5 πολύ παράξενες συνήθειες που είχαν οι πλούσιοι των περασμένων αιώνων

Δεν έχει πλάκα να είσαι πλούσιος. Είναι σαν να παίζεις Metal Slug με άπειρες ή να είσαι ο Robert Redford στο Ανήθικη Πρόταση. Ό,τι και να ζητήσεις, το έχεις άκοπα στα πόδια σου. Επειδή όμως κι οι πλούσιοι είναι άνθρωποι και φοβούνται μην πάθουν καμιά αναρρόφηση ή τους σπάσει κανένα σαγόνι από τα απανωτά χασμουρητά που τους προκαλεί η βαρετή καθημερινότητα, βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους για να την κάνουν μια στάλα ποιο ενδιαφέρουσα. Αγοράζουν νησιά, φωτογραφίζονται νυχθημερόν στο Instagram, βγάζουν selfies στις άκρες πολυόροφων κτιρίων.

Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι εύκολα για αυτούς τα πράγματα. Σε εποχές αγνού καπιταλισμού, χωρίς κινητά, οι πλούσιοι έπρεπε να στύψουν το μυαλό τους για να βρουν κάτι να τους προκαλέσει έστω λίγο ενδιαφέρον.

Όπως θα δεις παρακάτω, δεν τους απέμεινε σταγόνα φαιάς ουσίας από το στύψιμο.

Τα ραδιενεργά υπόθετα για καλύτερη στύση

Δεν ξέρουμε τι ίσχυε για τους φτωχούς (ίσως δεν είχαν καν χρόνο για σεξ), αλλά οι πλούσιοι των αρχών του 20ου αιώνα είχαν ανακαλύψει τον ιδανικό τρόπο να αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε θέμα σχετικό με στυτική δυσλειτουργία.

Διέθετες, που λες, μερικές εκατοντάδες εκτάρια γης στην Αριζόνα και δεκάδες δούλους για να τα καλλιεργούν. Ώσπου ξαφνικά ανακάλυπτες πως δε σου έκανε κούκου και δεν μπορούσες να μαρκαλέψεις τους δούλους ή οποιονδήποτε άλλο/η σου γυάλιζε. Σιγά το πρόβλημα.

Έβαζες ένας ραδιενεργό υπόθετο -ξέρεις από πού μπαίνουν τα υπόθετα, έτσι;- και αποκτούσες στύση ανάλογη αγάλματος του Πάνα, από αυτά που πουλούν στην Πλάκα. Τα υπόθετα περιείχαν και βούτυρο κακάο -για καλύτερη γεύση;- και μέσω της ραδιενέργειας στο αίμα έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως η ραδιενέργεια, η οποία δε φημίζεται για την ευεργετική της δράση στον άνθρωπο παρέμενε για τρία εικοσιτετράωρα μέσα στον οργανισμό σου.

Τις επόμενες δεκαετίες η ταύτιση της χρήσης ραδιενέργειας με τις βελτιωμένες σεξουαλικές επιδόσεις προχώρησε ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα ραδιενεργές ουσίες να βρίσκονται σχεδόν παντού. Από ψύκτες νερού μέχρι ένα ενεργειακό ποτό με το όνομα RadiThor.

Το καλό είναι πως τα συγκεκριμένα προϊόντα ήταν πολύ ακριβά, οπότε η φτωχολογιά μπορεί να μην αύξησε τις σηκωμάρες της, αλλά τουλάχιστον δε μετατράπηκε σε Godzilla. Το κακό είναι πως κάποιοι άνθρωποι όπως o Eben Byers έπαθαν ανεπανόρθωτες ζημιές.

Ο συγκεκριμένος κύριος ήταν βιομήχανος και κατανάλωνε καθημερινά για τρία χρόνια δύο μπουκάλια Radithor. Σταμάτησε μόνο όταν σάπισαν τα κόκαλά του, γεγονός που τον οδήγησε σε θάνατο με φρικτούς πόνους.

Ο ανανάς ως σύμβολο τρελού status

Το ξεβλάχεμα της ελληνικής και όχι μόνο κοινωνίας συντελέστηκε τα τελευταία είκοσι, βία τριάντα χρόνια. Από τότε κάθε πλούσιος που σέβεται τον εαυτό του αγοράζει μια Bentley, μια τσάντα Hermes ή έστω ένα νησί για να δείξει το status του. Βλέπει το φτωχαδάκι την Bentley και λέει «α ο τύπος έχει χρήμα». Τι συνέβαινε, όμως, γύρω στο 1700 (όταν δεν είχαν καν εφευρεθεί τα ραδιενεργά υπόθετα);

Εκείνα τα σκοτεινά χρόνια το απόλυτο σύμβολο πλούτου ήταν ο ανανάς. Ναι, το φρούτο που σήμερα κάποιοι ασέβαστοι βάζουν πάνω στην πίτσα τους. Τότε, λοιπόν, ανανάδες φύτρωναν μόνο στη Λατινική Αμερική, μέχρι που κάποιες πλούσιες οικογένειες της Ολλανδίας και της Αγγλίας έφεραν το φρούτο και στην Ευρώπη. Αρχικά, όμως, ήταν τόσοι λίγοι οι Ευρωπαίοι ανανάδες που έκαναν τους κατόχους τους να μοιάζουν με θεούς.

Πολύ γρήγορα, όμως, η κατοχή ενός απλού ανανά δεν ήταν αρκετή για να φαίνεται ότι κάποιος ζει μέσα στη χλιδή. Οπότε ο ανανάς άρχισε να εμφανίζεται σε τοιχογραφίες, σε βασιλικά τραπεζομάντηλα, ενώ κτίρια άρχισαν να χτίζονται στο σχήμα του. Ανανάδες φυσικοί ή τεχνητοί βρίσκονταν σε κάθε δεξίωση που σεβόταν τον εαυτό της.

Επειδή, όμως, όλοι ήθελαν να είχαν πρόσβαση στη χλιδή και οι ανανάδες ήταν πολύ ακριβοί για το λαουτζίκο, δημιουργήθηκε μια αγορά, στην οποία νοικιάζονταν ανανάδες. Δηλαδή κάποιος οργάνωνε ένα πάρτι και πλήρωνε αδρά προκειμένου να διαθέτει έναν ανανά ώστε να θαμπώσει τους καλεσμένους. Μεγάλο κρίμα η έλλειψη κινητών για να μπορεί να βγάλει μια selfie μαζί του.

Οι κατοικίδιοι μάγοι

Νόστιμοι οι ανανάδες, αλλά για πόσο καιρό μπορούν να αποτελούν ένδειξη πλούτου; Δεν ξέρουμε αν τους βαρέθηκαν οι πλούσιοι ή άρχισαν να τους καλλιεργούν και οι φτωχοί, πάντως γρήγορα το τρεντ του ανανά αποτέλεσε παρελθόν.

Επιτροπές σοφών και οι αντίστοιχες G8 της εποχής συνεδρίαζαν πυρετωδώς, ώσπου να βρεθεί μια νέα μόδα που θα διαφοροποιούσε την μπουρζουαζία από την πλέμπα. Μετά από μέρες αχαλίνωτου brainstorming έπεσε σ’ ένα τραπέζι η εξής ιδέα:

«Γιατί εμείς οι πλούσιοι να μην έχουμε τον προσωπικό μας 90αρη, να τον ντύνουμε μάγο και να τον αφήνουμε να περιφέρεται στα χωράφια μας;». «Φ-Α-Ν-Τ-Α-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο», απάντησαν με ένα στόμα οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στη σύσκεψη και ο κατοικίδιος γάμος των πλουσίων αποτέλεσε θεσμό.

Κάθε μεγαλοτσιφλικάς έπαιρνε έναν ενενηντάρη γέρο, τον έντυνε σαν τον Γκάνταλφ -δεν προσδιορίζεται αν τον πλήρωνε- του έχτιζε ένα σπίτι που έμοιαζε στοιχειωμένο ή με απομεινάρι αρχαίου ναού και τον άφηνε να ζει εκεί. Στόχος ήταν ο κατοικίδιος μάγος να προσελκύσει κόσμο και κατ’ επέκταση χρήμα στα χωράφια του τσιφλικά.

Για ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα, στα σπίτια των μάγων τοποθετούνταν νεκροκεφαλές, ξεκοιλιασμένα βιβλία, κεριά και οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο θα έκανε τον μάγο να μοιάζει αληθινό.

Οι μάσκες για την αποφυγή μαυρίσματος

Το πόσο περιττή και ανούσια είναι η μόδα φαίνεται κι από το γεγονός πως κάτι που θεωρείται εξαιρετικά μοδάτο σήμερα, θεωρούνταν μπανάλ πριν είκοσι χρόνια και το αντίστροφο.

Με αυτή τη λογική, μπορεί σήμερα να κάνουμε σολάριουμ και ν’ αλειφόμαστε με ζουμιά καρότου και λάδια για να μαυρίσουμε, ωστόσο δε συνέβαινε το ίδιο και τον 16ο αιώνα. Δεν χρειαζόταν, άλλωστε, να πάει κάποιος διακοπές στις Μαλδίβες για να μαυρίσει. Αρκούσε ένα 12ωρο στα χωράφια κάθε μέρα για να γίνει Λάκης Γαβαλάς.

Η high society της εποχής βλέποντας πως μπορούσε να μαυρίσει και η κουτσή Μαρία, αποφάσισε πως για να διαφέρει θα έπρεπε να παραμείνει άσπρη σαν το γάλα. Έτσι, άρχισαν να κυκλοφορούν στην πιάτσα των πλουσίων μάσκες οι οποίες κάλυπταν ολόκληρο το πρόσωπο του ενδιαφερόμενου από τις ακτίνες του ήλιου.

Ήταν φτιαγμένες από βελούδο ή μετάξι, αλλά είχαν την εξής σπουδαία πατέντα: Δε φοριούνταν με κάποιο λάστιχο ή κορδόνι που έδενε πίσω από το κεφάλι, αλλά διέθεταν στο εσωτερικό τους μια προεξοχή την οποία έπρεπε να δαγκώνει αυτός που φορούσε την μάσκα για να μην του πέσει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μιλήσει.

Φήμες λένε πως εφευρέτης της συγκεκριμένης μάσκας ήταν ένας απελπισμένος σύζυγος.

Τα αρχαία μνημεία-lego

Ομολογώ πως ο τίτλος του παρόντος μπούλετ είναι παραπλανητικός. Δεν πρόκειται για την τάση των πλουσίων απλώς να κλέβουν αρχαία μνημεία. Σιγά, μια βόλτα στο Βρετανικό Μουσείο έχει να πει πολλά περισσότερα από εμάς.

Πρόκειται για την τάση των πλουσίων ν’ αποσυναρμολογούν τούβλο-τούβλο ή μάρμαρο-μάρμαρο αρχαία μνημεία, να τα φορτώνουν σε πλοία και φορτηγά και να τα μεταφέρουν στις χώρες τους προκειμένου να τα χτίσουν από την αρχή.

Από το 1914 μέχρι το 1934 τουλάχιστον 20 μεσαιωνικά κτίρια εγκατέλειψαν με άμαξες και βαπόρια την Ευρώπη και μετά από λίγους μήνες βρέθηκαν στο Νιου Τζέρσεϊ και το Σαν Φρανσίσκο. Ναοί, μοναστήρια και πύργοι αποτέλεσαν τα lego των πλουσίων για να δώσουν λίγο νόημα στη ζωή τους.

Για μερικούς, όμως, δεν είχαν ούτε καν αυτά ενδιαφέρον, αφού αποσυναρμολόγησαν τα μνημεία κάποιας ευρωπαϊκής χώρας, βαρέθηκαν να τα κτίσουν από την αρχή και εγκατέλειψαν τα υλικά από τα οποία αποτελούνταν σε αποθήκες και γιαπιά των ΗΠΑ.

Τι τα θέλουν τόσο λεφτά; Αφού τούς χαλάνε.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ