«Οι πόνοι στα πόδια με διέλυσαν»: Έτσι έζησα τον κορονοϊό

Ε μαζί και η όσφρηση (παρέα πάνε αυτά), αλλά όταν δεν μπορείς να απολαύσεις μια μπουκιά τι σε νοιάζει αν δεν μυρίζεις; Προσωπική άποψη γιατί ίσως υπάρχουν και κάποιοι που τσαντίζονται αν δεν έχουν σχέση με τις ευωδιές. Δεκτόν. Όλα ξεκίνησαν, άγνωστο πότε… Ναι, ναι. Γιατί είναι κι αυτό. Καβατζώνεις έναν Covid και μετά άντε βρες τι και πώς. Πολλοί ρωτάνε «που το κόλλησες;» αλλά απάντηση σε αυτό δεν υπάρχει. Εκτός αν βρεθείς σε κανάν γάμο, βρεθούν πέντε- έξι κρούσματα εκεί και μετά τους πάρει αμπάριζα όλους. Εγώ δεν ήμουν σε γάμο. Μια ωραία μέρα άρχισα να αισθάνομαι ‘κάπως’. Λίγο ατονία, λίγο κρυάδες, κάτι δέκατα. Συμπτώματα ασυνήθιστα για την αφεντομουτσουνάρα μου. Και καθότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που νιώθουν άτρωτοι (τρομάρα μου) παρά τις προφυλάξεις (μάσκα, αποστάσεις κλπ) ήμουν βέβαιος ότι την πάτησα. Για να γελάσετε, ανακοίνωσα ο ίδιος στον γιατρό ότι ήμουν κρούσμα, πριν καν πάρει τις μπατονέτες και χιμήξει στα ρουθούνια μου (άλλο κι αυτό).

Δεν θα σας ζαλίσω με ανάλυση της αναμέτρησης μου με τον κορονοΐό, μπορείτε να ακούσετε το show must go on, να ακολουθήσετε και στο Spotify και θα καταλάβετε. Εξάλλου, όλοι έχετε πλέον κάποιον που αντιμετώπισε την ασθένεια. Εγώ θα εκμεταλλευθώ τον χώρο του Oneman για να σας επισημάνω επιγραμματικά και με bullets ανάμεικτες συνθήκες και καταστάσεις. Πραγματάκια που συνάντησα, αλλά και αισθήματα που γεννήθηκαν. Εξάλλου, όταν παθαίνεις κάτι τέτοιο, υπάρχουν και διαφορετικές κατηγορίες.

Πάμε στην πρώτη, που έχει να κάνει με αυτή καθ’ αυτή την ασθένεια: Δεν υπάρχουν ουσιαστικά φάρμακα (περιμένουμε το εμβόλιο), που σημαίνει ότι ο μεγαλύτερος συμπαίκτης μας, είναι ο εαυτός μας. Δηλαδή ο οργανισμός μας. Προσέχουμε για να έχουμε. Μόλις με βρήκε ο γιατρός θετικό μου είπε «αθλείσαι από παιδάκι, δεν καπνίζεις, θα τον κάνεις σκόνη».

Θέλει ηρεμία στην γέννηση συμπτωμάτων. Από Τρίτη, μέχρι Σάββατο μεσημέρι οι μύες των ποδιών με διέλυσαν. Οι τετρακέφαλοι και οι δικέφαλοι μαζί. Ορχήστρα. Και όχι πόνοι. Σα να σου οργώνουν τα πόδια. Και η πλάκα; Όταν ήμουν όρθιος, όλα καλά. Καθιστός προβληματάκια. Ξαπλωμένος… κόλαση. Διατηρήθηκα ψύχραιμος, γιατί αν εκεί το χάσεις και γίνεις Μανιάτισσα μοιρολογίστρα, πάει το ματς. Θα αποτρελαθείς.

Το μεγαλύτερο κακό του κορονοϊού, είναι, ότι δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Κοιμάσαι με πόνο στο χέρι για παράδειγμα, ξυπνάς την άλλη μέρα και βήχεις. Ένας γνωστός μου την μια μέρα είχε κάψιμο στις πατούσες και την άλλη δύσπνοια. Τέτοια δεν συνάντησα προσωπικά. Ένα πρωί ήμουν σαν να πέρασε φορτηγό από πάνω μου και τέλος. Είπαμε, φροντίζουμε τον εαυτό μας για τέτοιες περιπτώσεις, ώστε να βγάλουμε την ομάδα στο ‘γήπεδο’ και να μπορεί να διαλύσει τον αντίπαλο.

Δεν χρειάζεται να μιλάτε με πολλούς γιατρούς. Προς Θεού, δεν λέω ότι δε ξέρουν. Αλλά επιλέξτε κάποιους και μείνετε εκεί. Κατά προτίμηση χρειάζεστε πνευμονολόγο και ορθοπεδικό. Αυτή ήταν η πρώτη κατηγορία. Η δεύτερη έχει να κάνει με τις συνθήκες: Κλεισμένος στο σπίτι. Όχι μόνος. Αλλά κλεισμένος. Όταν κάποτε κάναμε την τραπεζαρία μπιλιάρδο, είχα αναρωτηθεί «και πόσες φορές θα παίξω;» Ο Covid φρόντισε να γυρίσω τον χρόνο πίσω στα ‘μπιλιαρδάδικα’ που έλεγε η μάνα μου και να μπορώ να αντιμετωπίσω τώρα τον παγκόσμιο πρωταθλητή.

Γενικά, πρέπει να βρεις πράγματα που σε κάνουν να ξεχνιέσαι. Το κρούσμα, είναι μια ειδική κατηγορία. Δεν είναι καραντίνα για να μην κολλήσει. Έχει κολλήσει. Οπότε η ψυχολογία είναι διπολική. Από την μια έχει φύγει ο φόβος του «αχ να προσέξω». Τι να προσέξεις; Ο βρεγμένος, πάει βράχηκε. Κλεισμένος είσαι, για να μην κολλήσεις κάποιον. Από την άλλη όμως, σκέφτεσαι «αύριο θα ‘μαι ΟΚ;» Οπότε κάνεις πράγματα που θα σε κάνουν να νιώσεις καλά. Γουστάρεις Playstation; Όρμα. Εγώ περίμενα να γράψω στο Sport24, να νιώσω ότι όλα είναι νορμάλ ρε παιδάκι μου. Καλά, αφήστε που μου έλαχε να ‘χω κορονοϊό πάνω στις εθνικές ομάδες. Που το πας αυτό;

Όσοι επικοινωνούν μαζί σου, το κάνουν από την αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους. Είχα τόσο τσαντιστεί, μου έφταιγαν όλα, που δεν ήθελα να απαντήσω. Προτιμούσα τα μηνύματα. Οι συνθήκες το 2020 είναι καλές. Ας είμαστε ειλικρινείς. Η τεχνολογία που καμιά φορά μας τσαντίζει, έχει βοηθήσει. Είσαι κλεισμένος, έχεις Covid αλλά έχεις και πράγματα να σε βοηθήσουν να αλλάξεις ψυχολογία. Αρκεί να το θες.

Η τρίτη κατηγορία έχει να κάνει με το τι λαμβάνεις: Οι πληροφορίες είναι πολλές. Ο καθένας θα σου πει και κάτι. Κρατάς ό,τι θες. Για την ακρίβεια, μην κρατάς τίποτα. Εγώ σας έγραψα στην αρχή του κειμένου ότι δεν έχω γεύση. Μου ‘χουν πει, ήδη, 20 διαφορετικές συνθήκες. Ότι θα μου ‘ρθει άμεσα. Ότι θα μου ‘ρθει σε δυο μήνες. Ό,τι θα μου ΄ρθει ξαφνικά. Ό,τι θα ‘ναι στην αρχή αλλοιωμένη. Αν καθίσω να τα πάρω τοις μετρητοίς, θα πάω να πέσω σε κανά γκρεμό. Και ρε παιδιά απορώ πως το κάνουν μερικοί. Σταματήστε να googlαρετε για ασθένειες. Δε το ‘κανα, δε το κάνω και δεν θα το κάνω ποτέ!!! Υπάρχουν άνθρωποι που μορφώθηκαν για να κάνουν διαγνώσεις.

Επίσης, σέβομαι απόλυτα το έργο των ΜΜΕ, εξάλλου ένα γρανάζι είμαι και εγώ. Γνωρίζω πως λειτουργεί το συνάφι μου, τον ανταγωνισμό, την προσπάθεια που κάνουν να φανούν, οι -πλέον- χαμηλά αμειβόμενοι που στέλνονται στους δρόμους για ρεπορτάζ. Στα νοσοκομεία, στα γηροκομεία. Και σκούζουν, γιατί σκούζει και ο παρουσιαστής. ΟΜΩΣ. Αν εγώ σε όλα αυτά έδινα βάση, θα πίστευα ότι θα δω το μνημόσυνό μου live, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο «Καπετάν Φάντης Μπαστούνι».

Σεβασμός στους ειδικούς. Και μόνο! Σε αυτούς που γνωρίζουν και μάχονται. Στην χώρα που ο καθένας ξέρει καλύτερα τη δουλειά του άλλου (τραγικό), σε αυτή την ιστορία, παρακαλώ πολύ. Ας μείνουμε σιωπηλοί και ας ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους.

Κάτι πολύ σημαντικό. Όταν ελευθερωθείτε, είναι λογικό κάποιοι να φοβούνται. Εμένα με συνάντησε άνθρωπος και κοκκάλωσε όπως τα υποψήφια θύματα του Φρέντι Κρούγκερ. Δεν έχω χρόνο να εξηγήσω στον καθένα ξεχωριστά τα περί αντισωμάτων και όλα αυτά που λένε οι ειδικοί, ότι δηλαδή όσοι το περάσαμε, είμαστε και για ένα σεβαστό διάστημα μέσα στην ανοσία. Όσο και να σε θυμώνει λοιπόν, όταν κάποιοι σε βλέπουν ως κάτοικο Σπιναλόγκας, πρέπει να το ανεχτείς και να το αντιμετωπίσεις με χιούμορ.

Αυτά τα ολίγα. Σας εύχομαι καλές γιορτές, δύναμη, ΥΓΕΙΑ και χαμόγελο. Ευχαριστώ τα φιλαράκια μου στο Oneman και σας υπόσχομαι πως όταν μου ξανάρθει η γεύση, θα φάω λίγο. Εδώ γελάμε.