Όταν άλλαξα χρονιά κάνοντας σκοπιά στις τουαλέτες της Θήβας

Μετά τις πρώτες μέρες που αλλού πατάς κι αλλού βρίσκεσαι, η συνέχεια στον στρατό είναι διαφορετική. Γίνεται αυτό που δεν μπορείς να γλιτώσεις και αναζητάς τους τρόπους να περάσεις καλύτερα βάσει συνθηκών. Ο στρατός είναι το αναγκαίο κακό και αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις πρέπει να το απολαύσεις (έτσι δεν λένε;), με τέτοιο τρόπο που θα σου αφήσει να διηγείσαι κάτι τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι μόνο οι σκοπιές, οι αγγαρείες, οι ασκήσεις, οι τραγελαφικές καταστάσεις σε μία σουρεαλιστική περίοδο της ζωής σου. Είναι και τα στιγμιότυπα.

Πόσο θα ήθελα να είχα ένα από αυτά τα στιγμιότυπα που μεγαλώνει με τον καιρό και με το πέρασμα των ετών γίνεται κάτι σε συμμετοχή στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μία νυχτερινή άσκηση της Τρίτης, ας πούμε, που σε βάφουν με φούμο μόνο και μόνο για να γελάσουν στο τέλος της βραδιάς και μετά από καμιά δεκαετία αυτό γίνεται κάτι σε πόλεμο του Κόλπου, εκπαίδευση σε επίλεκτες δυνάμεις, ο Πρέκας στο παράθυρο ‘ελάτε να τα πάρετε’.

Στιγμές στο στρατό υπήρξαν πολλές ως άξιες αναφοράς, αλλά πώς γίνεται ρε διάολε, σχεδόν 18 χρόνια μετά το απολυτήριο, να θυμάμαι εκείνη τη μία και μοναδική νύχτα, στην άγρια και σκοτεινή, γεμάτη ιστορίες του υποκόσμου, Θήβα (τίποτα από αυτά δεν ισχύει, τα έγραψα μήπως και διαβάσει το κείμενο ο Μανιάτης) όπου φύλαξα τα λουτρά της Πυροβολαρχίας. Και δεν είναι μόνο αυτό το σοκ, αλλά το μέγεθος του σουρεαλισμού μεγαλώνει όταν αυτό γίνεται παραμονή πρωτοχρονιάς. Και προφανώς, λόγω ημερών, γι’ αυτό μου έρχεται στο μυαλό. Ναι, ρε φίλε, λίγο πριν μπει το 2000, το μιλένιουμ που να με πάρει ο διάολος που θα έλεγε και ο Γιάγκος, εγώ ήμουν έξω από τα ολοκαίνουργια λουτρά της 5Α και ‘βαρούσα’ σκοπιά. ΣΤΑ ΛΟΥΤΡΑ!

Το στόρι έχει ως εξής. Όταν παρουσιάστηκα στο Πυροβολικό στη Θήβα και με πήγαν στην 5η Πυροβολαρχία, ακριβώς από πίσω από το θάλαμο υπήρχαν λουτρά στα οποία εκείνη την περίοδο ολοκληρωνόταν το extreme makeover. Μη φανταστείτε τίποτα συγκλονιστικό, απλώς εκτός του βαψίματος και της αλλαγής στα πλακάκια, πρόσθεσαν τηλέφωνα στα ντους (πολιτισμός).

Υπό το φόβο, λοιπόν, πως θα υπάρξουν βανδαλισμοί (ναι, θα τρέχαμε με τα αφρόλουτρα έμπλεοι χαράς για το άρωμα λεβάντας), ο λοχαγός, μετά από εντολή του διοικητή, αποφάσισε να προσθέσει ακόμα μία σκοπιά: λουτροφύλακας. Κανονικό διωράκι, εκτός των πρωινών ωρών που ήμασταν εκεί γύρω για εκπαίδευση οπότε δεν υπήρχε λόγος να μπει σκοπός, θα τον εντοπίζαμε αμέσως τον… βανδαλιστή του λουτρού και θα έπεφτε στα χέρια της μαφίας της Θήβας.

Σημαντική σημείωση: μέχρι τότε δεν έχουμε ορκιστεί, δεν έχουμε πιάσει όπλο στα χέρια, η μοναδική μας υποχρέωση (εκτός από τις αγγαρείες) είναι το θαλαμοφυλίκι. Και, τσουπ, έρχεται να προστεθεί ο λουτροφύλακας. Πες το με αργά και με στόμφο: ΛΟΥΤΡΟΦΥΛΑΚΑΣ

Προπαραμονή πρωτοχρονιάς περιμένουμε τις υπηρεσίες στο στρατόπεδο της Θήβας, εμείς οι μοιρολάτρες που μείναμε πίσω, μακριά από τα σπίτια. Οι υπηρεσίες λίγες για στρατόπεδο νεοσύλλεκτων, οι υπόλοιποι, οι τυχεροί, απλώς θα είχαν την ευκαιρία να κοιμηθούν και το πολύ-πολύ η αλλαγή της χρονιάς να τους πετύχαινε στο τρίτο όνειρο με την Βάνα Μπάρμπα ή την Ελένη Μενεγάκη. 
Σε μένα έρχεται το μαντάτο. Αύριο, παραμονή, πας λουτρά 22:00-00:00. Ούτε θαλαμοφύλακας ούτε καν βοηθός στη σκοπιά του Τάγαρη να δεις κανά φάντασμα να έχεις να λες ιστορίες μόλις απολυθείς.

Πας λουτρά, να χαζεύεις τις ντουζιέρες και τα πλακάκια, να προσέχεις τους νιπτήρες, να κοιτάς τη μούρη σου στους καθρέπτες και να περιμένεις όπως η κατάθλιψη τα τραγούδια της Μποφίλιου να αλλάξει ο χρόνος. Ούτε καν με το κινητό να ανταλλάσσεις θλιμμένα μηνύματα στο κρεβάτι σου. Ούτε με τα ακουστικά στα αυτιά να ακούς Μαχαιρίτσα. Όχι, φίλε μου. Σκοπός στα λουτρά μην τυχόν και έρθει ο Άγιος Βασίλης από την οροφή και μας σπάσει κανά πλακάκι που πλήρωσε το ελληνικό κράτος, να ‘ούμε, για να έχει ο φαντάρος ένα μπάνιο της προκοπής.

Το highlight του δίωρου, όμως, ήταν η παλικαρίσια κίνηση του σκοπού που με άλλαζε, ο οποίος τύφλα στο μεθύσι από κρασί και την ανάσα του να μυρίζει όπως η αρβύλα από τον προθάλαμο, ήρθε δέκα λεπτά νωρίτερα να αναλάβει σκοπός για να υποδεχθώ το 2000 στο θάλαμο. Κύριος. Μεθυσμένος μεν, κύριος δε.

Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχα κάνει την απόσταση λουτρά-θάλαμος μικρότερη ενός 100αριού του Μπολτ, αλλά εγώ τίμιος, έμεινα εκεί μαζί του. Να αλλάξουμε μαζί το χρόνο, αναγνωρίζοντας την ανθρώπινη κίνησή του. Και γιατί είχε φέρει μαζί του το κρασί. Και γιατί, στην τελική, έπρεπε να ολοκληρωθεί δραματικά και ‘φωσκολικά’ εκείνη η στιγμή που θα γινόταν το κλαψιάρικο highlight της 18μηνης θητείας, ζητώντας λίγη παρηγοριά στη σκληρή και αφιλόξενη Θήβα. Το μέρος που θα μπορούσε να γίνει η ‘μούσα’ του Σκορτσέζε. Ε, Μανιάτη;

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi