Οι 4 πιο ανυπόφοροι τύποι υποψήφιων δημοτικών συμβούλων

Όλοι όσοι ζητάνε την ψήφο μας είναι ανυπόφοροι, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο και αυτό από μόνο του είναι ένα σημαντικό κατόρθωμα. Κάποιοι όμως ξεχωρίζουν, είναι αυτοί που έχουν καταφέρει μέσα στο γενικότερο κλίμα ξεδιαντροπιάς, να βάλουν τον πήχη τόσο ψηλά που σχεδόν προκαλούν τον θαυμασμό με την άγνοια του πόσο εκνευριστικοί καταντούν.

Τέσσερις κατηγορίες υποψήφιων δημοτικών συμβούλων είναι οι αγαπημένες μας και γι’ αυτές θα μιλήσουμε αμέσως τώρα.

1. Απολιτίκ

Ενθουσιασμένος με την κουτοπονηριά του υποψήφιου δημάρχου να παρουσιάζεται ο ίδιος ως υπερκομματικός, μπας και καταφέρει να μαντρώσει και κανά πρόβατο άλλου κόμματος, ο απολιτίκ δημοτικός σύμβουλος μπαίνει κάτω απ’ την σκέπη του και οργιάζει.

Πάρτι, ποτάκια, χορηγούμενα βιντεάκια στο Facebook, photos στο Instagram γιατί είναι ένας από μας, μηδενικός πολιτικός λόγος, μια ασυγκράτητη διοχέτευση απελπισίας στο μυαλό και στην καρδιά μας από τον απάλευτο ψηφοζήτουλα αυτής της κατηγορίας.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές αυτή η κατάσταση κορυφώνεται. Τα social media γεμίζουν από τέτοια ανυπόφορα τίποτα, ανίκανα ακόμα και να σε κάνουν να γελάσεις, μιλάμε για τους αβραμόπουλους των δημοτικών εκλογών, είναι τόσο ουδέτερα αυτά που λένε, που δεν σου προσφέρουν καν την ευκαιρία για μία αξιοπρεπή κοροϊδία.

Όνειρό τους ήταν να γίνουν ινφλουένσερς – ινσταγκράμερς, δεν ήταν όμως αρκετά άχρηστοι ακόμα και για να γίνουν δεκτοί σε ριάλιτι που θα του εξασφάλιζε φόλοερς, κι έτσι ο απολιτίκ κομπάρσος “διάλεξε τον δύσκολο δρόμο, εκείνο της ενασχόλησης με τα κοινά. Να ταχθεί στο πλευρό του πολίτη, καθώς ο δήμος έχει ανάγκη από ανθρώπους με ανοιχτούς ορίζοντες, θέληση και όραμα για την επόμενη μέρα”.

Καλά κουράγια.

Ατάκα από ταινία που τους ταιριάζει

Φτάσαμεε!.. (2004) : Άκουσε, νεαρέ. Εσένα μπορεί να σε δω στο δρόμο, να συναντηθούνε τα χαμόγελά μας στη Σταδίου, δεν θα σε γνωρίσω. Θα γράψεις κάτι σαν φόντο… σαν θόρυβος της πόλης ας πούμε, τόσο μετράς.

2. Τοπικοί προύχοντες

Αυτό το είδος αργόμισθου δημοτικού συμβούλου συναντάται συνήθως στις πόλεις και τα κεφαλοχώρια της επαρχίας. Τα μέλη του προέρχονται από ένα κλειστό κύκλωμα ντόπιων με βαθιές οικογενειακές ρίζες στην περιοχή, ιστορικές διασυνδέσεις με κάποιο κόμμα εξουσίας, ενώ ταυτόχρονα είναι και αρκετά φραγκάτοι για τα τοπικά δεδομένα.

Στα βιογραφικά τους πάντα γράφουν ποιου είναι γιοι και ανίψια, αν και από μόνο του το επίθετο, αρκεί για να αναγνωριστεί απ’ την τοπική κοινότητα ως “ο γιος του τέτοιου”. Τρακτεράτοι και με ακριβή κούρσα, σχεδόν πάντα τα λεφτά τους προέρχονται απ’ τα χωράφια, υπόσχονται ρουσφέτια σε όποιον μιλάει ελληνικά, αν και συνήθως όλες οι υποσχέσεις τους ξεκινάνε και τελειώνουν σε κανά κερασμένο ποτό.

Για τους μικρούς εκκολαπτώμενους προύχοντες, συνήθως αυτό είναι και το πρώτο τους βήμα για την καθιέρωσή τους στην τοπική συνείδηση ως ‘διάδοχοι’, αλλά και για τη συνέχεια της σχέσης της οικογένειας τους με το εκάστοτε κόμμα, σχέση που κρατάει για δεκαετίες.

Αρκετά ελπιδοφόρο το γεγονός πάντως ότι σε στιγμές συμφοράς (πλημμύρες, καθίζηση επαρχιακών δρόμων κτλ) οι μικροί προύχοντες, είναι και οι πρώτοι που τα ακούνε. Αν κάνουν το λάθος και πάνε μαζί με τον δήμαρχο στο σημείο της συμφοράς για να καθησυχάσουν τους έξαλλους κατοίκους, τα “εσύ τι ήρθες να κάνεις εδώ, τράβα στη μάνα σου”, δονούν τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα.

Συχνά χάνουν ψήφους γιατί οι ντόπιοι τους ξέρουν μόνο με τα παρατσούκλια και αδυνατούν να τους εντοπίσουν στο ψηφοδέλτιο.

Ατάκα από ταινία που τους ταιριάζει

Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998): Αν σου έλεγε ο Ψωμιάδης “Κόφτε τα λόγια και ψηφίστε τον εγγονό μου γιατί από μένα τρώτε ψωμί, όχι απ’ το ΠΑΣΟΚ” τι θα έκανες; Που αν σ’ άφηνε θα ‘βαζες λουκέτο και δύο οικογένειες θα μένανε στο δρόμο.

3. Μικρομεσαία Κομματόσκυλα

Τα νεαρά στελέχη για τα οποία το κόμμα δεν έχει και ιδιαίτερες βλέψεις, αλλά ταυτόχρονα νιώθει την ανάγκη να τους κόψει κι ένα μισθό με τα λεφτά μας, πολύ συχνά τα πετάει στον στίβο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μικρομέγαλοι, τους κοιτάς και δυσκολεύεσαι να προσδιορίσεις την πραγματική τους ηλικία εξαιτίας του ντυσίματός και του ξύλινου λόγου τους, έχουν διακριθεί ως βαμμένα φοιτητόσκυλα σε κάποια σχολή δίπλα σου.

Αυτοί οι 20άρηδες που μοιάζουν με 40άρηδες σε άρνηση, προκειμένου να μην καταλάβει ο κόσμος ότι δεν έχουν κάνει τίποτα στη ζωή τους, γράφουν στο βιογραφικό τους ότι έχουν συμμετάσχει σε σεμινάρια, συνέδρια, πετώντας και καμιά copy-paste ψαγμενιά όπως “η ανθρώπινη επικοινωνία και αλληλεγγύη μέσα από την ενεργή ακρόαση των δημοτών, καθώς και η σκληρή δουλειά, είναι τα εργαλεία που μπορεί να δώσουν τη σωστότερη λύση στα θέματα και τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας”. (Κι εγώ copy-paste το πήρα).

Τριτοξάδερφα των απολιτίκ, μόνο που αυτοί δεν ντρέπονται να πουν ποιο κόμμα τους έστειλε να παρασιτίσουν πάνω σου.

Συχνά είναι γνωστοί σου ή παλιοί συμμαθητές και προσπαθούν να σε κολακέψουν, αναθερμαίνοντας τη φιλία σας, γιατί τι πιο κολακευτικό απ’ το να σου μιλάει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος;

Ανατριχίλα.

Ατάκα από ταινία που τους ταιριάζει

Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998): -Διότι, κοίτα τι κάνει ο Θεός. Φτιάχνει τρεις αδερφές, τη μία την παίρνω εγώ… εντάξει. Την άλλη την παίρνεις εσύ… εντάξει. Και έρχεται αυτός απ΄το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και παίρνει τη μικρότερη.

-Έτσι γίναμε μπατζανάκια.

-Ναι αλλά τι φταίω εγώ να συγγενέψω με δημοτικό σύμβουλο από την Παπαδίτσα Λακωνίας.

4. Συνταξιούχοι σελέμπριτις

Συνήθως δεν είναι πολύ μεγάλοι σε ηλικία, αλλά ο χώρος που δραστηριοποιούνταν καλλιτεχνικά έχει αποφασίσει να τους εντάξει στους απόμαχους της ζωής από νωρίς. Το συμβουλευτιλίκι είναι ένα απ’ τα τελευταία τους καταφύγια, προκειμένου να εξασφαλίσουν κάποιο σταθερό εισόδημα, χωρίς να χρειαστεί να ξεπέσουν στα τηλεμάρκετινγκ ή ακόμα χειρότερα, σε κανονική δουλειά.

Το σύνθημά τους είναι πάντα κάποιο άθλιο λογοπαίγνιο που συνδυάζει, απ’ τη μία το επαγγελματικό τους παρελθόν και απ’ την άλλη το “ψηφίστε με”… κάτι που να θυμίζει στους ψηφοφόρους ποιος ήταν ο σελέμπριτι και πόσο αχάριστα κτήνη είναι που τον ξεχάσανε.

Για παράδειγμα, αν ο υποψήφιος σύμβουλος ήταν ηθοποιός, παίζει κάτι πολύ κακό του στιλ “Μαζί θα ρίξουμε αυλαία στην κακοδιαχείριση” κλπ.

Οι συνταξιούχοι σελέμπριτις δεν είναι ‘πρώτα ονόματα’, ώστε να χρησιμοποιηθούν απ’ τον κομματικό μηχανισμό ως υποψήφιοι βουλευτές, ούτε καν ως υποψήφιοι δήμαρχοι. Παρ’ όλ’ αυτά τα κόμματα πιστεύουν ότι όλο και κάποια ψήφο μπορούν να τσιμπήσουν απ’ την επίκληση στη νοσταλγία.

Ειδική υποκατηγορία συνταξιούχων σελέμπριτις είναι οι πρώην αθλητές. Πρόκειται για τους πλέον προνομιούχους, καθώς το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να κατέβουν υποψήφιοι στην πόλη με την οποία έχει ταυτιστεί η ομάδα όπου έπαιζαν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Το “μπε” του οπαδού-ψηφοφόρου ενεργοποιείται αυτόματα, το σανό μοιάζει με αμβροσία, το μασούλημα ξεκινάει και σταματάει μόνο όταν ο πρώην ποδοσφαιριστής μπει στο δημοτικό συμβούλιο.

Σε κάποιες συνεδριάσεις ίσως αναγκαστούν να ανοίξουν το στόμα τους, σκορπώντας την αναμενόμενη θλίψη, αλλά και ποιος βλέπει τι γίνεται στα δημοτικά συμβούλια έτσι κι αλλιώς; Αρκεί να μπουν.

Ατάκα από ταινία που τους ταιριάζει

Σπιρτόκουτο (2002): -Δεν θα κάνουμε κανά βήμα παραπέρα; Δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο στην ζωή μας;

-Καλά ρε, τώρα στα 50 ρε το θυμήθηκες;

-Στα 50 ρε, στα 150. Γιατί στη σύνταξη θα βγούμε ρε;