Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ;

Η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό είναι το ποδόσφαιρο. Γιατί έτσι έχουμε μάθει να λέμε απ’ όταν είμαστε μικροί. Και ίσως αυτό να ισχύει για τις περισσότερες χώρες του κόσμου (ας μην μιλήσουμε για την Αμερική). Σε μια χώρα όμως που το μπάσκετ μάς έχει χαρίσει τόσες μεγάλες στιγμές, μάλλον το δίλημμα γέρνει προς τη σπυριάρα. Για να δούμε.

Μπάσκετ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αν και βλέπω πολύ περισσότερο ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ για μένα είναι μια ιδιαίτερη απόλαυση. Από τότε που άφησα μια μεγάλη καριέρα (not) στον ποδοσφαιρικό Άρη Βούλας για το τσιμεντένιο ακόμα γήπεδο του μπασκετικού Πρωτέα.

Το μπάσκετ είναι ένα πολύ ωραίο φαγητό ή γλυκό που δεν μπορείς να το φτιάξεις κάθε μέρα. Που δεν είναι για να καταναλώνεται σε ποσότητα γιατί θα σου πέσει βαρύ, θα σε κουράσει και δεν θες επ’ ουδενί να το βαρεθείς. Ενώ το ποδόσφαιρο είναι σαν το σουβλάκι. Μπορεί να φας ένα σουβλάκι και να τρελαθείς. Να φας και δεύτερο και τρίτο. Αλλά κάποια στιγμή μπουκώνεις. Ειδικά αν σου σερβίρουν το ίδιο ξενέρωτο σουβλάκι κάθε βδομάδα.

Γουστάρω να βλέπω μπάσκετ. Ειδικά στο γήπεδο. Έχει άλλη ατμόσφαιρα, άλλη αμεσότητα, άλλη μαγεία. Στη μπάλα πάω για να ξεσκάσω και να κάνω τη βόλτα μου. Στο μπάσκετ πάω για να γουστάρω και να παθιαστώ. Και ευτυχώς για εμάς έχουμε τουλάχιστον δύο ομάδες σε αυτή τη χώρα που ξέρουν πολλά για την σπυριάρα. Και σε “αναγκάζουν” να βουλιάξεις αναπαυτικά στον καναπέ για να δεις τα παιχνίδια τους.

Να στο πω και αλλιώς. Στο ποδόσφαιρο ανυπομονείς να δεις το ντέρμπι Μπάρτσα – Ρεάλ για να ευχαριστηθείς μπάλα. Στο μπάσκετ περιμένεις να δεις το παιχνίδι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός για να ευχαριστηθείς μπάσκετ. Τόσο απλά.

Μπάσκετ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Από μικρός είχα μάθει να βλέπω και να αγαπώ περισσότερο αυτό το άθλημα. Ο πατέρας μου αν και γαύρος μας έμαθε να το αγαπάμε σε εποχές που ακόμα κυριαρχούσαν οι Βόρειοι, κι εγώ με τη σειρά μου αν και βάζελος, το λάτρεψα σε εποχές κυριαρχίας Ιωαννίδη στον Πειραιά. Θέλω να πω δηλαδή, δεν έχει καμία σχέση με οπαδική προτίμηση.

Λατρεύω το συνεχές θέαμα που μπορεί να προκύψει από την παραμικρή φάση, και να έχει άμεσο αποτέλεσμα. Δεν θα δεις δηλαδή μια τρίπλα στο κέντρο για να λες “πω τι έκανε ο αλητάμπουρας” απλώς και μόνο για να δώσει πάσα πιο δίπλα στον Σιμάο που δεν ξέρει τι να την κάνει και την χάνει. Στο μπάσκετ συμβαίνει η αποθέωση της προσπάθειας, κυριολεκτικά κάθε τι που θα κάνεις, μετράει.

Επίσης, η συνεχής εφευρετικότητα που απαιτείται από τον κόουτς σε συντονισμό με τους παίχτες του, είναι κάτι που με συναρπάζει. Τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς, σε κάθε play, σε κάθε επίθεση. (Αυτό είναι κάτι που γενικότερα γουστάρω σε όλα τα αμερικάνικα αθλήματα.)

Και τελοσπάντων, καταλήγει το θέμα απλά στη διαδικασία της ανάδειξης των μπασκετικών ηρώων. Είναι τέτοια η φύση του αθλήματος, που πάντα θα είναι πιο γοητευτικές οι ιστορίες ενός Ντιρκ Νοβίτσκι, ενός Σάρας ή ενός Σπανούλη αν θες. Ενός Σαμπόνις ή ενός ΛεΜπρον. Ίσως επειδή το μπάσκετ κρύβει μέσα στο DNA του ως άθλημα περισσότερες διακυμάνσεις (μες στο παιχνίδι, μες στη σεζόν, μέσα σε ένα βάθος δεκαετίας). Ίσως είναι τα πλέι-οφ. Ίσως είναι που ασχολούνται πραγματικά μόνο όσοι πραγματικά το αγαπάνε. Ίσως και όλα αυτά μαζί.

Μπάσκετ η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Κατ’ αρχάς έχω αδυναμία στους ψηλούς. Αλλά τα επιχειρήματά μου δεν εξαντλούνται εκεί.

Ας πούμε ότι κάθεσαι στο σαλόνι σου με φίλους να δεις ποδόσφαιρο. Παρακολουθείς στωικά και -αφού έχει περάσει το ημίχρονο και δεν έχει ανοίξει καν το σκορ- σου τηλεφωνεί η κολλητή σου να σε ρωτήσει αν έμαθες ότι χώρισε η πρώην του πρώην της/ ταιριάζει η μπεζ γόβα με το μωβ φόρεμα/ ξεκίνησες zumba ή pilates. Προκείμενου να μην ενοχλήσεις την ομήγυρη, πας για 5’ μέσα να της μιλήσεις και επιστρέφεις. Τι έχεις χάσει; Είτε α) τίποτα, διότι ούτως ή άλλως στο ποδόσφαιρο την περισσότερη ώρα δεν συμβαίνει ΤΙΠΟΤΑ, είτε β) την 1 φανταστική, θεαματική, ανεπανάληπτη φάση από τις 2 που θα συμβούν συνολικά σε όλο τον αγώνα.

Συμπέρασμα: θέλει υπομονή, προσήλωση και κατεβασμένα τηλέφωνα για να απολαύσεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το μπάσκετ είναι αλλιώς: σαφώς πιο εύπεπτο, πιο κατανοητό και, κυρίως, πιο γρήγορο, αν χάσεις 2 καλάθια δεν τρέχει τίποτα, θα μπουν κι άλλα. Το μπάσκετ σου προσφέρει θέαμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακόμη και τα timeout είναι τόσο σύντομα και στακάτα, που θα ήθελα να είμαι εκεί σε μια γωνίτσα να καταλάβω πως διάολο συνεννοούνται τόσο γρήγορα.  

Έπειτα είναι και το άλλο: το μπάσκετ, με τα καλογυαλισμένα παρκέ του και τους φυσιολογικούς φίλαθλους, είναι πιο εκλεπτυσμένο, πιο φιλικό προς το γυναικείο φύλο. Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε γήπεδο, αλλά ευχαρίστως θα πήγαινα να παρακολουθήσω μπάσκετ (Μάνο, Χρήστο, Στέφανε, Ηλία, κανονίστε ποιος θα αναλάβει το δύσκολο έργο).

 Άσε που τα κουλ αγόρια του σχολείου πάντα έπαιζαν μπάσκετ. Και ακόμη παίζουν, είναι οι σημερινοί σέξι τριαντάρηδες που αντί να σηκώνουν κιλά στο γυμναστήριο διατηρούνται fit παίζοντας “μπασκετάκι” στη γειτονιά. Ενώ αν γνωρίσεις τύπο και σου πει πως παίζει 5 επί 5 καταλαβαίνεις πως είναι κολλημένος με τη μπάλα, αν τον γυρέψεις είναι ακόμα στην αλάνα, μην τον μαζεύεις απ’ το δρόμο ακόμα μάνα.

Μπάσκετ ο Θωμάς Σγουρός

Για όλα φταίει μια αγκαλιά. Αυτή που μοιράστηκα με τον πατέρα μου –που πέθανε ακριβώς πριν ένα χρόνο σήμερα- όταν ο Καμπούρης ευστόχησε στην 2η βολή, 4 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του τελικού του Eurobasket του 87 απέναντι στους Σοβιετικούς. Ήμουν 10 χρονών και ήμουν εκεί. Όπως ήταν εκείνος. Εκείνη την μέρα και τα αμέτρητα επόμενα Σαββατοκύριακα που φόρτωνε το ταλαιπωρημένο οικογενειακό Lada με εμένα και τους φίλους μου για να μας ξαμολήσει στα γήπεδα μπάσκετ έξω από το Ειρήνης και Φιλίας.

Γιατί για μένα, όπως και για κάθε 30άρη, το μπάσκετ είναι μια ευτυχισμένη ανάμνηση. Παιδική, αλλά και εφηβική, αφού τα μονά στο μπάσκετ στο Τροκαντερό, με φόντο το θωρηκτό Αφέρωφ και πολύ πριν χτιστεί η μαρίνα εκεί,  ήταν η μοναδική σταθερή συνήθεια που έχω κρατήσει με τους παιδικούς μου φίλους, από την εποχή που αρχίσαμε να διαβάζουμε για τις Πανελλήνιες (ακόμη και αν πλέον όλοι προτιμούν τα 5Χ5). Για να μην μιλήσω  και για τα πεντοχίλιαρα που έχω ξοδέψει παίζοντας Nba Jam στο Bank of Games δίπλα στο Πάντειο, ακόμη και αν πλέον όλοι οι γνωστοί μου παίζουν φανατικά Pro. 

Με άλλα λόγια, το μπάσκετ ήταν πάντα στην ζωή μου. Μια ντρίπλα μακριά. Σκέψου ότι, παρότι έχω φύγει από το σπίτι μου εδώ και 7 χρόνια, η πορτοκαλί μου Spalding συνεχίζει να βρίσκεται παραχωμένη στην γωνία του μπαλκονιού. Δίπλα στην γλάστρα με την γαρυφαλιά. Ενώ το ποδόσφαιρο ποτέ δεν με συγκίνησε. Για την ακρίβεια, μόνο πόνο μου έχει προκαλέσει. Συγκεκριμένα ένα σπασμένο αστράγαλο, όταν κόλλησε το πόδι μου στο τάπητα, πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι. Όπου εννοείται ότι έπαιζαa τερματοφύλακας. Και γιατί γουστάρω την ευθύνη. Και γιατί λόγω κιλών δεν θα άντεχα ούτε 5 λεπτά να τρέχω πάνω κάτω.

Δεν παίζει μπάσκετΑΚΙ ο Στέλιος Αρτεμάκης

Sorry κιόλας (υλικό για Αναστασιάδη και Β’ μέρος ατάκες), αλλά το μπάσκετ στο οποίο αναφέρεσαι είναι το γνωστό και ως “μπασκετάκι”. Είναι χειμώνας, έχει -20 έξω και έχεις και μια ενόχληση στο μηρό; Θα παίξεις μπασκετάκι. Δεν αντέχεις την αντρίλα και τα σκωτσέζικα τάκλιν στην καρωτίδα; Θα παίξεις μπασκετάκι. Έχουν χαθεί οι κολλητοί γιατί ξαφνικά βρήκανε γκόμενες και δε μαζεύεστε για 5χ5; Θα πάρεις τη μπάλα σου και θα πας για μπασκετάκι. Βαριέσαι μέσα στο σπίτι, δεν έχει πρωτάθλημα ή Champions League; Θα γυρίσεις τα κανάλια και κάπου θα πάρει το μάτι σου το Διαμαντίδη ή τον Παπαλουκά. Έτσι είναι, τι να κάνουμε; Sorry κιόλας!

Ποδόσφαιρο η Έλενα Μπουζαλά

Ποιο μπάσκετ ρε παιδιά; Μάθετε μπαλίτσα…

Ευτυχώς που υπάρχει το μπάσκετ. Αλλιώς, τι θα έκαναν οι ψηλοί αυτοί του πλανήτη (Μάνο, μην το πάρεις προσωπικά), που δεν μπορούν ας πούμε να παίξουν τένις; Όλοι αυτοί που κρεμούν τα σακάκια τους στο πάνω ντουλάπι της ντουλάπας χωρίς σκαμπό ή σου κατεβάζουν τις κουρτίνες χωρίς σκάλα; Και αφήστε το ύψος, το τόσο. Καλά που υπάρχει το μπάσκετ. Αλλιώς τι θα έκαναν οι χιλιάδες φίλοι που μόλις έβλεπαν το “Τριφύλλι” να μην κερδίζει, είπαν “Ζήτω” στον μπασκετικό Παναθηναϊκό;

Το μπάσκετ είναι απλό υποκατάστατο του ποδοσφαίρου. Από κοντά (Ελιάνα μου, πόσο μάλλον αν κάτσεις τύπου NBA) είναι σε slow motion. Η τηλεόραση το κάνει Θεά. Ας μην ήταν το replay… 5 μπόμπιρες δεν μπορούν να αλλάξουν πάσα, άμα δεν ρωτήσουν πρώτα τον μπαμπά τους, αυτό τον κύριο με το κοστούμι που πηγαινοέρχεται φωνάζοντας σε όποιον έχει την μπάλα, τι να την κάνει. Get a life!

Το μπάσκετ, σαν γκόμενα, που μια ζωή ζητά την επιβεβαίωση, αναφέρεται συνέχεια στο παρκέ της, τα καλάθια της, τα αγγλικά της, τον σύνθετο και πολυδιάστατο χαρακτήρα της, το μυαλό της. Get a life, please!

Το ποδόσφαιρο, σίγουρο για τον εαυτό του αγνοεί το μπάσκετ.

Μπάσκετ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μπάσκετ. 100-0. Για δύο απλούς λόγους:

1) γιατί είναι μπάσκετ

2) γιατί δεν είναι ποδόσφαιρο

Μπάσκετ ή ποδόσφαιρο; Ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Να σκεφτώ… Από τη μια έχουμε την Ελλάδα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη, του Σπανούλη και του Διαμαντίδη και από την άλλη το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που έχει καθιερώσει το κοντρόλ-καλάμι, τις κοφτερές γιόμες και τα δηλητηριώδη τετ-α-τετ με σουτ ακριβώς πάνω στον τερματοφύλακα. Για να σκεφτώ, για να σκεφτώ…

Στέφανος Τριαντάφυλλος

Προπονητής Καλαθοσφαίρισης (Γ’ Κατηγορίας αριθμ. 03006/08) και νοσταλγός του πικ-εν-ρολ

Μπάσκετ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μην κοιτάς που είμαι μεσόκοπος (κομμένη μέση) από τα 28 (στην πραγματικότητα από τα 16).

Τα Σάββατα που ξύπναγα από τις 8 το πρωί για να δω Flintstones και να φάω μια από τις μωβ βιταμίνες που είχαν ψωνίσει οι νονοί μου κάπου από την Αμερική σκεφτόμουν πότε θα περάσει η ώρα για να πάω στην προπόνηση ή στο ματς.

Τις Παρασκευές που έβρεχε, έβαζα τη μάνα μου να ορκιστεί ότι αύριο δεν θα βρέχει και έτσι δεν θα αναβληθεί η προπόνηση ή το ματς. (Παίζαμε σε ανοιχτό εμείς του Μαίανδρου, στην Ηλιούπολη)

Στα 14 πήγα με σοβαρό ύφος στους γονείς μου και τους ανακοίνωσα ότι θα γίνω μπασκετμπολίστας. Τους είπα “μη νομίζετε ότι είναι κάτι που θα μου περάσει έτσι, το εννοώ”. Το εννοούσα.

Από τα 6 μου μέχρι τα 15, δεν είχα ελεύθερο χρόνο. Έπαιζα μπάσκετ. Στην αυλή της γιαγιάς μου, στο γηπεδάκι δίπλα από τον Αγ. Νικόλαο κι, όταν έβρεχε, στο Super Nes. ΝΒΑ. Σεζόν ολόκληρη. 82 παιχνίδια. Έβαζα ξυπνητήρι στις 6 για να μη χάνω χρόνο.

Πρέπει να απαντήσω σε κάποιο δίλημμα;

Μπάσκετ ο Μάνος Μίχαλος

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Είναι το όπιο του λαού. Είναι το άθλημα που μπορείς να παίξεις με τον πιο απλό τρόπο, ένα τσιμέντο κι ένα πορτοκάλι ή (καλύτερα) κουκουνάρι. Ναι, αλλά σε αυτή τη χώρα, το ποδόσφαιρο δεν είναι σπορ ή τέλος πάντων δεν είναι ποδόσφαιρο, είναι κάτι άλλο, πιο μίζερο, πιο αργό, πιο ατσούμπαλο.

Και δεν θα στηρίξω την άποψή μου (σόρι, την αγάπη μου) απλά και μόνο με τα γεγονότα: καλό το Euro 2004 και είχα βγει κι εγώ στους δρόμους, αλλά εκτός του ότι κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ πως το πήραμε, στο μπάσκετ η Ελλάδα έχει σχολή και τεράστια διάρκεια από επιτυχίες τα τελευταία 25 χρόνια. Ωραία ως εδώ; Nice. Ας γράψουμε τώρα κανονικά…

Το μπάσκετ είναι κάτι που δεν θα απαρνηθώ γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να αφήσω έτσι 16 ολόκληρα χρόνια αγκαλιά με μια μπάλα, προπονήσεις σε βροχές, σε τσιμέντα και παρκέ, σε αγώνες κρίσιμους και σε αγώνες που βαριόσουν να πας γιατί ήξερες από πριν ότι θα νικήσεις. Δεν γίνεται να πω ποδόσφαιρο, γιατί στους τοίχους του δωματίου μου είχα δύο μπάσκετες τη μία απέναντι από την άλλη.

Κι εγώ να παίζω, να ιδρώνω με μια μπάλα πλαστική, με μια μπάλα σαν αφρολέξ και ένα βιβλίο που είχε μέσα στατιστικά από τους αγώνες που υποδυόμουν, που υποτίθεται πως ζούσα. Ναι, ξέρω, ούτε ο Σγουρός δεν έγραψε τόσο δακρύβρεχτα επιχειρήματα. Αλλά, επειδή αυτό είναι μέχρι στιγμής το πιο σοβαρό δίλημμα που έχει τεθεί η απάντηση είναι ξεκάθαρη:

Μπάσκετ γιατί, τώρα που δεν έχω χιαστό στο ένα πόδι, είναι το ένα από τα πράγματα που μου λείπουν περισσότερο και όταν είχα, ήταν αυτό που δεν γινόταν να μου λείψει, γιατί μόνο αυτό έκανα. Ας βάλουμε κάτι πιο δύσκολο την επόμενη εβδομάδα, πλιζ…

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΜΠΑΣΚΕΤ ΜΕ 88.8%

Η αλήθεια είναι πως αυτό το αποτέλεσμα είναι κάπως περίεργο. Αν βγούμε έξω από την πόρτα του Oneman.gr και χτυπήσουμε δίπλα στο Sport24.gr, το πιθανότερο είναι να μας πουν να κατεβάσουμε το κείμενο. Δύσκολα. Άλλωστε, το Oneman.gr έχει ΚΑΙ σχόλια, οπότε όποιος θέλει ας διαφωνήσει από κάτω. Η ψήφος του δεν πρόκειται να μετρήσει. Case closed…