Poker ή BlackJack;

Κανένα BlackJack για το Χρήστο Χατζηιωάννου

Ναι, έχω παίξει Blackjack και σε σπίτι και σε καζίνο. Στο σπίτι έχω αγχωθεί όσο ποτέ στη ζωή μου σε στούκι round φοβούμενος ότι όχι μόνο θα χάσω το επόμενο μηνιάτικό μου αλλά και ότι μετά τον γύρο θα μπω σε ένα βαν δεμένος χειροπόδαρα για να οδηγηθώ στον Johnny Little Finger ο οποίος θα μου κόψει δυο δάχτυλα για να μάθω να κάνω split (τόσο είχα εκνευρίσει τους κολλητούς μου). Καλά, για την εμπειρία στο καζίνο τι να πω, ότι με το που έκατσα στο τραπέζι άκουσα Παναγία από τύπο τελειωμένο που θεωρούσε ότι του χαλάω το χαρτί; Ή ότι σε κάθε ποντάρισμα είχα έναν Τζον Τάραμα προπονητή της εξέδρας να μου λέει ότι έκανα λάθος;

Το Hold Em είναι άλλη υπόθεση. Δεν παίζεις με την μάνα, παίζεις με όλους. Άρα μπορείς να τους γλεντήσεις όλους και να σηκωθείς όρθιος χορεύοντας με τα παντελόνια κατεβασμένα, επειδή έχεις κάνει straight στην ντάμα τη στιγμή που έχει κάτω 8,9,10 και δύο άτομα στο τραπέζι έχουν straight στον βαλέ βάζοντας μέσα και τη μάνα τους.

Και γενικά στο poker έχεις χρόνο, έχεις έλεγχο, έχεις στρατηγική. Έχεις ρίσκο που μπορείς να το υπολογίσεις, συνδυασμούς και ανεπάντεχα φύλλα. Δεν είναι το ίδιο να σου γυρνάει άσσος στο Blackjack όταν έχεις κάτω δέκα με το να βγάζεςι χρώμα στο river. Στο Hold Em υπάρχει μια κορύφωση, μια αναμονή από τη στιγμή που θα πάρεις τα φύλλα στα χέρια σου, μέχρι το flop, το turn και το river. Στο Blackjack η στιγμή είναι μία. Άντε δύο. Κι αυτές βαρετές.

Η Αμαλία Κουλακιώτη Poker φυσικά!

Καλά είμαστε σοβαροί; Θα συγκρίνουμε τον Άρχοντα του τζόγου, τον Βασιλιά των χαρτοπαιγνίων, τον Θεό των τζογαδόρων (οκ σταματάω), με ένα παιχνιδάκι που παίζουν όλοι την Πρωτοχρονιά και χαίρονται αν κερδίσουν κανά 20ευρω έτσι για το καλό;

Το poker είναι ολόκληρη επιστήμη! Θέλει τρόπο, θέλει τεχνική, θέλει στρατηγική. Θέλει να μπορείς με ένα απαίσιο φύλλο να πείσεις τους συμπαίκτες σου πως μπορείς να τους πάρεις τα σώβρακα, τις φανέλες, τον πατέρα τους και τη μάνα τους, αν τους βάζουν…

Το Blackjack τι τεχνική χρειάζεται; Βασίζεται πολύ περισσότερο στην τύχη εκτός αν είσαι, ξέρω γω, ο Rainman!

Και το poker είναι πιο badass game πως να το κάνουμε!

Είδες ποτέ σου εσύ τον John Wayne ή τον Clint Eastwood να μπαίνουν σε ένα σαλούν και να παίζουν black jack;

Είδες ποτέ σου εσύ να αναφέρεται έστω και μία φορά η “Eikosimia” σε κανένα κόμικ του Λούκυ Λουκ;

Είδες ποτέ σου εσύ τη Lady Gaga (!) να τραγουδάει “can’t read my Blaaaackjack face;”

Ναι ξέρω, η Lady Gaga δεν είναι badass. Το poker όμως είναι!

Και ευχαριστώ τον θειούλη μου, που μου το έμαθε στο γυμνάσιο.

Την εικοσιμία την ήξερα από το δημοτικό, και αυτό ακόμα κάτι λέει…

Ο Μάνος Μίχαλος κάνει πενταφυλλία

Με έχει πιάσει άγχος, δύο τσιγάρα έχω κάνει και τρία νύχια έχω φάει για να αποφασίσω. Φοβάμαι, μήπως αυτό που γράψω χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή εναντίον μου ή ακόμη χειρότερα το μετανιώσω. Γαμώτο, γιατί είπα “ναι, αυτό το δίλημμα να κάνουμε αυτή την εβδομάδα”; Άλλωστε, είναι σίγουρο ότι θα κερδίσει το Texas, αφού όταν αρχίσεις να παίζεις κάποια στιγμή στην 25+ ζωή σου (μέχρι τότε παραείσαι πιτσιρικάς ή παραείσαι τελειωμένος τζογαδόρος για να παίζεις πόκερ) λες με 100% σιγουριά “Ποιο black jack”.

Στην περίπτωσή μου, παίζω κάθε εβδομάδα πόκερ, τουλάχιστον μία φορά και μιλάω για τραπέζι, το online δεν το βάζω καν. Έχω καταλήξει ότι είναι μαγικό σαν υπόθεση, εξαιρετικό σαν πλοκή και εντυπωσιακό σαν στρατηγική παιχνίδι, το οποίο δεν βαριέσαι, δεν μπορείς να χάσεις πολλά (αν παίζεις tournament και όχι cash, άρα διαλέγεις σε τι buy in θα δοκιμάσεις τις γνώσεις σου) και ΝΑΙ το black jack θέλει τύχη και όχι μυαλό.

Αλλά (και σόρι για την κατάχρηση χώρου και λέξεων), τα στούκι δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, γιατί τα έπαιξα, τα κέρδισα και (κυρίως) τα έχασα, με τον καλύτερο τρόπο, στα καλύτερα χρόνια, στα πιο ανώμαλα τραπέζια με συγκεκριμένες ακόμη ημερομηνίες (όπως 2 Ιανουαρίου) και με φίλους να φωνάζουν συνθήματα κάθε φορά που είχαμε στούκι (ΤΟ-ΤΟ-ΤΟ-ΤΟ-ΠΑ-ΚΑΣ – μην ρωτήσετε τι είναι, δεν θα καταλάβετε) και δάκρυα στα μάτια τις  φορές που θυμάμαι να πέφτουν τρία 7αρια στο τραπέζι ή μια τζούρα τσιγάρου κάθε φορά που έβλεπες τον μαύρο άσο στα χέρια σου ή ακόμη καλύτερα τον μαύρο, τον τζακ (που ήταν 1 και 10 και 11 – κι ερχόταν ο αντιτζακ το 4 και σε γα$###σε ξερά).

Ναι, αποφάσισα: θα παίζω συνέχεια από εδώ και πέρα Texas, χωρίς σταματημό, αλλά αν κάτσω στο τελευταίο τραπέζι της χαρτοπαικτικής ζωής μου κάποια μέρα, θα ζητήσω ένα στούκι, με τους ίδιους φίλους. Έτσι, για μια πενταφυλλία…

Ο Στέλιος Αρτεμάκης δε σκέφτεται χρονιάρες μέρες

Εντάξει, να παραδεχτώ ότι το poker είναι παιχνίδι ικανότητας. Να παραδεχτώ ότι το Holde’m είναι η Κάντιλακ του πόκερ. Οτι χρειάζεται να ξέρεις να διαβάζεις τους αντιπάλους σαν τον Negreanu, να κάνεις μπλόφες σαν τον Samy Farha, να ξέρεις κάποιες πιθανότητες, να αλλάξεις ταχύτητες και πότε να πετάξεις ένα monster! Ε, τότε γιατί όλοι οι μεγάλοι παραδέχονται ευθαρσώς ότι τα λεφτά τους τα έκαναν παίζοντας με ψάρια (δες Greenstein στην 1η σαιζόν του Ηigh Stakes Poker)! Γιατί και το poker, τζόγος είναι! Οπως και να το κάνεις! Και αν είναι να τζογάρω τις γιορτές, προτιμώ το Black Jack! Πιο απλό! Πιο άγριο! Πιο αιμοβόρο! Πιο κατάλληλο για την περίσταση των γιορτών! Πρέπει χρονιάρες μέρες να κάθομαι να σκέφτομαι;

Ο Θανάσης Κρεκούκιας προτιμά πόκερ έστω και φλώρικο

Για την ακρίβεια και τα δυο του διλήμματος είναι για κλάματα αν τα συγκρίνουμε με την πόκα. Αλλά επειδή το πόκερ έχει άμεση σχέση με την πόκα, θα το επιλέξω. Να ξεκαθαρίσω όμως ότι αυτά τα Hold’em είναι φλωριές αλύπητες μπροστά στο μεγαλείο της πόκας: κούκος μονός αβολοντέ, κούκος διπλός, μπόμπες απλές, μπόμπες με κωλοδάχτυλα (με το συμπάθειο), καθρέφτης, αγέρας, το μ…. της Μπαρντό (ξανά με το συμπάθειο), ασανσέρ, χαρακίρι, κοτούλες, Πλύμουθ, Bloody Mary κλπ κλπ. Δηλαδή πώς να συγκρινεί όλη αυτή η χαρτοπαικτική βαρβατίλα με το Texas Hold’em; Έλεος!

Όσο για το Black Jack, δε λέω, μια χαρά παιχνίδι είναι για να περάσεις την ώρα σου, να κάνεις χαβαλέ, να τα δεις όλα με το στούκι, όμως ούτε ψυχολογία, ούτε κρύος ιδρώτας, ούτε αναμονή που σκοτώνει, ούτε στρατηγική, ούτε τακτική, ούτε τίποτα από όλα αυτά που σε καθηλώνουν στο τραπέζι και σου αλλάζουν τα φώτα επί ώρες ατελείωτες. Άρα, πόκερ (πόκα) δαγκωτό! Κόψτε και καλή χρονιά!

H Ρομίνα Δερβεντλή δεν το ρωτάει καν! Πόκερ

Μα σόρι κιόλας, αλλά τίθεται ερώτημα; Το δίλημμα δεν είναι καν δίλημμα, αφού από μόνο του αυτοαναιρείται: πόκερ παίζεις όλο το χρόνο, τον “κύριο με τα μαύρα” τον θυμάσαι αυτές τις χρονιάρες μέρες- εκτός αν είσαι “καμμένος” και ανεβαίνεις Πάρνηθα κάθε 15 που πληρώνεσαι. Είναι σαν να ρωτάς ένα παιδάκι αν θέλει να τρώει παγωτό όλο το χρόνο ή μελομακάρονο μόνο στις γιορτές. Δηλαδή πες μου μια παρέα που μαζεύεται να παίξει χαρτιά, Απρίλιο μήνα π.χ., και παίζει Black Jack- αν ξέρεις τέτοιους τύπους, ίσως ήρθε η ώρα να κάνεις νέες γνωριμίες. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει Black Jack -και να κερδίσει κιόλας. Ξέρεις να μετράς; Παίζεις και Black Jack. Για να παίξει ένας άσχετος πόκερ χρειάζονται πολύ περισσότερα από τις στοιχειώδεις γνώσεις δημοτικού (χωρίς να υπολογίσω το απαραίτητο σκονάκι και την υπομονή των υπόλοιπων). Στην τελική το πόκερ δεν έχει ανάγκη να δικαιολογήσει την υπεροχή του. Ο άσος πάντα θα κερδίζει τον βαλέ- μπαστούνι ή όχι.

Ο Θωμάς Σγουρός δεν είναι rounder

Κάθε φορά που βλέπω μια πράσινη τσόχα μπροστά μου, θυμάμαι την ατάκα από το Rounders ‘Αν δεν μπορείς να διακρίνεις την πρώτη μισή ώρα ποιός είναι το θύμα στο τραπέζι, τότε το θύμα είσαι εσύ’. Και επειδή είναι πολλές φορές -ειδικά χρονιάρες μέρες- που σκούπισα τα δακρυά μου με αυτή την ίδια κεντημένη τσόχα που όλοι τόσο πολύ εκτιμάτε, επιλέγω το blackjack. Δηλαδή το παιχνίδι του φλώρου, του ηλιθίου, του οποιαδήποτε, του Γκαστόνε, του ερασιτέχνη. Γιατί αυτό μου δίνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να βγω νικητής. Κάτι που στα χαρτιά -είτε τα παίζεις σπίτι, είτε στο καζίνο- είναι το μοναδικό που έχει σημασία.

Ο Θοδωρής Δημητρόπουλος φαντάζεται πόκερ

Κυρίως γιατί δεν είμαι και 100% σίγουρος ποιο από όλα είναι το μπλακ τζακ. Πόκερ έχω ψιλοπαίξει κάπου στη διάρκεια των ετών, όχι ότι το έχω για παράδοση ή τίποτα τέτοια, αλλά άμα κάτσει, θα το τζογάρω το φυστίκι. Τώρα, δεδομένου πως η μεγαλύτερή μου σχέση με το τζόγο γενικά είναι το να βλέπω τις σκηνές του Λας Βέγκας από το “Rainman” και το “Hangover” (και το υποτιμημένο “Rounders” που προανέφερε ο αγαπητός συνάδελφος), νιώθω λίγο πως αυτό το δίλημμα είναι κάτι σαν τότε που είχαμε βάλει Lakers ή Celtics στις κυρίες και έγραφαν ποίηση περί ανέμων και υδάτων. Οπότε θα άρχιζα κι εγώ να γράφω ποίηση για τη Νέα Υόρκη που έχω έξω από το μπαλκόνι μου, μόνο που δεν το έχω. (Πεζός.)

Όπως και δεν έχω το όλο ‘χαρτιά για πρωτοχρονιά’ γενικότερα. Να δω τι θα έχω να λέω με τους κινέζους κάτω από τον δράκο.

Η Έλενα Μπουζαλά δεν ξέρει πόκερ

Δεν ξέρω πόκερ, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω. Ρωτώντας, με την ευκαιρία του διλήμματος, διαπίστωσα ότι για να παίξει κανείς πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα πτυχίο στα χαρτιά, ένα ακόμα αγγλικών, πιο πάνω από proficiency, να έχει παρακολουθήσει μερικές ταινίες τζόγου, αλλά ταυτόχρονα, εκτός από το καζίνο, που καταλαβαίνω ότι είναι από τα απαραίτητα, να έχει περάσει μία νύχτα στο αυτόφωρο.

Παίζω εξαιρετική μπιρίμπα και δηλωτή. Μασάω πουράκι, αν χρειάζεται, ή σπίρτο. Μπορώ να απλώσω τα πόδια μου κάτω από το τραπέζι, να γείρω πίσω στην καρέκλα και να φορέσω ένα καπέλο στο ύψος των ματιών. Μπορώ (ίσως να μπλοφάρω), να κάνω ότι πίνω κάτι και να πω ατάκες, τύπου: «Μικροί, μεγάλοι στο καφενείο», also in English. Μπορώ να ξεκινήσω μαθήματα;

Διαλέγω το black Jack. Με ταράξατε με το πόκερ. Σαν να διάβαζα: τα βασικά πράγματα που έπρεπε να έχεις ήδη κάνει πριν από τα φετινά Χριστούγεννα.

Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος έκανε στούκι

Σου αρέσουν οι μπριζόλες, αλλά το Πάσχα θα φας αρνί. Σου αρέσει το πόκερ (λογικό), αλλά τα Χριστούγεννα θα παίξεις μπλακ-τζακ. Γιατί είναι πιο εύκολο, πιο τζογαδόρικο και πιο πανηγυρτζίδικο. Τόσα και τόσα εορταστικά τραπέζια με τα δύο οκτάρια που δεν κερδίζουν ποτέ, με το “σκάσε δύο ανοιχτά”, με κατάρες για το “4” που κολλάει -πάντα- στον “άσο” (αλλά που πάντα το ζητάς για να σηκώσεις όλα με μια πενταφυλία-21), με ψήγματα σοφίας τύπου “όλα σε φτιάχνουν – όλα σε χαλάνε” κι άλλες θεωρίες σαν να ‘χουμε φάει τα χρόνια μας σε παράνομη λέσχη στην Τρούμπα. Κι η μάνα; Η μάνα… Η καλύτερη στιγμή του παιχνιδιού. Ένας εναντίον όλων. Μόνος σου κι όλοι τους. Ελάτε…

Το πόκερ, ως παιχνίδι, δεν έχει καμία – μα καμία- σχέση. Είναι κλάσεις ανώτερο. Αλλά δεν είναι για τώρα. Είναι για άλλες στιγμές: απαιτεί μικρότερη παρέα, game-plan και φυσικά να έχεις κατανοήσει πλήρως το παιχνίδι και τις παραμέτρους του. Το… σπιτικό “black-jack” από την άλλη χρειάζεται μόνο στοιχειώδεις γνώσεις αριθμητικής και απλά να ξέρεις πως να λες “καλός” χωρίς να προδώσεις το 16 που κρύβεις κάτω από τα χέρια σου. Για αυτό, λοιπόν, για 350 ημέρες του χρόνου η απάντηση πόκερ είναι “auto-call”. Αυτές τις 15 εορταστικές ημέρες δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να συγκριθεί με ένα καλό στούκι. Εκτός φυσικά από έναν άσο σε αυτό το καλό στούκι.

Ο Ηλίας Αναστασιάδης προδίδει το πόκερ

Blackjack. Γιατί μπορεί να το παίξει οποιοσδήποτε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξέρεις να μετράς. Μέχρι το 21. Προφανώς και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου πλην Πρωτοχρονιάς, το σωστό είναι να πασχίζεις να μοιάσεις (λίγο αρκεί) στον Phil Ivey. Αλλά ακριβώς όπως όλοι μετράμε αντίστροφα πριν μπει ο χρόνος (έλα, παραδέξου, μετράς έστω κι από μέσα σου), έτσι μας πρέπει-αξίζει να παίξουμε το απλό, τίμιο και πατροπαράδοτο blackjack μπας και ξεκινήσουμε το νέο έτος με κάνα 20άρικο παραπάνω. Τι; Και με περισσότερα; Πείτε μου που θα αλλάξετε το χρόνο εσείς οι πιο large παίκτες να σας κάνω ποδαρικό.

Δίλημμα τέλος: Black Jack με 54,5 %

Το τελικό σκορ τα φανερώνει όλα. Ηταν μια μάχη που κρίθηκε με πολύ μικρή διαφορά. Κρίθηκε μάλιστα την τελευταία στιγμή. Και κρίθηκε -αυτό δεν μπορείς να το φανταστείς- με την ψήφο κάποιου που παίζει πόκερ, γράφει για πόκερ και ζει για το πόκερ. Έτσι, γιατί στις γιορτές παίζουμε Black Jack!