Ο Ultimate Warrior της καρδιάς μας

Για όσους θυμούνται κάτι 90’s βράδια Σαββάτου στο Eurosport και αργότερα στον ΑΝΤ1, ο James Hellwig ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ο ανίκητος wrestler. Ο μοναδικός ζωντανός υπερήρωας. Με σάρκα, οστά και μυς. Πολλούς μυς. Που κάποτε σήκωσαν τον Αντρέ τον Γίγαντα των 220 κιλών στον αέρα. Αυτές τις αναμνήσεις έφερε ο θάνατος του, λίγο μετά μάλιστα από την ένταξη του στο WWE Hall Of Fame. Και εμείς απλά είπαμε γράψαμε δύο γραμμές.

Σφαλιάρα από το παρελθόν για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

“Ποιος πέθανε; Ρε συ αυτόν τον είχα φιγούρα”. Η πρώτη αντίδραση μαζί με την ανάμνηση της σπαστής φιγούρας του Ultimate Warrior στο δωμάτιό μου πότε με το χέρι υψωμένο για μια επικράτηση και πότε με τα δύο χέρια σε στάση “σφίγγω μέχρι να σκάσω”. Πραγματική σφαλιάρα από το παρελθόν το να ακούς για το WWE μετά από τόσα χρόνια που δεν σε έχει απασχολήσει (δίκαια) για κανέναν λόγο. Θυμάμαι να λιώνω στον καναπέ βλέποντας κατς. Να τρελαίνομαι με εκείνους που γούσταραν τον Hogan, να αποθεώνω Bret Hart και να φοβάμαι ειλικρινά το ξύλο που θα έτρωγε κάποιος κάθε φορά που έμπαινε ο Yokozuna μέσα στο ρινγκ. Δεν είχα αγαπημένο. Αλλά η φιγούρα στο δωμάτιο ήταν μόνο μία. Αυτού του τιτάνα με τη ζωγραφιστή μούρη και τους γρίφους που έλεγε κάθε φορά που έπιανε το μικρόφωνο. Τότε ήταν φιλοσοφία. Τώρα είναι φαιδρές αναμνήσεις μιας εποχής που το κατς μπορούσε να κρατήσει την προσοχή ενός παιδιού για πάνω από 10 λεπτά.

‘Ο Ultimate Warrior αναλήφθηκε στους ουρανούς’, λέει ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δύο ερωτήσεις ταλάνιζαν τον πατέρα μου όταν πήγαινα δημοτικό. Πρώτον, γιατί συμπαθώ τόσο πολύ τη Δυτική Γερμανία και δεύτερον, πώς έγινα ΑΕΚ σε ένα σόι γεμάτο Παναθηναϊκούς. Για τη Δυτική Γερμανία δεν έχω σαφή απάντηση. Για την ΑΕΚ νόμιζα ότι έχω. Έλεγα ότι έγινα λόγω της φάτσας του Χένρικ Νίλσεν που γνώρισα απ’ τα Πανίνι, αφού δεν πρόλαβα να τον δω να παίζει. Μισή αλήθεια. Έγινα λόγω του Νίλσεν και λόγω του Ultimate Warrior. Του τύπου με τα μαλλιά και τη μάσκα που έπαιζε την καλύτερη μπάλα εντός ρινγκ, αλλά είχε τσακωθεί με τους τίτλους και το κατεστημένο.

Οι ώρες μπροστά από το Eurosport δεν είχαν τελειωμό, το ίδιο και το μίσος για τον δημοσιοσχεσίτη Hulk Hogan. Ώσπου ξαφνικά έγινε δικαιοσύνη. Στον απόλυτο αγώνα των υπερπρωταθλητών του κατς, ο Ultimate Warrior τον κέρδισε. Ο διαιτητής χτύπησε μία, δύο, ΤΡΕΙΣ φορές το χέρι του στο ρινγκ και ανατρίχιασε η υφήλιος. Ο Hogan έφυγε από το ρινγκ και επέστρεψε με τη ζώνη του. Ποιος δεν σκέφτηκε ότι θα χτυπήσει άνανδρα τον Warrior με αυτή; Εγώ ήμουν σίγουρος. Κι όμως. ΚΙ ΟΜΩΣ!

Ο Ultimate Warrior πέθανε τρεις μέρες μετά την είσοδό του στο Hall of Fame του WWE. Πήρε το εισιτήριό του για τον παράδεισο των παιδικών μας ηρώων, έβγαλε τον τελευταίο του λόγο κουρεμένος και ασπρισμένος και έφυγε με τάημινγκ που δεν θα σκάρωνε ούτε το μυαλό του κορυφαίου σεναριογράφου του Χόλιγουντ.

“Ένα, δύο, τρ…., ΟΧΙ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΚΟΜΗ”

Κανείς δε χάλαγε χατίρι στο Νικόλα, θυμάται ο Στέλιος Αρτεμάκης

Πραγματικά, όταν έβλεπα κατς μικρός, μου έβγαινε μια αντίδραση. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το πράγμα ήταν αληθινό. Ότι κάποιοι το βλέπουν στα αλήθεια. Θυμάμαι έναν παιδικό φίλο, τον Νικόλα, που έβλεπε με τις ώρες. Του είχαμε όλοι αδυναμία, οι γονείς του, οι γονείς μου, εγώ κι ο αδερφός μου που είμασταν κάπως μεγαλύτεροι. Κανείς δεν του χάλαγε χατίρι. Και όταν έρχοταν σπίτι έβλεπε με τις ώρες. Δεν θυμάμαι σίγουρα, αλλά πρέπει να ήταν ο Ultimate Warrior. Εγώ ήξερα μόνο το Χαλκ Χόγκαν αλλά οι ψαγμένοι του αθλήματος, κατά τα φαινόμενα, ήξεραν ότι ο Ultimate ήταν ο ορισμός του παλαιστή. Και ο Νικόλας που ήταν φαν έβλεπε με τις ώρες. Έβλεπα κι εγώ παρακαλώντας μέσα μου να τελειώσει αυτό το ακαταλαβίστικο πράγμα. Δεν έλεγα τίποτα γιατί κανείς δε χάλαγε χατίρι στο Νικόλα.

‘Πάει ο Warrior, πάει το Streak, μήπως γεράσαμε;’, αναρωτιέται ο Μάνος Χωριανόπουλος

1990. Απόγευμα. ΑΝΤ1. Γίγαντες του κατς. Είχα δει για πρώτη φορά WWE (WWF τότε) και είχα εντυπωσιαστεί από τα χτυπήματα, τη δύναμη και τα δράματα που περνούσαν οι «καλοί» και οι «κακοί». Ήξερα ότι ήταν Scripted, αλλά το έβλεπα σαν μια διασκεδαστική σειρά. Μεγαλύτερα ξαδέρφια μου, το παρακολουθούσαν στο Eurosport, οπότε μου έσκασαν το μυστικό για να μη βλέπω 100 φορές το ίδιο ματς, αφού ο ANT1, έκανε από τότε προπόνηση για τις επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης. Είδα Live το ματς που θυμούνται άπαντες οι 30αρηδες στην Ελλάδα, το Hogan vs Warrior (μεγάλος πόνος η ήττα του Hogan) και είδα και την πρώτη εμφάνιση του Undertaker.

Αργότερα σταμάτησα να ασχολούμαι, μάθαινα όμως που και που νέα, κάποιος πρόωρος θάνατος ή πόσες φορές απάτησε ο Hogan τη γυναίκα του και μια φορά το χρόνο κάθε Απρίλιο,  έβλεπα ένα ματς από τη Wrestlemania, σαν ένοχη απόλαυση ή φόρο τιμής στο παιδί που είχε μείνει με ανοικτό το στόμα, όταν είδε να μπαίνει στο ρινγκ ο Undertaker. Ήθελα να ξέρω ότι το νικηφόρο σερί (Streak) του Undertaker παρέμενε άθικτο από χρονιά σε χρονιά. Ο Undertaker από την πρώτη εμφάνισή του, έκανε 21-0 στη Wrestlemania (σαν μουντιάλ της πάλης) μέχρι την περασμένη Κυριακή, όταν και έχασε από τον Brock Lesnar, γνωστό και από το UFC. 21-1 και κάτσε καλά γεράσαμε. Ακολούθησε ο θάνατος του Warrior. Αν συμπεριλάβουμε και τα γηρατειά του Hogan, μάλλον η περιοδική μου ενασχόληση με το WWE τελείωσε οριστικά σήμερα το πρωί.

Όσο χαζό και αν φαίνεται σαν σόου για πολλούς (στημένο, “αμερικανιά”, βίαιο κλπ), ως παιδί με διασκέδαζε και με εντυπωσίαζε και όλοι γνωρίζουμε ότι η παιδική μας ηλικία, είναι το καταφύγιό μας και όσα κάναμε τότε, από το πιο απλό πχ τι μπισκότα τρώγαμε,  τι μίκι μάου (ς) βλέπαμε, μέχρι το πιο σπουδαίο πχ τον πρώτο μας έρωτα, τα θυμόμαστε με αγάπη.

Στο ρινγκ του Μάνου Μίχαλου έχανε μέχρι και ο Optimus Prime

Το έπαιρνα πάντα και παντού μαζί μου. Στο σπίτι της γιαγιάς μου που με άφηναν οι γονείς μου τα σαββατοκύριακα, στο αυτοκίνητο αν πηγαίναμε κάπου μακριά, στις διακοπές, μόνο στο σχολείο δεν το κουβαλούσα. Μιλάω για το μπλε ρινγκ που είχα, αυτό με τα σχονιά, αυτό που έπαιζα με τις αρκετές είναι η αλήθεια (ευχαριστώ μπαμπά και μαμά) φιγούρες μου, αυτό που ήταν το δικό μου παιδικό δίλημμα ως το καλύτερο prop που είχα (το άλλο ήταν το κάστρο του He-Man). Πάνω εκεί, ο Χόγκαν ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, το ξανθό (όπως κι εγώ μικρός) είδωλο που με ενθουσίασε, το οποίο ήθελα πάντα να νικάει τους πάντες. Τον φιδέμπορα “Snake”, τον Million Dollar Man (νομίζω έτσι λεγόταν), ακόμη και τον Optimus Prime αν τόλμαγε να ανέβει στο ρινγκ. Όμως, όταν ο Warrior ήταν στα χέρια μου, κάτι μου έλεγε πώς αυτός έπρεπε να νικήσει, αυτός ήταν ο καλύτερος, αυτός ήταν ο πραγματικός γίγαντας του κατς. Δεν θυμάμαι αν κέρδισε ποτέ (στο ρινγκ μου), νόμιζω πώς όχι. Μικρό παιδί ήμουν, λάθη έκανα.

Για κάθε Χαλκ Χόγκαν υπάρχει και ένας Ultimate Warrior λέει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν είναι κακό να είσαι ο κακός. Να είσαι αυτός που τρώει το ξύλο. Να είσαι αυτός που δίνει δόξα στον νικητή. Για κάθε Χαλκ Χόγκαν υπάρχει και ένας Ultimate Warrior. Πως θα γίνει δηλαδή; Ήμουν κι εγώ από τα παιδιά που καρφωνόντουσαν στην οθόνη για να δουν τους “γίγαντες του κατς”. Και από τα παιδιά που μετά το μισάωρο έπεφταν από το κρεβάτι με τον αγκώνα στο πάτωμα και κατέληγαν να μη νιώθουν το χέρι τους για κανά 5λεπτο. Και από τα παιδιά που είχαν μια φιγούρα, αν θυμάμαι καλά τον μπάτσο, που μ’ άρεσε ιδιαίτερα γιατί ήταν χοντρός και έμοιαζε με τον Τζον Κάντι. (Και από τα παιδιά που έβλεπαν μια ανεκδιήγητη σειρά με τον Χαλκ Χόγκαν και ένα ταχύπλοο – δεν είμαι όμως περήφανος για αυτό). Και από τα παιδιά που μόλις άκουσαν ότι πέθανε ο Ultimate Warrior ξεφύσηξαν μελαγχολικά.