Ονομαστική εορτή, αυτό το κακό ανέκδοτο

Θα μπορούσα να έχω γράψει αυτό το κείμενο εδώ και χρόνια. Ο μόνος λόγος που δεν το έκανα, είναι για να μην δώσω στον Καίσαρη την ικανοποίηση πως έχει δίκιο. Ελάχιστα πράγματα σιχαίνομαι περισσότερο απ’ το να δίνω δίκιο στον Καίσαρη, γιατί ξέρω ότι αυτό τον τρέφει, τον ζει, του δίνει δύναμη να συνεχίσει να αγορεύει μέχρι να κόψουμε όλοι τα αυτιά μας.

Ορκίζομαι, έχει τύχει να συμφωνώ χίλια τοις εκατό μαζί του και να μην το παραδέχομαι, βρίσκοντας απίθανα επιχειρήματα, μόνο και μόνο για να μην δω στο πρόσωπό του αυτό το χαμόγελο της ικανοποίησης, για να μην τον παρακολουθήσω να φεύγει από τον όροφο καβάλα σε άσπρο άλογο (ναι, είναι ικανός να πάει να φέρει ένα άσπρο άλογο απλά για να φύγει απάνω του, ας μην το αναλύσουμε).

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν μπορώ να μην του δώσω άπειρους πόντους, κάθε φορά που τα βάζει με αυτό το αστείο που ονομάζεται ονομαστική εορτή. Μέχρι πριν μερικά χρόνια, όποτε έφτανε η 21η του Μαΐου το ζούσα, κανόνιζα εξόδους, χαιρόμουν, ένιωθα ότι είναι πράγματι μια ξεχωριστή ημέρα. Πλέον, την έχω κατατάξει στο ράφι με τις κουραστικές, προσπαθώντας να λείπω από την πόλη, ου μην και από τη χώρα για να γλιτώσω από το θέατρο του παραλόγου. Πριν προλάβεις να με πεις γραφικό και υπερβολικό (όλα αυτά που καταλόγιζα κι εγώ στον Καίσαρη δηλαδή), άφησέ με να επιχειρηματολογήσω.

Θα ξεκινήσω από το προφανές. Τα γενέθλιά σου έχουν όντως λόγους να είναι ξεχωριστά. Είναι η μέρα που ήρθες στον κόσμο, η δική σου ημέρα. Μια τέλεια ευκαιρία να αναλογιστείς ότι ωριμάζεις (ή και ότι μεγαλώνεις, ανάλογα με το πώς βλέπεις το ποτήρι), να κάνεις έναν απολογισμό, να γιορτάσεις ότι είσαι ακόμα εδώ στην τελική, με αυτούς που αγαπάς και σε αγαπάνε. Μα πάνω απ’ όλα, μια ημέρα την οποία μοιράζεσαι με ελάχιστους ανθρώπους του κύκλου σου και οι ευχές που δέχεσαι είναι συνήθως αυθεντικές και ειλικρινείς και όχι σαν να βγήκαν από βιομηχανία μαζικών ευχών. Μια ημερομηνία που οι γονείς σου δεν θα ξεχάσουν ποτέ, γιατί είναι η μέρα που μπήκες στη ζωή τους, γεγονός που από μόνο του αρκεί για να την καθιστά γιορτινή. Ωραία; ωραία.

Ας πάμε τώρα και στην άλλη πλευρά, αυτή της ονομαστικής εορτής. Ποιος γιορτάζει; Ένας άγιος, για τον οποίο αν σε ρωτήσω ανάθεμα αν θα ξέρεις να μου πεις μερικές έστω πληροφορίες για τη ζωή του. Ένας άγιος στον οποίο πιθανότατα δεν πιστεύεις καν. Κι επειδή γιορτάζει ας πούμε ο άγιος Κωνσταντίνος, πρέπει να γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομά του και να δέχονται ευχές παριστάνοντας τους χαρούμενους. Αντικειμενικά, αν μετρήσουμε και τις Ελένες, γιορτάζουν περίπου ένα εκατομμύρια άνθρωποι. Τρομερά ξεχωριστή μέρα.  

Όσο για για τις ευχές; Μαζικές και τυποποιημένες. Ξαφνικά, βρίσκεσαι ταγκαρισμένος σε ομαδικά ποστ μαζί με ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρό με σένα και δεν έχεις ιδέα ποιοι είναι, δέχεσαι χρόνια πολλά από ανθρώπους με τους οποίους είχες να μιλήσεις από την προηγούμενη γιορτή σου και νιώθεις την υποχρέωση και την βαρεμάρα να διαπερνάει την τηλεφωνική γραμμή, καθώς διαγράφουν το δικό σου όνομα από τη λίστα με τους εορτάζοντες.

Ξεχωριστή θέση στην αηδία αυτής της ημέρας αξίζει φυσικά και η χειρότερη ευχή στην ιστορία των ευχών: ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ. Πώς να το χαίρομαι δηλαδή; Να το βγάζω βόλτες και να το κερνάω; Να σκέφτομαι ότι με λένε έτσι και να γελάω στο άσχετο; Να το λέω σε περαστικούς; Αλήθεια, πώς;; Πώς μπορείς να χαρείς ένα όνομα; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι να βρεθώ ξαφνικά κατηγορούμενος για φόνο και το θύμα να πει ότι το έκανε ένας Γιώργος. Εκεί ναι, θα χαρώ το όνομά μου, μάλιστα, θα με έχει γλιτώσει από φυλακή.

Τα αρνητικά της ονομαστικής εορτής δεν σταματάνε φυσικά εδώ. Στη δική μου περίπτωση ας πούμε, το τι θα φέρεις στο γραφείο για κέρασμα απαιτεί ολόκληρο συντονισμό. Τόσοι εορτάζοντες, μην φέρουμε όλοι το ίδιο και μας πούνε βαρετούς. Συνεννοήσεις, υποχωρήσεις, μέχρι και ουρές σε ζαχαροπλαστεία και ανταλλαγές ευχών με άσχετους συνονόματους είχε το μενού. Και φυσικά, το βράδυ μιας δημοφιλούς γιορτής θα γίνεται πανικός έξω, αφού η μισή Ελλάδα θα γιορτάζει το όνομά της στο ίδιο μαγαζί με σένα. Άσχετοι από τα δίπλα τραπέζια θα δείχνουν φωτογραφίες με το όνομά τους ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί θα τα χαίρονται, συμβαίνει συνέχεια άλλωστε.

Για τόσο σοβαρό θεσμό μιλάμε άλλωστε, που το προνόμιο το απολαμβάνουν μόνο όσοι έχουν χριστιανικό όνομα. Οι άλλοι δεν πειράζει, ας έχουν μόνο γενέθλια και πολύ τους είναι που διάλεξαν αρχαιοελληνικό όνομα οι αντίχριστοι

Προσπαθώ να βρω μερικά έστω πλεονεκτήματα της ημέρας για να μην φαίνομαι τόσο γκρινιάρης και ειλικρινά, ζορίζομαι. Ούτε καν δώρα δεν σου πολυκάνουν στη γιορτή σου, κι αυτό ακόμα προνόμιο των γενεθλίων είναι. Και στις δουλειές που δίνουν άδειες, το κάνουν ανήμερα των γενεθλίων των υπαλλήλων, όχι φυσικά των εορτών τους. Γενικά, κανείς δεν υπολογίζει τις γιορτές, εκτός από τη στιγμή που τρώει τα γλυκά των κερασμάτων.

Επομένως, ειλικρινά, αν από του χρόνου παίρναμε μια οικουμενική απόφαση ότι θα κάνουμε σαν να μην υπάρχουν, υπόσχομαι ότι στα γενέθλιά μου θα κεράσω την διπλάσια ποσότητα γλυκών.