Πάρτι, ανεμελιά κι αγνό φλερτ στο κάμπινγκ του ΑΠΘ στο Ποσείδι
Πώς κυλά η ζωή στον απόλυτο φοιτητικό προορισμό του Βορρά.
- 25 ΙΟΥΛ 2024
Τα τρία πόδια της Χαλκιδικής φιλοξενούν κάθε καλοκαίρι μια λαοθάλασσα παραθεριστών. Στο πρώτο πόδι συναντάς τα πάντα. Τις ακριβές ξαπλώστρες πάνω στην ακτή, αλλά και τις ερημικές παραλίες. Τα πολυτελή ξενοδοχεία, αλλά και τα ανέμελα κάμπινγκ. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης που το χειμώνα αρμενίζουν μεταξύ Ροτόντας, Πολυτεχνείου, Ρωμαϊκής και Λαδάδικων, ξεκινούν το καλοκαίρι τους στη γωνία του πρώτου ποδιού της Χαλκιδικής. Στο φοιτητικό camping του ΑΠΘ στο Ποσείδι.
Από το 1960, η κατασκήνωση ανοίγει κάθε χρόνο αμέσως μετά το τέλος της εξεταστικής. Στην πύλη μας αφηγούνται ότι την Παρασκευή η τελευταία άφιξη έγινε στις 4:00 το ξημέρωμα. Βέβαια, υπάρχουν πάντα και κάποιοι πονηροί που μπαίνουν από την παραλία, κουβαλώντας σαν βεδουίνοι τα πράγματα τους στην άμμο. Επισκεφτήκαμε την κατασκήνωση του ΑΠΘ στο Ποσείδι την πρώτη Κυριακή της λειτουργίας της για να ξαναθυμηθούμε το φοιτητικό καλοκαίρι.
Η πρώτη μέρα είναι για πολλούς αναγνωριστική. Κάποιοι στήνουν για πρώτη φορά σκηνή, όπως μια μικτή παρέα φοιτητών από Θεσσαλονίκη, που πετυχαίνουμε μπροστά μας. Απαρτίζεται από δύο γιατρούς του ΑΠΘ, δυο οικονομολόγους του ΠΑΜΑΚ και ένα φιλαράκι τους.
Οι απαραίτητες προμήθειες μπύρας έχουν γίνει, αλλά έχουν ξεχάσει να προμηθευτούν πάγο. Μια δυάδα αναχωρεί με το αμάξι για να φορτώσει το ψυγειάκι. Σε αντίθεση με την προηγούμενη δεκαετία, όλο και περισσότερες παρέες έρχονται πλέον με τα δικά τους οχήματα.
Οι εποχές που το ΚΤΕΛ έφευγε φορτωμένο από Θεσσαλονίκη είναι μάλλον παρελθόν.
Ο Σωκράτης παλιός παραθεριστής αναπολεί ορισμένες ιστορίες από την κατασκήνωση: «Είχαμε αγοράσει μια σκηνή των 15 ευρώ από ένα μίνι μάρκετ. Υποτίθεται χωρούσε δυο άτομα, αλλά δε χωρούσε ούτε ο ένας. Ξυπνάω ένα πρωί με δύο ώρες ύπνο. Το πρωινό μου ήταν μια ανοιχτή ξεχασμένη μπύρα που καθόταν ώρες πριν στον ήλιο. Το βράδυ καβατζώναμε τις μπύρες στα μαγιό μας πριν το μπιτς μπαρ, για να μπούμε μούχτι. Μόνο που ένα βράδυ μου έπεσε μια μπροστά στον σεκιουριτά. Πολλή κατάχρηση, χάναμε την αίσθηση του χρόνου».
Ο πρόεδρος της κατασκήνωσης, Νικόλας Καντηράνης, μας περιγράφει τι υποδομές συναντά σήμερα ο επισκέπτης. Σε πλήρη ανάπτυξη φιλοξενεί 3.000 άτομα, όπου εκτός από σκηνές βρίσκονται παράλληλα 100 τροχόσπιτα και 16 σπιτάκια που διατίθενται με κλήρωση στο διοικητικό προσωπικό του ιδρύματος. Με 16 ευρώ ένας φοιτητής του ΑΠΘ εκδίδει μια κάρτα άπαξ, και με αυτή μπορεί όλο το καλοκαίρι να επισκέπτεται το camping με τη σκηνή του, χωρίς κανένα επιπλέον κόστος διαμονής.
Στο εστιατόριο βρίσκει ένα πλήρες μενού από 5,5 έως 6 ευρώ. Ενώ, η καντίνα που λειτουργεί κοντά στη γραμματεία, κάποτε αποτελούσε και αυτή ένα πεδίο του συνδικαλιστικού ανταγωνισμού. Το πρώτο Σαββατοκύριακο τη διαχειριζόταν η ΔΑΠ, το επόμενο η ΠΑΣΠ και το τρίτο η ΠΚΣ.
Τα λειτουργικά έξοδα του χώρου παραμένουν υψηλά, σύμφωνα με τον πρόεδρο της κατασκήνωσης, καθώς το κόστος συντήρησης και ενοικίασης του χώρου βαραίνει το ίδρυμα όλο τον χρόνο. Είναι σαφές πάντως στον επισκέπτη ότι οι παρεχόμενες υπηρεσίες ανταποκρίνονται στο κόστος διαμονής, παρότι αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο από την προηγούμενη δεκαετία.
Εκτός από εστιατόριο, το camping διαθέτει δύο γιατρούς επί 24ώρου βάσης, δυο ναυαγοσώστες και παράλληλα προσφέρει θέσεις εργασίας στους φοιτητές του ΑΠΘ.
Στη γραμματεία ο επισκέπτης συναντά τρεις φοιτήτριες από τα τμήματα Αρχιτεκτόνων, Ηλεκτρολόγων και Οικονομικού. Εργάζονται στην κατασκήνωση του ιδρύματος που σπουδάζουν και παράλληλα κάνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Με το που τελειώσει η βάρδια, τρέχουν στην παραλία. Ο Κώστας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα καθώς η πρώτη χρονιά που δούλεψε στην κατασκήνωση ήταν το 2014.
Σήμερα, είναι υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και έχει αναλάβει τη θέση του υπεύθυνου στη γραμματεία. Την επιμέλεια του κινηματογράφου της κατασκήνωσης έχει αναλάβει ένας φοιτητής από το τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Κάθε μέρα οι μικροί φίλοι βλέπουν ένα παιδικό πρόγραμμα, και αργότερα οι μεγαλύτεροι απολαμβάνουν μια άλλη ταινία, την οποία συχνά παρακολουθούν και άτομα από διπλανές παραλίες.
Το κάμπινγκ σε πλήρη ανάπτυξη φιλοξενεί περίπου 500 παιδιά με τους γονείς τους στα σπιτάκια και στα τροχόσπιτα του διοικητικού προσωπικού. Ένα προνόμιο για τους καθηγητές και τις καθηγήτριες του ιδρύματος που έχουν την ευκαιρία να κάνουν οικονομικές διακοπές μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Το κάμπινγκ έχει ιστορία από γενιά σε γενιά.
Καθώς το διοικητικό προσωπικό του ιδρύματος παραθερίζει στον οικισμό, το ίδιο κάνουν και τα παιδιά τους. Κάποτε μεγαλώνουν, ενηλικιώνονται και επιστρέφουν πια ως φοιτητές, παράλληλα με τους γονείς που ίσως βρίσκονται στην άλλη άκρη του κάμπινγκ.
Στο Ποσείδι, το καλοκαίρι κανένας δεν πονάει από έρωτα, και κανένας δεν τον βρίσκει εδώ. Δεν είναι ένα camping σε νησί του Αιγαίου με πλοίο που σαλπάρει από τον Πειραιά.
Το Ποσείδι είναι ένα ιστορικό φοιτητικό camping, ένα μικρό νυφοπάζαρο με ανείπωτες ιστορίες. Κάποιοι εδώ έστησαν πρώτη φορά σκηνή, κάποιοι άλλοι έκαναν τις πρώτες τους ενήλικες διακοπές, άλλοι έκαναν τα πρώτα τους τσιγάρα ή δοκίμασαν πρώτη φορά τον έρωτα.
