Οι 52 κανόνες της Λίβερπουλ

Γίνεται να έχεις να πάρεις πρωτάθλημα 25 ολόκληρα χρόνια και παρ’ όλα αυτά να εξακολουθείς να θεωρείσαι ένα τεράστιο μέγεθος στην Αγγλία και την Ευρώπη;

Αν είσαι η Λίβερπουλ γίνεται. Οι φίλοι των κόκκινων ανά τον κόσμο βλέπουν τις ελπίδες τους για ανάκαμψη να αναπτερώνονται έπειτα από την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον normal one, Γιούργκεν Κλοπ και περιμένουν νέες στιγμές μεγαλείων.

Ακόμα κι αν δεν έρθουν άμεσα όμως, το σίγουρο είναι ότι η ομάδα δεν θα περπατήσει ποτέ μόνη της. Οι δημοσιογράφοι του Oneman ετοίμασαν τους δικούς τους κανόνες για τη Λίβερπουλ.

 

Λίβερπουλ σημαίνει “στις χαρές και στις λύπες μαζί”. Σημαίνει να το εννοείς, όχι απλά να το λες.

Δεν ξενερώνεις ποτέ με ήττα. Εχεις συνηθίσει σε αυτές. Απλά “κοιτάμε το επόμενο ματς και στο τέλος κάνουμε ταμείο”.

Δεν μιλάς για το γλίστρημα του Τζέραρντ στο ματς με την Τσέλσι. Ποτέ. Πονάει. Πολύ.

Μισείς τον Ζοζέ Μουρίνιο. Δεν υπάρχει προπονητής που θέλεις να κερδίσεις περισσότερο από αυτόν.

Λίβερπουλ σημαίνει Ultras.

Λίβερπουλ-Σέλτικ, συμμαχία και αγάπη.

Μόνη ποτέ δεν θα σ’ αφήσω, να μη μ’ αφήσεις μόνο ποτέ.

Λίβερπουλ είναι και ο Νέος Κόσμος.

 

Καμία μα καμία Έβερτον.

 

Η Λίβερπουλ είναι η ομάδα που μπορεί να ρίξει τεσσάρα σε ντέρμπι και την επόμενη αγωνιστική να χάσει από τον ουραγό του πρωταθλήματος.

Δεν γίνεται να ακούσεις το ‘You’ll never walk alone’ στο γήπεδο και να μην ανατριχιάσεις.

 

Η ανατροπή στην Κωνσταντινούπολη θα είναι για πάντα ό,τι καλύτερο έχουμε δει σε τελικό Champions League.

Τζέραρντ, Όουεν, Φάουλερ. 3 παιχταράδες, κανένα πρωτάθλημα.

Κάθε καλοκαίρι ξοδεύει εκατομμύρια και καταφέρνει να μην έχει ούτε έναν world class παίκτη.

 

Σε περίπτωση που δεν έχεις ακούσει κάποια από τις εκατομμύρια φορές που το έχει αναφέρει, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος είναι Λίβερπουλ.

This is Anfield. Άπειρα κακέκτυπα. Του στυλ “This is Toumba” (ήμαρτον).

 

Δεν παιζούμε ποτέ Λίβερπουλ στο στοίχημα. Είναι πιο δύσκολο να την προβλέψεις και από ρουλέτα.

Είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί ανά πενταετία να δημιουργεί σενάριο για ταινία με σήμα στους τίτλους αρχής based on a true story.

Ο Τζέραρντ γλίστρησε, η Λίβερπουλ έχασε ένα πρωτάθλημα αλλά ακόμα ανατριχιάζεις με την προσπάθεια της ομάδας αυτής.

Η εμφάνιση με χορηγό την Carlsberg είναι ό,τι καλύτερο έχει πάνω ποτέ τον πελεκάνο.

 

Όταν έχεις δεις τον Κίγκαν, τον Νταλγκλίς, τον Σούνες, τον Μακντέρμοτ, τον Χιουζ, τον Κλέμενς και τον Ρας. Αλλά και τον Μπαρνς, τον Κάραχερ, τον Όουεν (ναι ακόμη κι αυτόν) και τον Τζέραρντ.

 

Όταν σε μεγάλωσε το κάθετο ποδόσφαιρο του Μπομπ Πέισλι, που είχε απλές ποδοσφαιρικές σκέψεις του στυλ:“Όταν είσαι στη μικρή περιοχή και δεν ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα, στείλε τη στα δίχτυα και συζητάμε τις επιλογές σου αργότερα…”.

Όταν είδες τον Γκρόμπελαρ να κάνει τα πόδια του …σπαγγέτι για να μπερδέψει τους παίκτες της Ρόμα, στα πέναλτι του τελικού του 1984.

Όταν έχεις τραγουδήσει το YNWA, βουρκωμένος, παρέα με δεκάδες χιλιάδες Άγγλους μισομεθυσμένους στον τελικό του 2007 στο ΟΑΚΑ.

 

Όταν ξέρεις ότι δεν θα είχες πέντε, αλλά τουλάχιστον εφτά κύπελλα Πρωταθλητριών, αν δεν έκλειναν τα σύνορα το 1985.

Όταν γελάς ειρωνικά, αλλά η καρδούλα σου ξέρει πόσο πόνεσε, που η Γιουνάιτεντ έκανε σχεδόν πενήντα χρόνια για να σε περάσει σε πρωταθλήματα, αλλά σε … πέρασε.

Όταν ξέρεις, ωστόσο, ότι του Φέργκιουσον του έμεινε απωθημένο ότι ποτέ δεν ξεπέρασε τον Πέισλι.

Όταν ξεχνάς πόσο χρονών ήσουν στο τελευταίο πρωτάθλημα.

Δεν χρειάζονται άλλοι κανόνες. Είσαι Λίβερπουλ.

 

Ο πρώτος πανηγυρισμός, στο χαμένο πέναλτι του Κόντε στη Ρώμη. Κούπα.

Crown paints. Και όποιος κατάλαβε – κατάλαβε.

“Χ”. Xέιζελ – Χίλσμπορο.

180 ευρώ για να είσαι μέσα στην Kop στον τελικό του ΟΑΚΑ με τη Μίλαν. Ανατριχίλα.

 

Η ομάδα που πέτυχε ο Ράφα. Στα “νοκ άουτ”, σούπερ. Σε πρωτάθλημα;

What a hit son. What a hit!

Aυτό: “Kyrgiakos’ brilliant performances during January 2010 saw him voted as Liverpool’s official “Player of the Month” by the clubs fans”.

 

 

Όποιος φεύγει απ’ το μαντρί, τον τρώνε οι λύκοι: ναι, καλά, εξαιρείται ο Σουάρες.

Σάνκλι, Πέισλι, Νταλγκλίς.

Κωνσταντινούπολη. Τίποτα άλλο. Mε Τραορέ και Σμίτσερ.

Λουίς Γκαρσία, Σισέ, Μπίστσαν. Πρωταθλητές Ευρώπης. Πόλη. Ναι, και Πανάθα μετά.

Η “μυτιά” του Φάουλερ. Τι δεν καταλαβαίνεις;

 

Ντούντεκ στην κεφαλιά του “Σέβα”. Πέναλτι. Ντούντεκ ξανά. Ντούντεκ για πάντα.

Kop. 1906. “Χωρίς καθίσματα”. Πριν από πολλά χρόνια.

Κόκκινα δίχτυα. Μόνο εκεί. Πουθενά αλλού.

 

2003-2015. Oh captain, my captain. Ουδείς άλλος 12 χρόνια. Μόνο ο Τζέραρντ. Ναι, το φόρεσε το τιμημένο και ο Sotis. Το “αλάνι” ντε. Μια φορά.