Όταν ο Μαραντόνα σάρωνε με 11-0 τον Πελέ στο αιώνιο δίλημμα του Oneman

Μαραντόνα ο Πάνος Κοκκίνης

Ο Πελέ δεν έχει γίνει ποτέ εικόνισμα. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα -εντός γηπέδου- κατορθώματά του, θεωρώ ότι του πάει περισσότερο να συνεχίσει να τα εξαργυρώνει δανείζοντας τη φάτσα του σε καμία πιστωτική κάρτα, τράπεζα ή εταιρεία με κρουαζιερόπλοια. Όμως εικόνισμα, ήρωας της εργατικής τάξης, όπως ο Μαραντόνα, δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ. Θα μου πεις, τι φταίει εκείνος που είναι αψεγάδιαστος; Και γιατί να επιβραβεύουμε με εισιτήριο Α’ θέσης στην αιωνιότητα ένα ταλαντούχο ‘κάθαρμα’ όπως τον Αργεντινό; Έναν ‘αλήτη’, εντός και εκτός γηπέδου, που -αν όλα όσα γράφονται για αυτόν είναι αλήθεια- δεν υπάρχει νόμος του θεού και των ανθρώπων που να μην έχει παραβιάσει; Στην τελική, ποιον από τους δυο θα ήθελες να έχει πρότυπο το παιδί σου; Η απάντηση είναι ‘Προφανώς τον Πελέ’. Αλλά με τον Μαραντόνα είναι που θα γούσταρες να καταλήξεις, αξημέρωτα, να πίνεις μπύρες και να τον ακους να σου μιλάει για μια ζωή που, δυστυχώς, ποτέ δεν μπορεί να γίνει ταινία. Εκτός και αν πραγματικά μπορείς να σκεφτείς κάποιον, οποιονδήποτε, που θα μπορούσε να τον υποδυθεί.

Μαραντόνα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Εγώ ειλικρινά περιμένω να δω ποιος θα απαντήσει Πελέ σε αυτό το δίλημμα και θα κάνω τσεκάρισμα με το αν είχε διαλέξει και Rolling Stones ή/και γύρο κοτόπουλο. Δηλαδή θέλω να πω, κάποια διλήμματα είναι διλήμματα… αλλά στην πραγματικότητα όχι…; Θα αρκούσε να δεις τον Ντιέγκο να παίζει και θα τελείωνε αυτή η ιστορία, γιατί όσο αφορά τον Πελέ ακόμα κι οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι βαθιά μέσα τους ξέρουν πως δεν είναι καν ο καλύτερος Βραζιλιάνος όλων των εποχών οπότε για όνομα, σιγά μη τον βάλουμε και δίπλα στον Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα είναι το ποδόσφαιρο ως τέχνη και είναι και το ποδόσφαιρο ως μύθος και είναι και το ποδόφαιρο ως καταστροφικό ροκσταριλίκι. Δε θέλω με αυτό να αποθεώσω την ιδέα ενός ροκ σταρ που σώνει και καλά για να τον λατρέψουμε πρέπει να είναι προβληματικός σε σημείο επικίνδυνο. (Υπάρχει πάντα κι ο Ζιντάν με την ‘απλή’ κουτουλιά του, που by the way αυτός είναι ο αγαπημένος μου όλων και αυτός θα ήταν η αληθινή μου απάντηση στο δίλημμα Πελέ ή Μαραντόνα.) Κοινώς, “kids, don’t do drugs”, εντάξει; Αλλά αυτά τα πάθη όταν εξανθρωπίζουν έναν θεό που καταπίνει γήπεδα και αντιπάλους σα να μην είναι εκεί, αν μη τι άλλο δημιουργούν κάτι περίπλοκο.

Δε ξέρω τι λέει για την κουλτούρα μας πως το είδος θλιβερής κατάληξης του Μαραντόνα (εθισμοί, ουσίες) φαντάζει πιο μυθικά ελκυστικό από το είδος της θλιβερής κατάληξης του Πελέ (διαφημίσεις Subway σα να είναι κομπάρσος και ζήτουλας για τη Mastercard). Ίσως το πρώτο να μοιάζει πιο προσωπικό, άρα και πιο ανθρώπινο. Καμιά φορά τα σκέφτομαι όλα αυτά και κοιτάζω τον Κρόιφ και λέω “να, γίνεται καμιά φορά”. Αλλά επί του παρόντος, για να μην ξεμακραίνω άλλο, η απάντηση είναι προφανώς Μαραντόνα. Σκόραρε πιο αναγνωρίσιμα, πιο μεγάλα γκολ, πέτυχε μεγαλύτερους θρυλικούς θριάμβους, κι αν δε πέτυχε τον -μάλλον τυχαίο- αριθμό γκολ του Πελέ, έχει να μετράει υπέρ του πως ό,τι κι αν πέτυχε ποτέ, ‘μέτρησε’ περισσότερο. Ο Πελέ ήταν το πρώτο βιολί της Σάντος (μπράβο του) και ήταν ο σταρ μιας εθνικής Βραζιλίας που είχε τόσα όπλα ώστε κατέβαινε στο γήπεδο με πέντε δεκάρια. Ο Μαραντόνα πήρε ένα Μουντιάλ ‘μόνος του’ και πήγε να πάρει ένα δεύτερο. Ο Μαραντόνα ήταν η Νάπολι. Ο Μαραντόνα τελοσπάντων είναι ο Μαραντόνα. Ο Πελέ είναι ο κύριος που διαφημίζει πράγματα.

Επίσης, Αργεντινή.

Μαραντόνα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Αυτό.

Και αυτό.

Μαραντόνα ο Χρήστος Δεμέτης

Ο Ντιέγκο είναι Ιδέα. Είναι σύνθημα στα χείλη των Αργεντίνων, Ιερό Τοτέμ της Μπόκα, είδωλο στη Νάπολη, γκραφίτι στα Εξάρχεια και ο Βούδας του ποδοσφαίρου που όλοι θα ήθελαν να προσκυνήσουν. Αλήτης, αυτοκαταστροφικός, ακατέργαστο ταλέντο που δεν πρόλαβε να κάνει τον κύκλο του. Το να τον συγκρίνεις με τον Πελέ είναι σχεδόν άτοπο μιας και έπαιξαν σε διαφορετικές εποχές. Ωστόσο, ποδοσφαιρικά, τηλεοπτικά, βιωματικά, τον Μαραντόνα θυμάμαι, με αυτόν μεγάλωσα λίγο πριν τον Ζιντάν. Το γκολ του απέναντι στην εθνική μας στο πολύπαθο Μουντιάλ του ’94 ήταν ένα από τα πρώτα ζωντανά ντοκουμέντα αγνής τέχνης που είδα να λαμβάνουν χώρα μπροστά στα παρθένα τότε μάτια μου. Δυστυχώς, δεν είδα ποτέ ζωντανά το θρυλικό Μουντιάλ του ’70, αγέννητος γαρ, τότε που ο Πελέ μεγαλουργούσε. Είχε και παρέα όμως, μια από τις καλύτερες ομάδες που πέρασαν ποτέ από τον πλανήτη. Ο Ντιέγκο το 1986 κατέκτησε το τρόπαιο με σαφώς υποδεέστερη ομάδα. Το ίδιο έκανε και με τη Νάπολι με την οποία πήρε πρωτάθλημα. Και όταν το 1990 έπαιζε εναντίον της Ιταλίας μέσα στο στάδιο της Νάπολης, οι Ιταλοί φώναζαν υπέρ του και όχι υπέρ της εθνικής τους ομάδας. Ο ίδιος άλλωστε είχε κατακρίνει τον πλούσιο Βορρά έναντι του υποβαθμισμένου Νότου της χώρας όπου και πέρασε ένα μέρος της ζωής του. Αυτό ήταν το μεγαλείο του. Εκρηκτικός, “λαϊκός”, αυθεντικός, αλαζόνας. Ότι έπρεπε να έχει δηλαδή για να γίνει “σημαία” από όπου κι αν πέρασε.

Μαραντόνα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Δεν υπάρχει δίλημμα. Μαραντόνα για όσα έχουν γράψει οι συνάδελφοι και δεν υπάρχει λόγος να τα ξαναγράψω εγώ, αλλά και για χιλιάδες άλλους λόγους που δεν έχει νόημα να τους γράψω, γιατί απλά θα χάσουμε την ώρα μας. Τα επιχειρήματα γράφονται όταν υπάρχει δίλημμα και πρέπει να εξηγήσεις γιατί αυτό και όχι το άλλο. Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Μαραντόνα μέχρι την κόλαση. Κι ακόμα παραπέρα αν χρειαστεί. Να συμπληρώσω μόνο εκείνο το ονειρικό βράδυ Σαββάτου της 20ης Μαρτίου του 2010, όταν Τον γνώρισα από κοντά, Του μίλησα, Τον αγκάλιασα, Τον ευχαρίστησα για όσα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα και δεν σταμάτησα να Του λέω ότι εκπληρώθηκε “el sueño de mi vida” (το όνειρο της ζωής μου). Ηλία Ευταξία, για μια ακόμα φορά σε ευχαριστώ δημόσια που φρόντισες να με ενημερώσεις ότι εκείνο το βράδυ ο Θεός βρισκόταν στο ίδιο γήπεδο με μένα. Αλληλούια!

Μαραντόνα ο Μάνος Μίχαλος

Τα όσα έχει κάνει στην εκτός γηπέδων ζωή του θα μπορούσαν να τον είχαν καταντήσει ένα γραφικό, κοντόχοντρο τύπο που κάποτε έπαιζε ωραία μπάλα. Θα μπορούσε άνετα να έχει γίνει η Κιμ Καρντάσιαν του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και να παρακολουθούσαμε τη ζωή του από συνδρομητικά κανάλια. Ή θα μπορούσε ήδη να έχει αποχαιρετήσει αυτόν τον κόσμο. Όμως, αυτή η ζωή, πέρα από τις ντρίμπλες, τα γκολ, τα τρόπαια και την επιροή του στο άθλημα (πόσοι Λατινοαμερικάνοι παίκτες έχουν στοιχεία του, είναι ανέφικτο να μετρήσεις) τον έκαναν μεγαλύτερο και διαχρονικότερο από άλλους της εποχής του ή προγενέστερων αυτής. Ο Ντιέγκο που για χάρη του, άνθρωποι ονόμασαν έτσι τα παιδιά τους ή τα σκυλιά τους (ενώ δεν θυμάμαι να έχω ακούσει κάποιον να φωνάζει το σκύλο του Πελέ), δεν είναι ένα σύμβολο του αθλητισμού (καθώς δεν ήταν ο αθλητής-υπόδειγμα) αλλά πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους θρύλους του ποδοσφαίρου. Είναι αυτός που έβαλε ένα γκολ με το χέρι και αντί να τιμωρηθεί, αφού παραβίασε το μεγαλύτερο νόμο του αθλήματος, έμεινε στην ιστορία. Άλλα με κάτι τέτοια δεν γράφεται αυτή;

Μαραντόνα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι για πολλούς Αργεντίνους εικόνισμα, είναι για πολλούς ο Θεός τους. Άνθρωποι παντρεύονται στο όνομά του, θάβονται με τη μπλούζα του. Η μαγεία όμως στον Ντιέγκο είναι ότι σε αντίθεση με πολλούς άλλους ροκ σταρ, προλάβαμε και είδαμε και την ανθρώπινη πλευρά του. Αυτή που είναι επιρρεπής στους πειρασμούς, επιρρεπής στα λάθη. Αυτή που αποδεικνύει ότι κι ο Θεός είναι ένας από εμάς (έξαλλη η Joan Osborne που δεν λινκάρω στο One of Us).

Είναι δύο σκηνές από την ταινία του Κουστουρίτσα για τον Ντιέγκο που θα έχω για πάντα στο μυαλό μου. Δύο σκηνές που με έκαναν να κλαίω σαν μικρό παιδί. Η μία είναι με τον Ντιέγκο να βγαίνει από το αυτοκίνητο και τον Manu Chao να τον περιμένει με μια κιθάρα τραγουδώντας του το “La vida tombola”. Για τη ζωή που είναι μια λοταρία. Μια ατέλειωτη παρτίδα που όλο κερδίζεις και χάνεις. Μια παρτίδα που ποντάρεις τη ζωή σου σε αισθήματα, ανθρώπους και καταστάσεις. Όπως έκανε κι ο Ντιέγκο.

Η άλλη είναι στο bar. Εκεί που ο ίδιος και οι φίλοι του τραγουδούν το όνομά του, με σκηνές από τη ζωή του να περνούν μπροστά στα μάτια μας και εκείνον να παίρνει στο τέλος του τραγουδιού τα δυο κορίτσια του αγκαλιά δακρυσμένος. Γνωρίζοντας πόσο τις έχει πονέσει, αναγνωρίζοντας πόσο κακό έχει κάνει. Δεν ξέρω αν ήμουν φίλος του ή αδερφός του τι θα του έλεγα για όσα και όσους έχει καταστρέψει γύρω του. Από μακριά, μπορώ απλά να τον στηρίξω στο δίλημμα απέναντι στον άλλον μεγάλο. Και να βάλω το βράδυ να ξαναδώ αυτό το μικρό έπος του Κουστουρίτσα.

Μαραντόνα ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Πριν μερικά χρόνια ο Μαραντόνα είχε δηλώσει “Γιατί με συγκρίνετε με τον Πελέ. Ο τύπος είναι για το μουσείο. Ακόμα και η μητέρα μου έλεγε ότι είμαι δυνατότερος και εκείνος έπαιζε απέναντι σε αντιπάλους που ήταν βιδωμένοι στο γήπεδο”. Κανένας δεν τον είπε τότε γραφικό (ίσως να τον είπε υπερβολικό) γιατί ο Πελέ είναι αυτός που έγινε υπουργός, ενώ ο Μαραντόνα είχε πάρε δώσε με την καμόρα. Ο Πελέ είναι ο πρεσβευτής του fair play, ο Μαραντόνα το ίνδαλμα της αλητείας. Ο Πελέ έγινε πιόνι, ο Μαραντόνα έχει άποψη. Ο Πελέ αγάπησε τα λεφτά, ο Μαραντόνα τις γυναίκες. Ο Πελέ λατρεύτηκε στην χώρα του αλλά ποτέ έξω από αυτήν, ο Μαραντόνα δίχασε μία ολόκληρη χώρα στο Μουντιάλ του 90 με το θρυλικό “Οι Ναπολιτάνοι ξέρουν ποιόν πρέπει να υποστηρίξουν” πριν το Ιταλία-Αργεντινή. Η FIFA προσπάθησε το 2000 να δώσει το βραβείο για τον παίχτη του αιώνα και στους δύο. Ο Μαραντόνα απάντησε “Δεν πρόκειται να το μοιραστώ με κανέναν. Ο κόσμος τον έβγαλε δεύτερο σε ψήφους”. Αυτά είναι τα γεγονότα. Οι αριθμοί (των γκολ και των κατακτήσεων) ίσως να λένε άλλα. Όμως η στατιστική είναι σαν τις κοντές φούστες. Δείχνουν πολλά αλλά κρύβουν την ουσία. Και η ουσία είναι ότι ο Μαραντόνα είναι ο Θεός.

Μαραντόνα ο Ηλίας Ευταξίας

Στη μία γωνία ο “Μαύρος Τοστάο” και στην άλλη, ένας από τους λίγους ανθρώπους στην ιστορία, που δήλωσε θεός και του πέρασε. Ο αγώνας είναι knockout και μάλιστα με fatality! Ναι, ok, δεν θα τον έδινες για γαμπρό στην κόρη σου (εγώ θα το έκανα), αλλά ποιος σου είπε πως θα ήθελε ο Ντιέγο; Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει πως δεν φυλακίζεται εύκολα… Ρωτήστε του Άγγλους οι οποίοι ακόμα προσπαθούν να τον πιάσουν, ή απευθυνθείτε στα δίχτυα της Ιταλίας, που δεν έχουν καταλάβει μέχρι και σήμερα, τί τους έκανε ο Νότος’.  Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι ο ποδοσφαιριστής που κατάφερε να ξεπεράσει το ίδιο το άθλημα. Ανέβηκε πάνω από αυτό, του έδωσε μισή από την ακτινοβολία που είχε (αν δεν στράβωνε η δουλειά, είχε άλλη τόση) και πρόσφερε ασύλληπτες ποδοσφαιρικές σκηνές, αιώνια χαραγμένες στα ιερά βιβλία του Βασιλιά των Σπορ.

Νομίζετε, είναι τυχαίο, πως τα επιχειρήματα της απέναντι πλευράς είναι μόνο εκτός των τεσσάρων γραμμών; Για μπαλίτσα θα πούμε κάτι; Γιατί χωρίς αυτό, ο ένας θα ήταν σε καμία παραγκούπολη της Αργεντινής και ο άλλος θα ξεσκόνιζε πετσέτες στις παραλίες της Βραζιλίας.  Αιώνια πιπίλα το “κακό παιδί”. Επειδή όμως το σωστό είναι “Το Χρυσό Παιδί” (El Pibe de Oro), αν κάποιος θέλει να μπει στο ρινγκ με τον κορυφαίο αθλητή όλων των εποχών σε Αργεντινή, Ιταλία (!) και τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του αιώνα σε όλο τον κόσμο, ας κοιτάξει να ξεπεράσει τον Σένα και μετά να έρθει να παίξουμε. Senhor, βγες πρώτος στο χωριό, γιατί σε πέρασε ο Ρονάλντο και μετά έλα στην πόλη. Στο ρινγκ για 15 δευτερόλεπτα, δεν μπαίνουμε.

“Give us some magic every day, forgive the English, as we have forgiven the Napolitan Mafia”

 

Μαραντόνα ο Ηλίας Αναστασιάδης

“Για τη ζωή που είναι μια λοταρία”, γράφει παραπάνω ο Χατζηιωάννου και τίποτα δεν με άγγιξε περισσότερο το 2014. Δεν είδαμε τον Πελέ να παίζει, φαντάζομαι ότι ήταν ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, εξ ου και ο trademark-τουριστικός τίτλος ‘θρύλος του ποδοσφαίρου’. Με άλλα λόγια, δεν με νοιάζει ποιος ήταν ο θεός του κρίκετ το 1954, εγώ με τον Andy Flintoff μυήθηκα. Στον Ντιέγκο τώρα. Αν ήξερα τη μισή μπάλα απ’ αυτή που ξέρει/ήξερε εκείνος, θα ταυτιζόμουν απόλυτα μαζί του. Αλλά δεν την ξέρω. Γι’ αυτό που είμαι σίγουρος πια στα 30 είναι ότι δεν θα γίνεις ποτέ βιβλίο επειδή ήσουν απλά ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο ή απλά ο καλύτερος κάποιος σε κάτι. Το πολύ πολύ να γίνεις ένα γυαλιστερό βιβλιαράκι με σχέδια. Θα γίνεις βιβλίο επειδή ήσουν αλήτης, είχες πάθη, επειδή σε νίκησαν τα πάθη σου και επειδή σε ξεφτίλισε η αδυναμία σου. Η διαφορά σου με όλους τους υπόλοιπους αναξιοπαθούντες είναι ότι πιθανότατα ήσουν και ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Ναι, είχε αυτήν την αβάντα ο Ντιέγκο.

Μαραντόνα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Κανονικά έπρεπε να ψηφίσω Πελέ μόνο και μόνο λόγω Ευταξία. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πάω κόντρα στη φύση (μου), Παραδοσιακά στον αθλητισμό είμαστε με τους χοντρούς. Με τους Μπορίς Ντιό, με τους Πέρο Κάμερον, με τους Μπραντ Όλεσον, με τους Φάνηδες Χριστοδούλου αυτού του κόσμου. Για να μην το πάω παραπέρα και αναφέρω ιερά τοτέμ του μπάσκετ όπως ο Όλιβερ Μίλερ, ο Πίρσον των Λόντεν Τάουερς, ο Αλφόνσο Ρέγιες ή το νέο είδωλο ο Τζον Μπράιαντ της Μπάγερν Μονάχου. Οπότε από αυτό και μόνο ο Μαραντόνα κερδίζει τον Πελέ, παρότι θεωρώ (με τη βαθιά γνώση ποδοσφαίρου που με διακρίνει) ότι ο Βραζιλιάνος ήταν καλύτερος παίκτης και ο Αργεντίνος μεγαλύτερος ηγέτης και μάγκας. Πάντως και οι δύο είναι ψιλοσιχαμένοι, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους και υπερ-μαϊντανοί τον τελευταίο καιρό. Μόνο που ο ένας έχει κοιλιά, οπότε κερδίζει τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΜΕ 100%

Το πρώτο μας 100% φυσικά θα το πετύχαινε ο άνθρωπος που ντριμπλάρει ολόκληρες ομάδες πριν βάλει τη μπάλα στα δίχτυα. Δίλημμα; Ποιο δίλημμα; Πιστεύουμε σε ένα Ντιέγκο…