Οι 36 κανόνες του NBA

Κάποιοι το λένε μαγικό κόσμο. Άλλοι το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ στον πλανήτη. Οι ίδιοι οι Αμερικάνοι έχουν σαν σλόγκαν το επικό “I Love This Game”.

Οι δημοσιογράφοι του Oneman συμφωνούν με όλα τα παραπάνω και σαν άλλοι David Stern και Adam Silver, παρουσιάζουν τους δικούς τους κανόνες για το NBA.

NΒΑ είναι να κάνει ο σούτινγκ γκαρντ 4 βήματα, να καρφώνει και αντί να διαμαρτύρεσαι στον διαιτητή να σηκώνεσαι και να πανηγυρίζεις.

Ξεκίνησες με NBA Jam, συνέχισες με NBA2K. Και στη μπασκέτα στη γειτονιά δεν σταυρώνεις ούτε μπάσιμο.

ΝΒΑ είναι το περικάρπιο που φόραγες στο γυμνάσιο για να πουλήσεις μούρη.

Όσο θες να γυρίσεις στο mute την περιγραφή των ελληνικών ομάδων μπάσκετ στην Ευρώπη, τόσο δυναμώνεις την φωνή στις αμερικάνικες περιγραφές του ΝΒΑ.

ΝΒΑ είναι ο τσακωμός για το δίλημμα Τζόρνταν ή Μάτζικ.

Larry Bird, Magic Johnson, Michael Jordan. Δεν τους κάνουν πια όπως παλιά.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το buzzer beater με το οποίο νίκησε η ομάδα που υποστηρίζεις στα playoffs (βλέπε Ρέι Άλεν στο τρίποντο με τους Spurs).

Αν σε κάθε εντυπωσιακό κάρφωμα ή σε ankle breaker δεν σηκώνεσαι από τον καναπέ και να ουρλιάζεις, δεν είσαι παθιασμένος με το ΝΒΑ.

Το NBA είναι το intro των Bulls στην παρουσίασή τους στο γήπεδο.

Μια ζωή οι παλιότεροι θα υποστηρίζουν ότι δεν βγαίνουν πια οι παίκτες που έβγαιναν στην εποχή τους. Η απάντηση είναι Curry και Lebron.

Και κάθεσαι και σκέφτεσαι, ο Λεμπρόν έκανε καλά που έφυγε και ξαναγύρισε στους Cavs;

Κάποτε το να παίξει Έλληνας στο ΝΒΑ έμοιαζε ουτοπικό. Σήμερα είναι ρουτίνα να πρωταγωνιστεί Έλληνας στο top 10.

ΝΒΑ είναι τα όργια του Jordan στο Madison Square Garden.

Αν δει ένας Ευρωπαίος προπονητής αγώνα ΝΒΑ θα σκίσει τα πτυχία του.

Τα τελευταία χρόνια στο ΝΒΑ παίζουν παίκτες που κάποτε δεν θα βοηθούσαν ούτε στις προπονήσεις.

Υπήρξε μια εποχή που όλοι στο NBA ήμασταν Bulls. Ξέρεις, τότε με τον Jordan στα καλύτερά του.

Η καριέρα στο NBA είναι σαν την καριέρα στο Hollywood. Πολλοί πήγαν μέχρι εκεί, ελάχιστοι πέτυχαν.

Συμπαθούμε πάντα ένα τσικ παραπάνω τους Ευρωπαίους του ΝΒΑ.

Στο ΝΒΑ οι μεγάλοι παίκτες είναι κυριολεκτικά μεγάλοι. Κανείς δεν σταματάει πριν τα 40.

ΝΒΑ είναι να κοιμάσαι στις 7 το πρωί επειδή έχει τελικούς.

“Ποιο NBA μωρέ, εκεί δεν έχουν συστήματα, παίζουν ό,τι να ‘ναι…“. Άκουσες το μπαμ; Είναι η πόρτα που πρέπει να κλείσεις στη μούρη του τύπου που θα ξαναπεί κάτι τέτοιο.

Αν είμαστε μία φορά τυχεροί που μεγαλώσαμε με Μέσι και Ρονάλντο, πρέπει να είμαστε δέκα που βλέπουμε αυτά που κάνει ο Κάρι τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΝΒΑ είναι το κρύο που νιώθεις ενώ σηκώνεσαι από το κρεβάτι για να δεις παιχνίδι τα ξημερώματα.

Τα doubleheaders είναι καλύτερα κι από τις δύο πίτες στο σουβλάκι. Βασικά δεν υπάρχει σύγκριση.

Είναι κι αυτό το άτιμο το Fantasy που μας έχει κάνει να μετράμε ευστοχία και ασίστ.

Κυκλοφορούν πολλοί τύποι εκεί έξω που παρακολουθούν μόνο και μόνο για να δουν πώς τα πήγε η ομάδα τους στο Fantasy.

Γιατί δεν αγάπησε ποτέ κανείς τους Utah Jazz;

Είναι από τις ελάχιστες φορές που όταν λέμε κάτι μαγικό (βλ. μαγικός κόσμος του ΝΒΑ), δεν είμαστε καθόλου υπερβολικοί.

ΝΒΑ είναι φωνή του τύπου που σχολιάζει κάθε μέρα το Top-5.

Μπαμπά, αυτοί γιατί σουτάρουν τρίποντα από πιο μακριά;

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που στο άκουσμα του ονόματος Reggie Miller, ψιθυρίζουν “from downtown Indianapolis”.