Οι 9 σχολικές μέρες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι η πρώτη μέρα στο σχολείο αποτελεί μία από τις σημαντικότερες στη ζωή ενός ανθρώπου. Η αίγλη, όμως, που, δικαίως, έχει συγκεντρώσει επάνω της είναι τόση που δεν μας έχει αφήσει πολλά περιθώρια για να συζητήσουμε για τις υπόλοιπες σχολικές μέρες (μία ή περισσότερες), κυρίως στο δημοτικό, μερικές εκ των οποίων έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στην σχολική μας ‘καριέρα’, αλλά και σε ολόκληρη τη ζωή μας.

Οι γυμναστικές επιδείξεις

>Ήμασταν όλοι ντυμένοι με σορτς και μπλουζάκι ίδιου χρώματος (συνήθως μπλε και άσπρο),τα οποία ψωνίζαμε από το ίδιο μαγαζί με ρούχα της γειτονιάς με ομαδικές παραγγελίες.

>Το συγκεκριμένο σορτς έφτανε μέχρι τη μέση του μηρού με αποτέλεσμα να είναι ό, τι πιο ‘καυτό’ έχουμε φορέσει ποτέ στη ζωή μας.

>Γίνονταν στο τέλος της σχολικής χρονιάς και κατά τη διάρκεια τους κάθε τάξη είχε αναλάβει να κάνει μια συγκεκριμένη άσκηση. Από απλούς αγώνες ταχύτητας μέχρι αγώνες που είχαμε κουτάλια με αυγά στο στόμα -αλά ‘Παιχνίδια χωρίς Σύνορα’ και προσπαθούσαμε να τερματίσουμε πρώτοι χωρίς να μας πέσουν.

>Στο μεσοδιάστημα στοιχιζόμασταν, κάναμε γέφυρες και κυβιστήσεις (κοινώς κωλοτούμπες).

Η μέρα των εμβολίων

>Ναι, σε αυτή οφείλεται το σημάδι που έχεις σ’ ένα από τα δυο σου μπράτσα και μοιάζει σαν να σε έχει ξύσει κάποιος με ξυράφι και να σου έχει κόψει ένα κομμάτι κρέας. Το εμβόλιο ήταν το BCG για τη φυματίωση.

>Μια άλλη αντίστοιχη μέρα μας έκαναν το μαντού (το τεστ που βοηθά να διαπιστώσεις αν πάσχεις από φυματίωση). Αυτό δεν άφηνε σημάδι, αλλά έστω στην αρχή των 90’s, μας κύκλωναν το σημείο του τρυπήματος ή μας έκαναν γύρω του μια ζωγραφιά -αν ήταν πιο τσαχπίνα η νοσοκόμα- ώστε αν πρηζόταν να ξέραμε ότι έπρεπε να απευθυνθούμε σε γιατρό.

Ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός

>Μιας και δεν έφταναν η σχολική προσευχή και τα θρησκευτικά για να σιγουρευτεί η Εκκλησία και το Υπουργείο ότι θα βγαίναμε καλοί χριστιανοί, μας πήγαιναν και μία φορά το δίμηνο στην εκκλησία.

Τα όσα έψελνε ο εκάστοτε ιερέας μάς γίνονταν λιγότερο κατανοητά από όσα γράφει πάνω του ο Δίσκος της Φαιστού

>Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του εκκλησιασμού να συμπεριφερόμαστε λιγότερο ευλαβικά κι από το κοριτσάκι στον ‘Εξορκιστή’ κάθε φορά που της έδειχναν τον εσταυρωμένο.

>Στο γυμνάσιο αρχίσαμε να εκτιμάμε τον εκκλησιασμό, γιατί κατά τη διάρκεια του κάναμε τις ασκήσεις των μαθημάτων που δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε στο σπίτι.

>Και επειδή δεν ήταν αρκετός ούτε ο εκκλησιασμός, μας μοίραζαν και το εκκλησιαστικό περιοδικό ΄Προς τη Νίκη΄για περαιτέρω μελέτη του χριστιανισμού.

Η μέρα που ήρθαν οι γιατροί

>Μην την μπερδεύεις με μέρα των εμβολίων. Η μέρα που θα έρχονταν να μας εξετάσουν οι γιατροί είχε διαδοθεί στο σχολείο αρκετό καιρό νωρίτερα με αποτέλεσμα να προκαλέσει πανικό στις τάξεις#diplis των μαθητών.

>Εκτός από πανικό είχε προκαλέσει και φήμες. Άλλοι έλεγαν πως οι γιατροί θα μας γδύσουν και άλλοι πως θα μας κάνουν επίπονες εξετάσεις, με αποτέλεσμα να είναι η πρώτη φορά στην σχολική μας πορεία που μας μπήκε στο μυαλό να κάνουμε ομαδική κοπάνα.

>Όταν τελικά έφτανε εκείνη η μέρα, οι γιατροί (οφθαλμίατροι, οδοντίατροι και παθολόγοι) μας αντιμετώπιζαν πολύ πιο φιλικά από όσο περιμέναμε, ωστόσο ανακοίνωναν στους περισσότερους από εμάς πράγματα για την υγεία μας που θα μας απασχολούσαν για την υπόλοιπη μας ζωή.

>Μέσα στην επόμενη μήνα η μισή τάξη έβαζε γυαλιά μυωπίας, η άλλη μισή σιδεράκια, ενώ κάποιοι μάθαιναν πως είχαν και ένα ορθοπεδικό κουσούρι όπως σκολίωση, κύφωση, λόρδωση. Άλλοι πάλι ανακάλυπταν ότι είχαν και δυσχρωματοψία.

Οι παρελάσεις

>Ψωνίζαμε τα άσπρα, μπλε ρούχα των παρελάσεων από το μαγαζί που αγοράζαμε και αυτά για τις γυμναστικές επιδείξεις.

>Χάναμε ώρες μαθήματος για πρόβες για πρώτη φορά στη ζωή μας με δικαιολογία που δεν χρειαζόταν να σκαρφιστούμε οι ίδιοι.

>Φοβόμασταν πως θα παραπατήσουμε κατά τη διάρκεια της παρέλασης και θα γινόμασταν ρεζίλι στο πανελλήνιο, αφού δεν μας έβλεπε μόνο το περιορισμένο κοινό των γυμναστικών επιδείξεων.

Η απαγγελία του ποιήματος

>Το συγκεκριμένο τρόπο να γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους πρέπει να τον σκαρφίστηκε κάποιος που αγαπούσε τα παιδιά όσο και ο Ηρώδης.

Από τη στιγμή που ανεβαίναμε στη σκηνή μέχρι να ολοκληρώσουμε το ποίημα ήταν η πρώτη μας επαφή με τον κρύο ιδρώτα, το τρέμουλο, το τραύλισμα και την ταχυπαλμία. Σωματικές αντιδράσεις που δεν αξίζουν σε κανένα παιδί

>Τα ποιήματα βρίσκονταν συνήθως στο ‘Ανθολόγιο’, βιβλίο που είχαμε στο δημοτικό και περιείχε ποιήματα και πεζά και χρήζει ειδικού αφιερώματος.

Το σκετς της εθνικής εορτής

>Οι φωτογραφίες που έχουμε ντυμένοι ως τσολιάδες, παπάδες ή μάγοι με τα δώρα -ομολογουμένως περιορισμένο cast- είναι ό,τι καλύτερο περιέχουν τα σκονισμένα μας άλμπουμ.

>Το άγχος ήταν μεγάλο, αλλά δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτό της απαγγελίας ποιήματος.

>Ο θρύλος λέει πως υπήρξε κάποιος, κάπου, κάποτε που παρακολούθησε ένα τέτοιο σκετς και δεν χασμουρήθηκε ούτε μία φορά.

Όταν σε έβαζαν να πεις προσευχή

>Το θέμα της σχολικής προσευχής το έχουμε υπεραναλύσει.

Η ημερήσια εκδρομή

>Την περιμέναμε περισσότερο από όσο την πενθήμερη στο λύκειο.

Αν δεν υπήρχαν αυτές οι μονοήμερες εκδρομές δεν θα είχαμε πάει ακόμα στην Επίδαυρο και στις Μυκήνες

>Πηγαίναμε μαζί με την μαμά μας.

>Μια τέτοια μέρα είχε στο μυαλό του αυτός που δημιούργησε τα Υπερατού.