Πώς το padel έγινε το μπασκετικό μονάκι της πανδημίας
Είναι εύκολο, παρεΐστικο και άκρως πωρωτικό. Το μόνο πρόβλημα; Δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά διαθέσιμο γήπεδο μέχρι και τα τέλη Μαΐου.
- 21 ΜΑΡ 2021
Αν υπάρχει ένα άθλημα που έχει ευνοηθεί από αυτή την πανδημία, αυτό δεν είναι άλλο από το padel. Με τα γυμναστήρια, βλέπεις, κλειστά και τα πάρκα «εντός-εκτός νόμου», το padel, αυτό το «περίεργο» κάτι ανάμεσα σε τένις και σκουός (ο πιο εύκολος τρόπος να το εξηγήσεις σε κάποιον που δεν έχει δει ποτέ του το χαρακτηριστικό γήπεδο με το άθραυστο γυαλί στο πίσω μέρος και το σύρμα γύρω-γύρω), εξελίχθηκε σε σχεδόν τη μοναδική παρεΐστικη δραστηριότητα που μπορείς να κάνεις ξέγνοιαστα και με ασφάλεια.
Κάτι που διαπίστωσα και σου υπογράφω από πρώτο χέρι καθώς, εδώ και ένα δίμηνο, ξυπνάω -εγώ και οι υπόλοιποι τρεις κολλητοί- ευλαβικά στις 7 τα ξημερώματα του Σαββάτου προκειμένου να είμαστε στα γήπεδα της καρδιάς μας (το 40 Forty-Love-Padel στο Κορωπί) στις 8 το πρωί.
Με την τσίμπλα δηλαδή στο μάτι, χωρίς να έχουμε προλάβει να πιούμε καφέ (και καμία τυροπιτούλα) και με τις συζύγους να μας κοιτάζουν με μισό μάτι από το γεγονός ότι, μετά από τόσα χρόνια και εν μέσω πανδημίας, μας βγήκε ο πρωταθλητισμός από μέσα μας.
Ένα γεγονός ακόμη πιο αξιοσημείωτο αν σκεφτείς ότι η προσωπική σχέση μου με τον αθλητισμό, που έτσι και αλλιώς είναι υπό του μηδενός εδώ και δεκαετίες, στην πανδημία είχε περιοριστεί στην εξάσκηση των δαχτύλων μου στο σκρολάρισμα προκειμένου να βρω κάτι καινούριο να παραγγείλω.
Τι προσπαθώ να σου πω. Ότι, παρά το γεγονός ότι ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι είμαστε αθληταράδες, το padel μας πώρωσε από την πρώτη στιγμή. Μας θύμισε τα νιάτα μας, τότε που μέρα παρά μέρα κανονίζαμε να πάμε να παίξουμε μονάκι στα ανοιχτά γήπεδο στο Τροκαντερό. Μας έκανε να αισθανθούμε πάλι αντροπαρέα και να έχουμε ένα καλό λόγο να βρεθούμε που να μην αφορά γυναίκες και παιδιά.
Για την ακρίβεια μας πώρωσε τόσο που ξεπεράσαμε ακόμη και την απέχθειά μας στο πρωινό ξύπνημα αφού συνειδητοποιήσαμε ότι η μοναδική διαθέσιμη ώρα, σε όλα ανεξαιρέτως τα padel των νοτίων προαστίων, είναι 8 το πρωί του Σαββάτου.
Και αυτό μετά από πολύ αγώνα εκ μέρους μου μέχρι να πείσω τους ανθρώπους του 40 Forty-Love-Padel ότι, με το να μου δώσουν την ώρα, είναι ότι κάνουν μια καλή πράξη που θα τους ανεβάσει πίστα όσον αφορά το κάρμα τους.
Η αλήθεια είναι ότι, το μοναδικό που χρειάζεται για να σε πείσω ότι όντως το padel είναι το μπασκετικό μονάκι της γενιάς μας, ένα άθλημα ιδανικό δηλαδή για παρέες και πόλεις, είναι να περάσεις έστω και μια βόλτα από ένα γήπεδο.
Εκεί που θα δεις από παρέες αρχάριων 40άρηδων όπως η δικιά μας, μικρά παιδιά που πηγαίνουν για να το διασκεδάζουν μαζί με τους γονείς τους, 20άρηδες που θέλουν να δουν κάτι καινούριο και άνω των 50 που βαρέθηκαν το τένις.
Κάτι που έρχεται και μου επιβεβαιώνει ο υπεύθυνος του 40 forty-love padel, ο γνωστός σε όλους στον χώρο ως Che, που έχει παίξει padel από το Buenos Aires της Αργεντινής έως το Puerto Maldonado, στη ζούγκλα του Αμαζονίου στο Περού, λέγοντας: «Το padel είναι ένα άθλημα που μπορούν να παίξουν όλοι, από ερασιτέχνες έως και επαγγελματίες, από παιδιά ως άνθρωποι 70 ετών. Όντως γνώρισε άνθηση εντός πανδημίας, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει γενικότερα την άνοδό του στην Ελλάδα και τα επόμενα χρόνια»
Και όχι, αν αναρωτιέσαι, δε χρειάζεται να είσαι καλός στο τένις για να διαπρέψεις στο ξαδελφάκι, του padel. Αν έχεις παίξει έστω και μια φορά ρακέτες στην παραλία στη ζωή σου, μια χαρά καταρτισμένος είσαι για να ξεκινήσεις. Αν και προφανώς τα δυο αθλήματα έχουν πολλές ομοιότητες, όπως ο τρόπος που μετριούνται οι πόντοι.
Κατά τα άλλα οι ρακέτες είναι διαφορετικές (βλέπε χωρίς χορδές), τα μπαλάκια λίγο πιο «ξεφουσκωμένα», το γήπεδο 25% μικρότερο (άρα και πιο χειρίσιμο), το σερβίς το κάνεις με το να σκας την μπάλα και να τη χτυπάς πριν περάσει τη μέση σου και, το πιο σημαντικό, από το σερβίς και μετά έχεις το δικαίωμα να κάνεις «καραμπόλες» με την μπάλα να συνεχίζει να παίζει όταν χτυπάει στον πίσω τοίχο ή (υπό προυποθέσεις) στο πλαϊνό σύρμα.
Προφανώς, οι καλοί παίκτες κάνουν παπάδες που οι αρχάριοι δεν μπορούν να φανταστούν. Όπως φοβερά και τρομερά χτυπήματα πάνω στο άθραυστο γυαλί προκειμένου να απαντήσουν σε μια μπαλιά ή μπαλιές με εκείνους εκτός γηπέδου (το οποίο και επιτρέπεται). Μιλάμε για φοβερή ταχύτητα που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Ένα άθλημα που ξεκίνησε το 1969 από το Ακαπούλκο, εξαπλώθηκε γρήγορα σε Ισπανία, Μεξικό και Λατινική Αμερική. Και που, τη στιγμή που μιλάμε, είναι σε πολύ καλό δρόμο στο να γίνει το επόμενο Ολυμπιακό άθλημα.
Ένα άθλημα που «μυρίζει» πόλη, καθώς είναι εύκολο να στήσεις ένα γήπεδο ακόμη και στο πιο πυκνοκατοικημένο σημείο. Κάτι που προβλέπω σύντομα όντως να γίνεται καθώς αυτή τη στιγμή η ζήτηση είναι υπέρ-πολαπλάσια της προσφοράς. Και, που ξέρεις, μπορεί σύντομα, ένα από τα 10χρονα που βλέπω να κάνουν παπάδες στο γήπεδο, να εξελιχθεί στον καινούριο Τσιτσιπά.
