Πιάσε και μία τζατζίκι

Το τζατζίκι είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να ‘μαγειρέψω’. Είμαι πολύ περήφανος για το τζατζίκι που φτιάχνω, αλλά πριν περάσω στα της παρασκευής και του μύθου, έχω να σημειώσω κάτι βαρυσήμαντο με το καλημέρα.

Παραφράζοντας την κλασική μου ατάκα “Τρώω μόνο και μόνο για να πιω κόκα κόλα”, μπορώ με σιγουριά πια να πω ότι “Πηγαίνω σε ταβέρνες ή στην επικολυρική Μπεμπέκα μόνο και μόνο για να φάω τζατζίκι”.

Όποιος διαφωνεί για αυτήν την αθόρυβη κυριαρχία του τζατζικιού επί των ορεκτικών ενός τραπεζιού, να περάσει έξω. Όποιος νομίζει ότι έχει βρει μια καλύτερη σως (αν και το τζατζίκι δεν είναι απλά μια σως), να την βάλει σε ένα πιατάκι και να τη φάει σκέτη με ψωμί. Περαστικά του.

Δύο είναι οι άγραφοι νόμοι που διέπουν το σωστό τζατζίκι. Πρώτον, το τζατζίκι πρέπει να καίει. Δεν μας ενδιαφέρει το λίγο ή το πολύ, μας ενδιαφέρει το να καίει. Αλλιώς δεν είναι τζατζίκι, είναι κρέμα για το πρόσωπο. Δεύτερον, έχει έξι συστατικά. Έξι. Ούτε πέντε ούτε επτά. Έξι, τα εξής: Γιαούρτι, σκόρδο, αλάτι, ξύδι, αγγούρι και ελαιόλαδο.

Στην μακροχρόνια πορεία του στα τραπέζια μας, το τζατζίκι έχει δεχτεί ουκ ολίγες φορές έναν απρόκλητο πόλεμο. Κάποιοι που ντρέπονται γι’ αυτό και για τα παιδικά τους χρόνια που το καταβρόχθιζαν ανέμελοι και αδιάφοροι για τον οσμητικό πόνο που προκαλούσαν στους γύρω του, δήθεν ανέβηκαν επίπεδο και προτιμούν τις ‘ελαφρές σως γιαουρτιού με λίγο σκόρδο’.

Γιατί δεν το λες τζατζίκι κορίτσι μου να τελειώνουμε; Ποιον κοροϊδεύεις;

Δεν είναι θέμα βαρβατίλας ή ‘καμποσοσύνης’. Δεν κάνουμε διαγωνισμό εδώ πέρα. Δεν είναι μαγκιά το να τρως τζατζίκι και να βρωμάς. Είναι απόλαυση το να τρως τζατζίκι. Σκέτο.

Για το θέμα της δυσοσμίας τώρα, όσα πιάτα τζατζίκι κι αν περάσουν στο σύστημά μου, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την καταστροφή που είχε προκαλέσει ένας συμμαθητής μου στην δευτέρα κανονική (Αγγλικά), που επειδή είχε έρθει αδιάβαστος, είπε να φάει 3 ολόκληρα κρεμμύδια και να εκτελέσει την καθηγήτρια και τους συμμαθητές του. Τα κατάφερε, δεν κάναμε μάθημα εκείνη τη μέρα. Μόνο εμετό στον μαυροπίνακα.

Με άλλα λόγια, υπάρχουν και πολύ χειρότερα από το τζατζίκι. Υπάρχει και ο παστουρμάς για πιο extreme καταστάσεις.

Με το γνωστό του ‘χιούμορ’, ο Χάρης Ρώμας είχε ονομάσει το τζατζίκι γιαουρτοσκόρδιον στο ‘Κωνσταντίνου κι Ελένης’, προσπαθώντας να πλήξει εμμέσως αυτό το συμβολικό ΠΟΠ, χωρίς φυσικά να τα καταφέρει. Βοήθησε και ο ΑΝΤ1 σε αυτό με τις τόσες χιλιάδες επαναλήψεις. Εννοώ ότι ακόμη κι αυτοί που γέλασαν μια φορά με το ‘γιαουρτοσκόρδιο’, το πιθανότερο είναι ότι κατάλαβαν το λάθος τους και έμειναν σιωπηλοί τις επόμενες.

Ο εχθρός του τζατζικιού, ο πραγματικός Κακός, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Εδώ έχουμε καταστρέψει τη φύση και το κλίμα, το τζατζικάκι θα τη γλίτωνε; Ο καθένας μας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στον γκουρμεδισμό, αλλά όχι πατώντας σε σταθερές αξίες-‘σιγουράκια’. Οποιοσδήποτε σερβίρει τζατζίκι με κάποιο έξτρα υλικό από τα Έξι που ξεκαθαρίσαμε πιο πάνω, βλάπτει άμεσα την ελληνική κληρονομιά.

Επιπλέον, δεν είναι καθόλου έξυπνη ιδέα να μπαίνει ο άνηθος σε αυτό το έπος. Καθόλου. Και είναι τόσο διαδεδομένο γαμώτο, που θέλω να βγω στους δρόμους και να πω ‘Σταματήστε’. Θέλω να πέσω στις ρόδες ενός αυτοκινήτου, θέλω να τραβήξω την προσοχή. Διαπράττεται και διαπράττετε ένα έγκλημα εδώ πέρα. Ξυπνήστε. Σε λίγο θα του βάλετε και κέτσαπ και θα γίνει ροζ.

Α, φοβερός νόμος που διέπει το τζατζίκι και μπαίνει εκ παραδρομής στην κουβέντα. Το τζατζίκι είναι λευκό παιδιά. Μόνον.

Θέλοντας να κλείσω με την γκρίνια πριν περάσω σε μια παράγραφο-ερωτική εξομολόγηση για το προϊόν, καταγγέλλω σε βαθμό ‘έτοιμος να βγει στις γειτονιές και να μαζέψει υπογραφές’ την αφέλεια εκατοντάδων σαντουιτσάδικων της πόλης που έχουν τυροσαλάτα, έχουν κέτσαπ-μουστάρδα, έχουν Βουδαπέστης, έχουν φάρμα, έχουν ρώσικη, μαγιονέζα και ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΖΑΤΖΙΚΙ για τα σάντουιτς μας. Αρκετά με αυτό το αστείο.

Όσοι το έχουμε ζήσει από κοντά, όλοι δηλαδή, γνωρίζουμε ότι το τζατζίκι, πέρα από τον συγκινητικό του συνδυασμό με τις τηγανητές πατάτες anytime anyplace, έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται εξαιρετικά στο στόμα και τη ζωή μας με όλους τους παρακάτω τρόπους:

-Παντού, μέσα κι έξω από ένα τηγανητό καλαμαράκι

-Αλειμμένο πάνω σε μια φέτα χωριάτικο ψωμί

-Αλειμμένο πάνω σε μια ολόκληρη φραντζόλα χωριάτικο ψωμί

-Ισότιμο μέλος στο τυλιχτό ‘χοιρινό καλαμάκι-ντομάτα-πατάτα-τζατζίκι’ ή στο λεγόμενο και ‘απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι’ που παραγγέλνω μονίμως.

-Στο τραπέζι του ‘Τέλη’ στην Κουμουνδούρου μαζί με τα απαραίτητα, δηλαδή τα μόνα εξάλλου που σερβίρει το κατάστημα. Μπριζολάκια, πατάτες, χωριάτικη σαλάτα και τζατζίκι.

-(Να σημειωθεί εδώ ότι η βρεγμένη από τα λάδια ντομάτα βουτιέται επίσης με χαρά στο τζατζίκι μας)

-Πάνω στα τηγανητά κολοκυθάκια μέχρι να φας περίπου 130 τέτοια και να πάρεις σε τάπερ τα κυρίως που θα έρθουν μετά.

-Σε διακριτικό δοχειάκι στην άκρη ενός πιάτου με χοντροκομμένο γύρο. (Πάλι χωρίς κρεμμύδι για μένα).

-Γενικά, παντού εκτός από μέσα σε σούπες. Χωρίς αυτό να είναι νομοτελειακά λάθος.

Αντί επιλόγου, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι εμφανισιακά, μια σφιχτή, καστανή ελιά είναι μια χαρά στην κορυφή ενός μικρού λοφίσκου από τζατζίκι, καθώς και ότι το μυστικό του τέλειου τζατζικιού βρίσκεται στο ξύδι και όχι στο πόσες σκελίδες θα εξαφανίσεις μέσα του.

Στο ξύδι, επιμένω.