Οι κλασικές φιγούρες στο σαλόνι του πλοίου

Ημέρα αναχώρησης για το νησί. Τι ευτυχία Θεέ (όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν κάνεις εσύ διακοπές). Τίποτα δεν μπορεί να σου χαλάσει αυτή τη μέρα εκτός από το πολύ πρωινό ξύπνημα γιατί η Νικολέττα επέμενε να φύγετε με το πρωινό δρομολόγιο, το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη του ενοικιαζόμενου που φοβάται την πιστόλα, την κίνηση φτάνοντας στο λιμάνι, τον “εμένα κοίτα, κόψ’ το δεξιά, δέσε” παρκαδόρο και εσχάτως το αγαπημένο σαλόνι της οικονομικής.

Όχι δεν έκλεισες πρώτη θέση. Πρώτον γιατί δεν χρειάζεται για 3 ώρες ταξίδι και δεύτερον γιατί ήταν πανάκριβα. Όχι ότι εκεί δεν συναντάς τις ίδιες φάτσες που συναντάς στο σαλόνι της οικονομικής. Αλλά το σαλόνι πρώτης θέσης καμιά φορά δεν έχει πλάκα. Και τι να το κάνεις το πλοίο και το σαλόνι αν δεν έχει ωραίους τύπους να σχολιάσεις.

Για να θυμούνται αυτοί που ταξίδεψαν πρόσφατα και να προετοιμάζονται αυτοί που θα ταξιδέψουν τις επόμενες ημέρες, ιδού οι κλασικές και συνάμα γραφικές φιγούρες στο σαλόνι του πλοίου:

Ο ύπαρχος/πλοίαρχος/ό,τι είναι

Μιλώ για τον κύριο που συναντάς αφού ανέβεις τα σκαλιά του πλοίου και φτάσεις στην υποδοχή. Λευκό πουκαμισάκι, μπαμπαδίστικη κοιλιά, ενίοτε μουστάκι και μερικά γαλόνια στο πέτο. Μόνο που αν φορούσε αυτά τα γαλόνια στο Πολεμικό Ναυτικό, θα είχε μερικά στραβάδια να του βαράνε προσοχές και να τον σέβονται. Τώρα είναι μια απλή εξυπηρέτηση πελατών. Όχι, όχι δεν μας ενδιαφέρει ποια είναι η θέση του, πόσα χρόνια έχει περάσει στην εμποροπλοιάρχων και πόσα μίλια έχει γράψει το ναυτικό του κοντέρ. Μας νοιάζει “σε πόση ώρα φτάνουμε”, “πού είναι το σαλόνι της οικονομικής” (ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ) και άλλα τέτοια χρήσιμα. Δεν το φανταζόταν μικρός αυτό το πράγμα, είναι σίγουρο.

Η γιαγιά που απλά θέλει να κάτσει

Η συγκεκριμένη επικότατη γιαγιά ήταν στο πλοίο της επιστροφής από Κύθνο, όπου είχα πάει πριν μερικά Σαββατοκύριακα (Βασίλη, Βάλια, να ζήσετε και τέτοια). Βλέπεις οι γιαγιάδες δεν έχουν ανάγκη πολλά. Δεν θέλουν να πολυβολευτούν. Δεν θέλουν να ξαπλώσουν. Επί τέσσερις ώρες πριν τον απόπλου αγχώνονται για το αν θα βρουν να κάτσουν. Και με το που βρίσκουν μια θέση την καπαρώνουν και δεν σηκώνονται ποτέ. Δεν είναι πολύ εμφανές αλλά η συγκεκριμένη γιαγιά αδιαφόρησε για το ότι ήταν 4-5 καρέκλες στοιβαγμένες σε μία, πήδηξε πάνω και βολεύτηκε με τα πόδια στον αέρα.

Η ωραία 23χρονη που κοιμάται φαρδιά πλατιά

Την ξυπνάς; Γενικά ναι, αλλά είναι πολύ ωραία που έχει απλώσει έτσι τα ποδαράκια της που γυαλίζουν ωραία από την κρέμα. Και την βλέπεις να κοιμάται τόσο γαλήνια με γυαλιά ηλίου και καπέλο για να μην την ενοχλήσει κανείς. Εσύ δεν πρόκειται να την ξυπνήσεις. Γιατί είναι πολύ ωραία, τι δεν καταλαβαίνεις; Αλλά πρέπει να σηκωθεί για να κάτσει και κανένας άλλος. Οπότε τη δύσκολη δουλειά θα την κάνει άλλος. Α) Η κοπέλα σου και με τρελό ύφος, Β) μια σαραντάρα τύπισσα που απλά θέλει να κάτσει και θα πετάξει και “άσε μας κουκλίτσα μου”. Καλά, αν συνοδεύεται από κάποιον η 23χρονη τους σηκώνεις όπως είναι.

Το κακομαθημένο που κλαίει

Ω ναι. Δεν του πήραν πατατάκια. Και φυσικά πρέπει να γίνει χαμός που το βλαμμένο δεν θα φάει τα πατατάκια του. Ξεκινάει από γκρίνια. Σχετικά ήρεμη. Αλλά ποιον κοροϊδεύω. Το κλάμα έρχεται πολύ γρήγορα και το θέατρο του παραλόγου ξεκινά. Με την μαμά να είναι συνήθως η αυστητή της φάσης και να επιμένει ότι δεν θα πάρει πατατάκια, τον πατέρα να λέει στο παιδί ότι ενοχλεί τους τριγύρω (λες και ένοιαξε ποτέ κανένα παιδί το ότι ενοχλεί τους τριγύρω. Αλλά τους ενοχλεί. Έχω δει μέχρι και κύριο από διπλανό τραπέζι να φέρνει πατατάκια σε παιδί για να πάψει. Το μόνο που λείπει από κάθε τέτοιο σκηνικό είναι η Μάρθα Φριντζήλα να τραγουδάει “Γιατί γλυκιά μου κλαις”.

Οι φώκιες

Καλά, έτσι τις λέω εγώ. Και αναφέρομαι σε αυτές τις τριάδες / τετράδες / πεντάδες γυναικών που έχουν πάρει παραμάσχαλα κουτσομπολίστικα περιοδικά, καφέδες και κρακεράκια διαίτης και πιάνουν ένα τραπέζι για την πάρτη τους. Όχι για να είναι άνετες αλλά για να στήσουν το δικαστήριο των πάντων. Θα τις ακούσεις να γελάνε, θα τις ακούσεις να κακαρίζουν, θα τις ακούσεις να διαφωνούν αλλά κυρίως θα τις ακούσεις να θάβουν. Θα χαμηλώνουν και τον τόνο της φωνής όταν θα μιλάνε για τον τάδε και την τάδε. Αλλά αν πιάσουν κουβέντα για Σκορδά, Μακρυπούλια και Χολίδη, θα τα δώσουν όλα.

Ο φασωτήρας

Είναι συνήθως νεαρός αν και πέτυχα κι έναν 40άρη σε προηγούμενο ναύλο να σαλιαρίζει μέχρι αηδίας. Ο φασωτήρας μάλλον πάει πρώτη φορά διακοπές με την κοπέλα του. Ή είχε πολλά χρόνια να βρει κοπέλα. Ή έχει κάνει μαλακία και αυτές οι διακοπές είναι μία μαρκά περίοδος συγγνώμης. Δεν εξηγείται αλλιώς το να έχει τη γλώσσα του σε μόνιμη βάση να σκαλίζει τους τραπεζίτες της κοπέλας του. Είναι χαρούμενος, είναι εκστασιασμένος που πάει διακοπές μαζί της και δεν μπορεί να πάρει τα χέρια του από πάνω της. Μόνη ελπίδα να αρχίσει να κουνάει και να ανακατευτούν κι εκείνοι μαζί με εσένα. Άντε, θα του βάλω επικό τραγούδι του φασωτήρα.

Ο καντινιέρης

Είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος από την στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου στο σαλόνι. Βασικά είναι ο μόνος που θα σου είναι χρήσιμος και θα συναντήσεις μία έως τρεις φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Αλλά έχει έναν κώδικα. Δεν θέλει να του κάνεις πλακίτσα, δεν θέλει να χαζεύεις μία ώρα τα προϊόντα πριν αποφασίσεις και δεν θέλει να ψάξεις να βρεις τα λεφτά αφού έχει κόψει απόδειξη. Βασικά είναι ένα καλολαδωμένο γρανάζι που δουλεύει σε τρελές τσίτες από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Να τον σέβεσαι τον καντινιέρη. Αυτός θα πατήσει το τοστάκι σου και θα φτιάξει τον καραβίσιο καφέ σου. Μην περιμένεις πολλά χαμόγελα. Δουλεύει ο άνθρωπος. Εσύ πας διακοπές.

Ο κάγκουρας σε αναμμένα κάρβουνα

Μυστήριος τύπος. Φοράει ακουστικά, αθλητικά παπούτσια, σορτσάκι, κόκκινο tshirt αν όχι λευκό αμάνικο και αν φοράει καπέλο το φοράει ελαφρά σηκωμένο. Γυμνασμένος τύπος. Όχι τούμπανο αλλά με αυτή τη γράμμωση που έχουν κάποιοι σχεδόν εκ γενετής. Το πόδι παίζει ρυθμικά στο ρυθμό της μουσικής που ακούει. Μην προσπαθήσεις να καταλάβεις τι ακούει. Δυσνόητο. Από trance μέχρι hip hop μπορεί να περιλαμβάνει το μενού. Το θέμα είναι ότι ταξιδεύει μόνος του. Και στραβωμένος. Με το βλέμμα καρφωμένο κάπου απέναντι και μόνο ένα νερό δίπλα του. Το μόνο που θα ακούσεις από αυτόν είναι να ξεφυσάει πού και πού από την ταλαιπωρία και την καθυστέρηση. Μην πας για eye contact. Δεν έχει την όρεξή σου. Κατεβαίνει ψιλουποχρεωτικά στο νησί.

Ο παντού υπάρχει ένας αστείος

Αυτός ειλικρινά δεν θα μου έλειπε σε καμία περίσταση της ζωής μου. Είναι αυτός που θα ξεκινήσει δειλά δειλά με ένα αστείο για κάτι που συμβαίνει στο πλοίο. Δεν θα το πει έτσι στον αέρα το αστείο. Θα το πει κοιτώντας συνήθως μία γυναίκα στο διπλανό τραπέζι. Όχι τόσο για να την εντυπωσιάσει αλλά για να πιάσει κουβέντα, να κάνει τον χαβαλέ του. Ο αστείος θέλει κοινό για να λειτουργήσει. Και όσο κι αν το γνωρίζουμε όλοι ότι αν δεν μειδιάσει έστω ένας στα αστεία του, στα επτά αστεία θα σταματήσει, πάντα γελάει ένας ακόμα και από ευγένεια και μας παίρνει όλους η μπάλα μετά.

Εσύ. Κι εγώ

Μην νομίζεις ότι διαφέρουμε πολλοί από τους από πάνω. Καμιά φορά είμαστε και ένας από αυτούς. Το καλό που σου θέλω όμως είναι να μην είσαι κανένας από αυτούς. Να κάθεσαι στην θέση σου, να μιλάς σε ανεκτά επίπεδα έντασης, να ασχολείσαι μόνο με την παρέα σου, άντε και με τις διπλανές, να μην πιάνεις οκτώ θέσεις μόνο για τα πόδια σου και να είσαι κύριος. Σε βλέπεις στο πλοίο. Είσαι ένας από τους υπόλοιπους που είναι με τα μούτρα κατεβασμένα και απλά προσπαθούν να κάνουν το κινέζικο μαρτύριο να περάσει.

Θα τα πούμε στο πλοίο και στο @christoschatzi