Όταν έφαγα 14 κομμάτια Pizza Hut σε μισή ώρα

Η αποχώρηση του brand της Pizza Hut από την Ελλάδα δημιούργησε από χθες σε μεγάλο μέρος των social media μια ιδιαίτερη στεναχώρια. Φυσικά το πρώτο μέλημα όλων θα έπρεπε να είναι οι εργαζόμενοι που δυστυχώς έχασαν τη δουλειά τους και βγαίνουν αντιμέτωποι με αντίξοες συνθήκες εργασίας. Το λιγότερο που έχει να κάνει το κράτος είναι να τους στηρίξει άμεσα. Δεν ήταν μόνο αυτό. Μιλάμε για μια αλύσιδα που αφορά ένα από τα αγαπημένα φαγητά των περισσότερων από εμάς και που συνδέθηκε με τη μαζική παραγωγή πίτσας στη χώρα. Ίσως και να ήταν αυτή που σήμανε την παρακμή των λεγόμενων συνοικιακών πιτσαριών.

Αυτό που δεν ξέρω αν θα θυμάστε είναι μια τρομερή και σωστά επικοινωνιακή κίνηση που είχε κάνει κάποτε Pizza Hut. Λεγόταν pizza unlimited και γενικά η φάση ήταν ότι πήγαινες σε ένα από τα εστιατόρια της Pizza Hut και έπαιρνες μια ατόμικη πίτσα με (αν θυμάμαι καλά) μέχρι 4 υλικά. Πλήρωνες την πρώτη και μετά μπορούσες να φας όσες ήθελες. Θεωρητικά το όριό σου το έθετε το στομάχι σου ή τέλος πάντων το ωράριο του καταστήματος.

Αυτή η επιλογή ήταν για έναν έφηβο σαν να βρίσκει μια βαλίτσα με εκατομμύρια ευρώ και γραμμένο σημειωματάκι που λέει “ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗ ΜΑΦΙΑ”. Το να πας να γεμίσεις τον οργανισμό σου με τις θερμίδες του αγαπημένου σου φαγητού και μετά να σου περισσέψουν λεφτά από το χαρτζιλίκι των γονιών σου ήταν ο μόνος λόγος να υπάρχεις από τα 12 μέχρι τα 15 σου. Εκτός από αυτό, βέβαια, η εφηβική ηλικία είναι μια ιδιαιτέρως ανταγωνιστική ηλικία. Ιδίως για τα αγόρια. Επίσης είναι μια ηλικία που θα μπορούσες να φας μια μπετονιέρα λιωμένου τυριού και μετά από μισή ώρα να θες και γλυκάκι. 

Μέσα σε αυτό το αρκετά θλιβερό με τα μάτια ενός 30άρη κλίμα είχαμε βρεθεί σε ένα κατάστημα της Pizza Hut στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όποιος είναι από εκεί ή έστω από εκεί κοντά, σίγουρα θα το θυμάται. Λόγω της θέσης του αλλά και λόγω του κόσμου που μάζευε. Ήταν, λοιπόν, ένα απόγευμα του χειμώνα του 2007. Μάλλον. Εμείς ήμασταν στη Β’ Λυκείου. Μάλλον επίσης. Ο στόχος ήταν ανάμεσα στα διάφορα κοκορέματα του “μπορώ να φάω τα πάντα”, να βρεθεί αυτός που πραγματικά θα μπορούσε να φάει τα πάντα. 

Βρεθήκαμε, λοιπόν, μια παρέα 5 ατόμων στο γωνιακό τραπέζι της θρυλικής πιτσαρίας. Τους κανόνες δεν χρειαζόταν να είσαι και καμιά ιδιοφυία για να τους καταλάβεις. Περιττό να πω ότι το μεσημέρι δεν είχε φάει κανείς από εμάς τίποτα για να έχει άδειο στομάχι. Παραγγέλναμε ο καθένας μια πίτσα και coca-cola. Όποιος έτρωγε τις περισσότερες, θα ήταν και ο νικητής. Καμιά φορά είναι ωραίο που μεγάλωσες έ;

Τα φαβορί στο τραπέζι ήταν δύο. Το ένα ήμουν εγώ. Γιατί αν μη τι άλλο είμαι καλός στο να τρώω πολύ φαγητό από μικρός. Τρομερό ταλέντο που δυστυχώς δεν δούλεψα ιδιαίτερα. Μετά έμπλεξα με καλές παρέες, με αποτέλεσμα να με κοροϊδεύουν συνέχεια που τρώω αγκινάρες. Τότε όμως φάνταζα πανίσχυρος. Για όλους εκτός από έναν που είχε μια τρομερή ικανότητα να τρώει πάρα πολύ. Αλλά κυρίως σουβλάκια. Γιατί δεν είναι ένα πράγμα όσοι τρώνε πολύ. Άλλοι τρώνε πολύ παγωτό, άλλοι πολλή πίτσα, άλλοι πολλά σουβλάκια, άλλοι πολλά πατατάκια. Έπαιζα, λοιπόν, στο γήπεδό μου. 

Με τα πολλά, οι 3 βγήκαν νωρίς από τη μάχη. Στις 2 πίτσες και αν. Είχαμε μείνει οι 2 μας. Εγώ κάπου στις 3,5 πίτσες παραιτήθηκα. Δεν ήταν και λίγα τα 14 μεγάλα κομμάτια αλλά μάλλον είχαν υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις μου. Ο απέναντι έφαγε στρογγυλές 4. Βέβαια χωρίς τα ψωμάκια από κάτω στην τελευταία. Εκεί χρειάστηκε VAR που έδειξε ότι ως πίτσα μετράει οτιδήποτε έχει πάνω τυρί. Νικητής αναδείχτηκε ο Γιώργος. Το αν ήταν δίκαιος δεν το ξέρω ακόμα. Είναι ζητήματα οντολογίας που καλύτερα να μην πιάσουμε σε ένα ‘Ήμουν Εκεί’ για την Pizza Hut.

Δεν ξέρω για πόση ώρα ήμουν φουσκωμένος μετά. Ίσως δεν είναι καν η φορά που θυμάμαι ότι έχω φάει περισσότερο πίτσα στη ζωή μου. Σκεφτείτε απλά το εξής. Σε λίγα χρόνια από τώρα θα είμαστε αυτοί που θα λέμε σε νεότερες γενιές ότι “και στην Ελλάδα είχε Pizza Hut”. Και θα είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που θα λέμε και ίσως θα τους τραβήξουν λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον.