Polo ή Eastpak;

Οι διαφορές δεν ήταν μεγάλες, αλλά ήταν εκεί. Η κλασική μαύρη Polo με το κόκκινο μαντήλι (ΟΚ, εδώ μπορείς να παίξεις όσο θες με τους χρωματικούς συνδυασμούς) ή η ελαφρώς πιο μοντέρνα Eastpak, που όπως και να το κάνεις ήταν λίγο πιο cool στο μαθητικό μας μάτι; Οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ θυμήθηκαν τα νιάτα τους.

Polo ο Πάνος Κοκκίνης

Το πρόβλημα με το να είσαι φλώρος, όπως ήμουν εγώ στο σχολείο (και, βασικά, παραμένω ακόμη) είναι ότι χρειάζεται να έχεις ‘κότσια’. Όχι εσύ, αλλά η τσάντα σου. Να αντέχει να σηκώνει τα διάφορα βιβλία που κουβαλούσα μπρος και πίσω μέχρι και να μπω στο Λύκειο. Και όταν λέω βιβλία, εννοώ εγκυκλοπαίδειες. Κανονικά τόμους. Μην με ρωτήσεις τι στο διάολο τις ήθελα μαζί μου. Υποθέτω για κάποιο μάθημα. Αλλά θυμάμαι να τις κουβαλάω. Όχι εγώ, η τσάντα μου. Δηλαδή όχι η τσάντα μου, η Polo μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά τις eastpak δεν τις θυμάμαι καν ως brand. Δεν ήταν καν στις επιλογές μου. Τώρα αν το δίλημμα είχε μέσα τις Paxos (και ξερός), προφανώς και αλλάζει το ζήτημα.

Polo ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Τσάντα; Στην εποχή μου κουβαλούσαμε 1-2 βιβλία στο χέρι στην κωλότσεπη. Όχι, όχι… Στην εποχή μου κουβαλούσαμε μόνο ένα τετράδιο στο σχολείο. Για να σκαρώνουμε κανένα τραγούδι. Όχι όχι… Στην εποχή μου δεν κουβαλούσαμε καν βιβλία στο σχολείο. Το μόνο που παίρναμε από το σπίτι πρωί-πρωί ήταν οι γυμνές μας γροθιές. Ή καμιά αλυσίδα-με-θυμάσαι-ρε-πούστη στις εξαιρετικές περιπτώσεις. Ή και καμία σχέση. Ο μικρός Στέφανος φορούσε κίτρινα μποτάκια, μπουφάν chevignon (με τις πάπιες) και είχε στην πλάτη μια τσάντα Polo (περασμένη από το ένα χέρι , μην τον πουν και φλώρο) όταν χάθηκε στα βάθη της κοινοτυπίας, κοντά στις όχθες τους μιμητισμού και τις εκβολές της μαθητικής μάζας. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Polo είχα. Μια γκρι θυμάμαι και μετά μια μαύρη, καθότι το μαύρο πάει με τα μάτια μου. Αν θυμάμαι καλά δεν είχα γράψει πάνω κάποιο όνομα συγκροτήματος, ή τη θύρα κάποιας ομάδας. Ούτε είχα κάνει γελοιότητες μαυρίζοντας το “Ο” στο POLO. Το μόνο καλό με την υπόθεση “τσάντα” ήταν ότι έπαιρνε -επιτέλους- αξία το κληρονομικό μου χάρισμα να διαλύω ότι πιάνω στα χέρια μου. Οπότε το “παλαιικό” look, το vintage, το έπιανα απευθείας. Η τσάντα ερχόταν στην κατάσταση “κακό χάλι” μέσα σε μερικές μόνο ημέρες, ταιριάζοντας απόλυτα με το γενικότερο σκληρό ύφος, τύπου Μπούκερ από το 21 Jumpstreet, ή έστω στη δική του -κακή- σειρά,το οποίο είχα αρχίσει να λανσάρω από μικρή ηλικία. Να πω την αλήθεια η Eastpak ήρθε μετά τη δική μου εποχή. Όπως τα Pokemon, οι Πάουερ Ρέιντζερ και τα starbucks. Αν θυμάμαι καλά η μοναδική επαφή που είχα ήταν μια-κάποια μπανάνα στην 5ήμερη. Τότε που ακόμη κι εγώ – ο ορκισμένος εχθρός των πορτοφολιών (κάποια άλλη στιγμή) – έπρεπε να κουβαλάω κάπως το κινητό παντόφλα της αδερφής μου και τα χρήματα. Οπότε Polo. Κυρίως γιατί όταν διάβασα το δίλημμα, σκέφτηκα την τσάντα του Σπήλιου, που λεηλατούσαμε σε κάθε ευκαιρία στο γυμνάσιο.

Polo ο Μάνος Μίχαλος.

Polo με βαριά καρδιά δηλαδή, αφού δεν ήμουν φαν κάποιας τσάντας. Πιθανότατα επειδή είχα μια μανία να τη γεμίζω πολύ και να μην μπορώ να τη σηκώσω από το βάρος. Δεν ξέρω γιατί, οι ψυχαναγκασμοί μου είναι ένα άγραφο ακόμη βιβλίο, που κάποια στιγμή θα καθίσει στα ράφια. Η Polo πάντως, αντιλαμβάνομαι γιατί είχε τόση πέραση. Ήταν απλή, αλλά παράλληλα και fashion statement, ώστε ακόμη και εκείνοι ήταν φαινομενικά αδιάφοροι για τέτοια πράγματα, ήθελαν να έχουν μία στην πλάτη τους. Άλλωστε, ούτε Polo Ralph Lauren ήταν Polo VW, μια νορμάλ τσάντα ήταν με ένα λογότυπο και εντάξει, από κάποια στιγμή είχε και αυτό το μαντήλι που έγινε ακόμη πιο εκνευριστικό ως κοινοτυπία στα σχολικά look της Αθήνας (γιατί θεωρώ, πως στην περιφέρεια δεν είναι άνθρωποι που υποκύπτουν εύκολα στο marketing). Από την άλλη, με την Eastpak δεν είχα καμία σχέση, την έβλεπα από μακριά σε κάποιους συμμαθητές αλλά και αυτοί δεν ήταν πολλοί. Βλέπεις, την εποχή των 90s στα νότια προάστια, το να είχες τσάντα Polo ήταν και καλά in. Τραγωδία. Εμετός. Πέστε να μας φάτε, έχετε δίκιο.

Eastpak ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θλίβομαι να μην κερδίσει η Eastpak. Και θλίβομαι γιατί είναι τόσο πιο ωραία, τόσο πιο κουλ, τόσο πιο χαλαρή στην πλάτη κα στο στιλ. Και θλίβομαι πιο πολύ γιατί ήταν σχεδόν πάντα το αντικείμενο του πόθου. Κάθε χρόνο έλεγα θα πάρω μία Eastpak και κατέληγα με κάτι Nike και κάτι άλλες απίθανες μάρκες. Ψαγμένος (μούντζα). Και Polo είχα. Μαύρη φυσικά με το κόκκινο μαντήλι το οποίο το εξαφάνισα από την πρώτη ημέρα που την αγόρασα. Αλλά ζήλευα σε σταθερή βάση τους φίλους μου που είχαν Eastpak με αυτό το ωραίο υλικό στη βάση της και τα μακριά λουριά. Το πραγματικό δίλημμα της κουλ τσάντας είναι Eastpak ή Jansport αλλά τι να λέμε τώρα. Όλοι ήθελαν μαντήλι δώρο απ’ ό,τι φαίνεται, να το παίζουν Axl Rose.

Polo ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η Polo η μαύρη με το κόκκινο μαντήλι. Όλα ήταν εκεί. Όλες οι επιλογές μπροστά σου. Ή κρατάς το κόκκινο μαντήλι και ζεις μια ζωή Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Κουρσάρου, μεταδόσεων στην ΕΡΑ Σπορ, χρήσης της λέξης ‘παρεάκι’, Σαββατόβραδων με Σπύρο Παπαδόπουλο, ψηλοκάβαλων τζιν, ‘μπυρίτσας’ και γάμου με το Μαράκι που τα ‘χετε απ’ το γυμνάσιο ή βγάζεις το κόκκινο μαντήλι και αφήνεις την απλότητα να σε οδηγήσει σε γνωστές ή όχι τόσο γνωστές ατραπούς. Η επιλογή ήταν εκεί, η ηλικία κατάλληλη για να μπουν από νωρίς οι βάσεις εκατέρωθεν κι εμείς ελεύθεροι να διαλέξουμε. Εγώ έβγαλα το κόκκινο μαντήλι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξα γραφικός στη ζωή μου (στην τρίτη Γυμνασίου πατούσα pause στους Iced Earth για ν’ ακούσω το ‘Θέλω να σε Ξαναδώ’ του Νότη και να χτυπηθώ για μια Αγγελική, την οποία έλεγα Αγγελικάρα και δεν βρέθηκε άνθρωπος να μου χώσει μία στη μούρη γι’ αυτό το -άρα). Τουλάχιστον όμως πήγαινα λιτός στο σχολείο. Δεν πήγαινα σαν παιδάκι που παίζει το παιδάκι σε σήριαλ, αν και πάντα ήθελα να παίξω το παιδάκι σε ένα σήριαλ. Τις Eastpak τις θυμάμαι μόνο σαν όνομα και αντιστέκομαι στο να τις γκουγκλάρω. Επίσης έβαφα κι εγώ με μπλάνκο τα όμικρον, δεν ήμουν ΤΟΣΟ ξεχωριστός.

Eastpak ο Γρηγόρης Μπάτης

Η ζωή στο σχολείο περνάει από στάδια. Ξεκινάς ψαρωμένος στο Δημοτικό, ξετσουτσουνίζεις σιγά-σιγά στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο έρχεται το πάρτυ. Την ίδια πορεία ακολουθούν και οι τσάντες που σου βαραίνουν την πλάτη επί 12 χρόνια. Παραμερίζοντας τα χρόνια του Δημοτικού, θυμάμαι τρία χρόνια στο Γυμνάσιο μια τσάντα POLO να κλείνει με δυσκολία και να την κουβαλάω σαν γάιδαρος στις ανηφόρες των Αγίων Αναργύρων. Δεν την λες και ευχάριστη, αυτή την ανάμνηση. Αντίθετα, στο Λύκειο όλα ήταν πιο ανέμελα και ευχάριστα. Οι κοπέλες αποφάσισαν να γίνουν γυναίκες και να μας κάνουν άντρες, οι κοπάνες δεν ήταν μαγκιά αλλά μέρος της καθημερινότητας – επιλογή , οι καθηγητές έπαψαν να μας βλέπουν σαν παιδιά και μεταξύ άλλων, η τσάντα μας ελάφρυνε. Κι όπου τσάντα, βάλε Eastpak με τίγκα λάσκα τα λουριά κι 1-2 βιβλία μέσα. Η αποθέωση του Freestyle! Ακολουθεί σεξιστικό σχόλιο: Το μόνο κακό της Eastpak, ήταν πως έπεφτε πολύ χαμηλά κι ήταν κρίμα όταν τις είχαν στην κατοχή τους γυναίκες.

Polo ο Στέλιος Αρτεμάκης

Polo ρε φίλε, Έλληνες είμαστε. Κίτρινο μποτάκι, flight jacket, μαύρη Polo, μία χειρολαβή από λεωφορείο περασμένη στο πλάι και ένα σήμα από Volkswagen Jetta ταξί εκεί που είναι η θήκη. Στο ένα όμικρον. Αυτά τα κάναμε μικροί, γραμμή 550, Φάληρο-Κηφισιά, για να πάμε σχολείο. Που να μπεις στο λεωφορείο χωρίς τα προβλεπόμενα. Ήταν κάτι σαν ελευθέρας. Στο λεωφορείο ήταν κι άλλοι συμμαθητές και δεν ήταν σίγουρο ότι θα σε αφήσουν. Ότι δε θα βρεις την τσάντα σου στο δρόμο. Αλλά και χρόνια αργότερα, χωρίς τα flight, τις χειρολαβές και τα σήματα, στο εξωτερικό. Εκεί που έπρεπε να δείξεις τι εθνικότητας είσαι. Να μπαίνεις στη παμπ και να καλωσορίζουν. Να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους, μεσογειακής προέλευσης, φοιτητές. Να δηλώνεις το στίγμα σου με το καλημέρα. Και αυτό μόνο με Polo φίλε.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… Polo με 71,4%

Κουνήσαμε το μαντήλι στις Eastpak. H Polo ήταν ίσως πιο σταθερή αξία ακόμη κι απ’ τις ουρές στο κυλικείο στο μεγάλο διάλειμμα.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή