Για 3 δεκαετίες το απόλυτο (πολιτικό και όχι μόνο) δίλημμα της χώρας ήταν αυτό. Γίνεται να λείπει από αυτή τη στήλη; Με ψυχραιμία και απόσταση, τώρα που για πρώτη φορά δεν βρίσκεται στην κυβέρνηση κανείς από τους δύο, η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ διαλέγει. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Ψήφισε εσύ και μετά δες τις απαντήσεις μας.
ΠΑΣΟΚ ο Ηλίας Αναστασιάδης
Έχουμε μπροστά μας ένα δίλημμα ανάμεσα σε δύο κόσμους, παλιότερα εντελώς ξεχωριστούς μεταξύ τους και εσχάτως, γελοιωδώς ίδιους. Δεν έχω ψηφίσει ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο κι αυτός είναι ένας από τους λίγους λόγους που νιώθω πραγματικά εντάξει με τον εαυτό μου. Είχα νορμάλ παιδικά χρόνια, δηλαδή δεν μεγάλωσα σε οικογένεια που κατέβαινε με μπλε ή πράσινα σημαιάκια στους δρόμους, ούτε ξεχάστηκα ποτέ στους ώμους του μπαμπά μου κατά τη διάρκεια ομιλίας κάποιου ‘αρχηγού’ στο Πεδίο του Άρεως. Σε καθαρά ιδεολογικό επίπεδο λοιπόν και βασισμένος στις αγνές προθέσεις ενός κομματιού του πρώιμου ΠΑΣΟΚ, διαλέγω ΠΑΣΟΚ γιατί έστω και στη θεωρία μπλέχτηκε με έννοιες όπως ο σοσιαλισμός. Αναγνωρίζω ότι το το μεγαλύτερο κομμάτι του τέρατος που ζούμε σήμερα οφείλεται στη διακυβέρνηση της χώρας από τα παιδιά με τα πράσινα, αλλά πρώτον, ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ δεξιά και δεύτερον, ο Αντώνης ο Σαμαράς έκανε τα πάντα (ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ) για να μείνει στην ιστορία ως ο πιο εγωπαθής, επικίνδυνος, αλαζόνας και κυβερνοδιψής δεξιός που γνωρίσαμε (δυστυχώς τόσο καλά) εμείς οι 30καιλίγο.
ΠΑΣΟΚ ο Πάνος Κοκκίνης
Σε αντίθεση με τον Ηλία, εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που κατέβαινε με πράσινα σημαιάκια στους δρόμους. Μια οικογένεια για την οποία ο Ανδρέας ήταν ο υπέρτατος μάγκας, ένα βήμα κάτω από τον ίδιο τον Θεό. Μια οικογένεια κάποια υπέργηρα μέλη της οποίας συνεχίζουν να ψηφίζουν οτιδήποτε γράφει πάνω -συγκεκριμένα- Παπανδρέου. Αυτό που λένε στο χωριό μου και απόλυτο ‘brand loyalty’. Όχι, σε ομιλία δεν έχω πάει. Ούτε πράσινη, ούτε μπλε. Προτιμούσα να κάτσω σπίτι και να δω ταινίες. Ακόμη, όμως, ‘συγκινούμαι’ όταν ακούω τον ήλιο τον πράσινο. Μια εντελώς Παβλοφική αντίδραση, αφού βασικά μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία. Όπως π.χ. τα -καμμένα- μακαρόνια με κιμά που μου έφτιαχνε η μάνα μου. Επίσης, σε αντίθεση με τον Ηλία, δεν αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Φταίω για την κατάντια μας επειδή ήμουν ‘εύκολος’ με την ψήφο μου. Και το μόνο που ελπίζω είναι να μην με φτύσει κάποτε στη μούρη η κόρη μου για το που την έμπλεξα. Πλέον προσέχω. Αλλά μάλλον είναι αργά. Όσον αφορά το δίλημμα, μου είναι πιο εύκολο να διαλέξω ΠΑΣΟΚ. Γιατί και είναι οικογενειακή μου ‘παράδοση’ και, ως αριστερόχειρας, μου έρχεται πιο φυσικά. Τι να πω, η συνήθεια πεθαίνει τελευταία. Ναι, η συνήθεια, όχι η ελπίδα. Η τελευταία φορά που θυμάμαι συγκεκριμένα να είδα την τελευταία ήταν πίσω στο καλοκαίρι του 2004.
ΝΔ η Έρρικα Ρουσσου
Νιώθω ηδη το κεφάλι μου να γυρίζει από τις πολλές σφαλιάρες που μέλλει να δεχτώ, αλλά ΠΑΣΟΚ μου είναι αδύνατον να επιλέξω. Δεν μου πάει το χέρι. Ανήκω σε εκείνη τη μερίδα ανθρώπων που δεν μπορεί τις μετριότητες και για εμένα το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα αυτό: Μία μετριότητα. Δεν ήταν ούτε σοσιαλιστές (μην τρελαθούμε) ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί ούτε κέντρο ούτε φιλελεύθεροι ούτε τίποτα. Ήταν ένα κίνημα, ένα «κάτι» που εμφανίστηκε για να κάνει τη διαφορά και την έκανε ως «το μικρότερο κακό». Και τα κατάφερε και μπράβο του. Είναι κουραστικό όμως πια να κοιτάμε και να επιλέγουμε τα λιγότερο χειρότερα (όπως εγώ τώρα καλή ώρα).
Για να εξηγηθώ, δεν τα βλέπω όλα μπλε ούτε πιστεύω ότι «υπάρχει καλή Ελλάδα και τη θέλουμε» (ντάξει ίσως με το εμπνευσμένα διατυπωμένο: «Και α και ου και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ» να λύγισα κάποτε αλλά αυτό ήταν από τα γέλια). Τουναντίον. Ωστόσο δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι οι κουστουμάτοι κύριοι της ΝΔ πάντοτε έβγαζαν προς τα έξω το δεξιό τους προφίλ (μερικές φορές μάλιστα το ακροδεξιό). Δεν είχαν παιδιά του λαού με γάμους στο Παρίσι και σπίτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Γενικότερα, δεν ήταν το πρώτο κόμμα που έδωσε το υποκοριστικό λαμόγια στους πολιτικούς.
ΠΑΣΟΚ ο Θανάσης Κρεκούκιας
Όποιος βρήκε αυτό το δίλημμα, έχει όραμα. Δεν πρέπει να υπάρχει σαφέστερη εφαρμογή του “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα”. “Ω ρε Παναγία μου”, που έγραψε και ο Μάνος στην ενδο-οικογενειακή μας επικοινωνία. Λύση δεν υπάρχει στο παρόν, προφανώς ούτε και στο μέλλον, οπότε αναγκαστικά πάμε στο παρελθόν. ΠΑΣΟΚ λοιπόν για εκείνη τη λάμψη των πρώτων ημερών του 1981, για εκείνο το μεγάλο παράθυρο ελπίδας που άνοιξε ο Αντρέας, για να μικρύνει πολύ γρήγορα στη συνέχεια, να καταντήσει χαραμάδα και να καταλήξει “μαύρη ειν’ η νύχτα στα βουνά”. ΠΑΣΟΚ για την Μελίνα και τον Γεννηματά. Άντε και λίγο Τρίτση. Αλλά μέχρι εκεί. Η άλλη, η ΝΔ, δεν έχει κάτι που να με συγκινήσει, έστω να με βάλει σε δεύτερες σκέψεις για την επιλογή. Μηδέν εις το πηλίκο εδώ και σαράντα τόσα χρόνια. Με τα τελευταία να έχει αρνητικό πρόσημο. Όπως και το ΠΑΣΟΚ. Εκφυλισμένα κόμματα αμφότερα. Εντός, εκτός και επί τα αυτά. Συμφορά για την Ελλάδα, αλλά και τρανή απόδειξη ότι δεν ξέρουμε τί μας γίνεται. Και βέβαια, τρανότερη απόδειξη ότι εδώ θριαμβεύει η πελατειακή σχέση. Χθες, σήμερα, αύριο, μεθαύριο, εις τους αιώνες των αιώνων. Χωρίς αμήν. Μόνο με πλην. Βοήθειά μας. Ή μάλλον, απλά βοήθεια…
Νέα Δημοκρατία ο Χρήστος Δεμέτης
Λένε πως για να καταφέρεις να βγεις από την καταστολή, πρέπει να υποστείς ένα μεγάλο σοκ. Ψυχοσωματικό, ορμονικό, μεταφυσικό, ένα σοκ. Ο Έλληνας ήταν σε καταστολή, τώρα είναι σε ένα διαρκές μούδιασμα. Αλλά τα τελευταία 2,5 χρόνια ήταν σε μια μόνιμη αποχαύνωση περιμένοντας να “αποφύγει τα χειρότερα”. Και όταν λέω ο Έλληνας, εννοώ τον μέσο ψηφοφόρο που βγάζει τον νικητή. Τον νοικοκυραίο ντε.
Για να αναστραφεί το κλίμα, έπρεπε να σοκαριστεί η κοινωνία από κάτι δυνατό. Αρνητικό πες, στα όρια της ψυχασθένειας πες, ότι θες πες, ο Έλληνας για να αποφασίσει να ψηφίσει κάτι ΑΛΛΟ για κυβέρνηση, πέραν των ΝΔΠΑΣΟΚ, χρειαζόταν έναν Αντώνη Σαμαρά με το στενό επιτελείο του.
Γιατί ο φίλος Έλληνας που βγάζει κυβερνήσεις, έβγαζε τόσα χρόνια τα πράσινα ανθρωπάκια που τον βόλευαν, ψήφιζε εκείνους που του έταζαν τη γη της ρουσφετοεπαγγελίας που ονειρευόταν και μετά ψήφιζε και εκείνους που υπέγραφαν μνημόνια και ξεπουλούσαν τη χώρα του, γιατί στα τέτοια του η χώρα του, εκείνος να είναι καλά ή έστω, να είναι καλύτερα από τον διπλανό του. Ε, ο Αντώνης το τερμάτισε.
Αποκάλυψε απροκάλυπτα την κατάντια του κυβερνητικού σχήματος που τον υποστήριζε και δεν είχε την πολιτική ευθύνη που είχε ο Κωστάκης. Ο οποίος είχε αποχωρήσει οικειοθελώς για να αποσυρθεί ισοβίως στο playroom του με το αγαπημένο του Pro. Τίμιο. Ο Αντώνης δεν υπήρξε τίμιος ούτε σε αυτό και ακόμα συνεχίζει να μην είναι. Κρίμα και για τους κεντροδεξιούς δημοκρατικούς συντρόφους του που οραματίζονταν μια μάλλον, διαφορετική διακυβέρνηση.
Η ΝΔ λοιπόν των τελευταίων ετών, ήταν αυτό που χρειαζόμασταν. Το σοκ. Για να πάμε σε κάτι άλλο. Τώρα, το τί είναι αυτό το κάτι άλλο, θα αρχίσω να στο λέω από Ιούνιο και μετά. Όβερ.
ΠΑΣΟΚ ο Μάνος Χωριανόπουλος
Θα μπορούσα να αποφύγω να επιλέξω μεταξύ δύο κομμάτων, που χρεοκόπησαν τη χώρα, αλλά σκέφτηκα ότι αυτή η στάση θα ήταν σαν να επιλέγω ΠΑΣΟΚ, οπότε γιατί να μην επιλέξω ΠΑΣΟΚ έτσι και αλλιώς με επιχειρήματα. Είμαι από τους τυχερούς που δεν ψήφισα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Τα χέρια μου είναι στη θέση τους. Τυχερός εκ των υστέρων βέβαια γιατί δεν ξέρω πόσο εύκολο θα ήταν να μην ψηφίσει κάποιος ΠΑΣΟΚ το 1981 ή να μην το τιμωρήσει το 1989, επιλέγοντας όποιον υποσχόταν να πάει τον Ανδρέα στα δικαστήρια.
Η προηγούμενη πρόταση ίσως είναι και το βασικό επιχείρημα της επιλογής. Το μοντέλο που χρεοκόπησε ήταν ΠΑΣΟΚ. Η ηθική μας, η κοινωνία η οικονομία ήταν ΠΑΣΟΚ. Και η ΝΔ μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την ενεργό πολιτική, είτε προσπαθούσε σε καποιους τομείς να αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ, είτε να αντιπαρατεθεί απέναντί του. Να είναι δηλαδή αντί-ΠΑΣΟΚ. Πέρα από την πολιτική βέβαια, το ΠΑΣΟΚ είχε και πολύ περισσότερη πλάκα. Νεποτισμό, γκόμενες, ζεϊμπέκικα, αυθαίρετα, πολιτιστικά νυχτερινά κέντρα, ροζ βίλες και φυσικά μερικούς από τους μεγαλύτερους αεριτζήδες πολιτικούς που εμφανίστηκαν στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αυτούς που δεν θα τους ήξερε κανείς αν δεν ήταν ο Ανδρέας. Α και είχε και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Λαοπλάνος μέγας και εκ του αποτελέσματος αποτυχημένος, αλλά και ο μόνος που είτε για να τον εκθειάσουν είτε για να τον βρίσουν, τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα. Σαν να ήταν δικός τους άνθρωπος.
ΝΔ ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Στο δίλημμα αυτό νομίζω περικλείεται και το πλέον σύγχρονο πρόβλημα όσον αφορά την πολιτική σκέψη στη χώρα. Η οικογένεια του καθενός από εμάς έχει ταυτιστεί με μία πολιτική ιδεολογία και ειδικότερα με ένα από τα δύο κόμματα τα οποία μονοπώλησαν την εξουσία για πάρα πολλά χρόνια. Με αποτέλεσμα από τότε που ήμασταν μικροί να έχουμε ήδη μία λανθασμένη εντύπωση για τους πολιτικούς του αντιπάλου κόμματος. Έφτασα στο λύκειο για να ανακαλύπτω την πραγματική αξία του πολιτικού ανδρός Ανδρέα Παπανδρέου, έφτασα στο Λύκειο για να καταλάβω ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο μπαμπούλας που θα καταστρέψει τη χώρα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στα 9 μου χρόνια, στις εκλογές του 93, να πέφτω για ύπνο σκεπτόμενος ότι θα πάθει κάτι κακό η οικογένειά μου μόνο και μόνο επειδή βγήκε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Και μιλάμε για μία οικογένεια που ούτε εργάστηκε ποτέ στο Δημόσιο ούτε είχε κάποιο όφελος από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ήταν απλά μια οικογένεια που στήριζε τη Νέα Δημοκρατία. Στις πιο πρόσφατες εκλογές και με την κατάντια του ΠΑΣΟΚ, έβλεπα φίλους να ανεβάζουν παιδικές τους φωτογραφίες με σημαιάκια ΠΑΣΟΚ. Έχουμε μεγαλώσει με τα μεγάλα κόμματα μέσα στα σπίτια μας, έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε το καλό και το κακό σύμφωνα με αυτά που έλεγαν οι γονείς μας, τα δελτία ειδήσεων που βλέπαμε κάθε βράδυ, τις παραστάσεις που είχαμε για τον κάθε πολιτικό. Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, η αναμόχλευση του τοπίου, η αλλαγή πολιτικών πεποιθήσεων από την μία εκλογική αναμέτρηση στην άλλη, είναι ό,τι πιο υγιές έχει συμβεί στη χώρα τον τελευταίο μισό αιώνα. Γιατί έστω και με το ζόρι, έστω και με τον θάνατο του παλαιού δικομματισμού αναγκαζόμαστε όχι μόνο εμείς οι ίδιοι να ψηφίζουμε πραγματικά κατά το δοκούν αλλά αναγκάζονται και τα παιδιά μας, μέσα στη θολούρα, να αναπτύξουν τη δική τους πολιτική στάση. Αρκετούς αιώνες μετά αρχίζουμε να γινόμαστε τα πολιτικά ζώα που μας ήθελε ο Αριστοτέλης. Γιατί ζώα σκέτο, είμαστε αυταπόδεικτα τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Στο δίλημμα επιλέγω ΝΔ γιατί στις 6 βουλευτικές εκλογές που έχω ψηφίσει, την έχω ψηφίσει στις 2 ενώ το ΠΑΣΟΚ σε καμία από αυτές.
ΠΑΣΟΚ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Φυσάω και ξεφυσάω από την ώρα που είδα το δίλημμα γιατί είναι αυτό που λένε ‘πού να στα λέω τώρα φίλε μου’. Κανονικά θα ήθελε την πλήρη Νίκολας Κέιτζ περιποίηση με ιστορική αναδρομή και μικρο-συγκρίσεις και μεγα-αναλογίες και απ’όλα. Δε μπορώ να το μικρύνω αρκετά για μια παράγραφο. Μπορώ όμως να το μικρύνω αρκετά για δυο γραμμές: Δε θα ψήφιζα ποτέ Νέα Δημοκρατία.
Νέα Δημοκρατία ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης
Δεν έχω ψηφίσει κανέναν από τους δύο, δεν έχω ταυτιστεί με κανέναν από τους δύο. Για να πω την αλήθεια πέρασα τα 25 ακόμα δεν έχω καταφέρει να ταυτιστώ με κανέναν. Δεν έχει καταφέρει κανένας να με πείσει ότι τουλάχιστον αυτά που λέει είναι ειλικρινά και βιώσιμα (σαν το χρέος μας). Οι εκλογές όμως του δικομματισμού που έζησα εγώ ήταν μια γιορτή. Ήταν ένας τζέρτζελος, μια πανδαισία οπαδισμού. Μένοντας στο κέντρο κάθε μια ομιλία την ζούσα για τα καλά. Έβλεπα να κατεβαίνουν τις κατηφόρες με πράσινες και μπλε σημαίες, να τραγουδάνε συνθήματα και να χαίρονται. Διονυσιακή χαρά και χαμόγελο στα χείλη. Τέτοια χαρά στους δρόμους είχα να δω από τότε που κατεβήκαμε το 96 στην Ομόνοια μετά το διπλό στον Άγιαξ. Μου είχαν κάνει εντύπωση όλα αυτά αλλά δεν μπορούσα να τα καταλάβω. Μικρός ήμουν, έβλεπα τον Σημίτη να έχει περισσότερες ελιές κι από ελαιώνα στην Μεσσηνία ενώ ο Καραμανλής να κάνει τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή για το Champions League του Mega και να μιλάει για μπαλίτσα. Έπεσε κιόλας μετά στο 5Χ5 και η συμπάθεια μου έγινε αμέριστη. Βέβαια όταν έμαθα ότι παίζει και Playstation στην Ραφήνα τότε τον έψαχνα στα online παιχνίδια μήπως καταφέρω και παίξω κανένα ματσάκι μαζί του. Όλα αυτά στην τρυφερή ηλικία που ήμουν με έκαναν να συμπαθήσω την Νέα Δημοκρατία λίγο περισσότερο. Με έκαναν να πατήσω σαν username για τον Κώστα μέχρι και το “olh_h_ellada_einai_mple”. Δεν υπήρχε όμως. Απογοήτευση.
ΠΑΣΟΚ ο Μάνος Μίχαλος
Από μπρος ή από πίσω είναι το αμέσως επόμενο δίλημμα που μου έρχεται στο μυαλό και σε κάνει να πονάς ό,τι και αν επιλέξεις. Γιατί όσο και αν οι μεν τα ρίχνουν περισσότερο στους δε και οι δε κατηγορούν βάναυσα τους μεν, η αλήθεια είναι μία: ο δικομματισμός προκάλεσε στην Ελλάδα ό,τι μπορεί να προκαλέσει ένα διπολικό μέτωπο. Διέλυσε και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, αφήνοντας πίσω του θύματα και οικονομικά (και όχι μόνο) πτώματα. Προσωπικά, ποτέ δεν κράτησα κανένα σημαιάκι τους, ασχέτως αν και τα δύο κόμματα με τη διαρκή προβολή από τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς/σταρ, τους πολιτικούς φελούς που πάλι σταρ γίνονταν και τα σκάνδαλα τους, με δελέαζαν για χρόνια, ώστε κεντρώος γαρ να είμαι μόνιμο ψηφοθηρικό απωθημένο τους. Όμως, δεν χωρά δειλία στα Αιώνια Διλήμματα, γι’ αυτό και η επιλογή μου είναι ΠΑΣΟΚ. Κι ας πιστεύω ότι μέσα του γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα λαμόγια της Ευρώπης. Κι ας πιστεύω ότι αμέσως μετά την 3η Σεπτεμβρίου διαλύθηκε κάθε έννοια του καταστατικού και έπεσαν όλοι να φάνε τα πάντα και κυρίως ο ένας τον άλλον, γνωρίζοντας ότι όλοι κάποια στιγμή πεθαίνουν, ακόμα και ο Ανδρέας. ΠΑΣΟΚ γιατί με εξιτάρει η δημοσιογραφική ίντριγκα και όλη η σκιά που κρύβει αυτός ο πράσινος ήλιος που μέχρι και την κυβέρνηση του τώρα θαμπώνει και ζαλίζει. ΠΑΣΟΚ γιατί είχε ωραία συνθήματα και Μπουράνα. ΠΑΣΟΚ γιατί η Νέα Δημοκρατία όπως λέει και ο Χωριανόπουλος, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αποφάσισε ότι για ποιο λόγο να παραμένεις Νέα Δημοκρατία, όταν αυτό που μετράει είναι να είσαι η εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Οπότε από ένα σημείο και μετά έγινε χειρότερη από αυτό πολεμούσε. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια κακή κόπια ή από μια παράταξη/ομάδα/σύνολο που στο βωμό μιας εκλογικής νίκης, κάνει κωλοτούμπα και ψηφίζει αυτόν που κάποτε της έκοψε τη φόρα και την εμπόδισε από τα να έχει αυτά τα πολυπόθητα 20 χρόνια του ΠΑΣΟΚ.
ΠΑΣΟΚ o Γρηγόρης Μπάτης
Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κόμμα, ήταν ένα “κίνημα” που διείσδυσε στις γειτονιές και στα καφενεία, εν συνεχεία στο κράτος και έπειτα στο ελληνικό DNA, μετατρέποντας αυτά τα πέντε γράμματα σε αρρώστια και επιδημία. Μια αρρώστια για την οποία δεν έχει βρεθεί ακόμα ιατρικό και προπενταετίας εύκολα κολλούσε κανείς και μια επιδημία που δεν έχει σταματήσει να εξαπλώνεται, απλά μεταλλάχθηκε αλλάζοντας στέγη. Το ΠΑΣΟΚ είναι ο έντονος χαρακτήρας του νεοέλληνα. Στο ξεκίνημα και στα ντουζένια του λατρευόταν σαν θρησκεία και τώρα που έφτασε στο ναδίρ του, κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής. Μέση λύση δεν υπάρχει για τον Ελληναρά, μέση λύση δεν υπάρχει και για το ΠΑΣΟΚ. Ταβάνι του ήταν ο ουρανός και πάτος το πάτωμα. Αντιθέτως, στη Νέα Δημοκρατία, ακόμα και τώρα που έχει πάρει μέτρα “ξεζουμίσματος”, που έφερε τον φασισμό στη ζωή μας, που μοιάζει με την πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή, ο πάτος είναι το 10-15%. Γιατί οι δεξιοί όπως σε όλα τους, είναι πάντα προβλέψιμοι και σταθεροί. Και επειδή η σταθερότητα φέρνει μιζέρια και κυρίως επειδή η ΝΔ είναι ακόμα στο προσκήνιο (για κακή μας τύχη), θα προτιμήσω ΠΑΣΟΚ. Και θα πιω ένα αποχαιρετιστήριο κονιάκ στην πολιτική του κηδεία, που δεν αργεί..
ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΠΑΣΟΚ ΜΕ 63,6%
Η κόντρα ήταν πολύ μεγάλη, τα exit polls κάθε μισή ώρα έδιναν κι άλλο νικητή, αλλά τελικά το ΠΑΣΟΚ ξέφυγε από το περιθώριο στατιστικού λάθους.