Όπου κι αν πάω, τα Haribo με πωρώνουν

Όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο Γκράχαμ Μπελ, ο Τόμας Έντισον και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Επιστήμονες οι οποίοι με τις ανακαλύψεις και τις εφευρέσεις τους άλλαξαν την παγκόσμια ιστορία και τον τρόπο με τον οποίο ζούμε και δικαίως αναγνωρίστηκαν και πλέον μαθαίνουμε γι’ αυτούς στο σχολείο.

Ωραία, τότε γιατί δεν ξέρουμε όλοι ποιος είναι ο Χανς Ρίγκελ; Γιατί δεν έχουν γραφτεί βιβλία για τον Γερμανό απόφοιτο ζαχαροπλαστικής σχολής και δεν στήνονται αγάλματα με την μορφή του;

Ο 27χρονος τότε Χανς, πήρε ένα πακέτο ζάχαρης και ένα χάλκινο μαγειρικό σκεύος και κλείστηκε στο πλυσταριό της αυλής του, σε ένα προάστιο της Βόννης. Δυο χρόνια αργότερα (φαντάζομαι δεν έμεινε δυο χρόνια συνεχόμενα μέσα στο πλυσταρίο, αλλά ακόμα κι αν έτσι έγινε, ΑΞΙΖΕ) είχαμε το πρώτο gummy bear της ιστορίας, το θρυλικό ζελίνι-αρκουδάκι.

Χανς Ρίγκελ, μπορεί να μην έχεις βρει ακόμα την αναγνώριση που σου αξίζει, όμως εγώ προσωπικά θα φροντίσω να σε αποθεώνω σε κάθε ευκαιρία. Στα μάτια μου, τα ζελίνια αποτελούν μια προσφορά στην ανθρωπότητα αντίστοιχης αξίας με το τηλέφωνο. Ίσως και μεγαλύτερης αξίας, εδώ που τα λέμε. Αν δεν είχαμε το τηλέφωνο θα στέλναμε ένα τηλεγράφημα, κάποια σήματα καπνού.

Χωρίς τα ζελίνια όμως, τι θα κάναμε;

Η πρώτη επαφή

Δεν μπορώ να θυμηθώ πως έφτασαν στα χέρια μου για πρώτη φορά τα ζελίνια. Θυμάμαι μόνο ότι η πρώτη μου εμπειρία με προϊόν της Haribo ήταν με τα χρυσά αρκουδάκια της, όταν ακόμα πήγαινα δημοτικό, και καρφώθηκαν κατευθείαν στο top 5 των απολαύσεών μου, μαζί με τα δρακουλίνια, τις σοκοφρέτες και μερικές ακόμη αγαπημένες λιχουδιές.

Μπορεί ως παιδί να μην έτρωγα σχεδόν τίποτα που είχε πράσινο χρώμα και παράξενη όψη, δεν έλεγα όμως όχι σε κανένα γλυκό και καμία λιχουδιά. Αλήθεια δηλαδή, πως μπορείς να αντισταθείς σε κάτι που έχει το μαγικό όνομα “ζελίνι” και μοιάζει με κάτι τόσο γλυκό όσο ένα αρκουδάκι;

Δεν ήταν μόνο η γεύση. Ήταν ένας συνδυασμός εμφάνισης, αίσθησης που σου άφηνε στο στόμα, ακόμα και υφής. Πριν φας το αρκουδάκι, μπορούσες να παίξεις λίγο μαζί του, να το ξεχειλώσεις, να το αποκεφαλίσεις (πάντα με αγάπη), να σκαρφιστείς ιστορίες με πρωταγωνιστές αυτά. Πόσους από τους πρωταγωνιστές των παιδικών σου ιστοριών μπορούσες να φας μόλις είχες βαρεθεί να παίζεις μαζί τους, χωρίς να καταλήξεις στο νοσοκομείο;

Μέχρι και η διάρκεια που έμεναν τα ζελίνια στο στόμα σου ήταν η σωστή. Για μερικά δευτερόλεπτα τα χρησιμοποιούσες σαν καραμέλες, χωρίς να τα δαγκώσεις, μέχρι να πάρεις όλη τη γεύση. Έπειτα, το μάσημα ενός ζελινιού δεν κρατούσε ούτε λίγο, για να μην προλάβεις να το ευχαριστηθείς, ούτε πολύ για να το βαρεθείς. Μόλις το ζελίνι διαλυόταν εντελώς στο στόμα σου, ετοίμαζες ήδη το επόμενο.

Στην ηλικία των 10-12 ετών άλλωστε, δεν θέλεις και πολλά για να είσαι ευτυχισμένος. Μερικές λιχουδιές, ένα χαμόγελο από το κορίτσι που σου αρέσει και να κερδίζεις τους φίλους σου στο ηλεκτρονικό, σου φτάνουν για να είσαι βασιλιάς.

Κι αν στα κορίτσια και στο ηλεκτρονικό δεν μπορείς να κερδίζεις συνέχεια, στο θέμα των λιχουδιών μπορείς. Φρόντιζα λοιπόν να προμηθεύομαι όσο πιο συχνά μπορούσα τα αγαπημένα μου σακουλάκια με τα ζελίνια, ώστε να μην ξεμένω ποτέ.

Αποκτούσαν μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν τα έπαιρνα κρυφά από την μητέρα μου, η οποία μάταια προσπαθούσε να με πείσει να τρώω φρούτα και σαλάτες. Προσπάθησε κιόλας να με κάνει να μειώσω την κόκα κόλα, αλλά όταν είδε ότι κυκλοφορούσε πια και σε μορφή μικροσκοπικών γλυκισμάτων, τα παράτησε οριστικά.

Στα διαλείμματα του σχολείου, λίγο πριν το μπάσκετ, το βράδυ βλέποντας τηλεόραση, στις βόλτες με τους κολλητούς μου, ένα σακουλάκι με τα ζελίνια τα έκανε όλα λίγο πιο εύκολα. Κοιτά να δεις που σχεδόν 20 χρόνια μετά, καταφέρνουν να έχουν ακριβώς την ίδια επίδραση στην ψυχολογία μου. Κι ας μην έχουν πια τη γλύκα του απαγορευμένου.

Τα χρυσά συστατικά

Haribo δεν είναι μόνο τα αρκουδάκια και οι μικρές κόκα κόλες. Η γκάμα των προϊόντων της εταιρείας ήταν μεγάλη. Με βασικό συστατικό πάντα την φυσική ζελατίνη, η οποία αν θέλετε να ξέρετε, όχι μόνο δεν κάνει κακό, αντίθετα δυναμώνει το δέρμα και προλαμβάνει την αρθρίτιδα.

Γιατί να τα μαθαίνω τώρα αυτά;; Πού ήταν όλες αυτές οι πληροφορίες όταν έριχνα ατέλειωτους τσακωμούς με την μητέρα μου και κατέληγα να κρύβω ζελίνια στα πιο απίθανα σημεία του δωματίου μου; Τα υπόλοιπα παιδιά έκρυβαν πορνοπεριοδικά, εγώ έκρυβα ζελίνια (εντάξει, εντάξει, ίιιιιισως είχα κρύψει κι εγώ μερικά περιοδικά, αλλά για τα ζελίνια γράφω τώρα).

Μαζί με την φυσική ζελατίνη, τις δυνάμεις τους ένωναν ο χυμός φρούτων, προφανώς η ζάχαρη, το άμυλο, το κιτρικό οξύ και μερικά ακόμα συστατικά. Έχει όμως σημασία;

Αυτό που μετράει είναι ότι το αποτέλεσμα είναι νόστιμο και ευλύγιστο, επιτρέποντάς σου να παίζεις με το φαγητό σου και μετά να το απολαύσεις με κέφι και χαμόγελο.

Η dream team

Τα αρκουδάκια ήταν τα πρώτα. Οι κόκα κόλες μπήκαν αμέσως στις καρδιές μας. Η ομάδα της Haribo όμως δεν είχε μόνο σταρ, είχε και φιλότιμους παίκτες χωρίς τους οποίους πρωτάθλημα δεν παίρνεις.

Τα χρυσά αρκουδάκια

Τα πρώτα, αυτά που άνοιξαν το δρόμο. Δικαίως πήραν την ονομασία “χρυσά”. Προσωπικά είναι τα αγαπημένα μου και λόγω γεύσης και λόγω σχήματος, με μια μικρή αδυναμία στο κίτρινο, το πράσινο και το πορτοκαλί αρκουδάκι. Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να πάρεις εσύ τα υπόλοιπα, απλά θα αφήσω τα αγαπημένα μου για το τέλος, για να τα απολαύσω περισσότερο.

Fun Fact: Κάθε χρόνο παράγονται 100 εκατομμύρια χρυσά αρκουδάκια, τα οποία αν σχημάτιζαν μια αλυσίδα, θα κάλυπταν 4 φορές την περίμετρο της Γης.

Happy Cola

Λατρεύω την κόκα κόλα. Πίνω κάθε μέρα από δυο, έχουν υπάρξει ημέρες που έχω πιει και (αρκετά) περισσότερες. Βασικά ένα φαγητό χωρίς κόκα κόλα, δεν είναι ολοκληρωμένο φαγητό. Κάποιος θεός λοιπόν, πήρε τη γεύση και το σχήμα του μπουκαλιού της κόκα κόλας και γέμισε ένα μαγικό σακουλάκι με μικροσκοπικά ζελίνια mini me του αναψυκτικού. Και μπράβο του.

Κεράσια & Βατόμουρα

Ομολογώ ότι δεν τα έχω τιμήσει πολλές φορές, λόγω της λατρείας μου στους δυο σταρ των προηγούμενων κατηγοριών. Ειδικά τα κεράσια όμως, είναι νοστιμότατα και το έντονο κόκκινο χρώμα τους δεν θα σε αφήσει αδιάφορο. Ορίστε μαμά, τρώω και φρούτα.

Chamallows

Παραπέμπουν περισσότερο σε ζαχαρωτά. Προσωπικοί μου MVP αυτής της κατηγορίας, τα μικρά στρουμφάκια. Οι πληροφορίες ότι το συγκεκριμένο έδεσμα αποτελεί το αγαπημένο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς το παρόν ελέγχονται ως ανακριβείς.

Τα φιδάκια

Για κάποιον που φοβάται (και) τα φίδια, όπως έγω, το να μπορεί να τα φάει ήταν μια κάποια νίκη, μια ηθική ικανοποίηση. Αν και ομολογώ ότι όταν έφτανα στο μαύρο κομμάτι του φιδιού, μια μικρή ανατριχίλα με έπιανε. Την ξεχνούσα όμως πολύ γρήγορα λόγω της γεύσης του.

Οι λόγοι της αγάπης

Μια τέτοια υπερ-ομάδα είναι λογικό πως δεν χάνει εύκολα. Μιλάμε για τους γκαλάκτικος των ζελινιών, μια ομάδα γεμάτη ταλέντο και ποιότητα.

Αυτό νομίζω ήταν και το σημείο κλειδί που έκανε τη διαφορά σε σχέση με τις άλλες ομάδες ζελινιών. Με θυμάμαι χαρακτηριστικά να πηγαίνω σινεμά και στο μπαρ να σπεύδω να γεμίσω τη μικρή ζελατίνα (όχι αυτή δεν την έτρωγα) με χρωματιστά ζελίνια, τα οποία δεν ήταν Haribo. Δεν λέω, τα έτρωγα κι αυτά, αλλά δεν είχαν αυτό το κάτι που μου προσέφεραν τα κλασικά αρκουδάκια και οι αγαπημένες κόκα κόλες.

Μην είναι στη ζάχαρη το μυστικό, μην είναι σε κάποιο άλλο συστατικό; Όπου κι αν είναι, δεν χρειάζεται να μας το πούνε. Απλά να συνεχίσουν ό,τι κάνουν. Εγώ θα είμαι ευτυχισμένος.