Πατέρας πολλές φορές σημαίνει ειρηνοποιός
Οικογένεια χωρίς καθημερινές συγκρούσεις δε γίνεται. Και, όπως σε κάθε σύγκρουση, κάποιος πρέπει να ξέρει πώς να ηρεμεί τα πνεύματα.
- 15 ΦΕΒ 2021
Από τότε που έγινα πατέρας, δέκα χρόνια τώρα, συνειδητοποίησα ότι ο ρόλος μου δεν είναι -εξ ορισμού- πρωταγωνιστικός, αλλά υποστηρικτικός. Τύπου αφανής ήρωας. Εκείνος που, μεταξύ άλλων, καλείται να φροντίσει ώστε να υπάρχει ειρήνη και αρμονία μέσα στο σπίτι. Όχι απαραίτητα γιατί κρύβουμε ένα μικρό Γκάντι μέσα μας, αλλά γιατί αν δεν υπάρχει κάλμα στο πέλαγος, δεν πρόκειται να έχεις επ’ ουδενί ησυχία και ηρεμία προκειμένου να δουλέψεις ανενόχλητος ή/και να πας για μπάσκετ με τους κολλητούς ή/και να σαπίσεις μπροστά στο καινούργιο σου Playstation.
Κάτι που δε συμβαίνει μόνο στη δική μου περίπτωση. Το έχω διπλοτσεκάρει με φίλους και γνωστούς για το πόσο σύνηθες και πόσο αγχωτικό/ αποδιοργανωτικό είναι το να σε παίρνει μεσημεριάτικα τηλέφωνο η γυναίκα στη δουλειά (όπου εννοείται πως πρέπει να το σηκώσεις αμέσως, αλλιώς ποιος την ακούει μετά για τις προτεραιότητές σου) και να βροντοφωνάζει γιατί για άλλη μια φορά πλακώθηκε με τον γιο/ κόρη σου επειδή λέρωσε ή/και δεν έκανε τα μαθήματά του ή/και αρνείται να κλείσει το tablet.
Αν το παιδί σου είναι μικρό, ενδεχομένως και να μην καταλαβαίνεις τι σου λέω. Γιατί το Ικαριώτικο πανήγυρι, όσον αφορά τις καθημερινές συγκρούσεις μέσα στο σπίτι, συνήθως με πρωταγωνιστές μάνα-παιδί, προκύπτει όταν μπουν στη μέση τα μαθήματα. Εκεί δηλαδή στην τρίτη δημοτικού όπου τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν. Συγκρούσεις που γιγαντώνονται, νομοτελειακά, όταν το παιδί μπει στην εφηβεία. Και που, κακά τα ψέματα, δε σταματούν ποτέ.
Όταν λοιπόν αυτές οι συγκρούσεις ξεκινήσουν, εσύ καλείσαι να αποφασίσεις ποιος είναι ο ρόλος σου. Μπορείς να είσαι και εσύ αυστηρός, παρουσιάζοντας ένα κοινό μέτωπο απέναντι στο παιδί. Κάτι που θα σου συστήσουν και όλοι οι παιδοψυχολόγοι.
Ή μπορείς να το κάνεις όπως εγώ και να το παίξεις κυανόκρανος. Να προσπαθείς να καταλάβεις, μέσα από την οχλαγωγία, ποια είναι η αφορμή που προκαλεί κάθε φορά το χάος. Και να χρησιμοποιείς ό,τι όπλο έχεις στη διάθεσή σου, από την καθησυχαστική φωνή σου και μαγικά τρικ μέχρι αστεία, μιμήσεις ή (λέμε τώρα) την ξεδιάντροπη δωροδοκία των αντιμαχόμενων μελών προκειμένου να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Όπως και να έχει, το πιο πιθανόν είναι εσύ να βγεις χαμένος. Γιατί και η γυναίκα σου θα νιώσει ότι δεν την υποστηρίζεις. Και το παιδί σου ότι ποτέ δεν το ακούς. Θα εισπράξεις βλέμματα «μίσους» και απαξίωσης πάνω σου. Θα νιώσεις ότι κανείς δεν εκτιμά και δε θέλει αυτό που κάνεις. Θα σε αποκαλέσουν ενδεχομένως με υποτιμητικά ονόματα. Θα σου ζητήσουν επιτακτικά να φύγεις από μπροστά τους. Θα νιώσεις, με άλλα λόγια, κυανόκρανος.
Ένα ειρηνευτικό σώμα που, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχω αρχίσει να έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Οπότε τους βλέπω στις ειδήσεις, να προσπαθούν να σταματήσουν μια αιματοχυσία, αισθάνομαι ότι αυτά είναι τα αδέρφια μου. Ότι, αν βρισκόμασταν σε ένα μπαρ στο Παγκράτι και τα πίναμε μαζί, θα είχαμε αρκετά όμοιες ιστορίες να διηγηθούμε.
Και, ως κανονικός κυανόκρανος, οφείλεις όχι μόνο να μάθεις τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειες των αντιμαχόμενων, ώστε να κατανοήσεις τον τρόπο σκέψης τους. Αλλά, ιδανικά, να εκπαιδευτείς και στην τέχνη των διαπραγματεύσεων. Είτε παρακολουθώντας μια σχετική Ted ομιλία.
Είτε βλέποντας άλλη μια φορά, και πιο προσεκτικά αυτή τη φορά, τις καλύτερες από τις σχετικές ταινίες που μας έχει πασάρει το Χόλιγουντ.
Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται χρονοβόρο. Αλλά μην ξεχνάς ότι από αυτό, από εσένα, κρίνεται η τύχη και η ψυχική ηρεμία μιας ολόκληρης οικογένειας. Οπότε βάλε το κράνος σου και πάτα το Play αδιαμαρτύρητα.
