Παντρεμένος με παιδιά: Παιχνίδια επιβίωσης την περίοδο του κορονοϊού

Με λένε Χρήστο, είμαι 36 ετών και έχω δύο γιους, έναν 8χρονο και έναν 6 μηνών. Και ναι, αυτός ο
μήνας ήταν το μεγαλύτερο διάστημα που έχω περάσει ποτέ συνεχόμενο με την οικογένειά μου. Με κάποια νούμερο 2, ελάχιστα νούμερο 1 και αρκετά νούμερο 6 να σπάνε τη ρουτίνα. Αλλά η συνειδητοποίηση και μόνο του πόσο συνεχόμενο χρόνο έχουμε περάσει ξαφνικά όλοι με τις οικογένειές μας είναι τρομερή.

Δουλεύοντας με τους λύκους

Την πρώτη ημέρα που έστησα το αυτοσχέδιο γραφείο μου και κλήθηκα να δουλέψω κανονικότατα από το σπίτι, με τον ίδιο ρυθμό και τις ίδιες (αν όχι περισσότερες) απαιτήσεις από πριν, ήμουν έτοιμος να ρίξω λευκή πετσέτα στο ταπί. Σαν δρομέας Μαραθωνίου που τα παρατάει με το που φύγει από τον Τύμβο γιατί τον πονούσε η κοιλίτσα του. Κι αυτό γιατί το να συγκεντρωθώ στον υπολογιστή και τη δουλειά μου, την ώρα που γύρω μου εκτυλισσόταν το “Μια τρελή τρελή Οικογένεια” με φωνές, παιχνίδι, άλλα επαγγελματικά calls στην άλλη άκρη του τραπεζιού, τραγούδια, μαθήματα Δημοτικού εξ αποστάσεως και τσιρίδες, έμοιαζε ακατόρθωτο.

Γρήγορα όμως έριξα μια σφαλιάρα στον εαυτό μου και θυμήθηκα ότι στο κανονικό μου γραφείο έχω τριγύρω μου τριάντα αλαλλάζοντα άτομα και όχι απλά 2 παιδιά που ζητούσαν προσοχή. Για  να μην συζητήσω για ένα άλλο αυτοσχέδιο γραφείο που είχα στήσει κάποτε για 5 μέρες στην Ουγκάντα στην ταράτσα ενός παραπήγματος που το έπαιζε ξενοδοχείο.

Θα με ενοχλούσε τώρα ποιος; Η ίδια μου η οικογένεια;

Συμπληρώνοντας έναν ολόκληρο μήνα σε αυτό το αυτοσχέδιο γραφείο, μπορώ να πω ότι τα πήγαμε καλά. Κι αν εξαιρέσεις το μικρό πιάσιμο από την απαράδεκτη καρέκλα στην οποία κάθομαι και μερικά θέματα σύνδεσης στο internet, το πείραμα με τα online video calls και τη δουλειά από το σπίτι, πέτυχε και με το παραπάνω. Μέχρι και 3 μαθήματα σε πανεπιστήμιο κατόρθωσα να κάνω αυτό το μήνα με το laptop και τα ακουστικά σε 80 φοιτητές του Παντείου Πανεπιστημίου που χάζευαν την παρουσίαση από την άνεση του σπιτιού τους.

Οι απροσδόκητες στιγμές χαράς

Να απολογηθώ στους συναδέλφους μου αλλά είναι πολύ διαφορετικό στο διάλειμμα που θα κάνεις για να πιεις λίγο νερό ή να πας στην τουαλέτα, το να συναντήσεις κάποιον από το γραφείο και να πεις χέι χόου και πολύ διαφορετικό το να δώσεις ένα φιλί στο κορίτσι σου ή να αρπάξεις ένα χαμόγελο από τα παιδιά που είναι εκείνη την ώρα στο δικό τους κόσμο.

Είναι αλλιώς να στρίβεις το κεφάλι και να βλέπεις οθόνες υπολογιστών και ανθρώπους αγχωμένους να διεκπεραιώσουν άλλη μια εκρεμμότητα και αλλιώς να γυρνάς το κεφάλι και να βλέπεις το σαλόνι σου με πρόσωπα γαλήνια και χαρούμενα, να κάνουν τα δικά τους. Κι εκεί θα κλέψεις λίγο χρόνο, θα κάτσεις λίγο μαζί τους, θα βάλεις μερικά κομμάτια από το παζλ, θα κάνεις κριτική στην νέα ζωγραφιά, θα αλλάξεις μια πάνα και θα βοηθήσει στο τάισμα σαν να ζεις σε επανάληψη ένα Σαββατοκύριακο που έχεις δουλειά.

Ναι, ήταν πολλές αυτές οι κλεμμένες στιγμές αυτό το μήνα. Στιγμές που δεν θα ζούσαμε ποτέ μαζί τους αν ήμασταν στα γραφεία μας εγώ και η μαμά τους, στιγμές που τις φοράμε πια παράσημο και θα μας λείπουν όταν επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα που μας κρατάει μακριά.

Κι όταν έφτανε το Σ/Κ, όταν έφταναν οι μέρες που είχες συνηθίσει να τις περνάς σε ατελείωτες βόλτες, ψώνια, επισκέψεις, κινηματογράφους, παιχνιδότοπους και παιδικά πάρτι, συνειδητοποιούσες ότι μάλλον το μόνο που χρειαζόσουν για να περάσεις ουσιαστικό χρόνο με την οικογένεια ήταν κάποιος να φωνάξει στα αυτιά σου “ΚΑΤΣΕ ΣΠΙΤΙ”.

Όχι, δεν είναι εύκολο το να μεγαλώνεις παιδιά και έχει πάντα κλάμματα και φωνές ανάμεσα στα γέλια και τις χαρές. Κι όλα τα memes που κυκλοφόρησαν και παρηγορούσαν τους γονείς που θα έπρεπε να περάσουν 1 μήνα κλεισμένοι στο σπίτι με τα παιδιά του είχαν μια βάση. Γιατί, για το δικό μου σπίτι θα πω, η ενέργεια που κρύβει ένας υπερκινητικός 8χρονος μέσα του φτάνει να φωταγωγήσει το Las Vegas. Κι όταν αυτού του ανθρώπου του λες να μείνει κλεισμένος στο σπίτι, είναι επόμενο να σου κάνει το σπίτι και τα έπιπλα να γυρνάνε σαν κουλοχέρης στο Las Vegas.

Αντί επιλόγου

Η ζυγαριά έχει γύρει προ πολλού στις καλές στιγμές. Και αν μου ζητούσαν να περάσω άλλον έναν μήνα κλεισμένος στο σπίτι με την οικογένειά μου, θα το έκανα ξανά και ξανά από την αρχή. Χωρίς τον ιό και το άγχος ιδανικά, χωρίς το βούρδουλα μιας αρρώστιας που δεν συγχωρεί. Θα το έκανα γιατί παρά την κούραση κάθε βράδυ, παρά τα νεύρα που ήταν πολλές φορές τεντωμένα, αυτές οι κλεμμένες στιγμές που ανέφερα προηγουμένως ήταν πραγματικά πολλές και ουσιαστικές. Νιώθω πιο γεμάτος μετά από αυτό το μήνα, νιώθω πιο δυνατός, νιώθω ότι δεν θα είχα λόγο να ζω χωρίς την οικογένειά μου.

Κλείνοντας, θα πω ότι οι μόνες στιγμές που με λύγιζαν αυτό το μήνα ήταν εκείνες που είτε με λόγια είτε με ένα βλέμμα, τα παιδιά ή το κορίτσι μου αναρωτιούνταν “έχεις ακόμα πολλή δουλεια;”. Και λύγιζα γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να τα παρατήσω όλα και να πάω κοντά τους. Γιατί τους φαινόταν αδιανόητο να είμαι στο σπίτι και να μην έχω χρόνο για εκείνους. Γιατί δεν θα έπρεπε να έχω ακόμα πολλή δουλειά.

Θα μου λείψουν όμως ακόμα και αυτές οι στιγμές. Γιατί πίσω από κάθε τέτοια ερώτηση, πίσω από κάθε τέτοιο βλέμμα, υπάρχει αγάπη. Από εκείνη που δεν χρειάζεται ούτε να την εξηγείς ούτε να  την πολυσυζητάς. Αυτή η αγάπη που ξεπερνά το καλό και το κακό, τους ιούς, τις καραντίνες και τις δυσκολίες. Αυτή η αγάπη που κράτησε τις οικογένειες ενωμένες αυτό το δύσκολο μήνα.