρχή τον ρόλο του ποντικιού, σπάνια έχουν τέτοιες επιτυχίες. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει την Ατλέτικο; Δεν το ξέρω. Ούτως ή άλλως η τεχνική ανάλυση δεν είναι σκοπός ούτε αυτού του περιοδικού ούτε αυτού του κειμένου.
Είναι τόσο σωτήρια όμως αυτή η άγνοια. Είναι κατά κάποιον τρόπο σαν να προσφέρει μια μεταφυσική υφή σε ένα άθλημα που όλο και την χάνει. Και τη χάνει, επειδή γίνεται ορθολογικό, περνάει και αυτό τη δική του φάση απομάγευσης. Οι προπονήσεις και οι τακτικές μοιάζουν πια με επιστήμη. Οι ποδοσφαιριστές μαθαίνουν από νωρίς να λειτουργούν ως μέλη ενός πλάνου πρώτα και μετά ενός συνόλου. Το ατομικό ποδοσφαιρικό ταλέντο μετράει όλο λιγότερο. Το πάθος του συνόλου επίσης.
Η μαγεία του αποτελέσματος
Αυτό που τελικά λατρεύουν οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο, ακόμα και σήμερα δεν είναι το συμβατικό θέαμα. Υπάρχει ακόμα λόγος που τα ποπ κορν δεν χωράνε στο ποδόσφαιρο όσο χωράνε τα σποράκια. Τα πρώτα είναι εύκολα, ταιριάζουν σε άνεση και χάζεμα. Τα δεύτερα δεν τα γεύεσαι απλώς περνάς τον χρόνο σου. Δεν ταιριάζουν στο “ξάπλωσα καναπέ”. Ταιριάζουν περισσότερο σε ανθρώπους σκυμμένους που πάνε πάνω-κάτω το γόνατό τους, γιατί δεν έχουν τι να κάνουν την αναίτια αυξημένη αδρεναλίνη του οργανισμού τους.
Με αυτή την έννοια, λοιπόν, ο Simeone είναι η σκατόφατσα εκείνη που κρατάει τη μαγεία του ποδοσφαίρου. Και είναι τόσο σημαντικός όσο ο Messi. Απλά ο καθένας από διαφορετικό μετερίζι. Ο ένας δημιουργεί, ο άλλος καταστρέφει. Μόνο που ο Messi είναι φτιαγμένος για να είναι ξεχωριστός. Κανείς δεν θα ασχολούνταν με έναν αγώνα που έχει 22 Messi.
Κανένα θέαμα λοιπόν. Κανένα τακουνάκι. Κανένα ποπ-κορν. Αυτό που κρατάει ακόμα ζωντανό το ποδόσφαιρο είναι η δίψα για τη νίκη. Αυτό που κρατάει ακόμα ζωντανό το ποδόσφαιρο είναι ματς όπως το χθεσινό.