Οι αγγλικούδες ήταν το πρώτο yolo που γνωρίσαμε

Δυο μέρες πριν τον αγιασμό της πρώτης γυμνασίου, καθόμασταν μπροστά από τον καθρέφτη στο μπάνιο του Μήτσου του κολλητού μου και εξετάζαμε το μουστάκι μου. Εκείνος επέμενε ότι έπρεπε να ξυριστώ, εγώ φοβόμουν ότι θα κόψω τη μούρη μου σε πολλά κομμάτια και τελικά συμφωνήσαμε να το σκεφτώ για μερικές εβδομάδες ακόμη. Στον αγιασμό της πρώτης γυμνασίου, είδαμε μια κυρία με μεγαλύτερο μουστάκι από το δικό μου. Ένιωσα καλύτερα. Δυο μέρες μετά, θα έμπαινε στην αίθουσα και θα μας έλεγε “καλησπέρα, μαζί θα κάνουμε το μάθημα των αγγλικών”.

Δεν έχω τίποτα με τα μουστάκια στα κορίτσια, παρότι σπάνια πια θα πέσεις πάνω σε τέτοιο, αλλά η κυρία Α. ήταν μεμονωμένη περίπτωση και επ’ ουδενί δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο των αγγλικούδων. Ήταν τόσο μεμονωμένη περίπτωση που ένα πρωί που κάποιος πανέξυπνος έριξε δυο αμπούλες κάτω από την έδρα της -λες κι αν είχε νόημα να γλιτώσουμε ένα μάθημα, αυτό θα άξιζε να είναι τα Αγγλικά-, εκείνη πήρε το ηρωικό της, κλείδωσε την πόρτα και είπε, “Εντάξει λοιπόν, θα κάτσουμε όλοι μέσα να εισπνεύσουμε το δηλητήριο που ρίξατε”.

Ευτυχώς, από την τρίτη γυμνασίου μέχρι το τέλος του Σχολείου, διδάχθηκα Αγγλικά από πιο ‘τυπικές’ αγγλικούδες. Συζητώντας στην πορεία με ανθρώπους από άλλα σχολεία για το θεάρεστο μάθημα και το σπάνιο ποιόν τους, καταλήξαμε όλοι μαζί ότι οι αγγλικούδες φέρουν καραμπινάτα κοινά γνωρίσματα και μπορούν να αποθεωθούν σύσσωμες ως φορέας, παρά τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα (βλέπε κυρία Α.).

Ας συμφωνήσουμε ότι δεν θα μάθουμε αγγλικά εδώ

(ψήλωσε ρε Άννα να τελειώνουμε)

Τα αγγλικά ήταν το μόνο μάθημα που μας έπαιρνε να κάνουμε μαγκιές όσον αφορά την ύλη και την αφομοίωσή του, αφού σχεδόν όλοι τα ξεκινήσαμε εντατικά ως πρώτη ξένη γλώσσα στο δημοτικό. (Με τα χρόνια και την παντελή επικράτηση των φροντιστηρίων, το ίδιο συνέβη και με τα υπόλοιπα μαθήματα, αλλά αυτή είναι μια κουβέντα που πρέπει να πιάσουμε χωρίς αστεία ενδιάμεσα).

Ξαλαφρωμένες λοιπόν οι αγγλικούδες από το βάρος της επιμόρφωσης των μικρών κανίβαλων, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα όχι πάρα πολύ τολμηρό, αλλά τολμηρό σε σχέση με τον πατροπαράδοτο σχολικό συντηρητισμό, καινούργιο είδος καθηγητή. Αυτό του ‘πιο χαλαρού’ και του ‘πιο κοντά στα παιδιά και στα πραγματικά first school problems τους’ καθηγητή. Και εμείς το εκτιμήσαμε. Και σταματήσαμε να βάζουμε αμπούλες κάτω από την έδρα τους.

Επειδή λοιπόν αυτό που είχαν να μας μάθουν ερχόταν ξεκάθαρα σε δεύτερη μοίρα, οι συμπαθέστατες αγγλικούδες, που εν τω μεταξύ είχαν τόση σχέση με το γίγνεσθαι στην Αγγλία όση εγώ με το γκάζι-φρένο στην ανηφόρα, προς τιμήν τους το έριχναν αλλού. Θυμάμαι τουλάχιστον πενήντα ώρες διδασκαλίας στην Γ’ Λυκείου να συζητάμε με την κυρία Β. για το πώς θα είναι ο κόσμος μετά, για το τι γίνεται εκεί έξω, για τη ζωή της, για τα φαγητά που δεν πετυχαίνει με τίποτα. Καμιά φορά τη ρωτούσαμε για πλάκα τι έχει πάει λάθος με το μαλλί της, αλλά εκείνη το έβρισκε έκτακτο, οπότε το βουλώναμε για να συνεχίσει τις ιστορίες της.

Οι αγγλικούδες είχαν πάντα την ευχέρεια και προφανώς την ικανότητα να σπάνε το αόρατο πλέγμα του σχολείου, να σε βγάζουν λίγο απέξω με τις άσχετες, αλλά χαλαρές ιστορίες τους. Είχαν τη συνήθεια να προδίδουν ότι και οι καθηγητές είναι άνθρωποι, όχι ρομπότ.

Πώς είπαμε ότι είναι η εκδρομή στα αγγλικά;

Η μεγαλύτερη νίκη που πετύχαιναν, όμως, ήταν άλλη. Ήταν η νίκη στο γήπεδο του lifestyle. Βάλε στη σειρά εκατό καθηγήτριες όλων των μαθημάτων, άσ’ τες να ντυθούν όπως θέλουν, παρακάλα τες να μη μιλήσουν για λίγο και παρατήρησε. Είναι σίγουρο ότι θα ξεχωρίσεις ποιες είναι οι αγγλικούδες ανάμεσά τους. (Hint: Είναι αυτές που φορούν το μωβ καλσόν, ή αυτές με το περίεργο χτένισμα, ή αυτές που δεν φοράνε ταγιεράκι, ή τέλος πάντων, αυτές που συνδυάζουν και τα τρία).

Οι αγγλικούδες ξεχωρίζουν. Θέλουν να ξεχωρίζουν. Και τα πηγαίνουν μια χαρά. Θυμάμαι τουλάχιστον έξι συμμαθητές μου να είναι ερωτευμένοι με την αγγλικού της πρώτης λυκείου, μια νεαρά -σίγουρα κάτω από 30- κοκκινομάλλα με μερικές φακίδες και επώνυμο που θύμιζε Βόσνιο τερματοφύλακα. Μικροί ήμασταν τόσο σκέτοι και απλοί που το περίεργο επώνυμο ήταν ένας επαρκέστατος λόγος για να ερωτευτείς μια γυναίκα, αλλά όσον αφορά την κυρία Μ., δεν ήταν μόνο αυτό.

(η κυρία Μ. στα μάτια των συμμαθητών μου)

Βέβαια, το θέμα μας δεν είναι μόνο άγουροι έρωτες, ρούχα και καλσόν, αλλά και πολύ πιο σημαντικά πράγματα, όπως οι εκδρομές που έπεφταν τη μέρα που ο φυσικός είχε προαναγγείλει διαγώνισμα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα υποκλινόμαστε στη χάρη των αγγλικούδων, γιατί ήταν το σίγουρο ‘ναι’ μας στο έκτακτο συμβούλιο των καθηγητών για το αν θα πάμε ή όχι. Ήταν οι dudes μας πίσω από τις εκδρομές, αλλά και μπροστά. (Ποιος δεν έχει δει αγγλικού να τα δίνει όλα με τη ‘νεολαία’ σε πενθήμερη στη Ρόδο;).

Τι τα θες; Οι αρχετυπικές αγγλικούδες ήταν ένα ατέρμονο, παρότι υπεύθυνο και φιλικό, yolo. Αυτό ήταν, κι αυτό φαντάζομαι πως είναι ακόμη και σήμερα. Απλά, αν έχεις λίγη τσίπα πάνω σου, μην τις βάζεις να σου εξηγήσουν δύσκολες απορίες για τα αγγλικά.

Δεν προσλήφθηκαν γι’ αυτό, αλλά δεν μας ένοιαξε ποτέ.