Όχι, καμία νοσταλγία για το αίσχος που λέγεται εφηβεία

Και να το δούμε και πιο συγκεκριμένα. Τον τελευταίο καιρό βλέπω ότι διάφοροι αναφέρονται με μια νοσταλγία στην εφηβική τους ηλικία. Προφανώς άντρες. Γιατί σχεδόν όλα τα κείμενα που μιλούν για το βίωμα της εφηβείας είναι πάντα από την αντρική πλευρά. Οι γυναίκες ξεπήδησαν από την παιδική ηλικία και έφτασαν στην ενηλικίωση. Πρέπει να το παραδεχτούμε όμως επιτέλους. Δεν είναι η εφηβική ηλικία μια όμορφη περίοδος. Για την ακρίβεια είναι από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του ανθρώπου. Ευτυχώς μάλιστα να λέμε που κρατάει τόσο λίγο.

Οι διαρκείς υποχρεώσεις

Σκέφτομαι πώς θα ήταν να έχω ένα 8ωρο στο γραφείο και ας πούμε να έχω ξυπνήσει από τις 7 το πρωί. Να γυρνάω σπίτι στις 14:30 το μεσημέρι και να πρέπει στις 15:30 να φύγεις ξανά μέχρι τις 20:15 για να ακούσεις τα ίδια πράγματα αλλά από διαφορετική οπτική και από διαφορετικούς ανθρώπους. Πές το και φροντιστήριο. Και όχι μόνο αυτό. Στις όποιες ελεύθερες ώρες σου, να πρέπει να διαβάσεις ή ακόμα χειρότερα να έχεις τύψεις που δεν διαβάζεις. Μακριά από μας. Ο μαθητής του Λυκείου είναι πράγματι ο πιο σκληρά εργαζόμενος.

Μια μηχανή του σεξ που δεν έχει κάνει ποτέ σεξ

Μια διαρκής και ασταμάτητη επιθυμία να κάνεις σεξ με οτιδήποτε βρίσκεται γύρω σου. Ταυτόχρονα όμως πρέπει για την περίοδο της ζωής σου κατά την οποία θα ζήσεις τις περισσότερες ερωτικές απογοητεύσεις. Ερωτεύεσαι την κοπέλα από τη γειτονιά που κάθεται στα σκαλοπάτια και παριστάνεις, όταν παίζεις μπάσκετ, ότι είσαι ο Michael Jordan. Νομίζεις ότι κοιτάει κάθε έκφρασή σου και την προσέχεις. Βγάζεις και γλείφεις τα χείλη σου νομίζοντας ότι μοιάζεις με τον Jordan. Τελικά δεν μοιάζεις με τον Michael Jordan. Μοιάζεις όμως πολύ με κάποιον που προσπαθεί να το μοιάσει.

Το ντύσιμο

Ακούστε το μεγάλο πρόβλημα που έχουν οι έφηβοι στα πρώτα τουλάχιστον χρόνια της εφηβείας τους. Ντύνονται άθλια. Γιατί; Γιατί τα ρούχα τους τα αγοράζουν θείες, μανάδες κτλ. Ως έφηβος το μόνο που θες να κάνεις είναι να διαφοροποιηθείς από όλους αυτούς αλλά τελικά καταλήγεις να φοράς τα ρούχα που διαλέγουν για σένα. Κάτι ροζ πόλο μπλουζάκια με τεράστιες στάμπες, κάτι ολόλευκες βερμούδες, κάτι σπορτέξ που κάνουν 3 κάλλους ανα δίωρο. Θα μου πεις ως παιδί δεν ντυνόσουν ως 10χρονος συνδικαλιστής της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που πάει σε βάπτιση; Ναι, το έκανες. Αλλά τότε υπήρχε ο ηθικός αυτουργός. Τα παιδιά τα ντύνουν οι γονείς τους. Τους εφήβους;

Φωνή και μουστάκι

Για κάποιον λόγο έχουμε κάνει το ξύρισμα μια τελετουργία ενηλιώσης. Όχι, δεν είναι κανενός είδους τελετή. Είναι ανάγκη. Δες πώς είναι το μουστάκι μου. Στα όρια του να χαρακτηριστεί εγκληματίας πολέμου. Φέρε τον αφρό ξυρίσματος και πάρ’το σύριζα. Προσωπικά ακόμα χειρότερα από το μουστάκι, είχα βγάλει τρίχες και στις φαβορίτες αλλά όχι τόσο στα μάγουλα. Ό,τι πιο κοντινό έχω ζήσει στο να νιώσω Πρώσος αξιωματικός.

Η φωνή-πνίξιμο

Έχετε ακούσε σίγουρα τους άντρες που πάνε γήπεδο που όταν βρίζουν τον διαιτητή προσπαθούν να χοντρύνουν τη φωνή του. Που άμα κάτσει τον χειμώνα και παίζει Βέροια-Παναιτωλικός και έχει κλείσει η φωνή τους από κρύωμα, νιώθουν ότι εκείνη η Κυριακή είναι η ευκαιρία τους να λάμψουν. Ε αυτό το βασανιστήριο συμβαίνει σε όλη τη ζωή του έφηβου αγοριού για κοντά 2 χρόνια. Ιδίως όταν η φωνή του φτάνει σε αυτή τη μεταβατική κατάσταση -μεταξύ εφηβικής και ενήλικης φωνής- που ακούγεσαι σαν να να σου έχει καθίσει ένα κομματάκι κάσιους στον λαιμό. Ή το άλλο που ξεκινάς την πρόταση ως 10χρόνο παιδάκι, το καταλαβαίνεις και την τελειώνεις ως δεκάχρονος μαφιόζος στη Σικελία.

Οι μετακινήσεις

Αυτό έχει να κάνει λίγο πολύ και με τη γενικότερη ανεξαρτησία. Αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν εδώ τα υπόλοιπα και ας επικεντρωθούμε στις μετακινήσεις. Οι ελάχιστες ώρες που έχεις ως ελεύθερες γίνεται ακόμα πιο ελάχιστες αν μένεις στην Αθήνα και έχεις φίλους ή σχέση που μένει σε μακρινή γειτονιά της πόλης. Για παράδειγμα, μένεις Χαλάνδρι και μένει ας πούμε Άλιμο αλλά γνωριστήκατε μέσω νετ; Προφανώς δεν θα μείνετε μαζί και προφανώς δεν οδηγείς. Οπότε φίλε μου έφηβε, θα κάνεις για να την δεις περίπου 2,5 ώρες διαδρομή. Ένα λεωφορείο για το μετρό, αλλαγή στο Σύνταγμα, κόκκινη γραμμή. Νέο λεωφορείο.

Αλλά ακόμα και όταν βγαίνεις και περνάει 12. Θα πάρεις ταξί; Προφανώς και θα προτιμήσεις να δώσεις το συκώτι σου από το να ξοδέψεις 5 ευρώ. Είτε θα αναγκαστείς να πάρεις τηλέφωνο τη μάνα σου ή τον πατέρα σου να σε πάρει. Επειδή όμως ντρέπεσαι να το κάνεις και αυτό, θα αρχίσει ένα 45λεπτο περπάτημα. Οι δρόμοι της Αθήνας είναι τις καθημερινές μετά τις 12 γεμάτοι από εφήβους που περπατάνε μόνοι τους τη νύχτα.