Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τάβλι: Εκεί που δεν παίζει ρόλο η τύχη
Ένα πρωινό στην Πάρνηθα για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παραδοσιακού Τάβλι, ανάμεσα σε εκατοντάδες ταβλαδόρους.
- 23 ΜΑΡ 2025
«Είδα ένα story στο Instagram και αμέσως είπα στον πατέρα μου να πάμε την Κυριακή στην Πάρνηθα και να παίξουμε. Μαζί παίζαμε τάβλι μια ζωή, μαζί θα πηγαίναμε και στο πρωτάθλημα»: Αυτό μου είπε ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα αμέσως μετά την ανάβαση με το τελεφερίκ, στους χώρους του Regency Casino Mont Parnes, όπου φιλοξενήθηκε το 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τάβλι.
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ έτσι ακριβώς πληροφορήθηκα για το τουρνουά και απ ό,τι κατάλαβα δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πήραν τους πατεράδες τους και ανέβηκαν για τάβλι στην Πάρνηθα.
Έξω από τον χώρο του εστιατορίου 1055 γινόταν χαμός, καθώς λίγο πριν τις 12:00 όλοι προσπαθούσαν να μάθουν με ποιον κληρώθηκαν στον πρώτο γύρο και σε ποιο τραπέζι κάθονταν. Τα χειροποίητα τάβλι του Μανόπουλου βρίσκονταν από ώρα στα τραπέζια και δίπλα τους υπήρχε το φύλλο αγώνα.
Οι πιο παραδοσιακοί συγκεντρώνονταν μπροστά από τη γραμματεία, όπου είχε αναρτηθεί ο πίνακας των αγώνων και των διασταυρώσεων και οι νεότεροι, είχαν ήδη βρει από το Facebook της Ελληνικής Ομοσπονδίας Παραδοσιακού Τάβλι την κλήρωση και ενημερώθηκαν από το smartphone τους για το πού θα κάτσουν. Και αφού ο Βαγγέλης Κιουλέ, Ιδρυτής και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας έδωσε μερικές σαφείς οδηγίες, ο καθένας πήρε τη θέση του.
Το ρεκόρ συμμετοχής και οι γυναίκες του τουρνουά
Η συμμετοχή είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η προώθηση μέσω των social media υπήρξε υποδειγματική και έτσι, ενώ στις αρχές της εβδομάδες οι ιθύνοντες περίμεναν περίπου τους μισούς, εντέλει οι συμμετοχές έφτασαν τις 216. Όπως μου εξήγησε ο Βαγγέλης Κιουλέ, πρόκειται για αριθμό ρεκόρ στα όσα χρόνια ασχολείται ο ίδιος με το παιχνίδι.
Τα υπόλοιπα σαββατοκύριακα το εστιατόριο 1055 προσφέρει brunch με θέα όλη την Αθήνα, ωστόσο το πρωινό της Κυριακής 16 Μαρτίου, δεν θα συναντούσες όμως μόνο φίλους και πατεράδες με τους γιους τους. Τουλάχιστον 15 γυναίκες είχαν επίσης πάρει θέση από νωρίς.
Η Μαγδαληνή με καταγωγή από τη Βραζιλία και την Κρήτη, έδωσε μάλιστα το δικό της παράδειγμα, φέρνοντας μαζί της τον σύζυγο και την κόρη της. «Εγώ είμαι ο προπονητής της» έλεγε με υπερήφανο χαμόγελο ο άντρας της, μόλις εκείνη κατάφερε να πετάξει έξω τον πρώτο της αντίπαλο. Βέβαια, αυτό δεν ήταν τίποτα γιατί είχε έρθει για το Κύπελλο όπως έλεγε.
Αμέσως μετά την πρώτη της νίκη, βγήκε στην βεράντα και με θέα όλη την Αθήνα έκανε το τσιγάρο της. Εκεί, της ζήτησα να μου πει τη δική της ιστορία γύρω από το τάβλι. Σύζυγος και κόρη άκουγαν με προσοχή μια αφήγηση που φαίνονταν να ήξεραν καλά, αλλά πάλι ήθελαν να ακούσουν. «Παίζω τάβλι από 11 χρονών και είχα ξανακατέβει σε αγώνα πριν από 10 χρόνια στη Νέα Σμύρνη. Εκεί, υπήρχε σύλλογος και ήμουν η μοναδική γυναίκα. Ήταν πολύ δύσκολο όταν ξεκινούσα. Ήταν σαν να μπαίνει ένα ελάφι στην αρένα με τα λιοντάρια.
Δηλαδή για να καταλάβεις, για να σου σπάσουν το ηθικό εκείνα τα χρόνια οι άντρες έβριζαν πάρα πολύ. Μιλάμε για πολύ βρισίδι. Από “μαύρη σκύλα” μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Τώρα σε αυτό το τουρνουά δεν το βλέπω αυτό. Το τάβλι είναι ένα παιχνίδι που χρειάζεται σκέψη και τύχη.
Εγώ θα ήθελα να μπορούν να έρθουν ακόμα περισσότερα άτομα και περισσότερες γυναίκες. Όσες γυναίκες παίζουμε, είμαστε επίσης πολύ καλές. Μπορεί να μην το δείχνουμε όλη την ώρα, δεν θα πάμε δηλαδή στα καφενεία και θα καθόμαστε με τις ώρες.
Εγώ μέσα στο σπίτι έμαθα τάβλι και 18 χρονών όταν είχα πρωτοπάει στην Κρήτη σε καφενείο κέρδισα έναν κύριο πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία, ο οποίος όταν ξεκινήσαμε γκρίνιαζε που θα έπαιζε με γυναίκα. Έχω έρθει για την πρωτιά. Θα είναι μεγάλη ικανοποίηση για μένα να τα καταφέρω ανάμεσα σε τόσους άντρες. Θέλω να σπάσω το αντρικό κατεστημένο στο τάβλι».
«Με τον πατέρα μου, για τη χαρά του παιχνιδιού και μόνο»
Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ και όχι μόνο, αποφάσισα να παίξω και εγώ. Το πρωτάθλημα περιλαμβάνει μόνο «Πόρτες» ακριβώς γιατί είναι το πιο δημοφιλές παιχνίδι, όπως μου εξήγησε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Παραδοσιακού Τάβλι. Στο τραπέζι 46 λοιπόν με περίμενε ο Άγγελος, που στο φύλλο αγώνα μου πρότεινε να προσθέσω και το αρχικό του ονόματός του. «Γράψε και το Α. γιατί έχω έρθει με τον πατέρα μου, να μας ξεχωρίζουν». Ακόμη ένα παράδειγμα ταβλαδόρου που θέλησε να μοιραστεί την πληροφορία με τον άνθρωπο που του δίδαξε τις αρχές του ταβλιού
Ο αγώνας ήταν αμφίρροπος και με συνεχείς ανατροπές θα λέγαμε αν παίζαμε μπάσκετ, όμως έτσι ακριβώς ήταν τα πράγματα. Μακριά από φωνές και δυσαρέσκειες σε κάθε άτυχη ζαριά, ο Άγγελος ευχαριστήθηκε το παιχνίδι και στο τέλος του βγήκε αυτό σε καλό, αφού με κέρδισε 5-4.
«Το βρήκα μέσω Facebook. Πρώτη φορά έρχομαι σε τέτοιο τουρνουά και το έκανα καθαρά και μόνο για την εμπειρία και όχι για το έπαθλο. Δεν περίμενα ούτε για αστείο να δω τόσο κόσμο εδώ. Τάβλι παίζω από μικρό παιδάκι. Με θυμάμαι στην παραλία με τον πατέρα μου και από τότε παίζουμε συνέχεια στην παραλία. Σήμερα λοιπόν του είπα να έρθουμε παρεούλα και ανεξάρτητα από το τι θα γίνει, να πάμε μετά κάτω στις ταβέρνες για φαγητό». Αυτή η ιστορία ήταν και η πιο συνηθισμένη ανάμεσα στους ταβλαδόρους.
Ποτήρια για τις ζαριές και βρισιές για το ξόρκισμα του κακού
Στο 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τάβλι μπορούσες να δεις τους πάντες και τα πάντα. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες δεν υπήρχαν συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Μικροί και μεγάλοι, γυναίκες και άντρες, ντυμένοι στην πένα και ντυμένοι χαλαρά. Όλοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο αγαπούν το τάβλι και το δείχνουν όπως εκείνοι νομίζουν.
Πολλοί με ένα ειρωνικό χαμόγελο κάθε φορά που ο αντίπαλος «είχε ζάρι», άλλοι με βρισιές για να σπάσουν το ηθικό του αντιπάλου. «Στο τάβλι τα πάντα επιτρέπονται» μου είπε ένας παλιός όταν παρακολουθούσαμε κάποιον να βρίζει κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας.
Άλλοι, το είχαν πάει στο επόμενο επίπεδο και για την ισονομία του παιχνιδιού, είχαν αποφασίσει να ρίχνουν τα ζάρια μέσω ενός ειδικού ποτηριού. Με αυτόν τον τρόπο κανείς δεν μπορούσε να κλέψει, τοποθετώντας τα σε μια συγκεκριμένη θέση. Ο Θεόδωρος Δημάκης μας είδε με την κάμερα και το μαγνητόφωνο να κοιτάμε και θέλησε και εκείνος να μας δώσει τα φώτα του.
«Ασχολούμαι με το τάβλι από το 1998 και ξεκίνησα μόνο “Πόρτες” στο εξωτερικό. Έξω παίζεται λίγο διαφορετικά με την προσθήκη ενός έξτρα κύβου. Αυτό το τάβλι παίζουν οι επαγγελματίες. Στα Καμένα Βούρλα τον Απρίλιο θα γίνει το παγκόσμιο πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων και εκεί θα γίνει χαμός. Αυτό το παιχνίδι θα παίζουν εκεί. Στην Ελλάδα έχουμε τη νοοτροπία του παραδοσιακού ταβλιού, το οποίο έχει βεβαίως την ομορφιά του» μου αναφέρει και φαινόταν ότι είχε πολλές ιστορίες να διηγηθεί, αλλά τον καλούσαν από τα μεγάφωνα για τον επόμενο γύρο.
Ο Βαγγέλης Κιουλέ εξήγησε γιατί δεν θα μπορούσα ποτέ να τον κερδίσω
Αν έφτανες από νωρίς το πρωί της Κυριακής στο εστιατόριο 1055 του Regency Casino Mont Parnes θα έβλεπες έναν τύπο να τρέχει παντού για να είναι όλα στην εντέλεια. «Πάντα προσπαθώ να τα κάνω όλα τέλεια, αλλιώς δεν τα κάνω καν» μου λέει λίγο αργότερα. Στο μεταξύ, πριν ακόμη καθίσει στο τραπέζι για να μου μιλήσει, τον έχουν σταματήσει δεκάδες παίκτες για να τον ρωτήσουν το οτιδήποτε.
Ο Βαγγέλης Κιουλέ, ιδρυτής της Ελληνικής Ομοσπονδίας Παραδοσιακού Τάβλι και διοργανωτής, μαζί με το Regency Casino Mont Parnes, του τουρνουά μου μίλησε για τη δική του σχέση με το τάβλι και φυσικά για όλα όσα τον έφεραν εκείνο το πρωί στην Πάρνηθα.
«Είμαι γέννημα θρέμμα Αθηναίος, μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο. Είμαι επαγγελματίας στον χώρο των αθλητικών εγκαταστάσεων και διαθέτω γήπεδα ποδοσφαίρου και padel στο Παλαιό Φάληρο και στου Ρέντη.
Πρώτη φορά έπαιξα τάβλι στα 8 μου. Όταν η μάνα μου ξεκίνησε να δουλεύει με άφηνε κάποιες ώρες στο σπίτι του παππού μου. Τότε, ο παππούς μου με έπαιρνε μαζί του στο καφενείο στα Άνω Πετράλωνα. Παίζαμε θυμάμαι τρίλιζα ή φιδάκι, αλλά εγώ έπαθα αμέσως ζημιά με το τάβλι. Κατάλαβα ότι υπήρχε μια αντίληψη των πραγμάτων.
Μετά ο θείος και νονός μου, με έπαιρνε και εκείνος στο καφενείο για να παίξουμε μαζί. Αυτός ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που με δίδαξε τάβλι. Ήμασταν όμως γενικότερα «ταβλικό σόι» και εγώ έπαιζα με όλους. Με τον θείο, με τον παππού με τη μάνα μου.
Στα 13-14 κατάλαβα ότι το έχω πραγματικά και άρχισα να παίζω με στοιχήματα με φίλους και 17 χρονών έπαιζα πια με 40άρηδες. Πολλά λεφτά. Ήταν η εποχή των “χιλιάρικων” σε δραχμές φυσικά. Έπαιζα 5.000 δραχμές στο τάβλι. Είχα αρχίσει να μελετάω το παιχνίδι, δεν έπαιζα με αρχάριους ή με παιδιά της ηλικίας μου, γιατί δεν έπαιζα πια χωρίς λεφτά.
Στα 25 μου, όταν πια ήμουν καλά οικονομικά, αποφάσισα να φτιάξω έναν σύνδεσμο με την ονομασία “Ελληνική Ομοσπονδία Παραδοσιακού Τάβλι”. Ήταν το 2012. Είχα μόλις πάρει το Renti Arena και σε έναν χώρο ανεκμετάλλευτο έβαλα τεράστιους πάγκους και αγόρασα πολλά τάβλι. Πήρα τα καλύτερα που υπάρχουν στην αγορά από την κυρία Γεωργία Μανοπούλου και το εργοστάσιό της στη Θήβα. Βοηθήθηκα πολύ από αυτήν. Γίναμε “ένα” και εκείνη με το εργοστάσιό της, που αποτελεί πρότυπο και εξάγει τάβλι σε 36 χώρες, με βοήθησαν πολύ.
Βοήθησα πολύ και εγώ να ανέβει η φάση με το τάβλι. Είναι προσωπική λατρεία. Έχω τρία αγόρια και δεν ξέρει κανένας τους τάβλι. Το τάβλι χάνεται και φοβάμαι ότι στο πέρασμα του χρόνου θα χαθεί. Το ηλεκτρονικό παιχνίδι έχει εισβάλλει για τα καλά στις ζωές μας και μέχρι και στους γιους μου δυσκολεύομαι εγώ να μάθω. Για όλους αυτούς τους λόγους επένδυσα από τον χρόνο μου στην Ομοσπονδία.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, διοργάνωνα τουρνουά τάβλι και πρωταθλήματα Ελλάδος δίνοντας έπαθλα που έφτασαν ως τα 4.500 ευρώ. Τότε η σελίδα μας στο Facebook εκτινάχθηκε, αλλά εγώ δεν είχα πια τον χρόνο να ασχοληθώ τόσο ενεργά. Συνέχιζα να παίζω τάβλι, αλλά μόνο με φίλους ταβλαδόρους πια.
Το καλοκαίρι με κάλεσε το Regency Casino στη Θεσσαλονίκη, που είχαν δει τη δυναμική της σελίδας στο Facebook και μου πρότειναν να κάνουμε μερικά τουρνουά. Στο πρώτο μαζεύτηκαν 200 άτομα, που ήταν ρεκόρ για επίπεδα Ελλάδας και στο δεύτερο ακόμα περισσότερα. Τότε μου είπαν ότι “θέλουμε να κάνουμε κάτι δυνατό”. Τους παρουσίασα το πλάνο για ένα Πρωτάθλημα Ελλάδος με μοναδικό παιχνίδι τις “Πόρτες”. Γιατί μόνο “Πόρτες” παίζουν όλοι.
Τα επίσημα παιχνίδια είναι τρία: ¨”Πόρτες”, “Πλακωτό” και “Φεύγα”, αλλά όλοι γνωρίζουν τις “Πόρτες”. Σε παγκόσμιο επίπεδο είναι το Backgammon, που ωστόσο είναι λίγο διαφορετικό. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη διαδικασία ώστε να παίξουμε 8 φορές στη Θεσσαλονίκη και 8 φορές στην Αθήνα, για να βγάλουμε τον Πρωταθλητή Ελλάδος.
Το τάβλι δεν εντάσσεται στα “τυχερά παίγνια”. Δεν είναι τζογαδόρικο. Το τάβλι είναι ένα παιχνίδι το οποίο το μελετάς. Υπάρχουν πολλοί συνδυασμοί να παίξεις το 1-4 τώρα. Ένας από αυτούς τους συνδυασμούς είναι ο καλύτερος. Ναι, αυτό εξαρτάται και από το τι θα φέρει ο αντίπαλός σου, ωστόσο εμείς πρέπει να παίξουμε το σωστό. Το xGammon είναι μια εφαρμογή που μελετά τις κινήσεις σου για παράδειγμα και σου λέει τι θα έπρεπε να κάνεις.
Για εμένα το τάβλι είναι 70% γνώση και 30% τύχη και όσο πιο καλός είσαι, τόσο “σβήνεται” η τύχη του άλλου. Φυσικά, έχει να κάνει και με τον αριθμό των φορών που θα παίξουμε. Αν παίξουμε 5 παιχνίδια εμείς οι δύο τώρα, μπορεί να με κερδίσεις. Αν παίξουμε 100, δεν υπάρχει περίπτωση να με κερδίσεις, τέλος».
