Πέρασα 4 χρόνια παίζοντας κάθε μέρα Tichu στη σχολή

Νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο Πανεπιστήμιο. Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα. Αρχικά απογοητεύτηκα γιατί το είχα φανταστεί σαν εκείνα τα τεράστια universities του εξωτερικού, αλλά στη συνέχεια με κυρίευσε ένα αίσθημα ενθουσιασμού γνωρίζοντας ένα σωρό καινούργια άτομα.

Ανάμεσα στα νέα πράγματα, που γνώρισα μπαίνοντας στη σχολή, ήταν και το Tichu. Ένα κινεζικό παιχνίδι με χαρτιά, το οποίο έμελλε να γίνει ο νούμερο ένα λόγος, για τον οποίο σηκωνόμουν κάθε πρωί και πήγαινα γεμάτος κέφι στη σχολή. Όχι μόνο στη δική μου, αλλά και στις σχολές φίλων μου.

Αν υπήρξες φοιτητής στα τέλη της δεκαετίας των ‘00s, αλλά και στις αρχές των ‘10s, θα το γνωρίζεις. Και μάλιστα καλά. Για κάποιο λόγο σε όποια παρέα της ηλικίας μου βρισκόμουν τότε, αλλά και σε όποια σχολή και αν πήγαινα για βόλτα, έβλεπα κόσμο να κάθεται ανά τετράδες, κρατώντας τη ‘μαγική’ αυτή τράπουλα.

Πώς παίζεται το Tichu

Ας κάνουμε κάπου εδώ μια παρένθεση για να πούμε μερικά βασικά, για όποιον δε τα γνωρίζει. Το Tichu έχει δική του τράπουλα, η οποία αποτελείται από 56 φύλλα. Εκτός των 52 κλασσικών χαρτιών που έχουν όλες οι τράπουλες (2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, Βαλές, Ντάμα, Ρήγας, Άσσος), υπάρχουν 4 ακόμα ειδικές κάρτες (Μαγιόνγκ, Σκυλιά, Φοίνικας και Δράκος).

Οι ‘φυλές’ των χαρτιών στο Tichu είναι Σμαράγδια, Σπαθιά, Παγόδες και Άστρα, σε αντίθεση με τα κλασσικά Μπαστούνια, Σπαθιά, Κούπες και Καρό. Παίζεται πάντα με δύο ομάδες, και στόχος είναι η κάθε ομάδα να μαζέψει περισσότερους πόντους, παίζοντας στρατηγικά. Το πιο συνηθισμένο όριο που πρέπει να φτάσει μια ομάδα για να κερδίσει το παιχνίδι, είναι οι 1000 ή οι 500 πόντοι.

Ως παιχνίδι, θα μπορούσες να πεις πως είναι ένας συνδυασμός από κουμ-καν, πόκερ και μπριτζ. Οι παίκτες προσπαθούν να φτιάξουν συνδυασμούς χαρτιών, προκειμένου να αποχωριστούν τα φύλλα από το χέρι τους όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό που έχει, όμως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι τα τέσσερα ειδικά φύλλα του Tichu, κάθε ένα από τα οποία έχει και μια διαφορετική ιδιότητα και αξία μέσα στο παιχνίδι.

Το φοιτητικό ‘κάψιμο’

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στην ιστορία μας. Αφού είχα καταφέρει να γνωρίσω κάποια άτομα τις πρώτες ημέρες στη σχολή κι ενώ αράζαμε στο κυλικείο παίζοντας τάβλι και πίνοντας φραπέ (η πιο original εικόνα Έλληνα φοιτητή), πέφτει στο τραπέζι μια πρωτότυπη πρόταση από έναν φίλο. “Δεν πάμε στο Playhouse, να παίξουμε ένα καινούργιο παιχνίδι με τράπουλα και να αφήσουμε το τάβλι για άλλη φορά;”

Όπως καταλαβαίνεις δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε τότε. Οι επιλογές μας ήταν τρεις. Ή να μείνουμε στη θέση μας (πράγμα που συνέβαινε 9 στις 10 φορές), ή να μπούμε στο μάθημα (ούτε μία στις δέκα στο πρώτο έτος), ή να στηρίξουμε την επιλογή του φίλου μας. Κοιταχτήκαμε όλοι μας με ένα ύφος “δε γ@μιέται”, κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι, πήραμε τον καφέ ανά χείρας και ξεκινήσαμε.

Το Playhouse ήταν τότε στα Εξάρχεια και είχε εξελιχθεί σε ναό του Tichu. Δεν το γνώριζα, μέχρι να το επισκεφτώ την πρώτη φορά. Εκεί μυήθηκα και στα μυστικά αυτού του παιχνιδιού. Μάθαμε τους κανόνες, το πώς παίζεται, τη στρατηγική που χρειάζεται η κάθε κίνησή σου. Την πρώτη μέρα που έπαιξα Tichu, πρέπει να μην άφησα από το χέρι μου τα χαρτιά για κανένα οκτάωρο.

Και σα να μην έφτανε αυτό, αποφασίσαμε να αγοράσουμε και δικές μας τράπουλες φεύγοντας, για να μπορούμε να το ‘στήνουμε’ οπουδήποτε. Ήταν λες και βρήκαμε το απόλυτο φοιτητικό παιχνίδι. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια tichuφοιτητική περιπέτεια, η οποία κράτησε τέσσερα χρόνια. Όσο δηλαδή έκανα για να βγάλω και τη σχολή και να πάρω το πολυπόθητο πτυχίο.

Πανελλήνια τουρνουά και διαδικτυακό παιχνίδι

Ειδικά τα πρώτα δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βρεθούμε με τους φίλους μου και να το ‘στήσουμε’ σε κάποιο τραπεζάκι. Σε οποιαδήποτε σχολή. Δεν γινόταν να πάμε απλώς για καφέ και να μην υπάρχει διαθέσιμη τράπουλα Tichu. Είχαμε άλλωστε όλοι μας κι από μία. Επίσης, οι ομάδες ήταν σχεδόν πάντα ίδιες. Όλοι μας είχαμε βρει τον ‘τέλειο’ συμπαίκτη, ο οποίος δεν άλλαζε. Ή αν άλλαζε καμιά φορά γινόταν πανικός. Ακόμη και σχέσεις είχαν χαλάσει κατά τη διάρκεια του Tichu.

Για κάποιο λόγο αυτό το παιχνίδι σε έκανε να ανεβάζεις 150 παλμούς, ακόμη και όταν δεν υπήρχε κάποιο στοίχημα στο τραπέζι. Ναι, γιατί έπαιζαν ακόμη και αυτά. Μη φανταστείς κάτι τρελό. Απλά η ηττημένη ομάδα μπορεί στο τέλος να πλήρωνε τους καφέδες. Η καζούρα που ακολουθούσε, όμως, ήταν πολύ χειρότερη από την πληρωμή των καφέδων.

Στη συνέχεια ήρθαν τα πανελλήνια τουρνουά, σε δύο από τα οποία αποφασίσαμε κάποιοι από την παρέα να πάρουμε μέρος. Ξεκινούσες από την Αθήνα και στη συνέχεια έπαιζες με παίκτες από όλη την Ελλάδα. Στην αρχή γινόταν κλήρωση, σε έβαζαν σε ομίλους και μετά σε νοκ άουτ αγώνες. Λες και ήσουν στο Champions League.

Παράλληλα, έβρισκες (και ακόμη νομίζω δηλαδή υπάρχουν) πολλές ιστοσελίδες, στις οποίες έμπαινες ταυτόχρονα online με φίλους σου και παίζατε Tichu. Άλλα ξενύχτια εκεί. Πραγματικά, θυμάμαι πως υπήρξε μια μέρα που πέρασα τουλάχιστον 17-18 ώρες παίζοντας Tichu. Ξεκίνησα από το πρωί στη σχολή μου, το μεσημέρι πήγα σε άλλη σχολή φίλων και το βράδυ σπίτι online. Στο τέλος του τρίτου έτους και ξεκινώντας το τέταρτο αποφάσισα να πάρω πιο σοβαρά τη σχολή και να αρχίσω να μειώνω τις ώρες που ‘καιγόμουν’ στο Tichu. Από τη στιγμή δε που πήρα το πτυχίο, δεν ξανάπαιξα με παρέα.

Πριν δύο χρόνια, σε ένα αφιέρωμα που είχε τύχει να κάνω με το Oneman στη Φιλοσοφική, δεν είδα πολλούς φοιτητές να παίζουν στο κυλικείο της σχολής. Δεν επικρατούσε σε καμία περίπτωση η ίδια τρέλα με τότε. Παρόλα αυτά υπήρχαν 1-2 παρέες που το κρατούσαν αληθινό. Πρόσφατα, κατά τη διάρκεια της καραντίνας και με αρκετό ελεύθερο χρόνο στο σπίτι, αποφάσισα να υποκύψω στον πειρασμό. Επισκέφτηκα μία από τις σελίδες που έμπαινα τότε και ξεκίνησα δειλά δειλά να παίζω λίγο, φέρνοντας στο μυαλό μου τα φοιτητικά χρόνια.

Είπα να παίξω κανά 20λεπτο μέχρι να με πάρει ο ύπνος και κατέληξα να πέσω στο κρεβάτι στις έξι το πρωί. Ωραίο το Tichu, αλλά δεν την ξαναπατάω.

Υ.Γ. Την πρώτη μου τράπουλα την έχω ακόμα.