Όταν ο Noam Chomsky έπαθε Γιώργο Μάγγα
Το FOMO του θανατικού. Ο Noam Chomsky δεν πέθανε, όμως τα ελληνικά social media γέμισαν με αποχαιρετιστήριες αναρτήσεις.
- 19 ΙΟΥΝ 2024
Να, εκεί, δείτε τους. Είναι όλοι τους μαζεμένοι στο εικονικό νεκροταφείο σαν σε πορεία και περιφρουρούν το φέρετρο που από στιγμή σε στιγμή θα καλυφθεί από το -μάλλον- ελαφρύ χώμα. Η βερνικωμένη καρυδιά από την οποία είναι φτιαγμένο δεν θα δει ξανά τον ήλιο και το σκοτάδι θα γίνει ο καλύτερός του φίλος. Πέθανε, ο Noam Chomsky πέθανε.
Οι περίλυποι θεατές της πιο ανθρώπινης τραγωδίας σε αυτή τη ζωή, αντί για τριαντάφυλλα πετούν βιβλία γλωσσολογίας στο κενό όσο τα ολογράμματα της Naomi Klein και του Δημήτρη που στην ανάρτησή του τον αποκάλεσε «Δάσκαλο», φωνάζουν «Σοκ, σοκ, δεν μπορώ να το πιστέψω».
Πάνω από τον ανοιχτό τάφο στέκεται ο Γιώργος Μάγγας ο οποίος κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία έπαιξε έναν ασήκωτο σκοπό, βγαλμένο από τα έγκατα της ψυχής του με ένα touch Νέας Ορλεάνης. «I know how you feel, bro» ψιθυρίζει και ρωτάει διακριτικά τη γυναίκα του αν ζει. Βλέπετε, πριν από μερικούς μήνες τον ενημέρωσαν ότι «Ο Γιώργος Μάγγας πέθανε», με αποτέλεσμα να τσιμπήσει τον εαυτό για να δει αν κάτι τέτοιο αληθεύει.
Βρέχει. Πάντα βρέχει στις κηδείες. Αντί για σταγόνες βροχής, όμως, στις ομπρέλες και τα παπούτσια τους προσγειώνονται μικροσκοπικά κίτρινα reactions με δάκρυα στο ένα μάτι. Πέθανε, ο Noam Chomsky πέθανε. Πιασμένοι αλά μπρατσέτα, οι παρευρισκόμενοι μοιράζονται το βάρος της απώλειας του σπουδαίου διανοούμενου. Από σώμα σε σώμα, η μετάγγιση της θλίψης βρίσκεται σε εξέλιξη.
Το FOMO του θανατικού. Δεν λείπει κανείς από το νεκροταφείο των social media, όλοι είναι εκεί, μοιράζονται τον πόνο και τις αναμνήσεις τους σε πηγαδάκια, πριν ο Noam Chomsky τραβήξει μαζί του την υπαινικτική γοητεία του θανάτου. Γιατί το να πεθαίνεις, ειδικά όταν πίσω σου έχεις αφήσει έργο, ολοκληρώνει το τελευταίο και σημαντικότερο στάδιο της ζωής: Τον σκοπό της υπάρξής σου. Ο δικός του, ήταν να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Στο ασανσέρ των χαρακτηρισμών που βρεθήκαμε όλοι το βράδυ της Τρίτης (18/06), οι μελετητές του έργου του που πέρασαν τρία ολόκληρα λεπτά στη Wikipedia, «αριστερό» τον ανέβαζαν, «αριστερό» τον κατέβαζαν. Στα ενδιάμεσα στρώματα ο Noam γκάριζε πως είναι αναρχικός. Οι πολιτικές του θέσεις ήταν ξεκάθαρες, το «αριστερός» δεν τις καλύπτει αλλά, μεταξύ μας, ποιος νοιάζεται; Οι αποχαιρετιστήριες αναρτήσεις και τα obituaries μένουν στο τέλος.
Είναι κοινό μυστικό στους δημοσιογραφικούς κύκλους πως υπάρχει ένας φάκελος κάπου ανάμεσα στα αντισηπτικά και τα μη λειτουργικά στιλό με τα πεπραγμένα του καθενός ώστε να χρησιμοποιηθούν μόλις αυτός πεθάνει. Και ο Noam Chomsky πέθανε. Το έγραψαν αρκετά ξένα και ελληνικά σάιτ που, για κάποιο παράξενο και ανεξήγητο λόγο, λίγο αργότερα δέχθηκαν επίθεση από χάκερ με αποτέλεσμα η είδηση να εξαφανιστεί. To έγραψαν και στο X, δεν μπορεί να είναι ψέμα.
Μα, τι συμβαίνει; Γιατί γελάει η χήρα; Γιατί ο Γιώργος Μάγγας παίζει brazilian funk; Για ποια ανακοίνωση του νοσοκομείου του Σάο Πάολο μιλούν όλοι και για ποιο λόγο διαγράφουν τις αναρτήσεις τους; Εντελώς ξαφνικά, όπως συμβαίνει στις ταινίες, ανοίγει το φέρετρο, πετάγεται από μέσα ο Chomsky, χορεύει τον χορό της ζωής υπό τους up, σχεδόν εξωγήινους ήχους του Γιώργου Μάγγα και σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο στο θάνατο.
Tα ολογράμματα της Naomi Κlein και του Δημήτρη σωριάζονται στο έδαφος, οι μπροστινοί πέφτουν στη χωμάτινη τρύπα να μαζέψουν τα βιβλία που πέταξαν προηγουμένως, ένας τύπος, μάλλον από το Χ, γράφει για το πόσο τυχερός είναι ο Noam που πρόλαβε να δει τι γράφουν για εκείνον πριν πεθάνει, νομίζοντας όλοι -ή σχεδόν όλοι- ότι πέθανε.
Μόλις τα βήματα και οι φιγούρες από τον χορό φτάνουν στο τέλος τους, πιάνονται με τον άλλοτε νεκρό κλαρινιτζή από τον ώμο, κοιτάζουν την κάμερα και μία φωνή λένε: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη».
Τίτλος mockumentary: Όταν ο Noam Chomsky έπαθε Γιώργο Μάγγα
Σενάριο/σκηνοθεσία: Social Media
Συμμετείχαν διάφοροι ηθοποιοί από τους κοινούς μας φίλους.
