Παραδέξου ότι δεν ξέρεις να ψήνεις

Τα παλιά τα χρόνια, τα άμεσα παλιά τουλάχιστον, αυτά των πατεράδων μας, το να ψήνεις ή το να δένεις σωστά τη γραβάτα σου ή το να μην αφήνεις τη γυναίκα να πληρώνει όταν συνοδεύεται ήταν πιο προβλεπέ κι από την κουραμάνα στο στρατό.

Ήταν υποχρέωσή σου να μάθεις από τον πατέρα, το απόλυτο Alpha Male της οικογένειας, την τέχνη του ψησίματος. Οι νεότερες γενιές αρσενικών, εμείς, μεγαλώσαμε με μια διαφορετική υποχρέωση κάθε φορά που άναβε η φωτιά και ξεκινούσε η παρέλαση των κρεάτων πάνω της. Να τρώμε μέχρι να αρχίσουμε να ζαλιζόμαστε. Ψήσιμο; Ποιο ψήσιμο;

Είναι ένας από τους άγραφους νόμους στη ζωή ενός αγοριού που έχει μεγαλώσει στην πόλη και δεν έχει ένα χωριό να περνάει το Πάσχα ότι αν επιχειρήσει να ψήσει ένα βράδυ με την παρέα του, θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Κι αν η παρέα έχει και κορίτσια, μπορεί να μείνει και 2-3 μήνες παραπάνω μόνος. Γιατί η ικανότητα στο ψήσιμο είναι κληρονομική και όχι πάντα.

Περιττό να σου πω -στο λέω γιατί υπάρχουν και μερικοί που εθελοτυφλούν- ότι το να συμμετέχεις στη διαδικασία του “να γυρίζεις το σουβλισμένο αρνί” (κάνα δυο τέτοια να πω ακόμη και θα με επικηρύξει η PETA) δεν έχει καμία σχέση με το ψήσιμο. Ψήσιμο είναι μια σειρά πραγμάτων που αγνοείς επιδεικτικά. Μιας και παραμεθαύριο έχουμε Πάσχα λοιπόν, ας μιλήσουμε συγκεκριμένα για το Πάσχα.

Το ψήσιμο ξεκινά από την επιλογή (όχι απλώς αγορά) κρέατος, την πλήρη επίγνωση των συν και πλην του αρνιού, των συν και πλην του κατσικιού, την επάρκεια γύρω από τη σωστή έννοια του όρου “αμνοερύφιο”, το σωστό ratio κιλών κρέατος/κάρβουνων, το τελετουργικό της προπαρασκευής κοκορετσίου-κοντοσουβλίου plus το πέρασμά τους στη σούβλα, το ξύπνημα στις 5 τα ξημερώματα ανήμερα το Πάσχα, το σούβλισμα του αρνιού (μπρουτάλ έ, υποκριτή καναπεδάκια που πορώνεσαι με την καφρίλα του Game of Thrones;), την ετοιμασία της φωτιάς.

Η στιγμή που τα προς ψήσιμο τοποθετούνται πάνω στην ψησταριά, το τελικό στάδιο δηλαδή, είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η λεγόμενη και στιγμή του τουρίστα, δηλαδή εσένα και των άλλων που ενδιαφέρεστε μόνο για την κατανάλωση-εξαφάνιση του προϊόντος.

Σχηματικά, το αρνί που ψήνεται αριστοτεχνικά στη σούβλα είναι η Ακρόπολη του σήμερα. Τη θαυμάζουν εκατομμύρια τουρίστες ανά τους αιώνες, αλλά σχεδόν κανείς δεν νοιάζεται για αυτούς που την έχτισαν. Και για να απογειωθεί ο παραλληλισμός, κανείς δεν νοιάζεται να φτιάξει μία και ο ίδιος.

Επειδή μας αρέσει να ζούμε με ψευδαισθήσεις, κρίνω σκόπιμο να προχωρήσω σε μερικές διευκρινίσεις. Πρώτον, ο άνθρωπος που ξέρει να ψήνει φαίνεται. Πώς θα τον αναγνωρίσεις; Είναι αυτός που δεν λέει άσκοπες χαζομαρίτσες κατά τη διάρκεια του ψησίματος, αυτός που το μάτι του γυαλίζει, αυτός που δίνει εντολές στους τριγύρω με τη σοφία και την πυγμή του επαΐοντα. Επίσης, είναι αυτός που κάνει κάτι περίεργες κινήσεις με τα χέρια πάνω από την ψησταριά και ο άνθρωπος που δημιούργησε τη σωστή θράκα για να ψηθεί το υλικό. Καλά, αν δεν τον καταλαβαίνεις με τίποτα, είναι αυτός που έχει καταγωγή από Βοιωτία, Αιτωλοακαρνανία μεριά.

Δεύτερον, το να ανάψεις μια φωτιά και να μετατρέψεις κάτι ωμό σε κάτι που μπορεί να φαγωθεί δεν σημαίνει ότι ξέρεις να ψήνεις. Σημαίνει ότι αν ποτέ ναυαγήσεις, μπορεί και να επιβιώσεις. Θα χρειαστεί πρώτα να εντοπίσεις και να σκοτώσεις κάτι, κάτι που πολύ αμφιβάλλω πως θα έκαναν και οι μεγαλύτεροι ψήστες του ντουνιά (σ.σ. “ντουνιάς” καλύτερο του “κόσμος” εν προκειμένω).

Η ουσία είναι μία και το ψήσιμο είναι τέχνη. Το καλό ψήσιμο από το κακό το ξεχωρίζεις κι εσύ από τη μακροχρόνια πείρα σου στο να ξεκοκαλίζεις ό,τι απομακρύνεται από την ψησταριά. Είναι κι αυτό μια τέχνη. Στην οποία είμαστε όλοι βιρτουόζοι. Μόνο που κάποιος πρέπει να ψήνει σωστά το κοκορέτσι και μετά από 30 χρόνια έ;