Πώς είναι να βγαίνεις ραντεβού φορώντας μάσκα

Είναι σοκ γιατρέ μου;

Ας την πούμε Μυρτώ. Εμφανίστηκε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο κέντρο της Αθήνας. Εμφανίστηκε περίπου 50 μέτρα μακριά μου κι εγώ κρατούσα τηλέφωνο ανοικτό και προσπαθούσα να τη διακρίνω στο πλήθος. Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που συμβαίνουν σε κωμικές σειρές, όταν ο ένας πρωταγωνιστής προσπαθεί να εντοπίσει τον άλλο από το τηλέφωνο και οι δυο τους μετατοπίζονται συνεχώς στο ίδιο δωμάτιο.

Δεν μπορούσα να διακρίνω την Μυρτώ γιατί μέσα στο αχνό φθινοπωρινό φως του αθηναϊκού ουρανού, φορούσε μάσκα. “Λες να έχει κορονοϊό ή να περιμένει αποτέλεσμα από τεστ; Λες να είναι κρούσμα και να μην με ειδοποίησε;” σκέφτηκα και προσπάθησα να ανατρέψω το ‘σοκ’ και να υποβαθμίσω αυτή την μικρή ανατροπή σε μια λίγο πιο ακραία νότα μιας όμορφης συνάντησης.

Με ρώτησε γιατί δεν φορούσα μάσκα και αναρωτήθηκα “μα γιατί να φορέσω μάσκα σε ανοικτό χώρο;” και διαπίστωσα αμέσως μια κατάσταση αμηχανίας μεταξύ μας. Διατήρησα μια διακριτική απόσταση καθώς περπατούσαμε προς κοντινό μπαρ του κέντρου και μου εξηγούσε ορισμένους προσωπικούς λόγους για τους οποίους επέλεξε να φορέσει μάσκα. Επιχείρησα να αποτιμήσω αυτή την μικρή ανισορροπία. Έχει κάποιος άδικο στην προκειμένη περίπτωση;

Όχι, δεν είναι λάθος

Η Marie Helweg-Larsen, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Dickinson αναφέρει σε αυτό το κείμενο των New York Times πως στα ραντεβού της εποχής του κορονοϊού, είναι ηθικά και κοινωνικά υπεύθυνο να ενημερώσεις τον άνθρωπο με τον οποίο σκοπεύεις να βγεις, πως σκοπεύεις να φορέσεις μάσκα και πως θα ένιωθες άνετα αν κι εκείνος/η έκανε το ίδιο. Αντιθέτως, δεν είναι κοινωνικά υπεύθυνο να αποτιμήσεις ως ‘Covid-free’ ένα άτομο, με κριτήριο το γεγονός ότι απλά σου αρέσει και θέλεις να εξελίξεις την γνωριμία σου μαζί του.

Την ίδια στιγμή, τα dating sites όπως το Bumble προσφέρουν στους συμμετέχοντες τη δυνατότητα να δηλώσουν αν θα ένιωθαν άνετα με ένα ραντεβού σε virtual περιβάλλον ή ένα δια ζώσης, με μάσκα ή χωρίς.

Τα παραδείγματα ατόμων που γνωρίστηκαν προ κορονοϊού, ξόδεψαν άπειρες ‘εργατοώρες’ σε zoom calls και chats, για να ζήσουν το πρώτο τους ραντεβού μετά από μήνες, με ξεκάθαρες προθέσεις (“υπάρχει περίπτωση να θελήσω να σε φιλήσω, δεν θα έχεις πρόβλημα με αυτό ε;”) πληθαίνουν διαρκώς. Είναι σίγουρα περίεργο σαν εικόνα, το να φορέσεις εσύ ή εκείνη μάσκα στο πρώτο ραντεβού. Σε καμία περίπτωση δεν είναι λάθος.

“Δεν ήρθα με μάσκα στο ραντεβού, τι γίνεται;”

Η Αθήνα κάθε βράδυ από τις 8 μέχρι τις 12, απογειώνει το σουρεαλισμό αλλά και τον τρόμο που προκύπτουν από τον κορονοϊό. Σε μια βόλτα γύρω από τουριστικές περιοχές του κέντρου, μπορείς ακόμα να συναντήσεις παρέες τουριστών, εφήβους ξεκούραστους από κατάληψη, κορίτσια και αγόρια, που αναζητούν μια ‘καβάτζα’ σε πλατεία η μπαρ, με μπόλικο αλκοόλ και χορούς, μακριά από φωνές περί social distancing.

Τα βράδια του φθινοπώρου που διανύουμε είναι γεμάτα από κόσμο που θέλει να διασκεδάσει και να κοινωνικοποιηθεί είτε με τρόπο ‘προβλεπόμενο’ και με το άγχος του ορισμένου ωραρίου (η μεγάλη πλειοψηφία), είτε με πλήρη άγνοια κινδύνου. Δεν είναι ακριβώς παράνοια, δεν είναι όμως και τόσο λογικό αυτό που συμβαίνει.

Από την άλλη, βλέπεις (πολλές) γειτονιές και σημεία συνάντησης που κάποτε προσέλκυαν ορδές κόσμου έτοιμες να απολαύσουν το ποτό τους και να κάνουν αμήχανο socializing, να έχουν ‘σιγήσει’ διακριτικά και οι μπάρες τους να αποπνέουν μια εκκωφαντική μελαγχολία. Κάποιοι προσέχουν αρκετά, άλλοι βιώνουν κάθε νύχτα σαν να είναι η πρώτη νύχτα της υπόλοιπης ζωής τους.

Εγώ δεν ήμουν με μάσκα στο πρώτο ραντεβού μου, σε εξωτερικό χώρο. Εκείνη ήταν. Αυτή η διαφορά επιλογών ήταν ‘πρόβλημα’ για ελάχιστα λεπτά. Γιατί όταν υπάρχει χημεία μεταξύ δυο ανθρώπων, οι μάσκες γίνονται εργαλείο ίντριγκας, που μπορούν ακόμα και να τους φέρουν πιο κοντά.

Σπριντ και αποστάσεις

Μιλούσε και δεν ακουγόταν εύκολα. Οι θαμώνες των διπλανών τραπεζιών, όπου κανείς δεν φορούσε μάσκα, έριχναν λοξές ματιές, σαν να κάνουμε κάτι λάθος και παρά φύση. Οι συζητήσεις μας καλύπτονταν από την βαβούρα του χώρου και έμοιαζαν με κωμικούς διαλόγους βαρήκοων.

Η στιγμή που η Μυρτώ έβγαλε την μάσκα ήταν ένα αναγκαίο διάλειμμα και μια στιγμή που εκτιμούσα ξανά πόσο όμορφα είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν αποκαλύπτονται μέσα από ένα αναγκαίο ‘αμπαλάρισμα’. Ανακαλύπτεις λεπτομέρειες και εκφράσεις που δεν είχες προσέξει προηγουμένως και καλείσαι να ‘δουλέψεις’ αρκετά παραπάνω για το πρώτο άγγιγμα, για μια αγκαλιά, για να έρθεις πιο κοντά με τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει. Καλείσαι να έρθεις πραγματικά κοντά του, ενδεχομένως χωρίς καν να τον ακουμπήσεις. Είναι αυτό που λέγεται οικειότητα και για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου πολιτισμού, ανατρέπει την ίδια τη λογική του dating.

Το φινάλε

Προφανώς και δεν θα σου ‘δώσω’ το πώς ολοκληρώθηκε το ραντεβού μου με την Μυρτώ αγαπητέ αναγνώστη. Μπορώ όμως να σου εγγυηθώ πως ένα socially distanced ραντεβού – εφόσον θέλεις να συνεχίσεις να βγαίνεις ραντεβού – δεν είναι μια αποτρεπτική κατάσταση. Θα χρειαστεί να ‘δουλέψεις’ λίγο παραπάνω, θα  χρειαστεί να σεβαστείς τις επιθυμίες του ατόμου με το οποίο θέλεις να έρθεις πιο κοντά και το επιθυμητό αποτέλεσμα, αν έχετε χημεία, αναπόφευκτα θα έρθει. Σε κάθε περίπτωση, τα χαμόγελα κάτω από την μάσκα δεν κρύβονται.