Όλα όσα έμαθα στον δρόμο για τα πρώτα ‘-άντα’

Όταν ξεκίνησα την κωμωδία ήμουν είκοσι τριών και πλέον έχω μπει δυναμικά στα είκοσι οχτώ. Στην αρχή κάθε παράστασης στο πλαίσιο του στησίματος ενός αστείου για την ηλικία μου, ρωτάω αν έχουμε συνομήλικους στο κοινό. Όταν ρωτούσα αν έχουμε ανθρώπους στα είκοσι τους, έπαιρνα φωνές τύπου γαλαρίας σε 5ήμερη και όταν πλέον ρωτάω αν έχουμε ανθρώπους στα τριάντα τους, παίρνω μερικά σιγανά ‘ναι’.

Αυτή είναι πάνω κάτω η διαφορά των είκοσι και των τριάντα. Δεν υπάρχει μόνο η καταθλιπτική ερμηνεία της έλλειψης ενθουσιασμού για αυτή τη διαφορά. Απλά ο ενθουσιασμός κοντά στα 30, σταματάει να εκδηλώνεται εκρηκτικά και μετουσιώνεται σε κάτι ησυχότερο και γιατί όχι, ουσιαστικότερο. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Σε πιο πρωτόγονους πολιτισμούς και κοινωνίες, κάθε φάση που περνούσες στην ζωή σου είχε πιο ξεκάθαρα όρια. Το πέρασμα από την παιδική στην ενήλικη ζωή για παράδειγμα σηματοδοτούνταν ξεκάθαρα από μια τελετή ‘περάσματος’. Ένα γεγονός που έκανε σαφές σε σένα και τους γύρω σου, ότι βίωσες μια χειροπιαστή αλλαγή φάσης και σ’ έχωνε αναγκαστικά σ’ ένα νέο σύμπαν υποχρεώσεων και προσδοκιών.

Στη δυτική σύγχρονη κοινωνία δεν υπάρχουν τέτοιες τελετές και τα όρια της συναισθηματικής, κοινωνικής και ψυχολογικής ενηλικίωσης είναι συνεχώς μετακινούμενα αν όχι εντελώς ασαφή και θαμπά. Αν έχεις φτάσει τα 25, μόλις βγήκες από πολύχρονες σπουδές και δεν έχεις μπει ακόμα στην πρώτη σου σοβαρή δουλειά, είναι πολύ εύκολο να θεωρείς ακόμα τον εαυτό σου στην κατηγορία ‘παιδί’ και όχι ‘μεγάλος’.

Δεν είναι ότι μόλις φτάνεις τα 23 γίνεται μια μεγάλη τελετή με φωτιές και έρχεται ένας και σου δίνει ένα γαλάζιο πουκάμισο για δουλειά γραφείου και σου λέει: Είσαι ενήλικος τώρα. Πράξε ανάλογα. Εξάλλου πολλές σύγχρονες ψυχιατρικές μελέτες και έρευνες δηλώνουν ότι οι genx (άνθρωποι της γενιάς μου) και οι millennials (άνθρωποι του 2000+, ναι κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν μετά το 2000) περνάνε στην ωριμότητα στα 30, αντί για τα 20.

Ένα σύγχρονο αντίστοιχο της τελετής ‘περάσματος’ μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη σου δουλειά. Το περιοριστικό που σου δίνει το πενθήμερο-οχτάωρο, το να βγάζεις τα δικά σου λεφτά και η υπέροχη εμπειρία του να πληρώνεις μόνος σου τους λογαριασμούς σου, σου δίνουν μια καλή αίσθηση έστω τυπικής ενηλικίωσης.

Προσωπικά βγαίνοντας από τις σπουδές, μπήκα κατευθείαν σε ένα χόμπι που έγινε δουλειά το οποίο εγγενώς έχει ελεύθερο ωράριο και εποχιακή απασχόληση. Αυτό μου στέρησε την δικιά μου τελετή αφήνοντας με σε μια ψυχολογική λίμπο.

Eιλικρινά μερικές φορές νομίζω ότι το πρώτο μου ένστικτο αν με ρωτούσε κάποιος, θα ήταν ότι ευκολότερα έκανα παρέα με κάποιον που τέλειωσε το σχολείο παρά με κάποιον τριαντάρη. Προφανώς δεν το πιστεύω αυτό βαθιά. Απλά νιώθω ότι αν κάποιος ερχόταν εκεί που κοιμόμουν και με ξύπναγε απότομα ρωτώντας με ”ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ!” θα απάνταγα ανακλαστικά ”ΠΕΡΣΙ!”. Μετά πιθανότατα θα έλεγα κάτι του στυλ ‘‘ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;!”, αλλά το πρώτο μου ένστικτο θα ήταν το ‘πέρσι’. Ότι όμως δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω νοητικά, έρχεται η ψυχολογία και η βιολογία να μου το επιβάλει. Για αυτό σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αφήσω παρακαταθήκη κάποια πράγματα που κανείς δεν σου λέει και μπορείς να περιμένεις μπαίνοντας στα 30.

> Αρχίζεις να εκτιμάς περισσότερο την ησυχία όταν θες να ξεκουραστείς.

Όταν δουλεύεις πολύ και συστηματικά η ώρα της ξεκούρασης γίνεται ιερή για σένα. Όταν ήμουν 20 χρονών και άκουγα ότι κάποιος κάλεσε την αστυνομία, η στάση μου ήταν κάπου στο πλαίσιο του”Τι κομπλεξικός. Μα τι ηλίθιος κόσμος υπάρχει”. Τώρα αν ακούσω ότι κάποιος κάλεσε αστυνομία για φασαρία η στάση μου είναι κάπου στο πλαίσιο ”Ντάξει, μπορεί να είχε ξυπνήσει νωρίς ο άνθρωπος”. Δηλαδή δεν  το επικροτώ ακριβώς αλλά μπορώ να το καταλάβω.

> Η καράφλα είναι χτύπημα κάτω από τη ζώνη

Θα μου πεις χαίρω πολύ. Όλοι το ξέρουμε αυτό, εγώ έχω και κληρονομικότητα και το περιμένω. ΟΧΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ. Κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για κείνη την πρώτη φορά που θα μπεις στο μπάνιο σου, θα κάτσεις κάτω από τον φως, θα κοιτάξεις τον καθρέπτη και θα δεις ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΣΟΥ. Ανάμεσα στα μαλλιά σου εκεί που κάποτε υπήρχαν… άλλα μαλλιά, τώρα υπάρχουν αεροδιάδρομοι. Και στην αρχή πονάει και είναι σοκ, αλλά μαθαίνεις να το αντιμετωπίζεις όπως μπορείς και να σταδιακά γίνεται αποδεκτή πραγματικότητα.

> Οι τρίχες σου σε όλα τα άλλα σημεία αυξάνονται

Ενώ οι τρίχες στο κεφάλι σου δεν περνάνε και την καλύτερη τους φάση, οι τρίχες στα αυτιά σου, στην πλάτη σου, στου ώμους το ζουν στο άκρα. Νιώθουν ότι οι τρίχες στο κεφάλι σου δεν είναι όσο ισχυρές όσο ήταν παλιά και τρέχουν να καλύψουν το κενό εξουσίας που δημιουργείται.

> Η ποσότητα στο φαγητό και στο ποτό γίνεται λιγότερο σημαντική από την ποιότητα.

Πάνε οι ηλικίες που ατάκες όπως ”το φαγητό δεν πολυτρώγεται, αλλά οι μερίδες είναι πολύ μεγάλες” είναι κάτι που θα σε ενθουσίαζε. Κάποια στιγμή σταματάς να θες πιείς πολύ και φτηνά και αρχίζεις να θες να σε ενδιαφέρει πώς είναι αυτό που πίνεις. Και μιας και ανοίξαμε την κουβέντα

> Το hangover μετά τα 25 ΠΟΝΑΕΙ

Πάνε οι χρυσές εποχές που μπορούσες να γκελάρεις από hangover σε λιγότερο από μια μέρα. Που σηκωνόσουν στις 2, πεθαμένος από πονοκέφαλο και στομάχι, ορκιζόσουν ότι δεν θα ξαναπιείς ποτέ και το βράδυ άνοιγες μπουκάλι στον Κιάμο. Το hangover μετά τα 25 είναι σαν μεθυσμένο σεξ. Κρατάει αδικαιολόγητα πολύ και το μετανιώνεις σε όλη τη διάρκεια.

> Η αίσθηση του έχεις δικά σου λεφτά να αγοράσεις πράγματα δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Όταν ήσουν μικρός και ήσουν πλήρως εξαρτημένος από τους γονείς σου η διαδικασία με τα πράγματα που ήθελες ήταν να ζητήσεις από τους γονείς σου να τα αγοράσουν. Αν το αίτημα σου δεν γινόταν δεκτό, αυτό ήταν. Δεν μπορούσες να το έχεις. Τώρα είσαι οικονομικά ανεξάρτητος. Το καλό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να αγοράσεις ό,τι θες. Το οποίο είναι παράλληλα και το κακό. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

> Το κατούρημα γίνεται συχνότερο. ΠΟΛΥ συχνότερο.

Δεν υπάρχει χειρότερη αίσθηση από το να ξυπνάς πρωί χειμώνα, το κρύο τσουχτερό, η νύστα ατελείωτη αλλά να πρέπει να σηκωθείς για να πας τουαλέτα άμεσα. Γυρίζεις από την άλλη και προσπαθείς να κοιμηθείς, αλλά μάταια. Η τουαλέτα έχει κερδίσει.

> Ξέρεις πολύ καλά τι θες και αυτό σε βοηθάει να αποφεύγεις πράγματα που δεν θες.

Ας παραδεχτούμε ότι ως φοιτητής έχεις πει πολλές φορές ”πάμε μωρέ, πόσο χάλια να είναι;”. Και τελικά μπορούσε να είναι τόσο χάλια που επαναπροσδιόρισε το τι είναι το χάλια. Σταδιακά αποκτάς την εμπειρία να σκανάρεις προτάσεις και να ξέρεις αν θα περάσεις καλά ή όχι.

> Το να προσέχεις πράγματα όπως η χοληστερίνη σου γίνεται καθημερινή ατζέντα

Θυμάμαι να έχω μια αρχή. Αν όταν ακούς ‘σκόρδο’ το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ”κάνει καλό στο συκώτι” είσαι μεγάλος. Η φάση έχει χαθεί για σένα. Αλλά τώρα λόγω μια σειρά κακών εξετάσεων, εδώ είμαστε. Πλέον ξέρω πράγματα όπως ότι ο σολομός  έχει  ωμέγα 3 λιπαρά. Τα οποία είναι σαν τα λιπαρά, αλλά καλά. Πλέον μπορώ να λέω τρανσαμινάσες. Δηλαδή πάντα μπορούσα να το πω, αλλά τώρα ξέρω και τι σημαίνει. Το σημαντικό είναι το τρως αρχίζει και γίνεται πολύ σημαντικότερό πλησιάζοντας τα 30 και καλά θα είναι να αρχίσεις να το συνηθίζεις.

> Το να κάνεις παιδιά είναι πλέον κάτι που θες.

Έχεις πλέον αρκετούς γνωστούς και συμμαθητές οι οποίοι κάνουν παιδιά. Ηλικιακά βγάζει νόημα. Και το ξέρω ότι είναι εντελώς χαζό, αλλά ακόμα και τώρα αν μάθω ότι κάποιος που ξέρω, μείνει έγκυος η πρώτη μου ανακλαστική αντίδραση μου είναι ”Πωω πώς πρέπει να στεναχωρήθηκαν οι γονείς τους”. Ακόμα η πεποίθηση μου είναι ότι πρόκειται για μια περίπτωση ανεπιθύμητης εγκυμοσύνη, λες και είμαστε 19 χρονών.