Οι γραφικότητες του Πασχαλινού τραπεζιού

Πώς είναι όταν ένας 18χρονος αγανακτισμένος μπλέκεται στο πλήθος της διαδήλωσης και νιώθει πανίσχυρος, ότι μπορεί να σπάσει τα όρια και να κάνει οτιδήποτε; Έτσι ακριβώς είναι και η Κυριακή του Πάσχα για τον Έλληνα μεσήλικα. Είναι η μέρα στην οποία χωρίς όρια και ενδοιασμούς μπορεί να ξεπεράσει εαυτόν και να διαλύσει το γραφικόμετρο.

Τα είχαμε πει και για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Αλλά το Πάσχα είναι αλλιώς. Γιατί τέτοιες ημέρες, με τον ήλιο να καίει και τα αρνιά να σουβλίζονται είναι που ξυπνάει το ζώο μέσα σου. Την Κυριακή του Πάσχα όλα επιτρέπονται. Να φωνάξεις, να βρίσεις, να μεθύσεις, να αγριέψεις, να χορέψεις και πάνω από όλα να καταφέρεις να γίνεις πιο γραφικός και από τους προγόνους σου.

Η γλώσσα που για μία μόνο μέρα είναι ο καλύτερος μεζές

“Τη γλώσσα, τη γλώσσα” φωνάζει κάποιος. “Μην την πετάξεις, είναι ο καλύτερος μεζές”. Πότε έγινε ρε φίλε η γλώσσα ο καλύτερος μεζές; Και γιατί πρέπει οπωσδήποτε να την δοκιμάσω και εγώ για να δω πόσο ωραία είναι; Αν ήταν ο καλύτερος μεζές, δεν θα την σέρβιραν στις ταβέρνες ως εκλεκτό πιάτο αντί να την πετάνε στα σκουπίδια μαζί με το κεφάλι; Αλλά όχι, η μανία του Έλληνα να μην πετάξει ούτε ένα εκατοστό του αρνιού στα σκουπίδια, βάφτισε τη γλώσσα μεζέ. Μόνο για την Κυριακή του Πάσχα όμως.

Ο θείος που τρώει και το κεφάλι

Στο ίδιο πνεύμα με την γλώσσα. Αλλά εδώ έχουμε ένα πιο τραγικό φαινόμενο. Είναι πάντα ένας από το τραπέζι που θα ζητήσει να πάρει το κεφάλι μπροστά του. Θα αρχίσει να το σπάει βάναυσα και να το μακαλεύει. Να βγάζει τα μάτια, να ξυρίζει τα μάγουλα, να ξεψαχνίζει τον λαιμό. Εντάξει ρε φίλε, δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό, αλήθεια. Δεν είναι τόσο νόστιμα τα μάτια. Είσαι μάγκας και χωρίς να τα φας. Αν πεινάς, έχουν μείνει άλλα 3 κιλά αρνί στην πιατέλα, βολέψου με αυτά.

Το κρέας που σε κάθε αυλή είναι λουκούμι

Πώς γίνεται αυτό ρε γαμώτο; Πώς είναι δυνατόν να το πετυχαίνουμε όλοι. Αν είχες μια κάμερα σε κάθε ελληνική αυλή, θα έβλεπες ότι η ετυμηγορία είναι οικουμενική. Τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν. “Όχι το δικό μας ήταν πιο λουκούμι”. Εντάξει, και το αρνί που φτιάξαμε με κάτι φίλους πέρσι στη Τζια ήταν πολύ ωραίο. Αλλά δεν βγάλαμε και φιρμάνι να παινέψουμε την επιτυχία μας. Είναι αυτή η ανάγκη του Έλληνα να νιώσει ότι έκανε κάτι καλά. Ότι πέτυχε στην αποστολή του. Και ω του θαύματος την Κυριακή του Πάσχα είμαστε όλοι νικητές.

Τα τραγούδια και οι χοροί

Μπορεί να μην σου αρέσουν τα νταούλια και τα κλαρίνα. Μπορεί και να σου αρέσουν. Αλλά είναι λες και κάθε Κυριακή του Πάσχα βγαίνει Προεδρικό Διάταγμα που επιβάλλει να βάλουμε στο cd player εκείνο το σκονισμένο cd με τα κλαρίνα. Σεβαστό το να σου αρέσουν τα κλαρίνα. Έχω κι εγώ ένα θείο που τώρα κάνει μαθήματα για να παίζει. Αλλά γιατί να τα θυμόμαστε μόνο τέτοια μέρα;

Ο ψήστης που νομίζει ότι είναι Θεός

Είναι η μέρα του. Η γυναίκα και τα παιδιά είναι όλοι σούζα στις προσταγές του και οι καλεσμένοι έχουν πάντα να πουν τα καλύτερα. Δεν σε έβαλε κανείς να κάνεις τον ψήστη, μόνος σου πήρες τον ρόλο οπότε δεν θα έπρεπε να περιμένεις και αποθέωση. Αλλά δεν πειράζει. Θα την ζήσεις την αποθέωση γιατί κουράστηκες. Ξύπνησες από τις 7 το πρωί να σκάψεις το λάκκο (πιο πολύ βασικά για να έχεις να διηγείσαι ότι ξύπνησες τόσο νωρίς). Και φυσικά δεν θες κανείς να σχολιάζει τη φωτιά σου, τα κάρβουνά σου και τα ψητά σου. Η σούβλα είναι ο δικός σου απόλυτα προσωπικός χώρος στον οποίο αποφασίζεις και διατάζεις. Κι από Δευτέρα παντόφλα.

Τα ίδια συμβαίνουν και στη δική μου αυλή btw. Εμείς είμαστε πιο γραφικοί από άλλους. Χριστός ανέστη