Παραδέξου ότι έχεις κερατώσει

Το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Αν θες να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, κάνε minimize αυτό το άρθρο και διάβασε καμιά συνέντευξη του Christian Louboutin για το πώς τα τακούνια αλληλεπιδρούν με το γυναικείο ασυνείδητο ή παίξε με το “μωράκι” σου το “Ποιος από τα ‘Φιλαράκια’ είσαι;”. Όταν μείνεις μόνος, το ξανανοίγεις.

Τρεις άντρες δεν πρόκειται να κερατώσουν ούτε μισή φορά στη ζωή τους. Αυτός που ακόμα ψωνίζει από τη “Ρεζέρβα” για το κορίτσι του, αυτός που δεν είχε ποτέ κορίτσι και ο Χρήστος Χατζηιωάννου. Όλοι οι άλλοι, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, είναι (δυνάμει) έτοιμοι να απατήσουν. Και το κάνουν στην πρώτη ώριμη ευκαιρία.

Ποια είναι αυτή η ώριμη ευκαιρία; Όταν βλέπεις το μεγάλο σου έρωτα, αυτόν (αυτήν δηλαδή) για τον οποίο ήσουν ικανός να φορέσεις ακόμη και έγχρωμο παντελόνι, να μεταμορφώνεται από φανταστική δημιουργία των Dunkin’ Donuts σε μπαγιάτικο μπισκότο που σου φέρνουν με τον ελληνικό σε κάτι χαμαιτυπεία στου Ψυρρή. 

Σε τέτοιες κρίσιμες καμπές υπεισέρχεται αυτό το ακαταμάχητο δέλεαρ του να κερατώσεις, του να ζήσεις λίγο on the other side, του να είσαι ο μοιραίος (ομορφάντρα μουυυυ), του να το κάνεις επειδή μπορείς.

Προκαλώντας σε να παραδεχτείς ότι έχεις κερατώσει, προφανώς και ΔΕΝ εννοώ κέρατα σε φιλεναδίτσες του ενός μήνα ή των διακοπών στην Ελαφόνησο. Το κέρατο κάνει θόρυβο όταν πέσει στο πάτωμα, μόνο όταν πρώτα έχει πέσει σε μία (τουλάχιστον) σχέση σου που ήλπιζες ότι θα πάει όλο το δρόμο προς το στεφάνι (κατά το “Τρίτο στεφανι”, όχι κατά το “στεφάνι της μπασκέτας”). Αυτό είναι κέρατο, αυτό έχει συνέπειες, αυτό έχεις κάνει και αυτό οφείλεις να παραδεχτείς.

Γιατί αυτή η σκοτωμένη προσδοκία ότι και καλά γνώρισες τη ΜΙΑ (όχι από το Californication, μ-ί-α άλλη) είναι που σε σπρώχνει στην αμαρτία(;) κι όχι τόσο η ιδέα του να κάνεις σεξ και με κάποια άλλη. Καλά, κάτι είναι και αυτή η ιδέα, αλλά όχι το παν.

Από την άλλη, είναι και η ματαιοδοξία σου, αυτή η έπαρση ότι σε θέλουν δύο γυναίκες ταυτόχρονα, που σε ωθεί στο κακό. Στο πραγματικά κακό, πολλές φορές. Είναι πολλά τα παραδείγματα στην Ιστορία με άντρες που έχουν απατήσει τη γυναίκα τους με κάποια που -υπό νορμάλ συνθήκες- δεν θα συνόδευαν ούτε μέχρι το ψιλικατζίδικο. Να σου πω για τον Κυβερνήτη Σβαρτζενέγκερ; Να σου πω για τον Κούτσερ που απάτησε τη Μουρ με μια κάκιστη έκδοση της Τάρα Ριντ; Άστο(ν).

Ακόμα δεν το παραδέχεσαι, έ; Δηλαδή ο τιτάνας Πασχάλης Αρβανιτίδης που το παραδέχτηκε στη σύζυγό του είναι χαζός, κι εσύ είσαι ο έξυπνος; Ένα ελαφρυντικό μπορώ να σου δώσω. Ότι δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να το κάνεις, συνθήκη που μεταφράζεται και “δεν είδες ποτέ την ευκαιρία να το κάνεις”.

Είναι ανθρωπίνως αδύνατο, θες για λόγους επιβεβαίωσης, θες για εκδίκηση, θες λόγω των προδομένων σου προσδοκιών με την αρωγή δύο-τριών Jack με πάγο, να καταλάβεις ότι μπορείς να απατήσεις, ήτοι να έχεις το τρίτο πρόσωπο στο πιάτο, και να ΜΗΝ κάνεις το λεγόμενο capitalize της καταστάσεως. Μόνο αν είσαι εξωφρενικά ερωτευμένος, μπορείς να αποκρούσεις. Αλλά και πάλι, πόσο συχνά ερωτεύεσαι. Και πόσο καιρό κρατάει, όταν; 

Να σου πω κάτι; Μην το παραδεχτείς, δεν με νοιάζει. Όταν όμως μάθεις ότι το αγγελούδι σου, η θεά σου, η γυναίκα της ζωής σου είπε να δοκιμάσει ένα ζευγάρι κέρατα στο κεφάλι σου για να δει πώς σου κάθονται, μην μου κάνεις τον άνετο ότι την είχες προλάβει, αλλά δεν το παραδέχτηκες για να μην την πληγώσεις. Γιατί θα εκτεθείς ανεπανόρθωτα.

Αυτάααα. Λοιπόν παιδιά, χάρηκα για τη γνωριμία, it was a pleasure και τα λοιπά. Να ζείτε να με θυμόσαστε (και να το παραδέχεστε στη μνήμη μου). Πάω να πληρώσω το τίμημα των γραπτών μου.