Οι αγαπημένοι μας ΝΒΑ τελικοί

Αναλύσαμε σε βάθος τα φετινά playoffs μέχρι τους τελικούς, συζητήσαμε μαζί σας πριν το Game 1 μεταξύ των Warriors και των Cavs και πλέον βρισκόμαστε μια ανάσα από τον πέμπτο τελικό που θα στείλει την παρέα του Curry ή την παρέα του LeBron μια ανάσα από το δαχτυλίδι.

Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ γράφουν για τους τελικούς που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Για τους αγαπημένους τους ΝΒΑ Finals. Προσοχή, εκτός από λογικές και αναμενόμενες, ακολουθούν επιλογές-εκπλήξεις.

To Miami Heat – Dallas Mavericks (2-4) του 2011, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν θα είμαι αντικειμενικός. Επιλέγω αυτή τη σειρά για καθαρά συναισθηματικούς και όχι αγωνιστικούς λόγους. Όχι ότι δεν ήταν συναρπαστική σειρά, αλλά θα μπορούσα στη θέση της να βάλω μια άλλη η οποία κρίθηκε σε Game 7, ή με buzzer beater. Όμως αυτή τη σειρά την έζησα πιο έντονα από κάθε άλλη. Βλέπεις, από τότε που στο Dallas αγωνίζεται ο μεγάλος Dirk, υποστηρίζω φανατικά τους Mavericks και όταν έφτασαν μια ανάσα από τον τίτλο το 2006 και τελικά το 2-0 έγινε 2-4 από τους Heat του Wade και του Shaq, στεναχωρήθηκα πολύ. 5 χρόνια αργότερα, είχε έρθει η ώρα για εκδίκηση.

Οι συνθήκες για να μπω στο κλίμα του τελικού ήταν άψογες. Στο Dallas έπαιζε πλέον και ο εξίσου αγαπημένος μου Peja, η νεοπλουτίστικη Big Three τριάδα του Miami, Lebron, Wade, Bosh, μου προκαλούσε συναισθήματα ακραίας αντιπάθειας κι εγώ έκανα το Μάστερ μου στο Λονδίνο. Δηλαδή οι ώρες του τελικού ήταν βιώσιμες και εγώ δεν είχα πρωινό ξύπνημα. Bring It On.

O πρώτος τελικός κρίθηκε άνετα υπέρ του Miami, οι οποίοι είχαν διψήφια διαφορά λίγο πριν τελειώσει και ο δεύτερος με τους Lebron και Wade να πανηγυρίζουν προκλητικά. Όλα έδειχαν ότι πάμε για ένα 2-0, το οποίο δύσκολα ανατρέπεται (ακούς Dallas του 2006;) Τότε όμως ξεκίνησαν τα καλά. Μια επική αντεπίθεση του Dallas, η οποία ολοκληρώθηκε με τον Nowitzki να κάνει «όργια» και το σκορ στον φωτεινό πίνακα να δείχνει 96-98. To 1-1 και το break είχαν γίνει κι εγώ χοροπηδούσα μόνος μου στο δωμάτιο της εστίας μου, μιλώντας με τον επίσης εκστασιασμένο αδερφό μου πίσω στην Αθήνα, ο οποίος πρέπει να μου είπε γύρω στις 10 φορές «τρέμω ρε, τρέμω».

Στον τρίτο τελικό, στο Dallas πλέον, το Miami ήταν εμφανώς καλύτερο και κατάφερε να ανακτήσει το προβάδισμα με νέο break και τελικό σκορ 86-88. Ξενέρωμα, συναισθηματικό rollercoaster που λένε και στη γενέτειρα του Dirk, το γραφικό Βούρτζμπουρκ. Τελικά αυτή η νίκη ήταν ο επιθανάτιος ρόχγος της παρέας του Lebron. Ακολούθησαν τρεις σερί νίκες του Dallas, δυο στο Τέξας και μία ακόμη μέσα στο Miami και το 2-1 έγινε 2-4. ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ Miami;

Τους τελευταίους τελικούς μάλιστα, μαζευόμασταν και τους βλέπαμε με φίλους και είχαμε στήσει τη δική μας εξέδρα υπέρ του μεγάλου Dirk. Μετά από κάθε τελικό, μιλούσα και με τους Έλληνες υποστηρικτές του Dallas πίσω στην πατρίδα, οι οποίοι ξαγρυπνούσαν πανηγυρίζοντας. Δεν θα ξεχάσω τον αγαπημένο Βύρωνα, ο οποίος στο Game 6 ήταν σε γλέντι γάμου και με είχε πάρει τηλέφωνο για να του κάνω live περιγραφή. Θυμάμαι μόνο σε κάποια φάση να του λέω «Τους γλεντάει ο Barea, φέτος δεν χάνεται».

Μπορεί λοιπόν να μην είχαμε δραματικό Game 7 που θα μείνει στην ιστορία, ούτε κάποια θρυλική στιγμή που θα μνημονεύεται για χρόνια, ωστόσο εγώ τη σειρά αυτή θα την αγαπώ για πάντα. Είδα τους τελικούς με φίλους μου, το σήκωσε ο Dirk, πήρε τίτλο ο μεγάλος Jason Kidd κι ο Peja και τιμωρήθηκε η αλαζονεία του Miami. Πραγματικά, τί άλλο να ζητήσω;

To Spurs – Knicks (4-1) του 1999, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θα πάω κι εγώ με το συναίσθημα. Παρότι η αγαπημένη μου ομάδα είναι οι Sixers, δεν πάω με αυτή που θα έμοιαζε ως η πιο λογική επιλογή, δηλαδή οι τελικοί του 2001. Όχι γιατί χάσαμε 4-1 από τους Lakers (αξέχαστο πρώτο ματς, ακόμα πανηγυρίζω) όσο γιατί το έβλεπες μετά την ισοφάριση: Οι Sixers ήταν οδυνηρά ‘λιγότεροι’ των Λιμνανθρώπων, και με μια ανεπανάληπτη σιγουριά, μετά το 1-1 πάντα, το 4-1 έμοιαζε θέμα χρόνου. Ε, όταν αγαπάμε, δε χωνεύουμε έτσι εύκολα τις προδιαγεγραμμένες ήττες.

Πάμε στους τελικούς του ’99 λοιπόν. Δεν είναι οι πιο συναρπαστικοί τελικοί που είδα ποτέ, αλλά είναι οι πρώτοι τους οποίους είδα ολόκληρους, άρα έχουμε κι εδώ παρείσφρυση του συναισθήματος. Τα πρώτα μου ξενύχτια για το ΝΒΑ δεν συγκρίνονται με τίποτα. Φυσικά και έβλεπα ματς από τα μέσα των 90s (έχω δει ζωντανά το ‘The Shot’ του Michael Jordan, έχω δει τον Olajuwon να φοράει δαχτυλίδια), αλλά το Spurs-Knicks είναι η πρώτη σειρά τελικών που είδα ολόκληρη, με τα ξυπνητήρια μου, τις νύστες την επόμενη μέρα και με την τρέλα για τα κοτσιδάκια του Latrell Sprewell.

Προηγουμένως, είχα δει και τη φανταστική σειρά των τελικών της Ανατολής με τους Pacers (όσο πιο σπουδαίος Spike Lee γίνεται) και είχα γίνει πιο Knicks και από τους μισούς Έλληνες οπαδούς τους. Ο τελικός είχε ένα ξεκάθαρο φαβορί, τους Spurs, και ένα ξεκάθαρο γιόλο, τους Knicks, που έφτασαν στον τελικό από το 8 της Ανατολής στην κουτσουρεμένη λόγω λοκάουτ κανονική περίοδο των 50 ματς. Οι Spurs δεν δυσκολεύτηκαν να πάρουν τους δύο πρώτους τελικούς, αλλά οι Knicks έγραψαν ιστορία στο Game 3 και στο πιο ηλεκτρισμένο Madison Square Garden της νεότερης ιστορίας. Η μείωση του σκορ δεν ήταν απλά μια νίκη γοήτρου. Ο τρόπος που ξεσηκωνόταν το MSG στους αιφνιδιασμούς των Knicks το έκανε να θυμίζει φλεγόμενη ελληνική έδρα. Το πίστευαν. Το πίστευα. Μπορούσε να γίνει η μέγιστη ανατροπή. Παρ’ όλ’ αυτά, οι Spurs έκαναν το break που τους έφερε στο match ball στον τέταρτο τελικό, ενώ στον πέμπτο ο Avery Johnson έκλεισε το στόμα του Damon Stoudamire που είχε δηλώσει ότι καμία ομάδα δεν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα με αυτόν ως βασικό point guard.

Αυτό το βίντεο είναι όλη η ψυχολογία των τελικών του ’99. Latrell συγκλονιστικός, αλλά Spurs at five.

O επαναληπτικός Celtics-Lakers το 2010 έφερε τον Θοδωρή Δημητρόπουλο ξανά πίσω στο ΝΒΑ

Τους Lakers ποτέ δεν τους συμπαθούσα γιατί ήταν οι μεγάλοι αντίπαλοι των Celtics και ως Παναθηναϊκός στο ΝΒΑ όφειλα να είμαι με τους Celtics. Οπότε ήταν κάπως συνδυαστικό το πράγμα: Λίγο η αποχώρηση του Τζόρνταν, λίγο η αναγέννηση των Lakers, λίγο το ότι το έτερο μεγάλο δέος των early ’00s ήταν τότε (στα μάτια μου) άχρωμοι Spurs (πώς τα φέρνει ε)… δεν είναι ότι το έκοψα ποτέ μαχαίρι το ΝΒΑ, αλλά είχα σταματήσει να το αγαπώ και να παθιάζομαι γι’αυτό. Η μάχη Celtics-Lakers το 2008 ήταν σαν κάτι που η λίγκα είχε προγραμματίσει να συμβεί, ένα αναγκαίο φιλί της ζωής. Οι δύο μεγαλύτερες αντίπαλες δυναστείες όλων των εποχών, τα δύο #1 των περιφερειών, σε έναν τελικό που ήταν λες και είχε εγκριθεί πρώτα από μια ομάδα μαρκετίστες και promoters. “Παρακολουθήσαμε την ιστορία του ΝΒΑ και αποφασίσαμε πως αυτό που πρέπει να συμβεί για να πωρωθεί εκ νέου κάθε άνθρωπος στον πλανήτη, θα είναι οι Celtics και οι Lakers να συμβεί αυτό το πράγμα”. Ήταν φανταστικό φυσικά, δε θα μπορούσε να μην είναι, και κέρδισαν κι οι Celtics, οπότε γαμώ.

Αλλά δεν αγάπησα ξανά τότε το ΝΒΑ. Το αγάπησα ξανά δύο χρόνια μετά, στη ρεβάνς. Ναι, τότε που οι Celtics έχασαν. Τι να πω, έτσι είμαι καλωδιωμένος μάλλον.

Καταρχάς όλα τα πλέι-οφ εκείνη τη χρονιά ήταν επικά. Όλη η Ανατολή ήταν ισάξια σε βαθμό τυχαιότητας, ο 1ος με τον 8ο απείχαν κάτι σαν πέντε νίκες και σαράντα σεντς, οπότε ό,τι συνέβαινε ήταν αγωνιώδες. Σειρές των 7 διαδέχονταν σκουπίσματα. Το Κλίβελαντ κέρδισε το Σικάγο διώχνοντας μια κατάρα χρόνων μόνο για να αποκλειστεί στον 2ο γύρο ως #1 seed. Στην Δύση οι Spurs απέκλεισαν τους Mavs (κάθε πλέι-οφ πρέπει να έχει αυτό το ζευγάρι βάσει νόμου) για να τους σκουπίσουν μετά οι τρομεροί Suns. Χαμός. Αλλά το βασικό ήταν πως είχες τους πρωταθλητές Lakers να είναι η σαφώς καλύτερη ομάδα, και είχες τους Celtics του Ντοκ Ρίβερς να είναι η σαφώς όχι καλύτερη ομάδα, αλλά να φτάνει στον τελικό όπως και νά’χει. Το μόνο καλύτερο από δύο θρυλικές δυναστείες που έχουν αναστηθεί ως οι ισχυρότεροι στο σήμερα1 Δύο θρυλικές δυναστείες με ανοιχτούς λογαριασμούς και ξεκάθαρη απουσία ισορροπίας.

Όλη η σειρά των τελικών ήταν μια διαρκής άσκηση αγωνίας. Να μην ξέρεις πόσο και αν θα αντέξουν οι Celtics. Πήραν προβάδισμα αλλά φοβόσουν ανά πάσα στιγμή την αντίπαλη τέλεια ομάδα. Στο 6ο παιχνίδι οι Lakers σμπαράλιασαν την αρμάδα με τα πράσινα και δεν ήξερες, ήταν επειδή οι Celtics είχαν ξεμείνει ή επειδή θα τα έδιναν όλα στο 7ο ματς; Καταρχάς κάθε σειρά που πάει στο 7ο ματς είναι εξαρχής έπος. Ό,τι τελειώνει νωρίτερα χάνει σε δράμα, δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει. Κερδίζεις σε έκπληξη αλλά χάνεις σε βαρύτητα. Η στιγμή που ξέρεις πως, ΟΚ, Αυτό Είναι. Είναι τέλεια τα 7α ματς, επειδή μία στο τόσο, είναι όσο αγωνιώδη οφείλουν να είναι. Φοβόμουν εκείνη τη χρονιά πως το 7ο θα ήταν διαδικαστικό, αλλά κοίτα να δεις: Οι Celtics πήγαιναν μπροστά σε όλο το ματς, προς το τέλος της 3ης έμοιαζαν να το καθαρίζουν, μες στο Λος Άντζελες, τι ζούσαμε!, αλλά λίγο έναν καφέ να έφτιαχνες και ξαφνικά το ματς γύρναγε στους Lakers, πάνω που έλεγες πώς είναι δυνατόν να το έχασαν αυτό, έβαζαν όλα τα κρίσιμα τρίποντα που τους κρατούσαν μέσα στο ματς. Και μετά οι Lakers έβαζαν τις κρίσιμες απαντήσεις. Στους 3, στους 6. Στους 3, στους 5. Στους 2, χαμένο αμυντικό ριμπάουντ. Νεύρα πριονοκορδέλες. Ο αγωνιώδης θρίαμβος (και εκδίκηση) των Lakers με έκανε τότε να τσαντιστώ, αλλά ήταν ίσως αυτό που θύμισε για τι μαγείες είναι ικανό το ΝΒΑ. Οι Celtics μπήκαν εκείνη τη χρονιά στα πλέι-οφ ως #4 seed, παίξαν το μάξιμουμ-παρά-δύο αγώνων που μπορεί να παίξει μια ομάδα στα πλέι-οφ, ήταν διαρκώς στο όριο, τελείωναν νίκες με 85 πόντους και ήττες με 67(!), έμοιαζαν διαρκώς μια ανάσα από το να σκάσουν, και παρόλαυτά μια περίοδο πριν Το Τέλος είχαν τους πρωταθλητές στα σχοινιά.

Και έχασαν, με αγωνιώδη, never-give-up-never-surrender τρόπο, με κυριολεκτικά δάκρυα, με ένα επικό, άσχημο, συγκλονιστικό 7ο ματς με τελικό σκορ που είναι σα να του λείπει η 4η περίοδος. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην ξανακολλήσω;

Αυτοί με το τρίποντο του Ρέι Άλεν, για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Σε αντίστοιχο ερώτημα πριν χρόνια στο NBA Greece είχα απαντήσει τον τελικό του 1994: Rockets vs Knicks. Ξύλο και των γονέων και ένας “ονειρικός” παίκτης, ο Χακίμ Ολάζουον. Τα χρόνια πέρασαν, όμως και πλέον βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Νομίζω ότι οι μάχες των Χιτ και τους Σπερς έχουν περάσει νωρίς-νωρίς στη σφαίρα του κλασσικού και θα πρέπει να της υπολογίζουμε ως δύο από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών. Τόσο η περσινή ραψωδία του Σαν Αντόνιο, αυτό το total basketball, όσο και η προηγούμενη σειρά που θα μείνει στην ιστορία ως “αυτή με το τρίποντο του Ρέι Άλεν”. Νομίζω εκείνο το 6ο παιχνίδι, με το επιθετικό ριμπάουντ, το τρίποντο ισοφάρισης του Ρέι Άλεν, τη νίκη τελικά των Σπερς και το “εμείς εδώ δεν κάνουμε φάουλ” του Γκρεγκ Πόποβιτς αποτελούν συστατικά για να μιλάμε για την πιο αξέχαστη σειρά τελικών. Τα Σέλτικς-Λέικερς βγαίνουν έξω λόγω εποχής, το ίδιο και τα Μπουλς-Τζαζ λόγω της μη συμπάθειας στον Μάικλ Τζόρνταν. Οπότε καταλήγουμε κάπου εκεί. Σπερς vs Χιτ 2013. Αυτοί με το τρίποντο του Ρέι Άλεν.

Οι τελικοί του 1993, για τον Γιάννη Ζωιτό

Ναι, είμαι αρκετά μεγάλος για να έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου η αδικία του έκτου ματς της σειράς, όταν η μακράν καλύτερη ομάδα εκείνης σεζόν (Σανς) έχανε το δαχτυλίδι με 4-2 από τους “ακατανόμαστους” (Μπουλς). Γιατί ένα τρίποντο από τον Μάικλ Τζόρνταν, ή έστω από τον Σκότι Πίπεν, να το χωνέψεις. Από τον Τζον Πάξον, από τον Τζον Πάξον επαναλαμβάνω και απορώ, κάθεται στο στομάχι σαν στιφάδο. Οι αγώνες μεταδίδονταν σε επανάληψη από το Mega το απόγευμα της ίδιας ημέρας, δεν θυμάμαι αν στο μικρόφωνο ήταν ο Μπατής ή ο Καρύδας. Θυμάμαι μόνο ότι δεν έβλεπα αθλητικά το μεσημέρι, πράγμα αδιανόητο, για να μην ενημερωθώ για το αποτέλεσμα και χαλάσω τη μαγεία. Παρά το 2-0 των “ταύρων” στο Φίνιξ είχα πίστη στην παρέα του Μπάρκλεϊ. Δεν καταλάβαινα το λόγο που πατούσαν στο παρκέ ο Φρανκ Τζόνσον ή ο Όλιβερ Μίλερ, όταν υπήρχαν οι Κέι Τζέι και Μαρκ Ουέστ, είχα όμως τυφλή εμπιστοσύνη στον Ήλιο τον Ηλιάτορα, στον σερ Τσαρλς. Και όταν οι Σανς μείωσαν σε 3-2, με τον Ρίτσαρντ Ντούμας να κάνει το ματς της ζωής του, ήμουν πεπεισμένος για το 3-3 και το έβδομο ματς στην Αριζόνα. Έως την αποφράδα στιγμή που ο Τζόρνταν δεν πήρε την τελευταία επίθεση του έκτου τελικού, ο Χόρας Γκραντ έδωσε έξω στον Πάξον και η οθόνη μαύρισε. Πένθος. Οι “ήλιοι” είχαν δύσει και ο Μπάρκλεϊ δεν θα έπαιρνε ποτέ πρωτάθλημα. Δεν ήταν κρίμα;

Το εκπληκτικό suspense των τελικών του 2013 Spurs vs. Heat 3-4, για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Δεν μπορώ να πάω πολύ πίσω στο παρελθόν. Τα finals πρέπει να τα ζεις, να ξενυχτάς, να πορώνεσαι και να ανατριχιάζεις με όσα γίνονται. Εδώ βλέπω τελικούς φανατικά τα τελευταία 5 χρόνια, αλλά όπως παραδέχονται όλοι έχω δει την καλύτερη σειρά όλων των εποχών. Μια σειρά που είχε δύο brake έδρας, άπειρες σκηνές που θυμάσαι και άλλες τόσες που έχουν ήδη γίνει βίντεο με επικές μουσικές να βαράνε από πίσω.

Σε εκείνη την σειρά ήμουν με τον Λεμπρόν. Ναι, κάποτε ήμουν με τον Λεμπρόν. Τότε που ήθελα να επιβεβαιώσει την φήμη του. Τότε που είχε φάει αρκετές καρπαζιές και είχε έρθει η ώρα να δικαιωθεί. Και δικαιώθηκε με τον πιο επικό τροπο. Σε μια σειρά που είχε το καλύτερο game 6 της ιστορίας. Δεν το λέω εγώ. Και οι άλλοι το λένε. Σε ένα game 6 που είχε μια φάση που συζητάγαμε για μήνες. Βασικά δύο χρόνια μετά ακόμα αυτό συζητάμε. Συζητάμε γιατί ο Πόποβιτς δεν έκανε φάουλ και άφησε το Μαιάμι να βαρέσει δύο τρίποντα στην σειρά. Το πρώτο του Λεμπρόν. Άστοχο. Ριμπάουντ ο Μπος, πάσα στον Ρέι Άλεν, ο οποίος με μια χορευτική κίνηση (δεν υπάρχουν βήματα και όποιος το υποστηρίζει είναι εριστικός) πατάει έξω από την γραμμή στις μύτες και σηκώνεται για την ισοφάριση. ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ.

Πιο πριν όμως είχαν προηγηθεί αρκετά πράγματα που κάνουν αυτό το ματς το καλύτερο παιχνίδι των τελικών. Εντάξει, μην βαράτε. Διόρθωση: Το καλύτερο παιχνίδι των τελικών μετά το flu game του MJ. H 4η περίοδος βρίσκει μπροστά του Spurs με 75-65 αλλά ο Λεμπρόν το είχε πάρει προσωπικά και οδήγησε το Μαιάμι σε ένα σερί 20-7 το οποίο ξεκίνησε με τον Μίλερ να βαράει τρίποντο με το ένα παπούτσι και ο King να κάνει απλώς τα πάντα. Και χωρίς κορδέλα. Έκανε και τρομερή άμυνα που όμως πάνω στον Πάρκερ δεν έπιασε αφού με ένα εκπληκτικό step back έκανε το 89-89.

Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία. Ήταν γραφτό να μείνει στην ιστορία αυτή η σειρά. Ήταν γραφτό να επηρεάσει και την επόμενη σειρά που ήταν οι ίδιες ομάδες και απλά οι spurs ζούσαν μόνο για να πάρουν εκδίκηση.