Παραδέξου ότι ο άντρας την θέλει την παντόφλα του

Δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχτώ δημοσίως (πέρα από τώρα που, εντάξει, μεταξύ μας είμαστε) αλλά η παντόφλα στα πλαίσια της σχέσης είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια. Αντί λοιπόν να το παίζεις μάτσο του κερατά, να φυσάς και να ξεφυσάς ότι εσύ ‘ποτέ δεν θα ανεχτείς τέτοια’ και να γελάς με εμένα τον ‘ευνουχισμένο’ και όσα γράφω, φρόντισε να βρεις την κατάλληλη γυναίκα.

Εκείνη που ξέρει πώς να την χρησιμοποιεί για να σε γλιτώσει από τον χειρότερό σου εχθρό, δηλαδή τον εαυτό σου.

Τι να την κάνεις την ελευθερία, ορέ ρεμάλι του ελέους;

Πριν ξεκινήσουν οι διακοπές μου, βρέθηκα να είμαι -για πρώτη φορά μετά από 4 χρόνια- μια εβδομάδα μόνος στο σπίτι, χωρίς γυναίκα και παιδί, χωρίς κανένα έλεγχο, χωρίς παντόφλα. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που φαντάζεσαι.

Το σπίτι έγινε Σαράγεβο σε χρόνο dt, χάλασα το μάτι της κουζίνας όταν προσπάθησα να βράσω τορτελίνια (και μετά να το καθαρίσω με μαχαίρι) και σκότωσα όλα ανεξαιρέτως τα φυτά στο μπαλκόνι. Ναι, ακόμη και τον κάκτο.

Και πάλι καλά να λες, αφού κάτι φιλαράκια που έχω θα έκαναν όλα αυτά συν 5-6 αρπαχτές με συναδέλφους, ταμίες τραπεζών, την κόρη της φουρνάρισσας και την κοπέλα που κάνει τις επιδείξεις τάπερ στην γειτονία.

Ενώ υπάρχουν και εκείνοι που απλά θα τίναζαν την μπάνκα/ καταθέσεις στον αέρα με ένα μάτσο καταχρήσεις (ποτά, τζόγος, ξενύχτια) στις οποίες έχουν δείξει σαφή ‘ποιος χέστηκε για το γάλα του παιδιού μπροστά σε ένα φλος ρουαγιάλ΄ προδιάθεση από τα 12 τους.

Γιατί ναι μεν η ελευθερία είναι ωραίο πράγμα, αλλά στο αντρικό μυαλό είναι σχεδόν πάντα συνώνυμη της ασυδοσίας, της κραιπάλης χωρίς τύψεις.

Άθλημα στο οποίο είσαι μάγκας όταν επιδίδεσαι ως φοιτητής, αλλά δάγκας όταν το κάνεις αφού έχεις βρεθεί με μόνιμο δεσμό, βέρα στο δεξί, στεγαστικό στην τράπεζα ή ένα μπόμπιρα να σου ζητάει να τον πας Jumbo εδώ και τώρα.

Αφέντης στο σαλόνι, σκλάβος σε όλα τα υπόλοιπα δωμάτια

Ο πιο αναπτυγμένος μυς στο σώμα ενός άντρα είναι πάντοτε ο εγωισμός του. Και συνάμα αυτός είναι και πιο φιλάσθενος. Για αυτό μια γυναίκα που παλεύει να σε κάνει άνθρωπο, ρίχνοντας και καμία παντοφλία που και που, φροντίζει να μην στον πειράζει.

Ειδικά μπροστά σε φίλους, συγγενείς και συναδέλφους. Εκεί πρέπει να φαίνεται (για λόγους της ψυχικής υγείας σου) ότι κάνεις εσύ το κουμάντο, ότι είσαι ο καπετάνιος, ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα. Όταν όμως κλείσει η εξώπορτα, τότε λάμπει η αλήθεια.

Στην τελική, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είναι τόσο μαγκιά να είσαι το αφεντικό, αντί να αράζεις, να βγάζεις τα σκουπίδια και να λες και ένα ‘ναι αγάπη μου, ότι πεις’ σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Πως είναι δυνατόν να μην προτιμάς να έχεις ένα σπιτικό οργανωμένο και κάποια να σε φροντίζει ακριβώς όπως έκανε επί 20ετία η μαμά σου, από το να γυρίζεις σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα στην δουλειά και να χρειάζεται και πάλι να πάρεις όλες τις αποφάσεις;

Μην φοβάσαι να γίνεις παντοφλόπουλος

Με άλλα λόγια, μερικές φορές είναι πολύ πιο εύκολο, έξυπνο και ξεκούραστο να υποτάσσεσαι. Παρά να γαβγίζεις ηλιθιωδώς σε οποιαδήποτε προτροπή της (να κατεβάζεις το καπάκι της τουαλέτας, να μην αγοράσεις την μεγαλύτερη οθόνη τηλεόρασης που έχει ποτέ βγει στο εμπόριο) έχει στόχο να γίνει καλύτερη η ζωή σας.

Γιατί αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι ότι η παντόφλα δεν έχει στόχο να σε κάνει λιγότερο άντρα, αλλά καλύτερο άντρα. Λιγότερο κάφρο, γουρούνι, αναίσθητο, σπάταλο, παρτάκι, παρτάλι και εγωιστή.

Βασικά δηλαδή χαρακτηριστικά του αντρικού είδους. Εκτός και αν πάλι εσύ είσαι όντως η εξαίρεση. Εγώ δεν είμαι και χρειάζομαι κάποιον να με φροντίζει και να με συντονίζει.

Το τι θα κρατάει στο χέρι (παντόφλα, εφημερίδα ή τσιπουρά) δεν με αφορά και πολύ.

Αφού την δύναμη, όπως σε όλες τις σαδομαζοχιστικές σχέσεις, την έχει πάντα εκείνος που της ‘τρώει’.