Παραδέξου ότι σου έχει λείψει ο ΓΑΠ

Μη βαράς. Δεν πρόκειται να κάνω πολιτική ανάλυση για το έργο του Γιώργου Παπανδρέου. Ούτε εκείνο του Λουκά Παπαδήμου. Και το ότι έχει επέλθει μια σχετική ηρεμία στην κοινωνία και η κυβέρνηση μπορεί να ασχοληθεί με τα προβλήματα της χώρας από το να προσπαθεί να κερδίσει ψήφο εμπιστοσύνης αιτιολογεί από μόνο του την σωστή αποχώρηση Παπανδρέου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ξενερώνουμε κιόλας.

Γιατί τι έχει να προσφέρει αυτή η βαρετή φιγούρα του Λουκά Παπαδήμου στα πρωτοσέλιδα και τα Δελτία ειδήσεων; Τι έχει να αντιπροτείνει στο ατύχημα με το ποδήλατο του ΓΑΠ, στη βουτιά που έκανε στο Σούνιο την ώρα που δέκα χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στο Σύνταγμα, στα μεγάλα χαμόγελα στους ηγέτες της Ε.Ε, σε όλες εκείνες τις φορές που ο ΓΑΠ σε έκανε να θες να ξεριζώσεις τα αυτιά σου μόνο και μόνο με μία δήλωση;

(btw όπου Γιωργάκης στο κείμενο, μπορείς να βάλεις και Κωστάκης. Απλά το ποδήλατο γίνεται μπάλα, η βουτιά γίνεται Μπαϊρακτάρης κοκ. Δεν είναι κομματικό το θέμα)

Η εποχή της ταραχής

Για θυμήσου λίγο τι έκανες όλο τον Νοέμβρη. Ποιά ήταν η καθημερινή σου κατάσταση. Ξύπναγες το πρώι και άνοιγες κατευθείαν τηλεόραση, pc, twitter να δεις μην έχει πτωχεύσει η χώρα την ώρα που κοιμόσουν.

Συζητούσες για τα πολιτικά με τους φίλους σου και την οικογένειά σου, έκραζες την Καϊλή, αναρωτιόσουν σε τι συνάλλαγμα πρέπει να μετατρέψεις τα ευρώ σου, κατέβαινες στο Σύνταγμα και μούτζωνες μούτζωνες μούτζωνες μέχρι να πάθουν θλάση τα δάχτυλά σου.

Ποιά προσωπικά σου χρέη; Εδώ καιγόταν η χώρα. Δεν σε ένοιαζε μόνο το πορτοφόλι σου. Βρισκόσουν αντιμέτωπος με τον Αρμαγεδών και απλά περίμενες πότε θα σε χτυπήσει. Ζούσες τη δική σου περιπέτεια, όχι σε οθόνη, αλλά στην υπέροχη τρισδιάστατη ζωή σου.

Και μάντεψε τι. Η χώρα βρίσκεται ακόμα στην ίδια δεινή θέση με εκείνη που βρισκόταν και τότε. Αλλά δεν σε απασχολεί τόσο το πολιτικό σκηνικό. Δεν ενημερώνεσαι τόσο πολύ. Δεν πετάς αυγά στους πολιτικούς. Δεν κατεβαίνεις στο Σύνταγμα. Απλά κάθεσαι σπίτι και περιμένεις την επόμενη δόση της ΔΕΗ.

Σ’ αρέσει αυτή η ηρεμία ε;

Great Expectations #not

Πάλι καλά δηλαδή που ο Παπαδήμος έβαλε στην κυβέρνηση τον Άδωνι και τον Βορίδη να βγαίνει καμιά είδηση εύπεπτη παρέα με το βραδινό μας.

Κατά τα άλλα οι προσδοκίες σε μία συνέντευξη Τύπου του Παπαδήμου είναι αντίστοιχες με εκείνες όταν αποφασίζεις Σάββατο βράδυ να μην βγεις με τους φίλους σου για να παρακολουθήσεις μόνος σου Βιετναμέζικο κινηματογράφο. Ανύπαρκτες δηλαδή.

Με τον Γιωργάκη είχες να ελπίζεις σε κάτι. Περίμενες με αγωνία να πετάξει την επόμενη ρουκέτα και να διαλύσει το σύμπαν. Ποιά σαρδάμ; Τα σαρδάμ ήταν για τις εκπομπές του Λαζόπουλου. Με τον πολιτικό αυτόν άνδρα δεν υπήρχαν όρια. Με την ίδια ευκολία που περίμενες να σου ανακοινώσει νέες φορολογίες, περίμενες και να καταλύσει το Σύνταγμα.

Δεν ένιωσες δικαιωμένος όταν ανακοίνωσε το δημοψήφισμα Ευρώ ή Δραχμή; Δεν σηκώθηκες σε standing ovation να τον αποθεώσεις; Η ατζέντα του ηγέτη ήταν γεμάτη mindfucking εκπλήξεις που σε κρατούσαν σε αγωνία.

Αλλά τουλάχιστον είχε ένα ενδιαφέρον.

No alarms and no surprises

Αν πρέπει να παραδεχτούμε λοιπόν σε κάτι τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου είναι το ότι μας είχε στην τσίτα. Ενημερωμένους, τσαντισμένους, αποφασισμένους και εξαθλιωμένους.

Παλεύαμε να τιθασεύσουμε το χοιρινό στην κατσαρόλα, να σωτάρουμε τα μανιτάρια, να το σβήσουμε με κρασί, να πετύχουμε τα μπαχάρια. Τώρα καθόμαστε πάνω από μια κοτόσουπα χωρίς λαχανικά και μυρωδικά και ανακατεύουμε. Πόσο νόστιμη να είναι πια μια τέτοια σούπα;

Η σχέση σου με τον πρωθυπουργό της χώρας πρέπει όπως και να το κάνεις να είναι λίγο γκομενική. Να θέλεις να τον δεις, να τον περιμένεις να σου βγάλει καινούριο ανακοινωθέν, να παρακαλάς για ένα του tweet, να σε τσαντίζει όταν δεν σου κάνει το χατήρι.

Οι Γιωργάκηδες, οι Κωστάκηδες και οι λοιποί πρωθυπουργοί των τελευταίων δεκαετιών μάς έχουν κακομάθει σε ένα σίριαλ, το σενάριο του οποίου δεν το βαριόμαστε ποτέ. Ο Παπαδήμος είναι απλά οι απαραίτητες διαφημίσεις του σίριαλ για να πας για κατούρημα.

Μην ανησυχείς. Πλησιάζουν εκλογές και η ζωή μας θα γίνει και πάλι ενδιαφέρουσα.