Οι 47 κανόνες του Quentin Tarantino

Ο Quentin Tarantino δεν είναι ένας συνηθισμένος σκηνοθέτης, ούτε οι ταινίες του φυσικά μπορούν να χαρακτηριστούν συνηθισμένες. Αρκεί να έχεις δει μερικές μόνο σκηνές από κάποια ταινία του για να μυηθείς στο δικό του παράξενο, αυθεντικό και ιδιοφυές στιλ.

Καλό είναι βέβαια να μην περιοριστείς σε κάποιες σκηνές μόνο, αλλά να παρακολουθήσεις όλες του τις ταινίες ξανά και ξανά. Η όγδοη ταινία του σκηνοθέτη, “The Hateful Eight”, βγαίνει την Πέμπτη στους κινηματογράφους και οι δημοσιογράφοι του Oneman, πριν σπεύσουν σε κάποια σκοτεινή αίθουσα για να την απολαύσουν, παρουσιάζουν τους δικούς τους κανόνες.

Στις ταινίες του Tarantino θα δεις πρώτη φορά ηθοποιούς που μετά θα κάνουν καριέρα.

Ο Tarantino είναι από τους λίγους old school σκηνοθέτες εκεί έξω.

Αγαπάμε όλες του τις ταινίες, αλλά το Reservoir Dogs το αγαπάμε ένα τσικ παραπάνω.

Μικρή λατρεία και οι μικροί ρόλοι που κρατάει για τον εαυτό του σε κάποιες ταινίες του.

Η πιο υποτιμημένη του ταινία πάντως, είναι μακράν το Jackie Brown.

Και ο δικός του DiCaprio, είναι ο Samuel Jackson.

Αν και για τον Tarantino, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει κι έτσι βλέπουμε συχνά τους ίδιους ηθοποιούς.

Πρώτα βλέπεις τις ταινίες του, μετά ψάχνεις το soundtrack και το βάζεις (ολόκληρο) για ξυπνητήρι.

Είναι ο σκηνοθέτης που έχει γεννηθεί με την πιο άβολη φάτσα στον κόσμο. Εγγυημένο σουξέ.

Αν ήξερε ελληνικά η Uma Thurman, θα παραμιλούσε στη γωνιά κάποιου σετ, “Ό,τι θέλεις με κάνεις ρε Tarantino”.

Ένα άπειρο ρισπέκτ για το πόσο άλλαξε στα μάτια μας τον τρόπο που βλέπαμε την Ούμα Θέρμαν.

Το Pulp Fiction είναι η μοναδική ταινία που χτυπάει στα ίσα το Trainspotting στο γήπεδο ‘αφίσες δωματίου’.

Ο Tarantino είναι ο σκηνοθέτης που κόβεις το χέρι σου ότι στήνεται στο home cinema και κάνει μαραθώνιο με τις ταινίες του.

Έλα που μου μάθατε και τους Coasters…

Ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει τον Kurt Russell επίκαιρο μετά το τέλος των 80s.

To μπλα-μπλα των ταινιών του Tarantino είναι το μόνο μπλα-μπλα που δεν βαριέσαι.

Ο Tarantino έχει πιο φανατικούς οπαδούς από οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη.

Ο Tarantino σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας από εμάς.

Σκηνή με κομμένο αυτί=Tarantino

Σκηνή με αμάξι που τρέχει και πόδια περισσεύουν από το παράθυρο πριν την σύγκρουση=Tarantino.

Δεν γίνεται να υπάρξει ταινία του χωρίς τους πρωταγωνιστές καθισμένους γύρω από ένα τραπέζι και να συζητάνε για κανένα μισάωρο.

Όλοι οι σκηνοθέτες έχουν μανιέρες. Τις δικές του απλά τις λατρεύεις.

Ο Tarantino έχει δικαίωμα για να κάνει τις επόμενες δέκα ταινίες του χάλια. Το κέρδισε.

Ο Quentin Tarantino είναι τόσο κουλ που έχει κάνει το prop για μια φωτογράφηση του Brad Pitt στο Wired.

Φάτσα ανώμαλου, γράψιμο ανώμαλου. Δεν είναι ανώμαλος, είναι απλά δυσθεώρητα ευφυής.

Το Pulp Fiction θα είναι πάντα συναισθηματικά το καλύτερο. Αλλά έκτοτε έχει ξεπεράσει τον εαυτό του πολλές φορές.

Ο Tarantino εφήρμοσε το Valar Morghulis στις ταινίες του καλύτερα από τον καθένα.

Οι άδοξοι μπάσταρδοι θα είναι για πάντα η πιο φυσιολογικά αφύσικη ταινία του.

Το Reservoir dogs άλλαξε τον τρόπο που νιώθουμε όταν τελειώνουν οι ταινίες.

Η τελευταία σκηνή του Kill Bill με την κίνηση Dim Mak είναι τόσο κυνική που καταντάει επική. Ισως η απόλυτη σκηνή εκδίκησης.

Ένα respect στον τύπο που μεταμόρφωσε τη Σάλμα Χάγιεκ σε αποκρουστικό βαμπίρ.

Είναι φετιχιστής, συγκεκριμένα ποδολάγνος και αυτό βγαίνει προς τα έξω.

Ο Tarantino είναι ένας ευφυής Ροντρίγκεζ. Ο Ροντρίγκεζ είναι ένας βίαιος Tarantino.

Το Reservoir Dogs είναι η μοναδική ταινία που κατάφερε να σταθεί δίπλα στο Νονό. Και να ξεπεράσει το τρίτο μέρος του.

Αν το κορίτσι που θέλεις να ρίξεις δεν έχει δει τουλάχιστον δύο ταινίες του, μην της ζητήσεις ραντεβού στο σινεμά που θα παίζει τους Μισητούς 8. Θα σε περάσει για ανώμαλο. Τουλάχιστον.

Δυο ταινίες ακόμη και μετά μας αφήνει χρόνους. Έτσι είπε. Έτσι, πιστεύω, ότι τελικά θα πράξει.

Πόσο θράσος θέλει να επιδιώκεις και οι 10 σου ταινίες να είναι εξίσου καλές ώστε, ο πιτσιρικάς, σε 20 χρόνια από τώρα, που θα κάτσει να τις δει, να μην έχει να σου προσάψει τίποτα;

Θα μπορούσε να βγάζει ακόμη περισσότερα λεφτά γράφοντας ή κάνοντας επιμέλεια σε διαλόγους άλλου. Όμως εκείνος επιμένει να κρατά τη μαγεία του για πάρτη του.

Πόσο θράσος θέλει να είσαι λευκός, αλλά να βγαίνεις, να δηλώνεις και να το εννοείς ότι θέλεις μια ταινία σου, ο Django, να είναι εκείνη που θα βλέπουν ευλαβικά οι Αφροαμερικανοί πιτσιρικάδες των επόμενων γονιών.

Όλες -σχεδόν- οι ταινίες του Quentin, στην ούγια τους, μια μεγάλη φαντασίωση εκδίκησης είναι. Αλλά δεν πειράζει.

Εκείνος εμπνεύστηκε από άλλους. Οι υπόλοιποι προσπαθούν μάταια να τον μιμηθούν.

Ευτυχώς που είναι τραγικά ατάλαντος ως ηθοποιός. Αλλιώς δεν θα είχε βρει ποτέ την αυτοσυγκέντρωση να κάτσει να γράψει ότι έχει γράψει.