Παραδέξου ότι στη σπάνε οι κολλητές της γκόμενάς σου

“Τους φίλους του διαλέγουμε” λέει ένα τραγούδι της Αλεξίου, το οποίο φαίνεται πως άρεσε πολύ στο κορίτσι σου (που σε κάθε ευκαιρία θυμάται το βαθύ respect της για τη “Χαρούλα”) και διάλεξε τις κολλητές της μία-μία και με μαεστρικό τρόπο. Τόσο μαεστρικό ώστε να στη σπάνε επίσης μία-μία και με τον δικό τους τρόπο. Εκεί να δεις ρεσιτάλ, κρεσέντα και βιρτουόζικα σόλο.

Οι κολλητές της και εσύ έχετε ένα de facto κοινό πεδίο ενδιαφέροντος (την γκόμενά σου) και μια διαφορά με αφετηρία χαμένη στο βάθος στων αιώνων. Θέλετε το καλό της, νομίζοντας ότι ξέρετε ποιο είναι και ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ότι μόνο εσείς (εσύ ή αυτές) μπορείτε να το εξασφαλίσετε. Και κάπως έτσι ξεκινά αυτή η ιστορία αλληλοεκτίμησης.

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο που μόνο εσύ καταλαβαίνεις στην ολότητά του, είσαι βέβαιος ότι οι κολλητές της παρασύρουν τη φίλη σου σε πράγματα που δεν θέλει(;), που δεν θα έκανε μόνη(;), που τα κάνει με το ζόρι(;). Και τις μισείς γι’ αυτό. Τις βλέπεις να σου χαμογελούν κάθε φορά που τυχαίνει να τις συναντήσεις (συνήθως για να παραλάβεις το κορίτσι σου και όχι για να κάνετε κάτι όλοι μαζί) και σου περνούν με ραδιοκύματα αυτό που (θεωρείς ότι) πραγματικά σκέφτονται εκείνη τη στιγμή. “Μάθαμε τι σκηνή της έκανες επειδή δεν σε πήρε τηλέφωνο στις 4 τα ξημερώματα, ΓΕΛΟΙΕ”, “Ώστε εμείς την ξεμυαλίζουμε έ; Νόμιζες ότι δεν θα μας το ‘λεγε; Είμαστε οι κολλητές της, ΓΕΛΟΙΕ” και άλλες τέτοιες φιλοφρονήσεις. Ο πόλεμος μαίνεται.

Για να μην σε αδικήσω, σου πιστώνω ότι υπάρχουν και μερικές κολλητές της που συμπαθείς. Δεν πρέπει να είναι περισσότερες από τρεις και σίγουρα δεν τις έχει δει το λιγότερο τους τελευταίους 6 μήνες. Είναι οι λεγόμενες ΠΡΩΗΝ κολλητές της. Αυτές που πέρασαν εσχάτως τη νοητή γραμμή της συμπάθειας, πρώτον γιατί η γκόμενά σου δεν προτίμησε αυτές (αλλά τις άλλες, που αντιπαθείς) και δεύτερον γιατί τις θεωρούσες ακίνδυνες. “Ξενέρωτες” είναι η λέξη που το αποδίδει καλύτερα.

Από την άλλη, και πέρα από τις όποιες θεωρίες συνωμοσίες γεννιούνται και πεθαίνουν στο κεφάλι σου πιο συχνά κι απ’ όσο παίζει ο RED το “Sometimes” των James, οι γυναίκες κολλητές είναι ένας θεσμός που αρνείσαι να αναγνωρίσεις και γιατί αυτο-καταργείται κάθε λίγο και λιγάκι και γιατί πιστεύεις ότι οι κολλητοί είναι γένους αρσενικού και ως εκ τούτου καθαρά αντρική πολυτέλεια. Δεν λέω, έχεις επιχειρήματα.

Βέβαια, η μαύρη αλήθεια της συγκεκριμένης πολεμικής των σχέσεων είναι ότι κάθε είδους κριτική (sic) που θα ασκήσεις για τις κολλητές της στην ίδια την καλή σου θα γυρίσει πάραυτα εναντίον σου. “Είσαι κομπλεξικός”, “τις ζηλεύεις(!”), “το ήξερα από την αρχή ότι δεν θα τις συμπαθήσεις” και ξαφνικά όχι μόνο δεν βγάζεις άκρη, αλλά είσαι και ο κατάπτυστος (μερικοί το λένε και “μ@λάκας”) της υπόθεσης. Ναι, φυσικά όταν τσακωθεί μαζί τους, θα γίνεις ο τεράστιος, ο φανταστικός, ο αδικημένος που είχε δίκιο από την αρχή, αλλά ξέρεις κάτι; Αυτή θα είναι μια πύρρειος νίκη. Είναι σαν να ‘σαι Παναθηναϊκός και να πάρεις τις επόμενες 10 κούπες χωρίς να κερδίσεις ποτέ τον Ολυμπιακό.

Η μόνη, μικρή καθημερινή σου εκδίκηση είναι ότι πιθανότατα και οι δικοί σου κολλητοί τη σπάνε στη γκόμενά σου. Τώρα, αν ανήκεις στην μικρή ελίτ των αντρών που έχουν ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τις κολλητές της αγαπημένης σου, να είσαι βέβαιος πως στα μάτια τους (και των κολλητών και της αγαπημένης) είσαι κάτι παραπάνω από ακόμα ένας γκόμενος. Βασικά και χωρίς να θέλω να σε τρομάξω, είσαι πολλά παραπάνω. Όχι, δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή.