Οι 8 πιο φρικτές μέθοδοι εκτέλεσης που υπήρξαν ποτέ

Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι τόσο αρχαία, όσο και η σκοτεινιά που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Συναντιούνται σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες και διαφέρουν μόνο στη μέθοδο, στα σημεία που προκαλούν τον πόνο, αλλά όχι στη λογική.

Η λίστα που θα δεις παρακάτω θα σε πείσει γι’ αυτό. Μαζέψαμε 8 από τα χειρότερα βασανιστήρια που έχουν καταγραφεί ποτέ σε βιβλία ιστορίας και σου ζητούμε να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, όσο θα τα διαβάζεις. Κάποια απ’ αυτά είναι κυριολεκτικά απάνθρωπα.

Δες:

1. Το ‘ξεφλούδισμα’

Το Lingchi ήταν μία βάρβαρη μέθοδος εκτέλεσης στην Κίνα, κατά την οποία το θύμα υπέφερε από πολλά κοψίματα στο σώμα του προτού πεθάνει από αιμορραγία. Αυτό που έπρεπε να κάνουν οι εκτελεστές ήταν όσα περισσότερα κοψίματα μπορούσαν και να αφαιρούν την πέτσα του θύματος, χωρίς να τον σκοτώνουν. Ονομαζόταν επίσης και ως “ο θάνατος με τα χίλια κοψίματα”. Ξεκίνησε τον 10ο αιώνα και σταμάτησε μόλις το 1905.

Δεν υπήρχε συγκεκριμένη μέθοδος που να ακολουθείται πιστά στο Lingchi, όλα εξαρτιόνταν απ’ το έλεος του δήμιου ή τις αντοχές του θανατοποινίτη. Υπάρχουν αναφορές όμως ότι κατά τη δυναστεία των Ming, υπήρξαν θύματα που χρειάστηκαν σχεδόν 3.000 μικρά κοψίματα μέχρι να πεθάνουν, ενώ κάποιες άλλες αναφορές μιλούν για θύματα που πέθαιναν νωρίτερα, πχ σε 15 λεπτά. Πολλές φορές στα θύματα έδιναν όπιο, χωρίς ωστόσο να ξέρουμε αν αυτό το έκαναν από έλεος ή για να υποφέρουν περισσότερο.

Το Lingchi ήταν μία από τις λεγόμενες ‘5 Τιμωρίες’, που χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Κίνα, αναλόγως με τη βαρύτητα του παραπτώματος. Οι υπόλοιπες τιμωρίες ήταν το κόψιμο της μύτης ή των ποδιών, κάποιο ταπεινωτικό τατουάζ, ο ευνουχισμός και η εξορία.

2. Το ‘πριόνισμα’

Στην Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα, οι καταδικασμένοι σε θάνατο μπορούσαν να πεθάνουν κομμένοι στη μέση από ένα πριόνι για τα εξής αδικήματα: μαγεία, φόνος, βλασφημία, κλοπή και απιστία. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε μία προτίμηση στο να κόβει στη μέση τα άτομα οριζόντια, ενώ οι Κινέζοι προτιμούσαν να δένουν τα θύματά τους ανάποδα απ’ τα πόδια και και να τους κόβουν κάθετα. Αυτή η μέθοδος ήταν πολύ αποτελεσματική στο να κάνει το θύμα να υποφέρει, καθώς η κάθετη στάση έστελνε περισσότερο αίμα στο κεφάλι με αποτέλεσμα το θύμα να κρατά τις αισθήσεις του για περισσότερη ώρα. Τουλάχιστον σατανικό.

Σύμφωνα με κάποιες αναφορές, στην Ευρώπη τα θύματα πριν κοπούν στη μέση, έβλεπαν τα χέρια και τα πόδια να πριονίζονται και ό, τι απομένει να καυτηριάζεται, ώστε να μην πεθάνουν τόσο γρήγορα… Και μόνο τότε προχωρούσαν στο να τον κόψουν στη μέση. Λέγεται μάλιστα ότι στην αρχαία Ρώμη, ο ψιλοπαρανοϊκός αυτοκράτορας Καλιγούλας απολάμβανε να βλέπει ανθρώπους να πριονίζονται στη μέση όσο έτρωγε και να ξεκαρδίζεται με το θέαμα.

3. Δήμιος-Ελέφαντας

Γνωστό και ως gunga rao, αυτός ο τρόπος τιμωρίας χρησιμοποιούταν περισσότερο στην Ασία και κυρίως στην Ινδία, αν και έχουν καταγραφεί κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, όπου και οι δυτικοί τον τίμησαν και με το παραπάνω. Συνήθως αυτοί που πετιούνταν στα πόδια του ελέφαντα ήταν είτε αιχμάλωτοι στρατιώτες, είτε πολίτες που έκλεψαν ή δεν πλήρωσαν κάποιο φόρο. Αν και συνήθως κακομεταχειρίζονταν τον ελέφαντα προκειμένου να τον κάνουν να σκοτώσει κάποιον άνθρωπο, υπήρξαν και φορές που κάποιοι είχαν εκπαιδευτεί από μικροί μόνο γι’ αυτό.

Για παράδειγμα, ένας ελέφαντας μπορούσε να υπακούσει στην εντολή να κάνει σμπαράλια τα πλευρά ενός ανθρώπου, προτού του δώσει το τελειωτικό χτύπημα στο κεφάλι. Υπήρξαν μάλιστα και πολύ πιο βάρβαρες περιπτώσεις, όπως αυτή που περιγράφει ένας Γάλλος ταξιδιώτης, ο Francois Bernier, κατά την οποία στην προβοσκίδα του ελέφαντα είχαν προσαρμοστεί κοφτερές λεπίδες, με τις οποίες τεμάχιζε τον εγκληματία. Τρομακτικό.

4. Περιτείχιση

Μη σε μπερδεύει η ασυνήθιστη λέξη, στην πραγματικότητα ήταν πολύ απλό αυτό που έκαναν (και φρικιαστικό). Ο εγκληματίας κλεινόταν μέσα σε ένα πολύ μικρό χώρο χωρίς διεξόδους, όπως για παράδειγμα είναι το κουτί της παραπάνω εικόνας. Πολλές φορές, οι τιμωρημένοι καταδικάζονταν να πεθάνουν έτσι σε ασιτία, ενώ άλλες φορές απλώς συνέχισαν να ζουν με αυτόν τον τραγικό τρόπο, φυλακισμένοι για χρόνια. Μία φωτογραφία η οποία δημοσιεύτηκε το 1922 στο National Geographic απεικόνιζε την περιτείχιση μίας γυναίκας από τη Μογγολία, μέσα σε ένα ξύλινο κουτί, παρατημένο στην έρημο. Ο φωτογράφος, Albert Kahn, ήταν μπροστά κατά τα παρακάλια της γυναίκας για φαγητό, αλλά δεν μπορούσε να τη βοηθήσει γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα παρενέβαινε στο ‘δικαστικό σύστημα’ μία άλλης κουλτούρας. Υπάρχει ένα πρωτόκολλο μεταξύ των ανθρωπολόγων που το ‘απαγορεύει’ αυτό και πραγματικά δεν το πολυκατανοούμε.

Σύμφωνα με τον φωτογράφο, η γυναίκα είχε καταδικαστεί για απιστία. Στην Κίνα, υπήρξαν περιπτώσεις όπου άνθρωποι κλείνονταν μέσα σε σιδερένια κουτιά, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούν ούτε να κάτσουν, αλλά ούτε και να ξαπλώσουν. Για λίγα λεπτά της μέρας τους επέτρεπαν να δουν το φως του ήλιου, ενώ το φαγητό τους το πετούσαν μέσα στο κουτί από μία πολύ μικρή τρύπα. Τουλάχιστον απάνθρωπο.

5. Poena Cullei

Η μέθοδος αυτή είναι επίσης γνωστή και ως ‘η τιμωρία του σάκου’. Αυτοί που κρίνονταν ένοχοι για πατροκτονία ή μητροκτονία, καταδικάζονταν να κλειστούν μέσα σε έναν δερμάτινο σάκο μαζί με διάφορα ζώα και στη συνέχεια, ρίχνονταν στη θάλασσα. Σύμφωνα με τις πρώτες αναφορές για την poena cullei, αρχίκά μέσα στον σάκο έβαζαν μόνο φίδια. Αργότερα όμως, κοντά στην περίοδο που στον ρωμαϊκό θρόνο καθόταν ο Αδριανός, άρχισαν να βάζουν μέσα στον σάκο κι άλλα ζώα ταυτόχρονα, όπως έναν κόκκορα, ένα σκυλί, έναν πίθηκο και μία οχιά. Όλα μαζί έτσι… Πανικός.

Εκείνη την περίοδο, όσοι καταδικάζονταν για τα παραπάνω εγκλήματα, είχαν δύο επιλογές: είτε να κατασπαραχθούν από άγρια θηρία στην αρένα, είτε να μπουν στον σάκο και να πέσουν στη θάλασσα. Πριν μπουν στον σάκο, είτε συνήθεια να τους δέρνουν και να τους μαστιγώνουν. Λίγους αιώνες αργότερα αυτή η μέθοδος αντικαταστάθηκε με το να τους πετάνε ζωντανούς στη φωτιά. 

6. Ο ‘τροχός του σπασίματος’

Αυτή η τρομακτική μέθοδος βασανισμού ήταν ιδιαίτερα διάσημη στον Μεσαίωνα και κάτι παραπάνω από ‘αγαπητή’ στη Γερμανία και τη Γαλλία. Πήρε το όνομά της από το γεγονός ότι ήταν ‘μανούλα’ στο να σπάει τα κόκαλα των καταδικασμένων -συνήθως- για φόνο. Το θύμα δενόταν στον τροχό, ο τροχός έφερνε βόλτες και ένας τύπος με ρόπαλο κοπανούσε σε τυχαία σημεία τον μελλοθάνατο μέχρι να καταρρεύσει απ’ τα σπασίματα. Στη συνέχεια τον άφηναν έτσι, δεμένο στον τροχό, θέαμα για τον κόσμο που περνούσε.

Κάποιες φορές, αυτό το μαρτύριο θα μπορούσε να κρατήσει για μέρες, ενώ άλλες φορές ο δήμιος μπορεί να έδειχνε έλεος και να έδινε γρήγορα τη χαριστική βολή, βαρώντας στο κεφάλι, στο στήθος και το στομάχι τον κακομοίρη που είχε πέσει στα χέρια του. Ο μηχανισμός του τροχού διέφερε από χώρα σε χώρα, ενώ σε κάποια μέρη, χρησιμοποιούσαν στη θέση του ακόμα και ξύλινο σταυρό.

7. Σκαφισμός

Αυτή ήταν μία αρχαία περσική μέθοδος εκτέλεσης που τη χρησιμοποιούσαν για όσους έκαναν σοβαρά εγκλήματα, όπως ήταν ο φόνος ή η προδοσία. Οι εγκληματίες παγιδεύονταν μέσα σε μία κουφάλα δέντρου ή ανάμεσα σε δύο σκάφη, τους τάιζαν με το ζόρι γάλα και μέλι και παράλληλα άλειφαν όλο το σώμα τους με αυτά. Αυτή η τιμωρία έπρεπε να λαμβάνει χώρα σε ένα βαλτώδες μέρος, όπου θα υπήρχαν πολλά ζωύφια και τρωκτικά, ώστε να επιτίθενται στους μελλοθάνατους και ουσιαστικά να τους τρώνε ζωντανούς. Το θέμα είναι ότι αργούσαν να πεθάνουν γιατί ταΐζονταν συνεχώς και επομένως το μαρτύριο τους μπορούσε να παραταθεί για πολλές ημέρες. Ακούγεται απλοϊκό, αλλά για κάντε το λίγο εικόνα…

8. Γκαρότα

Αυτός ο τρόπος εκτέλεσης ήταν μία παραλλαγή του κλασικού κρεμάσματος, μόνο που για έναν περίεργο λόγο θεωρήθηκε πιο ‘ανθρώπινος’. Και φυσικά δεν ήταν.

Η εκτέλεση με γκαρότα πρωτοέγινε το 1812, ενώ υπολογίζεται ότι περισσότερα από 730 άτομα πέθαναν στην Ισπανία με αυτόν τον τρόπο, κυρίως κατάδικοι για φόνο ή τρομοκρατία. Οι φυλακισμένοι κάθονταν συνήθως με την πλάτη σε έναν στύλο και ένα σχοινί που περνούσε μέσα από αυτό το ξύλο, προσαρμοζόταν στον λαιμό τους, σαν βρόγχος. Στη συνέχεια οι δήμιοι περνούσαν ένα ραβδί που το έστριβε με τέτοιον τρόπο ώστε το σκοινί να τους πνίξει. Ο μηχανισμός αυτός άλλαζε συνεχώς προς το ‘καλύτερο’, δήθεν βελτιωνόταν, έτσι ώστε ο θάνατος να είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνος. Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν κατάφερναν πάντα να πνίξουν τον καταδικασμένο ή ότι καθυστερούσε πολύ η διαδικασία, έκανε τους δήμιους να επιστρέψουν στην πατροπαράδοτη κρεμάλα. Παίξανε και χάσανε.