Πιτσίλκας ή Βορεάδης;

Και σε αυτή τη μάχη, δεν θα υπάρχει διαιτητής! Νίκος Πιτσίλκας και Λάζαρος Βορεάδης σε μια μάχη σφυρίχτρας με σφυρίχτρα άνευ προηγουμένου, στο ένας-εναντίον-ενός που η Ελληνική μπασκετική διαιτησία πάντα είχε σαν κεντρικό δίλημμα. Το ΟΝΕΜΑΝ έρχεται να λύσει και αυτό το ερώτημα.

Ψήφισε κι εσύ:

Νίκο Πιτσίλκα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Πφφφφφφφ. Ήμουν εκεί όταν ο ρέφερι Πιτσίλκας δεν είδε το φάουλ του Γιάριτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού με την Αργεντινή (Μουντομπάσκετ 2002) που τελικά πήγε στην παράταση και κέρδισαν οι Σέρβοι. Εκεί εκεί δεν ήμουν, αλλά θυμάμαι το κλίμα στα γραφεία του Goal που δούλευα ως πρακτικάριος και το μένος του διευθυντή Χάρη Ξύδη για τον Λαρισαίο. Δεν θα αρνηθώ το προφανές, δηλαδή τη σφαγή. Αλλά πες μου έναν καλύτερο Έλληνα διαιτητή μπάσκετ. Πες μου έναν που να είχε περισσότερο το πακέτο. Οποιοσδήποτε διαιτητής μπορεί να σφυρίξει λάθος βήματα ή να κάνει ότι δεν είδε ένα φάουλ. Ακόμη κι αν μας πονάει το φάουλ που δεν είδε επειδή μάθαμε να ‘μισούμε’ την εθνική Σερβίας και να λατρεύουμε αυτήν της Αργεντινής. Ποιος όμως είχε την κλάση, τις εικόνες, ΤΟ ΣΤΙΛ και το δολοφονικό βλέμμα του Νίκου Πιτσίλκα; Ο Λάρρυ Βορεάδης ή ο Κουκουλεκίδης με το γνωστό σύνθημα-οδηγό των 90s; Ο Πιτσίλκας ήταν ικανός να σε πείσει ότι έκανες βήματα ακόμη κι αν περίμενες όρθιος στη γραμματεία για να περάσεις στο παιχνίδι. Μάλιστα, και ο Κώστας Ρήγας κορυφαίος ήταν. Αλλά δεν έμοιαζε στον Αλ Πατσίνο. Εντάξει τώρα;

Λάζαρο Βορεάδη ο Χρήστος Δεμέτης

Ωραίο δίλημμα. Με προβλημάτισε περισσότερο και από το “φέτα ή τυρί”. Θα ψήφιζα Κουκουλεκίδη για να του συμπαρασταθώ ψυχικά έστω κατόπιν εορτής για εκείνο το σύνθημα που τον συνόδευε σε όλα τα γήπεδα από τα οποία περνούσε τω καιρώ εκείνω. Εν προκειμένω, θα ψηφίσω Βορεάδη. Μπορεί ο Πιτσίλκας να θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας ρέφερι των τελευταίων ετών, όμως δεν τον φώναζαν ποτέ “Larry”. Αν υπάρχει επίσης ένας “Mr. Τελικοί” για την Α1, αυτός είναι ο Βορεάδης αφού έχει και το σχετικό ρεκόρ και όπως και να τον κάνεις, τον έχεις συνδέσει θες δεν θες με τα αιώνια εγχώρια ματς. Και ο τρόπος που αποχώρησε από τους τελικούς έχει σημειολογική σημασία και αυτός για το ελληνικό μπάσκετ. Ναι, μιλάω για το παιχνίδι του Ιουνίου του 2010. Διπλό Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ, επεισόδια, διακοπή, 8ο σερί πρωτάθλημα για τους πράσινους του Ομπράντοβιτς. Ο Βορεάδης τελείωσε την καριέρα του χωρίς να τελειώσει το παιχνίδι μετά από 2,3 διακοπές που είχαν προηγηθεί. Τον Πιτσίλκα τον “βαραίνουν” συγκεκριμένες στραβοτιμονιές. Ο Βορεάδης ήταν από τους πλέον αμφιλεγόμενους αλλά κατάφερνε να φτάνει πάντα μέχρι τα μεγάλα παιχνίδια. Και έτσι χτιζόταν ο προσωπικός του μύθος. Το γεγονός ότι κατηγορήθηκε και από τους πράσινους και από τους κόκκινους, τον κάνει εν τέλει οικουμενικό. Και τον καθιστά case study για σχολές διαιτησίας.

A ναι, υπάρχει και ένας μπασκετικός μύθος που λέει ότι σε τελικό αιωνίων, όταν ο Γιαννάκης έκανε τον σταυρό του για τα σφυρίγματα Βορεάδη, ο “γκρι” του είπε: “Αν ξανακάνεις τον σταυρό σου, θα φας τεχνική ποινή”. Μην παρεξηγηθούμε, Παναθηναϊκός είμαι. Αυτά για σήμερα.

Πιτσίλκα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν είναι θέμα ανθρώπου, είναι θέμα στιλ. Ο Βορεάδης ήταν πάντα για μένα ο υπερβολικός του γηπέδου, αυτός που θα έκανε φάτσες, θα φώναζε, θα έκλεβε την παράσταση. Ναι, εμείς φταίμε ως χώρα και ως φίλαθλοι και ως ταμπεραμέντο που αναγκάζουμε την κάμερα να κάνει τους διαιτητές πρωταγωνιστές. Αλλά όταν έχεις μια κάμερα καρφωμένη πάνω σου είναι δική σου επιλογή αν θα είσαι ο Marlon Brando ή αν θα είσαι ο Jim Carrey. Ε ο Βορεάδης ήταν για μένα ο Carrey. Ταλαντούχος αλλά υπερβολικός. Ο Πιτσίλκας από την άλλη δεν είχε ανάγκη να φωνάξει, δεν είχε ανάγκη να κλέψει την παράσταση, δεν είχε ανάγκη κανέναν. Και όταν κάποιος έβγαινε από τα ρούχα του, το μόνο που έπραττε (και σωστά) ήταν να του ρίξει μια αυστηρή ματιά ως άλλος Μάρλον. Τέτοιους ανθρώπους θες στο παρκέ με τη φανέλα του διαιτητή. Σοβαρούς, απλούς, αυστηρούς.

Larry Βορεάδη ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μπορώ να κάνω μια ανάλυση 500 λέξεων για το πόσο άρρωστο είναι να παρακολουθείς το τι κάνουν οι διαιτητές την ώρα του αγώνα. Την ώρα, δηλαδή, που ο Διαμαντίδης κάνει δύο στραυρωτές και μπαίνει στην ρακέτα εσύ να δεις σε τι θέση ήταν ο διαιτητής και αν αυτό που σφύριξε είχε δόλο ή ήταν απλό λάθος. Tην ώρα που ένας αθλητής παγκοσμίου επιπέδου σου επιδεικνύει το καταστάλλαγμα δεκαετιών προπονήσεων και αγωνιστικών εμπειριών εσύ ασχολείσαι με πίττες. Λες και θα πάρεις ποσοστό από τις εισπράξεις στο τέλος. Και όχι μόνο αυτό αλλά ξέρεις και τα ονόματα, τι σφύριξαν, πότε το είχαν σφυρίξει, γιατί έπεσε γιούχα, πόσο πουλημένος ήταν.

Θέλω να πω, έχοντας μια μικρή εμπειρία και σαν διαιτητής και σαν παίχτης ενός αθλήματος που οι παίχτες κάνουν την τρίχα τριχιά, με έχουν κλέψει και έχω βγει να διαμαρτυρηθώ με τρόπο και ο διαιτητής έχει διορθώσει τη συμπεριφορά του στην επόμενη φάση και έχω πάρει οριακό σφύριγμα. Αλλά αυτό δεν έχει αλλάξει το αποτέλεσμα. Είτε έχασα είτε κέρδισα δίκαιο ήταν τι αποτέλεσμα.

Και ανάποδα έχω δώσει οριακό σφύριγμα σε αυτό που με έπρηζε περισσότερο. Κάπως έτσι πάει. Η διαιτησία καλώς ή κακώς έχει πολιτική. Και ο στόχος είναι να αποδώσεις δικαιοσύνη όχι να κάνεις δίκη σε κάθε αμφισβητούμενη φάση.

Ποιο ήταν το θέμα μας; Α, Λάρι Βορεάδης λόγω nick.

Βορεάδη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η Αργεντινή των Μανού-Σκόλα-Ομπέρτο-Σκονονκίνι είναι η αγαπημένη μου μπασκετική ομάδα ever, οπότε τα τελευταία 17″ του τελικού του Παγκόσμιου 2002 με τη Σερβία με καθιστούν μη αντικειμενικό στο παρόν δίλημμα. Ωστόσο δεν μου αφαιρούν το δικαίωμα ψήφου! Οπότε Βορεάδης.

Λάρι ο Θέμης Καίσαρης

Πρώτον, κανείς τους δεν έγινε ποτέ Τάσος Κάκος. Δεύτερον, σε κανέναν τους δεν έδωσε το σακάκι του ο Γιάννης Ιωαννίδης, παρά μόνο στον Τσανίδη.Τρίτον, κανείς τους δεν πήρε μια καρέκλα για να εμποδίσει τους χουλιγκάνους απ’το να ποδοπατήσουν τον Ιωαννίδη, όπως έκανε ο Βιδάλης. Αλλά, ναι, Βορεάδης και Πιτσίλκας είναι τα πρόσωπα που θα βάζαμε αν φτιάχναμε ένα δικέφαλο τέρας που θα αντιπροσώπευε την ελληνική διαιτησία.

Ο Πιτσίλκας είχε μεγάλο ατού τη φάτσα του. Σε Πατσίνο, σε μια αγριάδα που εύκολα τον φαντάζεσαι να είναι μέλος της ομάδας του Αλ στην Ένταση. Ο Βορεάδης είχε το συν του ύψους, αλλά από φάτσα και παρατσούκλι δεν ήταν δυνατός: είχε μούρη για να πεθάνει 2ος-3ος στην ταινία, να είναι ο φλώρος που του κάνουν πλάκα οι πρωταγωνιστές.

Γι’αυτό θα πάω μαζί του, γιατί δεν χρειάστηκε το macho look του Πιτσίλκα, αλλά τα κατάφερε με αυτή τη μούρη και ως Λάρι.

Πιτσίλκα ο Μάνος Μίχαλος

Ο Βορεάδης νομίζω ότι είναι το σύγχρονο τοτέμ της ελληνικής διαιτησίας. Τον ξέρουν όλοι, έχει όνομα brand, τον φωνάζουν Λάρι, κάθε πλευρά έχει να θυμηθεί και κάποιο σφύριγμα του. Όμως, θα πάω με τον Νίκο τον Πιτσίλκα. Έναν από τους καλύτερους Έλληνες διαιτητές που έχουμε δει στα δικά μας γήπεδα, με αυτό το μαλλί-θάμνο, τις γωνίες στο πρόσωπο και την ένταση στους μορφασμούς του όταν έκανε τις χειρονομίες προς τη γραμματεία. Μάλιστα, αυτή η αυστηρότητα χωρίς πολλούς θεατρινισμούς και με ένα αρκετά καλό συμπεριφορικό μενού εκτός γηπέδων, έκαναν τον Πιτσίλκα συμπαθή σε μεγάλο μέρος του μπασκετικού χώρου. Και πιστέψτε με, το να είναι κάποιος συμπαθής διαιτητής (ακόμη και αν είναι ο καλύτερος άνθρωπος) δεν είναι κάτι που βρίσκεις εύκολα. Και να το βρεις, δεν σημαίνει ότι δεν θα θες να το(ν) φτύσεις.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΒΟΡΕΑΔΗΣ ΜΕ 57,1%

Κάποια φορά να το δίλημμά μας παιχνίδι για να κάτσουμε να το παίξουμε στο PC.