Όλος ο Βασίλης Σπανούλης είναι η Απόφαση που πήρε το καλοκαίρι του 2010

Πήγε στην εξασφαλισμένη θέση του στο Mount Rushmore του ελληνικού μπάσκετ, προκάλεσε μια ιστορική στιγμή αναγνώρισης με την σύμπνοια των δύο «αιωνίων», υμνείται από τη στιγμή της ανακοίνωσης στα σόσιαλ από χιλιάδες fans που ξεκινάνε από τον τύπο που τον αποθέωνε (ή μπορεί και να τον έβρισε κιόλας κάποτε) στις εξέδρες μέχρι τον Luka Doncic και τον Novak Djokovic.

Όλοι όσοι παρακολουθήσαμε αυτήν την ιλιγγιώδη καριέρα των 20+2 χρόνων, ξαναπαίζουμε από χθες το φιλμ της με αυθαίρετη επιλογή πλάνων και αφαιρετική σκηνοθεσία…

• Το πρώτο χρυσό. Με την Εθνική Νέων Ανδρών το 2002, ξεπέταγμα σε μια ομάδα που πριν τη διοργάνωση όλοι μιλούσαν για τον Ζήση και τον Ταπούτο.

• Τα χρόνια στο Μαρούσι και η συμμετοχή στη δωδεκάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τότε που κάποιοι (λίγοι) τον θεωρούσαν «προστατευόμενο του Γιαννάκη» (γέλια) κι έλεγαν ότι δεν έχει σουτ (ακόμα περισσότερα γέλια).
• Το πικ εν ρολ γλέντι στο μυθικό ματς με την Team USA στη Σαϊτάμα. Η πρώτη φορά που σιγουρευτήκαμε ότι αν έπρεπε να περάσει μέσα από τοίχο, θα το έκανε.

• Το ΝΒΑ, το μεγάλο What If της καριέρας του. Θα μπορούσαν όλα να είναι πολύ διαφορετικά αν είχε πάει στην ομάδα του Tracy McGrady κρατώντας για τον εαυτό του ότι ήταν «ο Tracy McGrady της Ελλάδας» ή αν είχε παίξει για τον Gregg Popovich όταν οι Spurs πήραν τα δικαιώματά του το καλοκαίρι του 2007. Θα ήταν διαφορετικά, άραγε θα ήταν καλύτερα;
• Το, υποτιμημένο στη συλλογική μνήμη, τέλειο παιχνίδι του στην ήττα από τους Ισπανούς στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ της Μαδρίτης το 2007. Όλοι ασχοληθήκαμε με τη διαιτησία, ξεχνώντας μια μοναδική παράσταση 24 πόντων, 5 ασίστ, μόλις 3 χαμένων σουτ.

• Το χειρόφρενο, λίγες μέρες πριν, που ξάπλωσε κάτω τον Planinic κι έδωσε τη νίκη στην Εθνική με την Κροατία.
• Το άστοχο τρίποντο στην εκπνοή του προημιτελικού με την Αργεντινή στο Πεκίνο. Αν ήταν «δοκάρι και μέσα», ίσως είχαμε κι ολυμπιακό μετάλλιο.
• Πρώτος μεταξύ ίσων στο πιο λαμπρό ραντεβού στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Βερολίνο 2009, κυπελλούχος κι MVP με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
• Τα μεγάλα τρίποντά του στο ατέλειωτο ματς με την Τουρκία το 2009, στο δρόμο για το τελευταίο μετάλλιο της Εθνικής.
• Το πρώτο ματς με τη φανέλα του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Νικητής μέσα σε κόλαση.
• Κωνσταντινούπολη 2012. Η ασίστ για το πεταχτάρι. Το γύρισμα του τροχού.
• Λονδίνο 2013. Πήγε στα αποδυτήρια άποντος. Βγήκε με 22 πόντους κι 6 τρίποντα. O Ολυμπιακός back2back Πρωταθλητής Ευρώπης.

• Μαδρίτη 2015. 11 πόντοι σε 4’44΄΄ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Ή πώς σβήνεις ένα ως τότε άθλιο ματς με 0/11, διατυπώνοντας τον σύγχρονο ορισμό του refuse to lose. 

• Τα buzzer beaters στο ΟΑΚΑ το 2016 που έδωσαν το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό αφήνοντας άγαλμα 20.000 κόσμο στις εξέδρες κι «αμαυρώνοντας» (ή στην πραγματικότητα στολίζοντας) το αντίο του Διαμαντίδη.

Στις 8 Ιουλίου του 2010 ο LeBron James έβαζε τέλος στο σίριαλ του Decision στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και μετέφερε «τα ταλέντα του» στη Φλόριντα και το Μαϊάμι, φτιάχοντας την super team με τον Wade και τον Bosh. Τρεις μέρες αργότερα, το βράδυ του τελικού του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, γινόταν γνωστό ότι η αντίστοιχη Απόφαση του Βασίλη Σπανούλη ήταν να κάνει την αντίθετη διαδρομή. Έφευγε από τον πρωταθλητή για να πάει σε μια εξίσου super team που όμως κάθε χρόνο της έλειπε κάτι για να κερδίσει. Της έλειπε εκείνος.

Ο Σπανούλης (δεν μπορεί να μην) ήξερε ότι θα προκαλέσει τρικυμία. Πήγαινε κόντρα στην οικογένεια Γιαννακόπουλου και τάραζε την πατρική σχέση του με τον Θανάση που τον είχε φέρει πίσω από το Χιούστον (ποιος ξεχνά το στιγμιότυπό τους στα πλέι οφ του 2016;). Έκανε έξαλλο τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς που ακόμα και σήμερα, σύμφωνα με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, δε θέλει να τον χαιρετήσει. Εξόργιζε την εξέδρα που όχι μόνο δε θα αδιαφορούσε, αλλά θα τον έβριζε χυδαία όπως είχε συμβεί και με τόσους άλλους στο παρελθόν αλλά κυρίως με τον Ζάρκο και τον Νικοπολίδη. Έβαζε την υπογραφή του όχι μόνο σε πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, αλλά και στην εποχή του Μεγάλου Διχασμού – το ελληνικό μπάσκετ χωρίστηκε οριστικά (κι αρρωστημένα) στα δύο, το κλίμα χάλασε κι εντός της Εθνικής που έκτοτε δεν έχει ούτε μια διάκριση, η στάση του Τύπου το ίδιο καλοκαίρι στις καρεκλιές που έπεσαν στο φιλικό με τη Σερβία ήταν το πρώτο σημάδι.

Φταίει ο Σπανούλης για όλα αυτά; Όχι βέβαια. Εμείς, που είμαστε για τα δέντρα, φταίμε. Αλλά, το τσουνάμι που ακολούθησε, υπογραμμίζει τη δυσκολία (και τη σημασία) της Απόφασης. Οι λεπτομέρειές της θα γίνουν γνωστές στα βιβλία και τα ντοκιμαντέρ του μέλλοντος. Εκεί ίσως επιβεβαιώσει ο ίδιος αυτό που όλοι υποπτευόμαστε (κι ο Kill Bill δεν το έχει ακριβώς αρνηθεί). Ότι ήθελε τη δική του ομάδα, ότι για διάφορους λόγους (όχι αγωνιστικούς) στο περιβάλλον του Παναθηναϊκού αισθανόταν το νο.2 πίσω από τον 3D. Και το έκανε. Χωρίς να δικαιωθεί αμέσως, το 2011 είδε τον Παναθηναϊκό ξανά Πρωταθλητή Ελλάδας κι Ευρώπης. Χωρίς να δικαιώνεται πάντα, η 11ετία στο ΣΕΦ είχε και τρανταχτές αποτυχίες. Αλλά από την Κωνσταντινούπολη και μετά, το νερό μπήκε στο αυλάκι. Ο Βασίλης Σπανούλης άλλαξε την ιστορία του Ολυμπιακού.

Κάποτε ο Δημήτρης Παπανικολάου είχε πει, απαντώντας στις αιώνια αδόκιμες αλλά γοητευτικές συγκρίσεις μεταξύ διαφορετικών εποχών, ότι αν ο Σπανούλης έπαιζε στα 80s θα έβαζε 50 πόντους σε κάθε ματς. Μάλλον έχει δίκιο. Όμως δεν ήταν τα νούμερα που τον έκαναν τον μύθο που έγινε, ίσως ούτε καν κάποιο από τα παραπάνω ανατριχιαστικά highlights.

EUROLEAGUE / ϓ֐ – ̐Qԓŋύ`(֙ԏÑVɁ: LATO KLODIAN / EUROKINISSI)

Είναι το σπάνιο mindset, το καύσιμο της Απόφασης. Αυτό που ξεχωρίζει τους μεγάλους που μένουν στην Ιστορία, από τους θρύλους που κάνουν το ίδιο αλλά με τους δικούς τους όρους.