Οι άνθρωποι πίσω από το ONEMAN

Το site από τον τίτλο του και μόνο να αναφέρεται σε έναν άνδρα. Και ίσως αυτόν τον έναν ιδανικό άνδρα να προσπαθούμε κι εμείς να πλάσουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε από την 17η Νοεμβρίου του 2011 μέχρι σήμερα. Μόνο που σε αντίθεση με αυτόν τον one man, εμείς είμαστε πολλοί.

Για την ακρίβεια είναι πάρα πολλοι εκείνοι που έχουν γράψει έστω μία φορά για το ONEMAN. Κάποιοι συχνότερα, κάποιοι σπανιότερα. Και υπάρχουν φυσικά και τα πιο “μόνιμα” μέλη του ONEMAN. Αυτούς τους οποίους θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε (γελοιοποιήσουμε) σήμερα με αυτό το κείμενο.

Δεν μας αρέσουν τα editorial της παλιάς εποχής. Δεν νιώθουμε την ανάγκη να ευλογήσουμε τα γένια μας (αν και θα το κάνουμε ελαφρά στα υπόλοιπα κείμενα της ημέρας). Αλλά αισθανόμαστε υποχρέωση να τσαλακωθούμε άλλο λίγο, μιας και έχουμε γενέθλια.

Αφού πούμε πρώτα ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Freddo, τον Αλέξανδρο, τον Δημήτρη, τον Πάνο, τον Θανάση, τον Μάνο Χ., τον Θωμά, τον Μάρκο, την Αλεξάνδρα, τον Ηλία Ε., τον Θοδωρή, τον Γρηγόρη, την Έλενα, την Νίκη, την Ιωάννα, τη Ρομίνα, τον Άλκη, τον Γιώργο Χ., όλους δηλαδή εκείνους τους δημοσιογράφους και μη που είναι μέλη της ομάδας του ONEMAN αλλά δεν περιλαμβάνονται σε αυτή την βασική ομάδα για την οποία θα διαβάσετε παρακάτω.

Ιδού λοιπόν η βασική συντακτική ομάδα του ONEMAN. Όπως την περιγράφουν οι έτεροι συντάκτες.

Λίγα λόγια για τον Μάνο Μίχαλο

Η βροντερή φωνή του Θεού. Αυτός που μαζεύει τα λουριά κάθε φορά που το χάβαλο (στην προσπάθειά μας να βγάλουμε τα θέματα) ξεφεύγει από τον χρόνο που έχουμε. Μια κατά κανόνα ήρεμη δύναμη που, όταν βρει το χρόνο να ξεκολλήσει την μούρη του από όποια οθόνη βρεθεί μπροστά του (smartphone, ipad, κομπιούτερ), παίζει και να τραβήξει μια έκρηξη τύπου τυφώνα Σάντι. Πάνος Κοκκίνης

Πρέπει να ξέρεις τρία πράγματα. Πρώτον, δεν θέλει να χάνει ούτε στο κορώνα-γράμματα, δεύτερον, αν τα ελληνικά και όχι μόνο σήριαλ είχαν ανακαλύψει νωρίτερα τους τίτλους του, οι έννοιες ‘τίτλοι αρχής’ και ‘τίτλοι τέλους’ θα έσκυβαν το κεφάλι μπροστά στους ‘τίτλους Μίχαλου’ και τρίτον, κατά καιρούς αμφιλεγόμενοι τύποι που δεν ξέρει ούτε ο ίδιος τον ρωτούν στο inbox του Facebook αν η Φενέρμπαχτσε θα κερδίσει την Αρμάνι Τζινς με πάνω από 5 πόντους διαφορά. Δεν ξέρει γιατί τον ρωτούν, επίσης. Ηλίας Αναστασιάδης

Ποιος είναι αυτός; Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αν δεν φοβόταν ότι θα του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και ότι το συνάχι που τον έχει πιάσει είναι ένα σπάνιο μικρόβιο από την Δυτική Σαχάρα, θα ήταν λειψός. Τσόκλιν εκ γεννήσεως, ψηλός σε φάση που στο στρατό δεν θα τον φώναζε κανείς ψηλό και με ανεξήγητη ροπή προς τα πουράκια Caprice και τις βάφλες. Αν δεν τον ήξερα από παλιά δεν θα μάντευα το “βρώμικο” lifestylικό παρελθόν του. Αλλά ας μην αρχίσουμε τώρα να λέμε. Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς,  αλλά στο δικό μου μυαλό, ο Μάνος Μίχαλος  είναι κάτι σαν “πρίγκηπας”. Τον ήξερα και από παλιά αλλά μόνο τον τελευταίο χρόνο κατάλαβα ότι είναι ο άνθρωπος που μπορεί να του σπάσουν τα νεύρα οι πάντες, συγχρόνως, ο ένας περισσότερο από τον άλλο, και αυτός να κλείσει μια πόρτα με βρόντο, να ρίξει καμιά “παναγία” και είκοσι λεπτά μετά να κάνει καυλάντα στο καπνιστήριο, καφρίζοντας ένα νέο μπλογκ. Έτσι απλά, σαν να μην τρέχει τίποτα. Στέλιος Αρτεμάκης

Κοίτα να δεις τι έχει γίνει τώρα, θέλω να γράψω για το Μάνο και από το άγχος μου ότι ο Μάνος περιμένει τα καθυστερημένα μου κείμενα (διπλής ανάγνωσης), δεν μπορώ να γράψω. Γιατί τέτοιος είναι ο επικεφαλής μας, ένας από μας αλλά και όχι ακριβώς, φιλικός και την επόμενη στιγμή αυστηρός, όχι επειδή είναι διπολικός, ούτε επειδή δεν μπορεί να ανταπεξέλθει καλά στο διπλό ρόλο του – τα καταφέρνει θαυμάσια και αυτό βγαίνει προς τον κόσμο. Από τις πρώτες δειλές μέρες συνεργασίας μας ένα χρόνο πριν, όπου ξεροστάλιαζα για μια καλή του κουβέντα (τις δίνει με σταγονόμετρο), μέχρι την τελευταία μας συνάντηση, όπου εκείνος καταβρόχθιζε μια μακαρονάδα μπολονέζ όσο εγώ τον έγλυφα τεχνηέντως (πόσο μου αρέσει η συνεργασία μας, πόσο καλό αφεντικό είναι, μπλα μπλα μπλε μπλε), συνειδητοποιώ πως έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: να κρατήσει, από την αρχή ως το τέλος, τη επαγγελματική σχέση μας ζωντανή, απαιτητική και καθόλου, μα καθόλου δεδομένη. Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Μου αποκαλυπτόταν σταδιακά. Παλιότερα ήταν στον παραδιπλανό υπολογιστή, σε εκείνα τα ‘παλιά γραφεία’, και κουβεντιάζαμε για το νέο Lost κάθε Πέμπτη μεσημέρι σε όλη τη διάρκεια της τελευταίας σεζόν. Μετά άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο χωμένος στα αθλητικά (και δη τα μπασκετικά, κάτι πάντα ευχάριστο) ήταν. Και μετά, ως συν-one-man πλέον, φάνηκε ξεκάθαρα πόσο οργανωτικός, ανεξάντλητος και αυστηρός (με έναν τρόπο που σου περνάει υπόγεια και το καταλαβαίνεις με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο) είναι. Αν δεν σουλούπωνε πλάνα και χύμα ιδέες, θα ήμουν σε ένα διαρκές χάος. Έχει αυτή την ικανότητα, να δίνει χαρακτήρα σε πράγματα κάπως αόριστα. Κι από το σωστό το βρώμικο μέχρι τον τελευταίο κύκλο Breaking Bad, από κουβέντα για τον μπασκετικό Ολυμπιακό μέχρι ομηρικούς καυγάδες για το “Hugo” του Σκορσέζε (και φυσικά με αποκορύφωμα αυτή την αφελή αγάπη για τα παλιά, τα χάρτινα τα περιοδικά που μας μεγάλωσαν), είναι ο άνθρωπος με τον οποίο όσο λες, τόσο θα έχεις να πεις. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Λίγα λόγια για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Ο Χρήστος είναι δύο πράγματα που ξέρω εδώ και χρόνια. 5 χρόνια για την ακρίβεια που καθόμασταν δίπλα δίπλα στο ΜΑΧ και αναρωτιόμασταν ‘μα καλά, εμείς “ορίζουμε” το ελληνικό λάηφστάηλ’; 1) Είναι αδερφός και 2) δεν υπάρχει περίπτωση να του αρέσει με τη μία μια ιδέα σου. Δεν γίνεται να στο ‘δώσει’ χωρίς μάχη ρε παιδί μου κι ας παραδέχεται μέσα στο μελαχρινό του κεφάλι ότι του αρέσει.. Έστω, σε δουλειά για να βρισκόμαστε. Είναι λίγο δύσκολος τύπος αν με εννοείς. Αλλά αδερφός. Η.Α.

Γνωστός κι ως ο Τζέιμι Όλιβερ του Παγκρατίου ή του 3ου ορόφου. Ο πιονέρος σε θέματα μετακόμισης/εργένικου σπιτιού/μαγειρικής, ο άνθρωπος που ευθύνεται για την ιντερντική λιγούρα και τα ιντερνετικά λιγούρια, καθότι αποτελεί μαζί με τον Κοκκίνη αυτός που βάζει αυτές τις τσίτσιδες και κολάζει τη νεολαία μας. Α, επίσης τον ξέρω από τόσο και διαβεβαιώ ότι κρατά τη φάση αληθινή από τότε που μεγάλωνε στα γκέτο της Βούλας. Σ.Τ.

Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε άλλο, θα το παραδεχτώ: αυτός ο τύπος είναι το βύσμα μου στο ONEMAN. Αυτός με σκέφτηκε για την ονειρεμένη θέση, αυτός με έβαλε λαθραία στον θαυμαστό κόσμο των αντρών. Ποιος θα μου το έλεγε πως το παιδί από τη σχολή με το απαστράπτον χαμόγελο (έλαμπαν τα σιδεράκια του), θα μου έδινε μια μέρα ζεστό ψωμάκι. Και ακόμη καλύτερα, ζεστό σουφλέ κάθε φορά που θα ερχόταν σπίτι μου για RISK. Γιατί, εν αγνοία του, με εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα να περάσω για το interview, ο Χρήστος δεν μου έκανε ένα, αλλά δύο πολύ μεγάλα δώρα: τη δουλειά εδώ και τη φιλία του. Το πρώτο είναι ανεκτίμητο, όμως το δεύτερο είναι αναντικατάστατο. Ε.Χ.

Υπάρχουν, βασικά, δύο πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τον Χρήστο Χατζηιωάννου, πέραν ότι είναι από αυτούς που λέμε nice guy: ότι ξέρει να τρώει και ότι έχει άποψη. Στη δική μου φιλοσοφία ζωής, είναι και τα δύο πολύτιμα, για να περάσεις καλά και για να μην σε περάσουν για μαλάκα. Βγαλμένος από τις πιο κακόφημες γειτονιές της Βούλας (αυτές που βλέπουν τα σύνορα με τη Βουλιαγμένη) ξέρει από μικρός να ελίσσεται και να εξελίσσεται, αναπτύσσοντας θεωρίες κάθε μέρα, με τον Αναστασιάδη δίπλα να τις μετράει και να κάνει επιμέλεια (να τις κράζει ή όχι δηλαδή). Με παρουσιαστικό που δεν θα περάσει ποτέ τρέχοντας τον έλεγχο στα αμερικανικά αεροδρόμια και πολιτική άποψη, που θα ζήλευε και ο Χωριανόπουλος του NEWS 247, ο Χατζηωιάννου έχει γενικά βρει το νόημα της ζωής, απλά δεν το έχει (για λίγο ακόμη) κατακτήσει. Μ.Μ.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας στρέιτ άντρας με μια νουτέλα. Και ότι υπάρχουν τόσοι από εσάς εκεί έξω που θα αποθεώσετε τις ‘’εμπνεύσεις’’ του με τόσες χιλιάδες like. Μου την σπάει λίγο ότι, ένεκα προϊστορίας σε αντρικά περιοδικά, έχουμε και οι δυο δεκάδες κοινές -συνήθως σιλικονούχες-φίλες. Αλλά μην γίνεται ‘χλαπάτσες’ και του το σφυρίξετε. Π.Κ.

Καλά ρε Χατζηιωάννου, να ξέρεις τόσες μοντέλες, τόσες γυναικάρες, να είσαι φίλος με ένα σωρό από δαυτές και να είσαι τόσο προσγειωμένος; Να μη σου ξεφεύγει ούτε ένα “κάτσε να πάρω μια στιγμή τη Χριστίνα” (σ.σ. Στεφανίδη), ούτε ένα “ξέρεις, με πήρε η Έβελυν η Καζαντζόγλου εχθές…” Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα ήταν ένας τεράστιος μαλάκας. Σ.Α.

Ένας άνθρωπος διχασμένος, φίλες και φίλοι, μια νότια ψυχή παγιδευμένη σε ένα σώμα του κέντρου. Ήταν μια συναρπαστική διαδικασία, να παρατηρούμε όλο αυτό το χρόνο την εξέλιξη, ειδικά από τη στιγμή που κι εγώ τράβαγα ένα παρόμοιο κανάλι. Μερακλίδικα στοιχεία που αφορούν τον Χρήστο Χατζηιωάννου είναι ακόμα: Τα φαγητά, γιατί κανέναν δεν εμπιστεύομαι περισσότερο να μου προτείνει (ή να φωτογραφίσει, σλουρπ) ένα δυνατό αντρικό φαγητό, ο τρόπος που σε κοντράρει σε ένα θέμα που θα προτείνεις (όταν του πεις μια ιδέα θα τη γυρίσει πίσω με ερώτηση), οι διηγήσεις (συχνά σε ντουέτο με τον Αναστασιάδη) από τις εποχές στο Max, και η συνέπεια με την οποία καταβροχθίζει τις σειρές που συζητάμε. Και ένα ακόμα πολύ βασικό: Ο χρόνος που μου πήρε για να συνειδητοποιήσω πόσες (και πόσο) ξέρει. Μόνο respect. Θ. Δ.

Λίγα λόγια για τον Στέλιο Αρτεμάκη

Ο άνθρωπος που θα καταφέρει να βγάλει τον Στέλιο Αρτεμάκη από το πρόγραμμά του, ίσως είναι και αυτός που μπορεί να δώσει λύση στην ελληνική οικονομική κρίση, να πιάσει τους φοροφυγάδες και να οδηγήσει την ΑΕΚ του Αναστασιάδη και πάλι σε ένα πρωτάθλημα. Είναι αυτός που λέω ότι κάνει τα μπλιμπλίκια και αν δεν ξέρεις τι είναι αυτά, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο εύκολα μπορούν να σε οδηγήσουν στα μπινελίκια, επειδή το ίντερνετ δεν πάει γρήγορα. Μουσικάνθρωπος, που μπορεί να σου δείξει How to συναρμολογήσεις μια πολυκατοικία και με επιστημονικές (όντως) γνώσεις βιολόγου. Μήπως man, θες να μας πεις τι ακριβώς είναι το DNA του ΟΝΕΜΑΝ; Μ.Μ.

Αυτός είναι ο Κομάντο. Η λέξη που χρησιμοποιεί συνέχεια και που έγινε συνώνυμη των one-men, ειδικά στις δύσκολες ώρες του πανικού. Η πολυμηχανή που ξέρει πάνω κάτω μέσα έξω το σάιτ, που θα σουλουπώσει και θα φροντίσει τις μισοδουλειές σου. Αλλά άστα αυτά. Το πιο γαμάτο είναι ότι κάθε βδομάδα θα υπάρξει η τελετουργική ανταλλαγή μουσικής μέσω φλασακίου από ένα pc στο άλλο, θα προτείνει μια μπάντα, θα συμφωνήσουμε εμφατικά (με απλές καταφατικές κινήσεις του κεφαλιού) για το τελευταίο γαμάτο άλμπουμ που ακούσαμε. Άσε που επιτέλους βρέθηκε σε ένα γραφείο όπου δεν είμαι ο μόνος που ανά τακτά διαστήματα αναστενάζει δυνατά. Κομάντο φίλε. Θ. Δ.

Είναι ένας από τους λίγους τύπους που πραγματικά ντρέπομαι να μπω σε μουσικό κουβεντολόι γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να με εκθέσει με τις γνώσεις του. Δεν είναι τέτοιο παιδί (που θα σε εκθέσει εννοώ), αλλά ξέρει καντάρια μουσική. Και ως συνήθως συμβαίνει με τους ομοίους του, δεν μπαίνει καν στον κόπο να τον διαφημίσει. Η.Α.

Πίσω από έναν άντρα κρύβεται μια γυναίκα; Ε πίσω από one man κρύβεται ένας άλλος man, που κάνει τα πράγματα που δεν φαίνονται. Και πρέπει να γίνονται εκ του δύσκολη δουλειά κάποιος πρέπει να την κάνει. Πέρα του είναι ο συνδετικός κρίκος με την εποχή του Men24, αποτελεί και αυτόν που έχει την επίσης επικίνδυνη αποστολή να μάθει εμάς τους άσχετους από τεχνολογία και τους Αναστασιάδη/Βραχωρίτη από μουσική. Σ.Τ.

Η λογική στο site. Ο άνθρωπος που θα γράψει στο τέλος έναν κώδικα για να τρέχει το παγκόσμιο internet χωρίς να ζαλίζει τον κάθε χρήστη και θα βροντοφωνάξει “ΣΑΣ ΤΑ ‘ΛΕΓΑ ΕΓΩ ΓΑΤΑΚΙΑ”. Μέχρι τότε αναλώνεται σε τσακωμούς με Βραχωρίτη και Χωριανόπουλο που αν μη τι άλλο βοηθούν στην πέψη του μεσημεριανού. Χ.Χ.

‘’Παλαιάς κοπής’’ αρσενικό με ειδίκευση στην μουσική και τα gadgets. Κάτι σαν επιλοχίας (τουλάχιστον στα μάτια μου) από την στιγμή που είναι ο μοναδικός ζωντανός κρίκος με το men24 που προηγήθηκε. Του είμαι ευγνώμων γιατί είναι ο μόνος που κάνει τον κόπο να μου πει πόσα pageviews κάνουν τα κείμενα μου, την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι με έχουν αφήσει ένα χρόνο τώρα να ξεροσταλιάζω. Π.Κ.

Ο άνθρωπος – κλειδί, η ήρεμη δύναμη, το καύσιμο που κάνει τον κινητήρα του ONEMAN να δουλεύει. Προσπαθούσα καιρό να καταλάβω γιατί μου είναι τόσο συμπαθής και νομίζω το βρήκα: ο Στέλιος έχει το ζηλευτό χάρισμα να μπορεί να μιλάει και να χαμογελάει ταυτόχρονα. Άλλοτε φιλικά, άλλοτε περιπαικτικά, άλλοτε σαρδόνια. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου τη μούρη του κατεβασμένη, στραβωμένη, ξενερωμένη και αυτό από μόνο του, στις συναδερφικές σχέσεις – και εδώ που τα λέμε σε όλες – έχει αξία ανεκτίμητη. Ε. Χ.

Λίγα λόγια για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Γράφει καλύτερα την ώρα που βγαίνει ο Μακρόπουλος στην πίστα, δηλαδή βαθειά ξημερώματα. Τότε που ξεκινάει η ‘’κανονική’’ του μέρα με τους live αγώνες (NBA, NFL, ίσως και NHL) να παίζουν κλωτσιές με την Buffy, τις Pretty Little Liars και τα λοιπά ανάλαφρα Καλιφορνέζικα που βλέπει  για το ποιος θα διεκδικήσει την προσοχή του. Τις υπόλοιπες ώρες απλά προσπαθεί να κρατηθεί ξύπνιος, με ‘’σωσίβιο’’ το καλαμάκι του καφέ που έχει μόνιμα στα χείλη. Επίσης είναι με διαφορά ο πιο ταλαντούχος entertainment κριτικός αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Π. Κ.

Ένα clear eyes, ένα I Won και μια Nina Dobrev μετά, μπορώ να πω ότι κανείς δεν ξέρει αν ο Δημητρόπουλος και ο Dark Tyler είναι ακριβώς το ίδιο πρόσωπο ή δύο διαφορετικές εκδοχές ενός εαυτού που θέλει τόσα πολλά να κάνει και να ζήσει στη ζωή του, αλλά δεν προλαβαίνει μόνος του. Κι αν νομίζετε ότι γράφει μόνο για σειρές (που τον βρίσκω στα τσατ ξημερώματα να του μεταφέρω τα ουρλιαχτά ενθουσιασμού για αυτή που μου πρότεινε), ταινίες, αμερικανικά σπορ και ό,τι άλλο τον έχει γεμίσει σακούλες στα μάτια και καφεϊνη στο αίμα (για να ξενυχτάει και να το βλέπει, διαβάζει, ξεφυλλίζει) είστε γελασμένοι. Ο Θοδωρής Δημητρόπουλος μπορεί να γράψει εξαιρετικά το οτιδήποτε. Αρκεί να του αρέσει, κάτι που καταλαβαίνεις, μόλις γυαλίσει το μάτι του. Μ. Μ.

Ο άνθρωπος που βλέπουν οι μουσικές ταμπέλες και σβήνονται από μόνες τους. Αν βρεθεί κάποιος που θα ορίσει τι μουσική ακούει ο Θοδωρής, νομίζω ότι θα κερδίσει αυτόματα και με ηλεκτρομαγνητική μεταφορά όλη τη γνώση του (Θοδωρή) γύρω από το αμερικάνικο entertainment. Ο άνθρωπος έχει συνθλίψει τα μουσικά σύνορα. Απολαμβάνει το ίδιο Lower Dens και Girls Aloud. Οικουμενικός. Η. Α.

Όχι ότι ο Θόδωρας κινείται/λειτουργεί με τους δικούς του ρυθμούς, απλά είμαι σίγουρος ότι πρέπει να έχει δικό του ημερολογιακό σύστημα. Να είναι πχ η Παρασκευή 16/11 για αυτόν το 5ο επεισόδιο του 15 κύκλου του έτους 29. Ή κάπως έτσι. Δίπλα από έναν οπλοβαστό στη Μυτιλήνη μου τον είχαν συστήσει ως “ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για τις αμερικάνικες σειρές και μου είπε για το community”, αλλά σύντομα ανακάλυψα πως πρόκειται για τον “άνθρωπο που γράφει ανασκόπηση για το NFL 5.000 λέξεων, με 20 φωτογραφίες και 35 βίντεο”. Γιατί; α) γιατί έτσι β) γιατί του αρέσει γ) γιατί μπορεί… Επίσης όταν αναλύει κάτι ξέρω-γω-κινηματογραφικό ή σειρά (για παράδειγμα το Games of Throne) το πάει τόσο μακριά, που νομίζεις τελικά ότι εσύ είδες άλλο πράγμα. Έχω να το λέω, όμως, για τον Θόδωρα (τον οποίο δεν αποκαλούμε έτσι, αλλά δεν πειράζει), τον τρόπο που γράφει και σε κάνει να διαβάζεις τα κείμενα του σαν νερό και φυσικά τη μοναδική του ικανότητα να τρολάρει οποιοδήποτε ομαδικό e-mail. Σ. Τ.

Κατά βάθος τον ζηλεύω κάθε φορά που τον βλέπω να κλείνει τις κουρτίνες (μαλλί) και να απομονώνεται στον εξαντλητικό μικρόκοσμο που γεννιέται στον browser του. Θα τον ακούσω τυφλά σε ό,τι έχει σχέση με τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό θέαμα και θα βάλω ποπ κορν να ψήνονται κάθε φορά που γράφει γενικό κείμενο περί κινηματογράφου, μόνο και μόνο για να διαβάσω τα σχόλια των οργισμένων ειδικοτέρων του ειδικού. Χ. Χ.

Φαντάσου έναν τύπο με παρουσιαστικό Jesus, που πίνει δύο φρέντο την ημέρα, που δε σηκώνεται από την καρέκλα του, που έχει μονίμως ακουστικά στα αυτιά του, που μπορεί να ακούσει οτιδήποτε από Rihanna μέχρι Vampire Weekend, που δε συμμετέχει σε καμία καυλάντα στο γραφείο. Ενας τέτοιος τύπος με έχει κάνει να βλέπω σειρές, εμένα που μόνο το Treme ήξερα. Έχω βλέπεις το προνόμιο να είμαι ο μοναδικός που κάθεται δίπλα του, που μπορεί να τον διακόψει (συνήθως, κουνώντας χέρια πόδια μέχρι να πάρει χαμπάρι), για να ρωτήσει “είναι καλό το Deadwood;” και να πάρω απάντηση πριν καν γράψει το opinion του. Σ. Α.

Όποτε τον συναντάω, σπεύδω να τον χαιρετήσω με φιλί και αγκαλιά, όπως κάθε άνθρωπο που συμπαθώ βαθιά και εκτιμώ ακόμη βαθύτερα. Και όταν τον βλέπω να τινάζεται στιγμιαία και ανεπαίσθητα προς τα πίσω, θυμάμαι με πόσο ξεχωριστή περίπτωση έχω να κάνω. Η μεγαλοφυΐα που ακούει στο όνομα Θοδωρής Δημητρόπουλος – και ο χαρακτηρισμός αποδίδεται χωρίς καμία δόση υπερβολής – έχει, όπως κάθε σπάνιο είδος εκεί έξω, ελαφρύ social awkwardness. Σε κάποιους μπορεί να φαίνεται σνομπ, σε άλλους χαμένος στον κόσμο του, στα δικά μου μάτια μοιάζει ακόμα πιο special και αξιαγάπητος. Και τότε τον αγκαλιάζω πιο σφιχτά, και ο κύκλος των Αμήχανων Πρώτων Συναντήσεων δεν έχει τέλος. Ε. Χ.

Λίγα λόγια για τον Ηλία Αναστασιάδη

Η πιο ενδιαφέρουσα μορφή ζωής στον πλανήτη. Χρίζει μελέτης από κάθε κλάδο της επιστήμης. Κι αν δεν είχα περάσει 5 χρόνια ατελείωτης ψυχανάλυσης μαζί του δεν θα μπορούσα να καταλάβω ότι κάτω από αυτόν το ψηλόλιγνο παρουσιαστικό, κάτω από αυτή την μηχανή ακατάπαυστης κατανάλωσης φαγώσιμων περιπτέρου, κρύβεται ένας υπέροχος μαλάκας. Από αυτούς που λέω φίλους μου. Χ. Χ.

Χαχαχαχαχαχαχαχ. Είναι η πρώτη αντίδραση κάθε φορά που σκέφτομαι τον Ηλία, όπου και αν βρίσκομαι. Και είναι γέλιο αυθεντικό, όχι τίποτα το ευτελές, γιατί ο Ηλίας σε κάνει να γελάς, είτε με αυτά που έχει περάσει, είτε με αυτά που έχει κάνει λίστα στο μυαλό του, για όσα συμβαίνουν γύρω του. Ένας από τους πιο τίμιους αντιπάλους που έχω συναντήσει, στα όσα χρόνια προσπαθώ να βρω τον πιο ταιριαστό τίτλο. Ο Ηλίας Αναστασιάδης είναι από τους ανθρώπους που όταν ανοίξουν την πόρτα του οπτικού σου πεδίου, δεν θα του δώσεις τη δέουσα σημασία, ίσως γιατί ο ο ίδιος δεν αντέχει να μπαίνει σε χώρους με κόσμο (ακόμη και 1 άτομο). Όμως, αν του δώσεις ένα σακουλάκι Haribo και γήπεδο να παίξει τη μπάλα που ξέρει, καταλαβαίνεις ότι γράφει τα πάντα και μόνο με το δικό του στυλ και σκέφτεται πολύ περισσότερο, από όσο μιλάει. Τίμιος. Μ. Μ.

Φαντάσου εμένα και τον Ηλία σαν δύο ευθείες γραμμές. Παράλληλες, που δεν τέμνονται ποτέ. Ειδικά σε ότι αφορά το μεγάλο ζήτημα που ονομάζεται φαγητό. Θα αποκαλύψω μόνο ότι έχει πει τη φράση “δεν πεινάω, αλλά τρώω γιατί θέλω να πιω κοακόλα”. Σταμάτησα να ακούω στην άγνωστη φράση “δεν πεινάω”. Με τα κείμενα του, βέβαια, συμβαίνει το αντίθετο, ειδικά αν πρόκειται για τις γνωστές του εξομολογήσεις που κάνουν τα κοριτσόπουλα να σκίζουν τα εσώρουχα τους και τους άνδρες να κλαίνε κοιτώντας έξω από τα παράθυρα σε σπίτια στα Πετράλωνα. Σ. Τ.

Πέρα από τα χαμένα δόντια, τις επικές door to door δημοσκοπήσεις και τις ντροπιαστικές χυλόπιτες από τις Αννούλες της Ηλιούπολης -αυτές έχασαν κομάντο μου, στο υπογράφω- ένα πράγμα στο μυαλό μου είναι συνώνυμο με το όνομα του: Η λέξη Cult. Απλά δεν υπάρχει επαρκής αριθμός γραφικών προσωπικοτήτων/θεμάτων/events που θα μπορούσαν ποτέ να κορέσουν τη δίψα του. Russel Brand, Μιχάλης Ρακιτζής, Λαίδη Αντζελα Δημητρίου, Κώστας Μήτρογλου, 80ς, you name it. Ακόμα και στον τίτλο ενός κειμένου για τους Mumford and Sons είχε αναφορές στο Δημήτρη Γελαδάρη. Μόνο αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει τέτοια σύνδεση. Σ. Α.

Μια φορά κατεβαίνοντας να πεταχτώ στο περίπτερο, ήταν αργά, είχαμε μείνει λίγοι στο γραφείο, ρώτησα μία όλους αν θέλουν κάτι. Ακούστηκαν οι προβλεπόμενες κοκακόλες, ένα κρουασανάκι, μια σοκολάτα ζήτησε ο Μίχαλος, όλα νορμάλ. Ο Ηλίας απλώνει χέρι κρατώντας κάτι σκόρπια κέρματα και με απόλυτη φυσικότητα μου κάνει, “ένα σακουλάκι χάριμπο”. Εξωγήινος. Αλλά ξέρεις, από τους γαμάτους. Αυτούς που μοιράζεσαι επί σειρά ημερών την πώρωσή σου για το εναρκτήριο λεπτό του άλμπουμ των Raveonettes ή που βρίσκεις μια αδερφή ψυχή με αγάπη για περίεργα σπορ που όλοι κοροϊδεύουν (ΚΡΙΚΕΤ Ο ΘΕΟΣ). Είναι ΑΕΚτζής ενώ δε θά’πρεπε, αλλά χαλάλι. Θ. Δ.

Επικές χυλόπιτες, επισκέψεις σε γραφεία ψυχολόγου και γενικότερα μια (συναισθηματική) ζωή που με χαρά θα μελοποιούσε ο Μητροπάνος. Γιατί αν ένα πράγμα έμαθα για τον Ηλία είναι ότι κρύβει πολύ πόνο μέσα του. Κάτι που με κάνει να ανυπομονώ να δω τι στο διάολο πικρή εμπειρία θα ‘’ξεθάψει΄΄ για τον δεύτερό μας χρόνο. Π. Κ.

Αν ποτέ ο δρόμος σε βγάλει στα γραφεία του ONEMAN, να πας τον Αναστασιάδη καρφωτός. Είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορείς να συνεννοηθείς όταν όλοι οι άλλοι παίζουν το παιχνίδι «ποιος θα κρατήσει για περισσότερη ώρα τα μάτια του κολλημένα στην οθόνη». Ρε γαϊδούρια (όχι εσύ Ηλία μου), το ξέρετε ότι είναι ο μόνος άνθρωπος που με ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ανθρώπινα σε αυτά τα γραφεία; Και έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον/ κουλ/ αστείο να μου πει; Και καμία σοκοφρέτα να παίζει τριγύρω; Είναι μετά να σε εκπλήσσει το γεγονός πως είχε πάντα πολύ ωραίες γκόμενες, όπως έχω φροντίσει να ενημερωθώ από τις πηγές μου; Ε. Χ.

Λίγα λόγια για την Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Τις μέρες που έρχεται στο γραφείο και το ξέρω από πριν, σκέφτομαι δύο φορές τι θα φορέσω. Πάλι τα ίδια βάζω στο τέλος, αλλά αυτή η αίσθηση του να ξέρεις ότι το κορίτσι με το embedded λεξικό του στιλ μπορεί και να προσέξει τι φοράς και να σε βρει εκτός αισθητικού τόπου και χρόνου, είναι μια αίσθηση άγχους που δεν μου αρέσει. Να σημειωθεί βέβαια ότι ποτέ δεν έρχεται με άδεια χέρια στο γραφείο. Ανώτερος άνθρωπος. Η. Α.

Την γνώρισα όταν μου έπαιρνε συνέντευξη για μια χαζοστήλη στο Glamour. Με είχε ρωτήσει ποια είναι η σεξουαλική μου φαντασίωση. Μερικά χρόνια και κάτι Saint Martins αργότερα η Ελιάνα σοβαρεύτηκε (χαχαχαχαχαχα), έβαλε το τηλεοπτικό της πρόσωπο στην Μενεγάκη (χαχαχαχαχα) και αποτελεί υπόδειγμα συνεργάτη και επαγγελματία (αυτό το λέω σοβαρά). Μόνο μην της σπάσεις τα νεύρα. Δεν θες να της σπάσεις τα νεύρα. Ποτέ. Χ. Χ.

Το κορίτσι του διπλανού παραθύρου (στα mail) και μία και μόνη γυναίκα που μας ανέχεται τακτικά και 365 ημέρες το χρόνο, έχει στυλ και χιούμορ που δεν μετριέται σε λέξεις . Όμως, παρότι της ζητήσαμε μέχρι και να διαλέξει ανάμεσα σε Λέικερς και Σέλτικς, η @elianoula δεν είπε ποτέ όχι. Κι αν το σκέφτηκε, το κατάπιε ως επαγγελματίας από τους λίγους που κυκλοφορούν εκεί έξω. Σε ένα κείμενό της, είχε γράψει ότι στο ΟΝΕΜΑΝ κατάλαβε ότι το να γράφεις σε αντρικά περιοδικά και sites έχει πολύ πιο ενδιαφέρον από το να ξεγυρίζεις, στράπλες φορέματα. Καλώς ήρθες (με ντόνατς, χαμόγελο και non stop όρεξη για κουβέντα) στον κόσμο μας. Η 2η σεζόν, έχει πάντα πιο ζουμί από την πρώτη. Μ. Μ.

Ότι ξέρω για τις σχέσεις και το στιλ μου το έμαθε εκείνη. Πάντα μέσα από τα κείμενα που γράφει για το ONEMAN, προσπαθώντας να μας κάνει ανθρώπους. Τόσο στο ντύσιμο, όσο και στην συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες. Το θέμα είναι ότι, όταν την δεις από κοντά (μια πανδαισία από μπούκλες, κομπλέ με βλέμμα που κόβει γόνατα) καταλαβαίνεις ότι δεν θα μπορούσες να ευχηθείς για καλύτερη δασκάλα. Σε οποιοδήποτε από τα δυο θέματα. Π. Κ.

Η one-μάνα του λόχου. Ή έστω η αδερφή του λόχου. Ξέρετε, αυτή που μας μαθαίνει τα πράγματα που θέλουμε να ξέρουμε, αλλά ντρεπόμαστε να ρωτήσουμε; Ε, αυτή. Όπως για το τι σκέφτονται οι γυναίκες και τι σκέφτεται ο σχεδιαστής όταν βάφει κόκκινα τα παντελόνια. Ότι μας φέρνει ντόνατς στο γραφείο το είπα; Σ. Τ.

Πιστεύω θα το έχει καταλάβει, ότι δεν ταιριάζουμε με την καμία. Πιστεύω, ότι κατά βάθος με απεχθάνεται, ότι θα ήθελε να φωνάξει την αστυνομία να με συλλάβει για τις ανύπαρκτες, παιδαριώδεις και μπανάλ στιλιστικές μου επιλογές. Πιστεύω ότι άνετα θα ερχόταν στην Ευελπίδων ως μάρτυρας κατηγορίας. Να σιγουρέψει μια καταδίκη. Και θα είχε κάθε δίκιο. Αλλά δεν το κάνει. Γιατί πίσω από αυτή την αδέκαστη fashion editor, εγώ γνώρισα τον πιο ευγενή άνθρωπο που μπορείς να συναντήσεις. Σ. Α.

Γνωριστήκαμε ένα βράδυ στο Pop (#ekleise_to_pop) ως κομμάτια μιας μεγάλης, ό,τι νά’ναι παρέας, εν μέσω συνειδητοποίησης πως σοκαριστικά, δεν είχαμε γνωριστεί ως τότε παρότι άπειροι οι κοινοί γνωστοί. Απλά, με έναν παράξενο τρόπο, διαφορετικοί κύκλοι στους οποίους κινούμαστε. Τυχαίνει. Ε, και μοιραία, λίγους μήνες μετά βρεθήκαμε να δουλεύουμε στο ίδιο site. Θα καταλάβεις ότι μπήκε η Ελιάνα στο γραφείο, έχει αλλάξει η αύρα κάπως, ακόμα δηλαδή και όταν δεν έχω επαφή με το γύρω κόσμο το αντιλαμβάνομαι. Και όχι, δεν είναι μόνο το ντόνατς ή οι σοκολάτες που πάντα φέρνει. Αλλά κι αυτά βοηθούν να καταλάβεις τι άτομο είναι. Θ. Δ.

Λίγα λόγια για τον Πάνο Κοκκίνη

Μην τον ξαναφέρετε σε σύσκεψη του ΟΝΕΜΑΝ κύριοι Μίχαλε και Χατζηιωάννου. Μυδραλιοβόλο ιδεών, οχετός brainstorming και η σίγουρη λύση για να φανείς απροετοίμαστος σε ένα meeting. Κι ας δούλευες ώρες στο σπίτι σου γι’ αυτό. Η. Α.

Να τον ακούς τον Κοκκίνη. Είτε σου λέει να βάλεις πιπεριά στην σοκολάτα σου, είτε σου λέει ότι το ινδικό στην Αμφιθέας είναι το καλύτερο, είτε γράφει (χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος) για παιδικές αναμνήσεις και σπαραχτικές ιστορίες στο “homme alone”. Εκεί, όμως, που πραγματικά δίνει ρέστα είναι όταν ανοίγει το κεφάλαιο “γυναίκες”, κάνοντας τον Χιου Χέφνερ να μοιάζει με μικρό πρόσκοπο. Respect με διπλό χτύπημα μπουνιάς στην καρδιά. Σ. Τ.

Αυτός που θα ήθελα για καλύτερο μου φίλο, αυτός που θα ‘θελα να πάρω μαζί μου σε συναυλίες αν ακούγαμε την ίδια μουσική, αυτός που θα ‘θελα να έχω για πρωθυπουργό. Γιατί , γι’ αυτόν τον άνθρωπο ξέρω περισσότερα από όσα ξέρω για τον αδερφό μου τον ίδιο. Για την πρώτη του φορά σε οίκο ανοχής, για τον πρώτο του αυνανισμό, για την εμπειρία του με το IVF, για την πρώτη του άσπρη τρίχα, για την πρώτη του μέρα στην δουλειά, ότι ολόκληρος μαντράχαλος έπαιζε κρυφτό στο ναυτικό. Πως να μη συμπαθήσεις κάποιον που γράφει με τόση άνεση για τα πιο προσωπικά πράγματα, που έχει πάρει το Homme Alone (εκεί που ξεχωρίζουν οι παίδες από τους άντρες) εργολαβία. Σ. Α.

Η ζωή μου μαζί του, έχει περάσει από ξενύχτια με ένα σάνουιτς Κοτοπουλάδες, έξω από το τελευταίο σκυλάδικο των Αθηνών, μέχρι να τον βλέπω να βαφτίζει την unique κόρη του, πιο αγχωμένος και από αυτόν (τον όποιον) που τελικά πυροβόλησε τον Κένεντι. Μηχανή ιδεών, που αν δεν την ακολουθήσεις σε ρυθμό, απλώς θα σε αφήσει χιλιόμετρα πίσω, ο δημοσιογράφος που ξέρει τις περισσότερες γυναίκες στην Ελλάδα, αλλά θέλει μόνο τη δική του και αυτός που μπορεί να κάνει 3 ζημιές το δευτερόλεπτο και σεζ λονγκ την πιο ατσαλένια καρέκλα που υπάρχει. Όταν κάποια στιγμή, αυτοί που δεν τον ξέρουν, αλλά τον διαβάζουν, γνωρίσουν τον Πάνο Κοκκίνη, ότι σε αυτό το επάγγελμα, ο έρωτας (με αυτό), τα κιλά και το ταλέντο, δεν κρύβονται. Μ. Μ.

Είμαι αρκετά τυχερός να ξέρω τον Κοκκίνη για περισσότερο καιρό από τον ένα χρόνο του ΟΝΕΜΑΝ. Σε μια άλλη εποχή που μοιάζει πιο μακρινή από ό,τι είναι, σε κάτι ρημαγμένα γραφεία που δεν υπάρχουν πια αλλά τα θυμάμαι με πολλή αγάπη (πεισματικά αν θες), ήταν ο άνθρωπός μου. Μια μηχανή παραγωγής ιδεών και pop culture καβλάντας σε επίπεδο που σε ανάγκαζε να είσαι σε διαρκή εγρήγορση. Ένα του έλεγα (ή μισό πολλές φορές, γιατί αν πελαγοδρομήσεις σε μια σκέψη όπως κάνω τώρα, στην κόβει στη μέση γιατί ξέρει πού θες να καταλήξεις), δέκα μου επέστρεφε. Μπορείς να φανταστείς να είσαι σε ένα car ride όπου μια απόσταση στιγμών από φανάρι σε φανάρι να προλάβει να περάσει από μοντέλα σε zombie literature κι από τον Σταλόνε σε οικογενειακές ιστορίες; Στο εύχομαι ολόψυχα. Θ. Δ.

Ο Πάνος Κοκκίνης είναι μια ψυχαγωγική βιβλιοθήκη με πόδια, που περιλαμβάνει από avant-garde φωτογραφικά coffee table books και post-apocalyptic βιβλία μέχρι βιογραφίες ξεπεσμένων teen ειδώλων και οδηγούς αυτοβοήθειας για το πώς να αγοράσεις χρυσές λίρες ή πώς είναι να δίνεις σπέρμα. Και, φυσικά, ένα ολόκληρο section που περιλαμβάνει ντόπιες και ξενόφερτες μοντελίτσες, σταρλετίτσες, wannabe-τσες, bitches. Παρακολουθούσα για χρόνια αυτόν τον θαυμαστό εγκέφαλο από απόσταση και ανυπομονούσα να τον εξερευνήσω. Αλλά αυτό που δεν συνέβη στις ιλουστρασιόν παράλληλες διαδρομές μας, έμελλε να συμβεί όταν ήρθε στη ζωή μας Ένας Άντρας. Άλλος ένας λόγος να λατρεύω το ONEMAN. Ε. Χ.

Για πολλά χρόνια ήταν απλά μία πρόταση. Σε κάθε εξώφυλλο που δεν έκλεινα στο MAX, κάποιος θα πεταγόταν να πει “ο Κοκκίνης θα το έκλεινε”. Κι έτσι για πολλά χρόνια οι διευθυντάδες μου με έκαναν καλύτερο και μου έδιναν κίνητρο αντιπαλότητας. Έναν άνθρωπο με τον οποίο μόνο κοινά μπορώ να βρω, ειδικά πάνω από ένα τραπέζι που μόλις έχει στρωθεί και περιμένει κάποιους να αγαπήσουν τα εδέσματα ως εαυτόν. Χ. Χ.

Λίγα λόγια για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Την ημέρα που θα έρθει η ιστορία στην πόρτα μου, για να ζητήσει τη βιογραφία του Στέφανου Τριαντάφυλλου, εύχομαι να έχω βγάλει πολλά λεφτά, για αποσυρθώ κάπου στη Γλυφάδα (δεν πάω πιο έξω) και να γράφω μέχρι τελικής πτώσεως (λάθος λέξη, γιατί μπορεί να νομίζει ότι λέω για την πτώση του Κουκάκι BC). Μέσα από τα κείμενά του στο ΟΝΕΜΑΝ, εκτός του ότι έδειξε πως δεν ξέρει μόνο (πολλά κιλά) μπάσκετ, βρήκε και τρόπο να κάνει ψυχανάλυση, κάτι που ικανοποίησε πλήθος κόσμου στα μέρη μας, αφού τον οδηγήσε πιο κοντά στον ίσιο δρόμο. Αφού πω δημοσίως, ότι ο πόνος του για τον Στρατό (για τον οποίο δέχθηκε επιθέσεις, αλλά γκρέμισε και το site με την αναγνωσιμότητά του άρθρου) είναι ο μόνος που δεν έδωσα σημασία τόσα χρόνια (επειδή είχα μια θητεία κι εγώ να βγάλω εις πέρας), θα βάλω τελεία στο κείμενο. Ξέρω πάρα πολλά, για να μην βγάλω 1 ευρώ από το βιβλίο, όταν φτάσει η ώρα. Μ. Μ.

Η φήμη του ερχόταν πρώτη. Δεν υπάρχει καλύτερη σύσταση για έναν άνθρωπο όταν ο κολλητός σου με το γαμάτο χιούμορ, σου μιλάει για εκείνον τον φίλο από τον στρατό με τον οποίο πέρασαν γαμάτα και ο οποίος ναι, “έχει γαμάτο χιούμορ”. Η επιβεβαίωση δε σταμάτησε να έρχεται ξανά και ξανά. Τεράστιος άνθρωπος ο Στέφανος και στην πράξη. Μακρές σιωπές και βαριά βλέμματα κρύβουν τον άνθρωπό σου, τον απόλυτο Κόουτς Ρόουζ της καρδιάς μας, τον πιστό που θα επιμένει σε αυτούς που εκτιμά ακόμα κι όταν πάει κόντρα στο ρεύμα (ήταν εκείνος που με έκανε να σπάσω και να ας-το-πούμε-συμπαθήσω τον ΛεΜπρόν και τους Σαν Αντόνιο Σπερς), τον τίμιο λάτρη των τρισμέγιστων “Ρόκι”, τον τιτάνα νοσταλγό του πικ-εν-ρολ. Θα το θέσω ως εξής. Το μόνο πράγμα που απολαμβάνω περισσότερο από το να γλεντάω τον Στέφανο όταν χάνουν οι Κλίπερς ή/και ο ΛεΜπρόν ή/και κάποια ακραία πρόβλεψή του, είναι αυτά τα λακωνικά δίλεπτα αναλύσεων που ρίχνουμε, συνήθως στο δρόμο μου για έναν ακόμα καφέ. Κόουτς Ρόουζ, τα σέβη μου. Θ. Δ.

Δεν θα πει πολλά. Για την ακρίβεια τα πρώτα χρόνια στην Βούλα και τη Γλυφάδα νόμιζα ότι είναι στραβωμένος με τη ζωή εν γένει και δεν μιλάει σε άνθρωπο. Ο ίδιος άλλωστε έχει δηλώσει ότι αν μπορούσε θα το έκανε. Όπως και να ‘χει θεωρώ μεγάλη μαγκιά κάποιου να σε κάνει να γελάς με την ψυχή σου από μία απλή μαλακία που θα πετάξει.Κι αυτό ακριβώς το χάρισμα έχει ο δεινότερος σουτέρ που πέρασε από ποτέ από το Β’ Δημοτικό της Βούλας. Χ. Χ.

Κάθε λέξη του είναι πολύτιμη. Ίσως γιατί δεν τον έχω ακούσει να λέει πάνω από 100 από την μέρα που, ένα χρόνο πριν, τον γνώρισα. Γιατί ο coach Τριαντάφυλλος μιλάει μέσα από τις παύσεις του. Τις μακριές, μεγάλες παύσεις του. Και φυσικά τα κείμενα. Εκείνα που γράφει με κάτι που εγώ δεν διαθέτω, δηλαδή ήθος. Καθώς επίσης και παντελή άγνοια κινδύνου (για το κράξιμο που παίζει να φάει). Π. Κ.

Δεν ξέρεις πιο ασυνείδητα ψαρωτικό τύπο. Είναι από αυτούς που πετύχαινα στο ασανσέρ όταν ήρθα στην εταιρία και ήθελα να πέσει το ασανσέρ για να γλιτώσω από την αμηχανία. Θεωρώ σπουδαιότερη προσωπική μου επιτυχία τουλάχιστον των τελευταίων 15 μηνών το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος λικνίζεται σταθερά με το ‘Gettin’ Jiggy With It’ σε ΚΑΘΕ πάρτι μου στο Κ44. Συγκινητικός. Η. Α.

Κάποτε είχα ένα φίλο στο τουίτερ (λέμε τώρα) που τόνε λέγανε @stefanos_Rose. Καλό παιδί, ομιλητικό, έξυπνo, αστείο (να τον ακουλουθήσετε). Και μετά γνώρισα τον Στέφανο, που κάθε φορά που με βλέπει με χαιρετάει με ένα αινιγματικό νεύμα, κάτι μεταξύ «how you doin’?» και «ξεκόλλα μας, δεν βλέπεις πως δουλεύουμε;». Από τη μια με νευριάζει, από την άλλη το λες και challenge. Τώρα ειδικά που το twitter μου πνέει τα λοίσθια, θα ‘θελα να εκβιάσω μια κάποια παραπάνω διαπροσωπική επαφή. Μπήκε ήδη στην «to do list» του 2013. Ε. Χ.

Σπάνια συνεργαζόμαστε, σπάνια μιλάμε μεταξύ μας, δεν έχουμε τίποτα κοινό, αλλά ξέρω ότι ταιριάζουν τα χνώτα μας για όλους τους άσχετους λόγους. Γουστάρει και αυτός ανάλυση, έχει μια εγκεφαλική οπτική γωνία για τα πάντα, γουστάρει τους “Γιαννάκηδες” της ζωής πιο πολύ από τους “Γκάληδες”, και τρώει πάντα ταπεράκι μανούλα. Ναι, ταιριάζουμε και σε αυτό. Σ. Α.